LOGINELARA'S POV:
Ilang araw matapos ang unang encounter nila, hindi pa rin mawala sa isip niya si Rhett Alaric. The man who’s been living rent-free in her mind and dreams for years. Hindi man maganda ang naging simula nila, she couldn’t help but admire him. There was something about his presence the way he carried himself, the quiet confidence in his eyes na hindi niya makalimutan. Imposibleng maging sila, alam niya ‘yon. Pero siya na ang naging standard niya pagdating sa ideal guy. Kaya siguro kahit ilang beses pa siyang ligawan ng iba, she always ends up comparing them to him. Wala eh, no one came close. At sa wakas, nalaman na rin niya kung sino ang lalaking matagal na niyang iniisip. Pero mapaglaro nga siguro ang tadhana, dahil kung kailan niya nalaman, saka pa siya nakagawa ng hindi magandang impresyon sa unang pagkikita nila. Narinig niyang humikab si Theo, dahilan para maputol ang paglalakbay ng isip niya. “Nakakaantok naman,” pabulong nitong reklamo. Binalingan niya ito. “Wala namang bago. Antukin ka talaga kahit kailan.” Napailing siya at inikutan ng mata ang binata. Mahinang natawa si Theo, halos maglaho ang mga mata nitong chinito. “What will I do? Sobrang boring naman kasi. Paulit-ulit na lang ang routine dito,” anito sabay napabuntong-hininga. “Ganyan ba talaga kapag genius?” biro niya. “Once na nakasanayang gawin ang isang bagay, bored agad?” Nagkibit-balikat lang ito bilang sagot at tumayo mula sa counter. Napailing siya habang pinagmamasdan itong naglalakad palayo. Bored nga talaga. --- RHETT’S POV: After two hours of a mind-numbing meeting, Rhett returned to his office with his secretary trailing behind. He loosened his necktie and sank into his chair, exhaustion hidden beneath his calm facade. “Sir, would you like me to buy you a coffee or should I make one?” tanong ng secretary. “Buy me a coffee from the nearby shop. The usual.” He handed her his credit card without looking up. “Noted, sir.” he left quietly. As he scanned the pile of documents before him, his mind drifted back to that woman from the café. The one who looked at him like she’d known him for years . The fear, the awe — the strange familiarity in her eyes. Weird. He never cared about strangers. But this time, something felt… different. Who is that woman? A knock broke through his thoughts. “Come in,” he said firmly. His secretary entered, holding his coffee. “Here’s your coffee, sir. One-fourth tablespoon of sugar.” He nodded curtly and went back to work. Time passed. Hours blurred. When he finally glanced at his wristwatch, it was already seven in the evening. “Sir, pwede na po ba akong mauna?” mahina at nahihiyang tanong ng kanyang secretary. He lifted his gaze. Cold, unreadable. “You can go now.” “Thank you, sir,” he said, relief flooding his face as he exited. Rhett stood and walked toward the glass wall. The city lights stretched endlessly below. Beautiful, alive, but distant. Just like him. Then his phone rang. The name flashing on the screen instantly hardened his jaw. Ricardo Alaric. His father. He didn’t want to answer. But he did, just to end it quickly. “Why did you call? Do you think I enjoy hearing your voice?” The words slipped out like venom, low and cold. Every syllable dripped with restrained anger. “You’re still the same, Rhett. The disrespectful son of a bitch!” his father spat from the other end. He let out a bitter laugh. “Are you referring to yourself?” he said sharply, his tone slicing through the silence. Before Ricardo could reply, Rhett ended the call. He stared blankly at the phone in his hand until the rage consumed him whole. In one swift motion, he slammed his fist against the wall. The pain was sharp, but he didn’t care. Pain felt better than the emptiness inside. Blood trickled down his knuckles, yet all he could feel was hatred. For his father. The man who destroyed everything. The man who replaced his mother before her grave could even fade. His mother, the only person who made him feel loved was gone. And when she left, she took all warmth with her. Rhett exhaled harshly, straightening his suit as if the pain could be brushed away. He needed air or alcohol. He grabbed his car keys and left the building, his footsteps echoing in the empty hallway. The night greeted him with the faint hum of engines and the cold scent of rain. Sliding into his black Maserati, he started the engine and drove off, the city lights streaking past like fading memories. Minutes later, he arrived at an elite bar. One of the few places where his name didn’t need an introduction. The bouncer nodded and let him in. Inside, dim lights glowed against polished marble. The air smelled of whiskey, perfume, and smoke comes from a cigarette. He sat at the counter. “Good evening, sir. What will you have tonight?” asked the bartender politely. “The usual,” Rhett replied flatly. Moments later, a glass of dark amber liquor was placed before him. He took a long gulp, feeling the burn crawl down his throat, bitter and cold just like the life he’d built around himself. “Another shot,” he muttered. The bartender obliged, sliding another glass toward him. Rhett stared at the drink, the golden liquid trembling slightly under the low light. He wanted to forget even just for tonight. Forget the father who never cared. Forget the house that once felt like home but turned into a battlefield. Forget the nightmares that still whispered his name every night. If only his mother were still alive… Maybe, just maybe, he wouldn’t have turned into this. He raised the glass, closing his eyes as the liquor burned his throat once more. The pain lingered but for Rhett Alaric, pain was the only thing that ever felt real.ELARA'S POV:Ngayon ang araw na madi-discharge kami ng mga kambal sa hospital. Parang kahapon lang ako nanginginig sa delivery room, ngayon ay nakikita ko na ang dalawang munting himala sa buhay namin ni Rhett. As usual, kasama ang parents namin sa pagsundo sa amin at ramdam ko agad ang saya kahit pagod at masakit pa ang buong katawan ko.“Ang cute talaga ng mga pamangkin ko, mana sa magandang genes ko!” saad ni Eirina, halos mangigil sa tuwa habang nilalapitan ang mga kambal. Gusto niyang buhatin ang mga ito pero sinalubong siya ng matalim kong tingin kaya hanggang haplos lang siya sa pisngi ng mga bata. Karga nina mama at papa ang dalawa, parang ayaw din nilang ipahiram.“Nah, sa akin sila nagmana, ate. Tingnan mo na naman oh!” sagot ni Ethan sabay turo sa mukha niya na parang pinapakita ang ebidensya.“Huwag na nga kayong mag-away. Sa akin nagmana ang mga apo ko, diba Rhevan at Elraeh?” masayang sabi ni mama habang kinakausap ang mga kambal na tila ba naiintindihan siya ng mga ito.
ELARA’S POV:Nasa ika-siyam na buwan na ako ng akin pagbubuntis. Kabuwanan ko na. Sa wakas, matapos ang mahabang paghihintay, heto na at malapit ko nang masilayan ang aming kambal. Halo-halong emosyon ang nararamdaman ko, excited, kinakabahan, masaya at takot sa maaring mangyari. Normal delivery ang sabi ng OB ko. Handa na ako pero hindi ko alam kung kailan talaga ang saktong araw ng panganganak ko.“Ah!” napahawak ako sa tiyan ko nang biglang may kumirot. Kakagaling ko lang sa cr para umihi. Pero parang may humilab sa loob ng tiyan ko paglabas ko. Isang kirot na hindi ko pa nararanasan kailanman.“What happened?” tarantang tanong ni Rhett. Agad siyang tumayo at nilapitan ako. Nag-leave ito simula nang mag-nine months na ang pinagbubuntis ko. Aniya’y gusto niyang nasa tabi niya ako kung sakaling dumating ang oras ng panganganak ko.Napapikit ako at huminga ng malalim, pero imbes na mawala ay lalo pang sumidhi ang sakit. Parang may alon na humahampas sa loob ko, sunod-sunod, walang pah
ELARA'S POV:Today is the day we finally reveal the genders of our twins. My heart is racing, full of excitement, anticipation and a little nervousness. I can’t wait to find out if my guesses were right or completely off.“Anong gusto mong gender para sa twins natin, hubby?” tanong ko kay Rhett habang nag-a-apply ng light makeup sa harap ng salamin. Ramdam ko ang kaba at excitement sa dibdib ko. Suot ko ang ivory tulle long puffy-sleeve off-shoulder maternity gown na malambot at dumadampi sa katawan ko. Flats lang sa paa para iwas aksidente at ang buhok ko ay maluwag na nakakulot.Rhett looked at me, his expression calm, yet his eyes sparkled with quiet excitement. He wore an ivory tux that perfectly matched my gown.“I don’t have a preference when it comes to our twins,” he said gently, brushing a lock of hair behind my ear. “As long as they’re healthy, I’m happy. That’s all that matters to me.”“Pero, sana isang lalaki at isang babae,” ngumiti ako, hawak ang kamay niya. “Gusto ko ta
ELARA’S POV:Hindi naging madali ang bawat araw, linggo, at buwan ng pagbubuntis ko lalo na noong first trimester. Halos araw-araw ay sinusubok ang katawan at emosyon ko. May mga umagang hindi ako makatayo, may mga gabing hindi ako makatulog dahil sa hilo at pagsusuka. Naging maselan ang kalagayan ko, pero sa kabila ng lahat, palaging nariyan si Rhett. Hindi siya umalis sa tabi ko, handang umalalay sa bawat pagkakataong kailangan ko ng tulong.“How are you feeling right now, my wife?” mahinahong tanong ni Rhett matapos akong magsuka. Kapwa kami nakaupo sa gilid ng kama habang hawak niya ang kamay ko. Banayad ang haplos na tila ba sinasabi niyang magiging maayos din ang lahat.“Medyo okay na ako,” mahina kong sagot sabay pilit na ngiti. “Salamat, hubby.” Hinalikan ko siya sa labi, ramdam ko ang pagod naming dalawa.Tinugon niya ang halik ko at niyakap ako nang mahigpit.“It’s my pleasure, my wife. I want you and our baby to be safe and always healthy,” malambing niyang sabi na lalong n
ELARA'S POV:Ang tanging ingay na bumabalot sa apat na sulok ng kwarto ay ang pinaghalong paghinga, mahihinang ungol at kaluskos ng bawat galaw naming dalawa ni Rhett. Parang huminto ang oras habang ninanamnam namin ang bawat sandaling kami ay nagniniig. Walang iniisip kundi ang init ng katawan at ang damdaming matagal naming kinimkim.Nakaapat na rounds kami ni Rhett at natapos iyon nang halos mag-uumaga na. Ramdam ko ang hapdi sa kaloob-looban ko at ang bigat ng talukap ng mga mata ko. Sa sobrang pagod ay nakatulog na lamang ako nang hindi namamalayan. Pagmulat ko ng mga mata ay maliwanag na ang paligid. Bandang hapon na pala.“You're awake, sweetheart. Sorry, did I make you tired?” maingat na tanong ni Rhett habang may dalang tray ng pagkain at marahang umupo sa tabi ko.Tatayo na sana ako para salubungin siya ngunit napapikit ako at muling napaupo. Biglang sumakit ang puson ko, parang may kumikirot sa loob ko. Napaangat ang kamay ko at napahawak doon saka napahinga nang malalim.M
ELARA’S POV:“Alright ladies and gentlemen! Are you still with us?” masiglang tanong ng host, punô ng sigla ang boses na tila mas lalong nag-e-enjoy pa habang mas lalong lumalalim ang gabi.“YES!” sabay-sabay na sigaw ng mga bisita, may halong hiyawan at palakpakan.“Okay! Because the reception program officially ends now and we are jumping straight into the PARTY PROPER!”Nag-ingay ang buong venue. May sumipol, may pumalakpak at may agad na tumayo na parang matagal nang naghihintay para sa parteng ito.“This is the time to eat, drink, laugh, take lots of photos and celebrate LOVE! Feel free to move around, visit the photo area and don’t forget to grab a picture with our stunning newlyweds.”Napangiti ako habang hinigpitan ko ang hawak sa kamay ni Rhett. Ramdam ko ang init ng palad niya, parang sinasabi niyang andito lang siya sa tabi ko at nakikisaya sa gabing ito.“If you want to personally greet Mrs. Elara and Mr. Rhett, their table is now open. Go ahead and shower them with love!”







