Chapter 4:

ELARA’S POV:

Habang abala si Elara sa pagluluto ng kalderetang baka, biglang nag-notif ang cellphone niya. Rest day niya ngayon kaya siya muna ang nagluto para makapagpahinga ang kanyang ina. Pinatay niya ang kalan at kinuha ang phone.

Lennox Drevin: Hi best friend! I just want to let you know that I’m going home. Did you miss me?

Napangiti siya nang mabasa iyon. “Si Lennox talaga…” bulong niya, saka halos muntik nang mabitawan ang telepono nang bigla itong tumawag ng video call.

“Hello! Kumusta ang Canada? Nakabingwit ka na ba ng chix mo?” biro niya agad.

“Wow, ganun agad?” drama ni Lennox habang kunwaring hinahawakan ang dibdib niya. “You didn’t even say you missed me too. I’m hurt!”

“Eeew, drama mo!” inirapan niya ito. “Kailan flight mo?”

“Bukas! Sama ka sa pagsundo?” ngisi nito.

“Sayang, may duty ako. Kung wala lang sana…”

Saglit na natigilan si Lennox, may lungkot na dumaan sa mga mata bago ngumiti uli. “It’s okay. I’m a big boy now.”

“Good. Ingat sa flight mo.”

“See you soon!”

Natapos ang tawag at saka niya tinawagan ang mga magulang at kapatid niya, “Kain na tayo!”

---

Kinabukasan, halos liparin niya ang daan sa pagmamadali. Napasarap kasi ang tulog niya. “Ma! Alis na po ako!” sigaw niya habang inaabot ang bag.

“Mag-ingat ka, anak!” paalala ni Mama.

Tumango siya at nagmamadaling sumakay ng tricycle. “Sa kanto lang po.” Pagbaba niya, agad siyang nag-abang ng jeep. Swerte at may tumigil agad.

“Paki abot po ng bayad, sa Elite Coffee Shop lang po,” sabi niya, sabay abot ng bayad.

Pagdating sa tapat ng café, bumaba siya at tumawid. Akala niya ay clear ang daan, kaya’t mabilis siyang naglakad hanggang sa isang malakas na busina ang pumunit sa hangin. Rinig na rinig din ang pagkiskis ng gulong nito marahil sa biglang pag preno.

Napapikit siya, at bago pa man makagalaw, halos ilang dangkal na lang ang pagitan ng sasakyan sa kanya. Nanginginig ang tuhod niya, bumagsak siya sa gilid ng kalsada, pilit pinipigilan ang pag-iyak.

Narinig niya ang pagbukas ng pinto ng mamahaling kotse. Mabigat ang bawat yabag na papalapit sa kanya.

Oh my god… patay!

Dahan-dahan niyang iniangat ang paningin at para siyang binuhusan ng malamig na tubig nang makita kung sino ito.

Rhett Alaric.

Ang lalaking ilang taon na niyang hinahangaan na dati ay nakikita lang niya sa magazine, ngumingiti sa mga pahinang paulit-ulit niyang binabalikan ay muling nagpakita sa kanya. Akala niya noon, hanggang sa larawan na lang ito. Ang laman ng kanyang panaginip. Pero heto na, kaharap na naman niya ngunit sa hindi pa magandang pagkakataon. Parang pinaglalaruan talaga siya ng tadhana!

Nagtiim bagang ito, malamig ang mga mata. Halatang pinipigilan ang sarili na magalit. “Get up,” utos nito sa baritonong boses. “I’ll take you to the hospital.”

Hindi siya makagalaw. Nanginginig pa rin ang kanyang mga kamay at binti dahil sa nangyari. Ramdam niya ang mabilis na pintig ng puso niya. Marahil sa sobrang pagkainip nito sa kanya dahil hindi pa rin siya kumikilos ay ito na mismo ang gumawa ng unang hakbang.

“W-Wait! Kaya ko namang—”

“Don’t argue.” baritonong sabi nito ramdam ang pagtitimpi marahil sa pagkainis. Bago pa man siya makatanggi ay buhat na siya nito ng pa-bridal style. Napakapit siya sa leeg nito, ramdam ang tibok ng puso ni Rhett at ang matipuno nitong dibdib.

Pagkalapag niya sa passenger seat, naamoy niya ang halimuyak ng leather at panlalakeng pabango nito.

“Cancel my meeting,” marinig niyang sabi nito sa phone, malamig ang tono. “I’ll head to the hospital.”

Tahimik lang siyang nakatingin sa labas. Hindi makapaniwala na ito ang nangyayari. Ilang minuto lang, naramdaman na niyang huminto ang sasakyan. Muli siyang binuhat ni Rhett at dinala sa loob ng ER.

“Prepare the stretcher,” sabi ng nurse.

“What happened, sir?” tanong ng doctor.

“She suddenly crossed the road. I’m not sure if I hit her,” sagot ni Rhett, malamig at diretso.

Agad siyang sumingit. “H-Hindi po ako nabangga, Doc. Okay lang ako, promise!”

“Still, you needs to run some tests,” sagot ni Rhett, hindi man lang lumingon sa kanya. “I don’t want to be blamed for something I didn’t cause.” aroganteng sabi nito.

Ang lamig ng tono niya, pero may kakaibang bigat sa bawat salita.

“N-Na… Naiintindihan ko,” mahina niyang sabi.

Isang titig lang mula kay Rhett at parang gusto na niyang matunaw sa hiya.

---

Lumipas ang halos isang oras ng tests at x-ray. Buti na lang walang fracture o injury. Paglabas ng doctor, saka lang nagsalita si Rhett.

“Here,” iniabot nito ang isang gold card. “Withdraw whatever amount you need. Compensation for the trouble.”

“Ha? Hindi naman kailangan, sir. I—”

Pero nag-check lang ito ng oras sa wristwatch at tumalikod. “I have to go ms. Don’t stay out of focus next time.”

Wala na. Lumakad na siya palayo bago pa man siya makasagot.

“Tss. Ang sungit!” bulong niya. Napatingin siya sa gold card. Grabe, ginto talaga, pati siguro ang pagngiti nito ay napakamahal.

Hindi man lang marunong ngumiti!

Pag-uwi niya, agad siyang nag-message sa boss para magpaalam. Wala na, absent na siya ngayong araw. Sayang ang sahod.

---

Hindi nagtagal, dumating si Lennox sa bahay, may dalang prutas. “May masakit ba sa’yo?” agad nitong tanong, halatang nag-aalala.

“Wala naman. Na-shock lang talaga ako sa nangyari.” Ngumiti siya para pakalmahin ito. “Saka okay naman daw lahat ng results.”

“Good. Akala ko kung ano na nangyari sa’yo.”

“Okay lang ako. Ikaw, dapat nagpahinga ka muna, galing ka pa ng flight.”

“Don’t worry about me,” sagot nito sabay upo. “Ikaw muna alalahanin ko.”

“Sus, drama king ka talaga.”

Umirap lang ito, pero may ngiti sa labi. “Hindi ko kaya mawala ang best friend kong walang boyfriend.”

“Wow ha! Porket ikaw nakarami ng chix sa Canada, nagyayabang ka na?” pinandilatan niya ito.

“A-Aray! Huy! Masakit!” iwas nito habang tumatawa.

“Magmeryenda na kayo, Lennox,” sabat ni Mama habang inilalapag ang tray ng cupcakes at juice.

“Salamat po, Tita!” nahihiyang sabi ni Lennox.

Pagkatapos ng ilang oras ng kwentuhan at kulitan, nagpaalam na ito. “Salamat po ulit sa meryenda, Tita.”

“Walang anuman, mag-ingat ka.”

Pagkaalis ni Mama sa sala, ngumisi si Elara. “Ingat ka, baka may ma-heartbroken sa’yo kapag nagasgasan yang mukha mo.”

“Sus! Alam ko namang ikaw ‘yung unang iiyak, Elara.” Kindat pa nito.

“Yuck! Please lang, mas gwapo pa ‘yung crush ko sa’yo.”

“Oh really? Nasaan na siya ngayon, ha?”

“Yun nga, nakita ko kanina.”

“Kita? Kanina?” kunot-noong tanong nito.

“Mm-hmm. Siya yung muntik nang makabangga sa akin kanina.”

“WHAT?!" gulat na tanong nito. “Siya ba yung lalakeng nakwento mo noon na nakita mo sa magazine?” kuryosong tanong nito.

Tumango siya. “Oo. hindi ko inaakalang mas gwapo pala siya sa pictures.” kinikilig na sabi niya rito na para bang dinaig pa ang teenager na nakita ang kanyang crush.

Umirap si Lennox. “Tsk. Delikado na ‘to. Baka hindi lang puso mo ang mabangga niyan.”

Ngumiti siya, tiningnan ang langit sa labas ng bintana. “Too late. I think it already did.”