บทที่ 6 คำเตือน

ธาราเดินเข้าห้องโดยไม่ได้เปิดไฟ

สมุดสีดำในมือถูกวางลงบนโต๊ะข้างประตูเหมือนจะหนักเกินไปสำหรับเธอ

ร่างเธอเดินช้าๆ ไปที่ชั้นวางไม้ใกล้ผนัง ซึ่งมีกรอบรูปหนึ่งตั้งอยู่

มือเธอสั่นเล็กน้อย ขณะยื่นมือไปแตะรูปถ่ายเก่า

ในใจของหญิงสาวสับสนไม่น้อย ทว่าความทรงจำของธาราก็พลันผุดขึ้น

“สาวน้อยของพ่อเปล่งแสงสว่างอยู่เสมอ อย่าทำหน้านิ่วคิ้วขมวดไปเลย พ่อขับรถมาเยี่ยมลูกที่นี่บ่อยๆได้สบายอยู่แล้ว”

นั่นคือครั้งสุดท้ายก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุ ที่ทำให้เธอไม่สามารถกลับไปมองรอยยิ้มนั้นได้อีก

รอยยิ้มของพ่อยังอบอุ่นอยู่ในใจ เธอจึงรู้ว่า ดาวเหนือ ควรที่จะก้าวเดินต่อไป

เธอนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ทันได้เอารูปปกของ”ดาวเหนือ”ให้เจ้าของหนังสือดูด้วยซ้ำ

ทุกอย่างพลันสว่างจ้าขึ้น เธอจะมัวจมอยู่แบบนี้ไม่ได้

ชายคนหนึ่งที่คอยเฝ้ามองเธอ เห็นเธอเป็นดั่งแสงสว่าง

เพราะฉะนั้น เธอเองก็ควรที่จะลุกขึ้นฮึดสู้ไปกับเขาได้แล้ว

เธอเดินตรงเข้าไปภายในห้องนั่งเล่นเล็กๆที่แยกกับห้องนอนเพียงแค่ประตูกระจกกั้น

หญิงสาวฟุบตัวลงบนโซฟาสีขาว

วันหยุดที่ทำให้ร่างกายหนักอึ้ง เหมือนพลังงานของเธอถูกกลืนไปกับมัน

แสงไฟจากด้านนอกของตึกสาดส่องสลัวเข้ามาให้ห้องเล็ก

หญิงสาวเงยหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง พลางพึมพำ

“วันนี้ดาวบนท้องฟ้าสวยจังเลยนะ”

มือข้างหนึ่งหยิบโทรศัพท์ออกมา กดส่งข้อความแนบรูปปกของดาวเหนือไป

ปลายทางคือ ลี หญิงสาวกดส่ง พร้อมข้อความสั้นๆ

“หญิงสาวบนหน้าปก เธอยังคอยตามหาแสงสว่างจากดาวดวงนั้นอยู่นะคะ”

…

เม็ดฝนโปรยปลายลงมา ในเช้าวันจันทร์ ที่ทุกอย่างเร่งรีบ

กลิ่นของฝนพัดจางพร้อมสายลม ปลายผมของเธอเปียกชื้นเล็กน้อย

ขับให้กลิ่นฝนและกลิ่นแชมพูจางๆ ลอยคลุ้งในอากาศ

ธาราก้าวขาเข้าสู่สำนักพิมพ์ สายตารอบๆตัวจับจ้องมาที่เธอ

ตั้งแต่เป็นบรรณาธิการของลี เธอก็ไม่ได้แปลกใจอะไรมากนัก

ธาราเดินตรงเข้าสู่ห้องทำงาน

เพื่อจัดการเรื่องต้นฉบับที่ได้รับการยืนยันหน้าปกจากลีเรียบร้อยแล้ว

ทว่ามีข้อความบางอย่างเด้งขึ้นในเมลของเธอ

“ฉันเป็นบรรณาธิการที่รับผิดชอบต้นฉบับลำนำแห่งแสงในตอนนั้นนะคะ…

ฉันมีต้นฉบับบางอย่างที่ไม่ได้เผยแพร่ ถ้าคุณต้องการมาเจอฉันที่ร้านกาแฟแถวถนนพระอาทิตย์นะคะ

ฉันจะรออยู่ที่นั่น…”

ธาราขมวดคิ้วสีหน้าครุ่นคิด ต้นฉบับบางอย่างที่ไม่ได้เผยแพร่…

แต่ไปอยู่ในมือของบรรณาธิการที่ไม้แม้แต่จะออกมาโต้เรื่องการลอกผลงานของชาโดว์เมื่อ5ปีที่แล้วงั้นหรอ

ธาราสะบัดความคิดในหัวออกชั่วคราว ขณะเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“ธารา ถึงเวลาประชุมแล้วนะ ไปกันเถอะเดี๋ยวจะสายเอา”

ริสาเพื่อนสนิทเข้ามาเตือนก่อนการประชุมจะเริ่มในเวลาที่กระชั้นชิด

หญิงสาวพยักหน้าเบาๆ หยิบแฟ้มเอกสารและโน้ตบุ๊กติดมือก่อนจะลุกขึ้นตาม

เสียงฝนยังคงโปรยลงอย่างเงียบงันนอกกระจก เมื่อเธอก้าวเข้าสู่ห้องประชุมกระจกใสด้านใน

พนักงานในทีมบรรณาธิการทยอยเข้ามานั่งประจำที่ บนโต๊ะกลางมีแฟ้มเอกสารของนิยาย ดาวเหนือ และหนังสือเล่มอื่นในไตรมาสเดียวกันวางอยู่

“เราจะเริ่มจากการอัปเดตสถานการณ์โซเชียลค่ะ” หัวหน้าฝ่ายการตลาดเปิดประชุม

สไลด์ปรากฏภาพแคปหน้าจอจากหลายบัญชีผู้ใช้ที่ยังคงพูดถึง “ข่าวการลอกผลงาน”

“เรากำลังอยู่ในช่วงที่ยอดรีแชร์สูงขึ้น แต่ไม่ใช่ในทางบวกนัก ยังมีบางกลุ่มที่ขุดคุ้ยประโยคจากเล่มที่สองของชาโดว์มาเปรียบเทียบกับนักเขียนคนอื่น”

ธารานั่งนิ่ง พลางเปิดสมุดบันทึกเล็กๆ จดบางอย่างลงไป เสียงจากทีมยังคงดังต่อเนื่อง

“แต่ฝั่งแฟนคลับของชาโดว์เริ่มออกมาปกป้อง มีการแชร์ข้อความเก่าของเขาจากเมื่อ5ปีที่แล้วที่ออกมายืนยันว่าไม่ได้ลอกผลงาน และมีการพูดถึงคำว่า “ฉันจะเงยหน้ามองฟ้าที่อยู่ตรงนี้ แม้จะไม่เหลือใครเลยก็ตาม”

จากบทโปรยที่เราปล่อยออกไป ทำให้กลุ่มแฟนคลับของชาโดว์ดูเหมือนจะเห็นใจและแน่นแฟ้นยิ่งขึ้น”

“ขออนุญาตถามค่ะ” เธอยกมือขัดจังหวะ

“ถ้าเราปล่อยดาวเหนือ ในเทศกาลหนังสือโดยมีการจัดแจกลายเซ็นของชาโดว์ในช่วงเช้าของงานวันแรก คิดว่ากระแสข่าวจะเปลี่ยนไปรึป่าวคะ”

ห้องประชุมเงียบชั่วขณะ ก่อนจะมีเสียงกระแอมจากผู้อำนวยการฝ่ายบริหาร

“อืม เป็นความคิดที่ดีนะ แต่เทศกาลหนังสือใกล้เข้ามามากเกินไปรึป่าว เหลือเวลาเพียงแค่สองอาทิตย์ คุณธาราคิดว่าจะจัดการยังไง”

“ฝ่ายผลิตไม่มีทางผลิตออกมาได้ทันแน่ คิดว่าสำนักพิมพ์เรามีแค่หนังสือที่เธอรับผิดชอบเล่มเดียวรึไง”

เสียงจิกกัดของหัวหน้าบรรณาธิการกองที่2ดังขึ้นตามหลัง จงใจพูดใส่ธาราโดยตรง

สายตาของริสาจิกกัดคืน ทว่ามือของธารายกขึ้นห้ามปราม

“เราได้รับการยืนยันภาพหน้าปกเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่ส่งต่อให้ฝ่ายผลิตเท่านั้นค่ะ”

หัวหน้าฝ่ายบริหารพยักหน้ารับคำ ก่อนหันหน้าไปที่ฝ่ายการตลาด

“งั้นก็เอาตามนี้”

…เวลาในห้องประชุมล่วงเลยไป

งานทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี ทว่าเมลนั้นที่ส่งถึงเธอโดยตรงกลับดึงดูดความสนใจให้เธออยากรู้มากขึ้น

ธาราผ่อนลมหายใจเบาๆ ร้านกาแฟที่ถนนพระอาทิตย์ ในวันที่ฝนตก พรางทำให้เธอนึกถึงวันที่เธอพยายามโน้มน้าวลีในวันแรก

หญิงสาวตัดสินใจลองไปเผชิญหน้ากับบุคคลที่ส่งเมลถึงเธอ

…

หลังการทำงานมาทั้งวัน ภาพตรงหน้าของธาราตอนนี้คือร้านกาแฟถนนพระอาทิตย์

ฝนยังคงโปรยปรายบางเบา หญิงสาวลืมพกร่มมา กลับยืนตากฝนจ้องมองที่หน้าประตู

เธอถอนหายใจเบาๆก่อนผลักประตูเข้าไป

ภายในร้านกลิ่นของกาแฟหอมฟุ้ง สายตาส่องหาว่าใครในร้านที่จะเป็นคนที่ส่งเมลหาเธอ

โต๊ะหนึ่งกลางร้าน มีหญิงสาวผมสั้นนั่งอยู่คนเดียวในชุดกระโปรงสวยงาม

บนโต๊ะมีแก้วลาเต้ร้อนที่เหมือนจะพึ่งมาเสริฟ

โต๊ะมุมซ้ายสุดของร้าน เป็นหญิงสาวผมยาวรวบผมลวกๆ ปลายผมปรกลงมาที่เสื้อยีนส์ เธอสวมแว่นกันแดดประหนึ่งปกปิดบางอย่าง บนโต๊ะมีแก้วกาแฟเย็นที่ดื่มจนเกือบหมด ท่าทีที่ดูประหม่าเล็กน้อย

ธารามั่นใจว่าคือเธอแน่ๆ ขาสองข้างรีบก้าวเดินตรงปลี่เข้าไป ทว่ามีมือคู่หนาสัมผัสเข้าที่ปลายไหล่ข้างหนึ่ง

ทำเอาธาราหยุดชะงักพลางหันกลับไปมอง ชายหนุ่มหน้าตาไม้คุ้นเคยในชุดสูทสีดำ แววตาคมกริบ

มุมปากเขาค่อยๆยกขึ้นก่อนจะพูดอะไรบางอย่าง

“คุณคือบรรณาธิการที่มาเพื่อข้อมูลบางอย่างรึเปล่า”

ธารานึกตะหงิดใจ ข้อความในเมลใช้คำแทนตัวเองว่า ฉัน ลงท้ายว่าค่ะหรือนะคะ แน่นอน

เธอปัดมือนั้นออกเบาๆ คิ้วขมวดเข้าเป็นปม ไม่ใช่ผู้ชายคนนี้ ในใจนึกขึ้น มีคนเล่นไม่ซื่อแล้วแน่ๆ

“คุณคือใครคะ”

หญิงสาวตัดสินใจเอ่ยถามออกไป

“ใจเย็นครับ ผมว่าเราไปนั่งคุยกันดีกว่า”

ปึก…บางอย่างกระแทกเข้าหลังธาราอย่างแรง

หญิงสาวแว่นดำคนนั้นรีบร้อนวิ่งออกจากร้านกาแฟไป

ทำเอาคนที่โดนชนอย่างธาราเซจนเกือบจะล้ม

ธารารีบก้าวขาเพื่อจะวิ่งตามหญิงสาวคนนั้นอย่างไม่รีรอ เธอไม่ได้ติดใจที่หญิงสาวคนนั้นชนเธอเข้า

แต่สิ่งที่ติดอยู่ในใจคือ สาวแว่นดำคนนั้น คือบรรณาธิการที่ส่งเมลหาเธอแน่นอน

มือหนาฉุดดึงข้อมือธาราไว้แน่น พลางเอ่ยขึ้น

“ใจเย็นลงก่อนเถอะครับ คำพูดของเธอคนนั้นไม่มีน้ำหนักพอให้คุณเอาไปโต้ข่าวลือหรอกนะ”

แววตาของธาราเปลี่ยนไปทันที ในใจพลางนึกโมโห ชายตรงหน้าเป็นใครกันแน่

มือที่กำข้อมือไว้แน่น ทำให้ธาราสะบัดมันไม่ออก

ธาราเดินตามชายหนุ่มไปที่โต๊ะหนึ่ง สายตาสะดุดเข้ากับกระดาษโน๊ตเล็กๆที่ติดไว้ขอบโต๊ะของสาวแว่นดำ

มือข้างหนึ่งรีบคว้ามันมาเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกงอย่างรีบร้อน ทว่ามืออีกข้างยังถูกชายหนุ่มตรงหน้ารั้งเอาไว้อยู่

เขาคลายข้อมือออกเบาๆ ก่อนจะหันกลับมา

“นั่งสิครับ”

ธารานั่งลงตามคำเชิญนั้น ก่อนเอ่ยถาม

“คุณต้องการอะไร”

มุมปากชายหนุ่มยกยิ้มขึ้น

“สั่งกาแฟสักแก้วก่อนสิครับ”

ธาราถอนหายใจ เธอหงุดหงิดกับการต่อล้อต่อเถียงและยืดเวลาของชายตรงหน้า

“มีอะไรก็รีบพูดเถอะค่ะ ฉันรู้ว่าคุณมาแบบไม่หวังดี”

“ถ้าผมหวังร้าย...คุณคิดว่าคุณจะได้นั่งอยู่ตรงนี้เหรอครับ?”

เสียงทุ้มของเขาช่างมั่นใจ และแฝงน้ำเสียงราวกับรู้ทันความคิดเธอทุกอย่าง

ธารานิ่ง ก่อนหยิบแก้วน้ำที่พนักงานเพิ่งนำมาวางมาจิบเรียกสติ เธอไม่ชอบอยู่ในสถานการณ์ที่ถูกควบคุม และยิ่งไม่ชอบการเสียเปรียบกับคนที่ดูเหมือนรู้ข้อมูลบางอย่างมากกว่าที่ควรรู้

“งั้นก็บอกมาสิ ว่าคุณเป็นใคร”

ชายหนุ่มยกกาแฟขึ้นจิบบ้าง รอยยิ้มบาง ๆ ยังไม่หายจากริมฝีปาก

“ผมเป็นเพียง...ผู้รับสาร”

“จากใคร?” ธาราย้อนถามทันควัน

“คุณเกี่ยวข้องอะไรกับคดีลอกผลงานเมื่อห้าปีก่อน?” ธาราถาม พลางกดอารมณ์ไม่ให้ไหลทะลักออกมา

ชายหนุ่มยักไหล่

“เกี่ยว...และไม่เกี่ยว อยู่ที่ว่าคุณจะเชื่อใน ‘เรื่องที่ถูกเขียนขึ้นมา’ หรือ ‘เรื่องที่ถูกลบออกไป’ มากกว่ากัน”

คำพูดนั้นเหมือนมีอะไรซ่อนอยู่ และนั่นยิ่งทำให้ธารารู้สึกไม่ไว้วางใจ

เธอค่อยๆ ล้วงกระดาษโน้ตที่เก็บมาไว้ในกระเป๋าใต้โต๊ะ กางมันแผ่วเบาขณะยังคงสบตาชายตรงหน้าไว้

บนกระดาษเขียนด้วยลายมือหวัดเร่งรีบว่า:

“อย่าไว้ใจเขา พวกเขาทำให้เรื่องลอกผลงานเกิดขึ้นได้อีกครั้ง”

ธาราเม้มปากแน่น

“คุณรู้เรื่อง ‘ลำนำแห่งแสง’ ด้วยใช่ไหม?” เธอลองเชิง

ชายหนุ่มนิ่งไปเล็กน้อย แต่เพียงแวบเดียว

“คุณรู้จักชื่อผู้เขียนต้นฉบับเล่มนั้นไหมล่ะ”

“ลี ลภัส?” เธอเอ่ยถามขึ้น

“หรือเป็นใครอีกคนที่ไม่มีโอกาสได้เผยแพร่ผลงานเลยล่ะ?”

ชายหนุ่มย้อนถามเสียงเรียบ

ธารารู้สึกเหมือนหัวใจบีบแน่น

ชายหนุ่มโน้มตัวเล็กน้อย แล้วเอ่ยเสียงต่ำ

“ถ้าคุณอยากรู้ว่าชาโดว์เป็นเหยื่อ หรือผู้ล่า…คุณต้องกล้าก้าวข้ามกรอบของสิ่งที่เห็นอยู่”

ก่อนที่ธาราจะทันพูดอะไร เขาก็ลุกขึ้น

“แล้วเราจะได้เจอกันอีก...บรรณาธิการธารา”

เขาเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงกลิ่นกาแฟจางๆ และความปั่นป่วนในใจของหญิงสาว

“บางอย่างในน้ำเสียงของเขา...ราวกับรู้ทุกอย่างที่เธอกำลังเผชิญ”

หญิงสาวเดินออกจากร้านกาแฟ ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายไม่หยุด แสงไฟข้างทางสะท้อนกับละอองน้ำราวกับม่านบางของภาพฝันที่ถูกฉายผ่านม่านน้ำตา

เสียงฝีเท้าเปียกชื้นไปกับพื้นซีเมนต์ขรุขระ ทุกย่างก้าวเหมือนจมลึกลงไปในความคิดที่ยังปะติดปะต่อไม่สมบูรณ์

"อย่าไว้ใจเขา..." คำเตือนในโน้ตยังคงก้องอยู่ในหัว เธอหอบลมหายใจพลางกอดอกตัวเองไว้แน่น

ปิ๊บบบบ!

เสียงแตรรถเบรกความคิดของเธอลง รถยนต์สีดำคันหรูคันหนึ่งแล่นมาจอดเทียบริมทาง ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อเชิ้ตแขนพับและแจ็คเก็ตผ้าหนาหลุดออกจากประตูรถ พร้อมฝ่าฝนลงมา

“ธารา!” น้ำเสียงนั้นไม่ดังนัก แต่เปี่ยมด้วยความกังวล

เธอหันขวับไปตามเสียง และเบิกตากว้างเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเป็น ลี ลภัส ที่ยืนอยู่ตรงหน้า

ชายหนุ่มรีบก้าวเข้ามา มือข้างหนึ่งยกขึ้นบังสายฝน อีกข้างคว้าข้อมือของเธอไว้แน่น

“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงมาเดินตากฝนอยู่คนเดียวแบบนี้” เขาโน้มตัวลงเล็กน้อย สายตาวูบไหวคล้ายอ่านความเหนื่อยล้าของเธอได้ทั้งหมด

ธาราเบือนหน้าหนีเล็กน้อย พยายามฝืนยิ้มแม้ริมฝีปากจะสั่น

“เอ่อ... แค่งานเยอะน่ะ ฉันเลยออกมาเดิน...ล้างหัวตัวเองนิดหน่อย” เสียงเธอเบาเหมือนกลัวคำโกหกจะดังเกินไป

“ล้างหัว...ด้วยฝน?” ลีย่นคิ้วแล้วถอดเสื้อแจ็คเก็ตของตัวเองออกอย่างไม่ลังเล คลุมลงบนหัวไหล่ของเธอ

“ขึ้นรถก่อน เดี๋ยวไม่สบายเอา” เขาพูดพลางจูงเธอไปที่รถ

ธาราปล่อยให้เขานำทางโดยไม่ขัดขืน ความอบอุ่นจากเนื้อผ้าและไออุ่นจากร่างเขาที่อยู่ใกล้ทำให้ใจของเธออ่อนลงเล็กน้อย

ประตูรถปิดลง ชายหนุ่มข้างๆเอี้ยวตัวลงมา มือสัมผัสเข้าที่เสื้อแจ็คเก็ตที่คลุมอยู่บนไหล่ของธารา หญิงสาวตกใจเล็กน้อย พลางกดสายตาลงต่ำ ใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้จนปลายจมูของเราแตะกัน สายตาเบนขึ้นมองชายตรงหน้า ทว่าสายตาของเขาก็จ้องมองเข้ามาเช่นกัน ภายในรถที่เงียบงัน มีเพียงเสียงหัวใจที่เต้นแรงไม่เป็นจังหวะของทั้งคู่

และในจังหวะที่เธอกำลังจะขยับตัวออก

เขาก็พูดขึ้นเบาๆ เพียงคำเดียว... ที่ทำให้ใจของธาราสั่นกว่าเดิม

“อยู่ตรงนี้... อีกสักพักได้ไหม”