บทที่ 4 ร่มคันเล็กกลางสายฝน

ห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ โซฟาหนังสีน้ำตาล และเจ้าเหมียวที่นอนขดตัวอยู่บนตัก

ภายในอบอวลไปด้วยบรรยากาศแปลกๆ ระหว่าง “เขา กับ เธอ”

“เรื่องข่าวนามปากกา…”

“ฉันจะจัดการโพสชี้แจงนามปากกาใหม่ของคุณเองค่ะ”

“ไม่จำเป็นหรอกครับ…ถ้ามันเป็นไปแล้วก็ปล่อยมันเถอะ”

สายตาและคำพูดของเขาดูไม่เหมือนจะพูดเล่นแม้แต่น้อย

“แต่…” สายตาของฉันเหลือบมองไปที่หน้าของเขา คนตรงหน้าตอนนี้ ใช่คนที่ทำหน้าเจ้าเล่ห์ก่อนหน้าหรอ

“ผมคิดดีแล้ว ก็ก่อนหน้านี้คุณเล่นเข้ามากอดผมนี่”

มุมปากที่ยกขึ้นข้างเดียว มีเสน่ห์จัง ไม่ใช่สิธารา …ตั้งสติหน่อย

อืดดดด อืดดดด

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะความคิด ทว่าหน้าจอนั้นแสดงชื่อ “หัวหน้าบริหาร”

“ค่ะ หัวหน้า”

“ตอนนี้เรื่องลบโพส คงจะเป็นไปได้ยากแล้วล่ะ คนเริ่มตั้งความสงสัยถึงการกลับมา และตั้งความสงสัยไปถึงข่าวเมื่อ5ปีที่แล้ว”

“ถ้าเราโต้ข่าว..”

“มีสิทธ์ที่ข่าวจะยิ่งโจมตีกลับมา”

“แปลว่าทำอะไรไม่ได้เลยหรอคะ?”

“ตอนนี้คงต้องเงียบไปก่อน ฝากขอโทษคุณลีด้วยนะ”

“ค่ะเข้าใจแล้ว”

หลังสายตัดไป ความคิดตีกันไปหมด ฉันควรจะทำยังไงดีคนที่นั่งอยู่ตรงหน้ากลับยกยิ้มขึ้นมาซะอย่างนั้น

นี่เขาตั้งใจจะกวนประสาทกันรึไงนะ

“คุณไม่ได้โกรธ ใช่ไหมคะ”

“ก็ผมบอกคุณไปแล้วนี่ว่าปล่อยมันไปเถอะผมไม่เป็นไรจริงๆ”

“แต่ฉันไม่ควรทำให้คุณต้องผิดหวังรึป่าว ฉันให้คำมั่นสัญญากับคุณไปแล้วนี่นา”

ยอมรับเลยว่าตอนนี้สีหน้าของฉันค่อนข้างจะเอาแต่ใจเลยล่ะ ไม่มีอะไรได้ดั่งใจ

ติ๊ง ติ๊ง เสียงข้อความดังขึ้นรัวๆ

แฮชแท็ก ชาโดว์

“เป็นไปตามที่คาดจริงๆด้วย”

“หึ” เสียงหัวเราะในลำคอของชายตรงหน้าทำเอาฉันประหลาดใจกว่าเดิม

ฝนข้างนอกยังคงตกอยู่ บางทีมันอารจจะตกหนักกว่าก่อนหน้านี้ด้วยซ้ำ

เจ้าเหมียวที่นอนขดตัวกลับไม่สนใจสถานการณ์อะไรทั้งนั้น เหมือนเจ้าของไม่มีผิด

“ถ้าคุณไม่สนใจมันจริงๆ แล้วก่อนหน้านี้ที่คุณหายไป..”

ชายตรงหน้าลุกขึ้นเดินตรงเข้ามาหาฉันที่นั่งอยู่ปลายของโซฟาอีกด้าน

เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะโน้มตัวลงมา

“คุณเตรียมตีพิมพ์หนังสือต่อเถอะ ถ้าอยากให้ผมเชื่อใจคุณอีกครั้ง สนใจแค่หนังสือของผมก็พอ”

คำพูดนั้นจุดประกายบางอย่าง

ธาราลุกพรวดขึ้น ทว่าชายตรงหน้ายังเกือบจะหลบไม่ทัน

“งั้น ฉันขอตัวกลับสำนักพิมพ์ก่อนนะคะ”

มือหนาเข้ามาคว้ามือของฉันไว้ พรางบอกให้หยุดก่อน

“เดี๋ยวผมไปส่ง ข้างนอกฝนยังตก เรียกรถลำบาก”

ดวงตาฉันเบิกกว้าง ก็ดีนะ ไม่เสียค่ารถด้วย

…

ภายในรถสีดำคันหรู กลิ่นน้ำหอมปรับอากาศจางๆลอยอบอวลอยู่ในอากาศ

เคล้ากับเสียงเพลง ให้ความรู้สึกผ่อนคลายอย่างไม่รู้ตัว

ดวงตาค่อยๆหลับลงช้าๆ

เวลาล่วงเลยไปจนรถหยุดลงที่หน้าสำนักพิมพ์คณึงนิจ

ไออุ่นบางอย่างจรดลงมาใกล้ ทว่ามันกลับให้ความรู้สึกที่ผ่อนคลายเกินกว่าจะลืมตาตื่นขึ้นมาได้

“คุณผู้หญิงครับ…ถึงแล้ว” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างใบหู ทำเอาหญิงสาวที่หลับอยู่สะดุ้งตื่น

ตาที่พร่าเบลอค่อยๆเบิกกว้าง ทว่าใบหน้าของทั้งสองห่างกันเพียงนิด

“ขี้เซาจริง” เขาทำหน้าไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาว แต่ใบหูกลับแดงก่ำ สวนทางกับคำพูดยียวนกวนประสาท

“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ” ธารายิ้มตาหยี ให้ชายตรงหน้า

ทว่าเขากลับหันหน้าหนี มือข้างขวายกขึ้นมาปิดปาก

เขาคงคิดว่าเธอไม่เห็น แต่กระจกรถฝั่งคนขับกลับแสดงสีหน้าของเขาออกมาหมดนี่สิ

“งั้น ฉันไปแล้วนะคะ”

“เดี๋ยว” มือเขาคว้ามาที่แขนฉัน ก่อนจะปล่อยออกช้าๆ

เขาเอี้ยวตัวไปเบาะหลัง หยิบบางอย่างยื่นให้

“พอดีผมเห็นคุณไม่ได้พกร่ม เอาไปด้วยสิ สภาพอากาศวันนี้ฝนน่าจะตกทั้งวัน”

“ขอบคุณที่ใส่ใจบรรณาธิการตัวน้อยคนนี้นะคะ”

“ก็คุณคือบรรณาธิการของผม”

ลอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมาบนใบหน้านั่นอีกแล้ว

ประตูรถเปิดออกเสียงฝนมี่เทลงมาอย่างหนักก็ปลุกฉันขึ้นอีกครั้ง

ภาพตรงหน้าตอนนี้คือโลกแห่งความจริง

ทันทีที่ก้าวขาเข้าสู้สำนักพิมพ์

“ถ้าฉันเป็นคนเจอชาโดว์ก่อน คงไม่เกิดเรื่องสะเพร่าแบบนี้หรอก”

เสียงซุบซิบดังขึ้น ตั้งใจให้ได้ยิน และเฉพาะเจาะจงมาที่บรรณาธิการสาวโดยตรง

ฉันไม่ได้ตอบอะไรกลับไป มันอาจจะเป็นความผิดของฉันส่วนหนึ่ง แต่การตอบโต้ มันไม่ใช่วิถีของฉันน่ะสิ

ปล่อยเสียงนกเสียงกาไป เพราะฉันจะแสดงให้ดู ว่าชาโดว์ ไม่ได้เลือกผิด

กลิ่นกาแฟจางๆที่ลอยอยู่ในอากาศ ภายในห้องที่เงียบสงบ

ห้องทำงานที่มีต้นฉบับต่างๆกองอยู่เต็มไปหมด

ความสุขหนึ่งเดียวในสำนักพิมพ์แห่งนี้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ประตูแง้มเปิดออกโดยที่เจ้าของห้องยังไม่ทันได้เอ่ย

หญิงสาวร่างบาง วิ่งเขามาด้วยสีหน้าวิตก

“ธารา เช็กข่าวเดี๋ยวนี้เลย”

“ข่าว?“

คิ้วขมวดเข้าหากัน ทว่ามือข้างหนึ่งรีบกดเปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ทันที

_การกลับมาไปของนักเขียนชื่อดัง

ที่มีประเด็นร้อนเมื่อ5ปีก่อน ”ชาโดว์”

ถูกกล่าวหาว่าลอกผลงานนักเขียนหน้าใหม่

โดยประเด็นเกิดจากผู้ใช้งานบนโลกออนไลน์

นำเนื้อหาบางส่วนขึ้นมาเปรียบเทียบ และพบความคล้ายคลึงกันในระดับสูง

ทางสำนักพิมพ์ดุจอัปสรณ์ที่รับผิดชอบต้นฉบับทั้งสองออกมาปกป้องนักเขียนหน้าใหม่

ทว่า เกิดคำถามมากมายจากแฟนนักอ่าน

บ้างก็ว่าเป็นเพียงนักเขียนหน้าใหม่ที่มีชื่อเสียงในวงการบันเทิงเท่านั้นที่ได้รับการปกป้อง

บ้างก็ตั้งคำถาม ทำไมชาโดว์ถึงไม่ออกมาตอบโต้

และบางส่วนยังตั้งคำถามที่รุนแรง

หรือจริงๆแล้วผลงานที่ทำให้ชาโดว์โด่งดังก็มาจากการลอกผลงานคนอื่นเช่นกัน

ทันทีที่อ่านเนื้อหาในข่าวจบ ความสงบในใจและแรงฮึดสู้ก็พลอยดับลงช้าๆ

เอาล่ะ ถึงเวลาตั้งสติแล้ว

“ข่าวนี้ตั้งใจโจมตีชาโดว์ในเชิงตั้งคำถามชัดๆ”

เห้อ เสียงถอนหายใจดังขึ้นในห้องที่เงียบงัน

มือของริสาค่อยๆลูบหลังธาราพลางปลอบใจ

“เรามาตั้งใจทำหนังสือเล่มใหม่ของเขาให้ออกมาดีที่สุดกันเถอะ“

สีหน้าของริสาตกใจกับคำพูดของธาราไม่น้อย

“แบบนี้สิค่อยสมกับเป็นเธอน่ะ ธารา”

…

…

ตลอดทั้งสัปดาห์ ห้องบรรณาธิการหนึ่งเต็มไปด้วยเสียงแป้นพิมพ์และถ้วยกาแฟว่างเปล่าที่กองพะเนิน

ธาราใช้ทุกนาทีไล่เกลาต้นฉบับ ดาวเหนือ ชื่อที่เธอกับเขาตกลงกันแล้วว่าจะพิมพ์

ใต้ชื่อ “ลี ลภัส”

เย็นวันศุกร์ ฝนหยุดตกเสียที

ธาราเดินเข้าห้องพักพร้อมลมหายใจแผ่วเบา ความเหนื่อยล้าจากการตรวจต้นฉบับทั้งสัปดาห์เกาะแน่นอยู่ทั่วร่าง

เธอวางกระเป๋า ทรุดตัวลงบนโซฟา พิงศีรษะกับพนักเบา ๆ พลันเสียงแจ้งเตือนข้อความก็ดังขึ้น

หน้าจอแสดงชื่อที่ไม่ได้เด้งมาหลายวัน

ลี ลภัส:

“พรุ่งนี้ว่างไหม”

“ไปเดินเล่นที่สวนกัน?”

ธาราเผลอยิ้มขณะพิมพ์ตอบกลับ

ธารา:

“ว่างค่ะ พอดีเลย หน้าปก ‘ดาวเหนือ’ เสร็จแล้วด้วย”

“จะได้เอาไปให้ดูว่า คุณจะพอใจรึเปล่า :)”

เธอกดส่ง แล้วปล่อยโทรศัพท์ลงข้างหมอน

แววตาเธออ่อนโยนลงอย่างห้ามไม่อยู่

ธาราเงยมองเพดานสีขาวของห้อง

ใจหนึ่งก็เหนื่อยจนอยากนอน

แต่อีกใจ… กลับเฝ้านับชั่วโมงให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆ

พรุ่งนี้… เธอจะได้เห็นว่าเขาจะยิ้มยังไง

เมื่อได้เห็น “ดาวเหนือ”

ที่เธอกับเขากำลังพามันกลับมาสว่างอีกครั้ง