บทที่ 7 สัมผัสแรก

“อยู่ตรงนี้... อีกสักพักได้ไหม”

หลังจากประโยคนั้น ตอนนี้ธารานั่งอยู่ภายในห้องนั่งเล่นในบ้านของลี

สติยังคงเลื่อนรอย ประโยคที่อยากให้อยู่ตรงนี้อีกสักพัก ยังเกาะกินใจของหญิงสาว

พรึบ…ผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กถูกวางลงบนหัวของธาราเบาๆ

“ไปอาบน้ำเถอะ ห้องนอนแขกเดินขึ้นบันไดจะอยู่ซ้ายมือสุดทางเดิน”

“เอ่อ ขอบคุณค่ะ”

“เดี๋ยวผมเอาเสื้อผ้าไปวางไว้ให้”

ธาราพยักหน้ารับคำ พลางเดินขึ้นไปตามทางที่ลีบอก

เธอเปิดประตูห้องนั้นออกช้าๆ กลิ่นน้ำหอมปรับอากาศลอยฟุ้งอ่อนๆ

กลิ่นหวานละมุนเหมือนวนิลา ตัดกับกลิ่นเปียกชื้นจากตัวของเธอ

หญิงสาวยิ้มออกมาเบาๆ “กลิ่นหวานจางๆ ไม่สมกับเป็นเขาเลย”

เสียงน้ำไหลผ่านท่อในห้องน้ำแขก มีของที่จำเป็นเรียงรายอยู่ครบ

ธาราพลางแปลกใจ ของพวกนี้กลับเหมือนของใหม่ที่ไม่เคยมีใครใช้มาก่อน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก… เสียงเคาะดังขึ้นหลังประตูห้องน้ำอีกฝั่ง

“ผมวางเสื้อผ้าไว้ที่เตียงนะครับ เสร็จแล้วคุณค่อยลงมาข้างล่างนะ”

หลังเสียงนั้นจางออกไป

ในใจธารากลับสั่นระรัวขึ้น มันอบอุ่นแปลกๆ

ธาราอาบน้ำเสร็จเธอเดินออกมาพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็ก

ปลายเตียงมีเสื้อยืดสีเทากับกางเกงผ้าสบายๆ

เธอใส่เสื้อผ้าเสร็จก็พลันหลุดหัวเราะเบาๆ

เสื้อยืดสีเทามีรูปเจ้าแมวสีขาวดำพร้อมคำที่พ่นออกจากปากว่า “ I don’t care “

ลีก็มีมุมแบบนี้เหมือนกันสินะ… ธาราพูดกับตัวเองเบาๆ

หญิงสาวเดินออกจากห้องพลางมองไปรอบๆของชั้น2 กลับไปพบใคร

เธอค่อยๆก้าวเดินลงมาที่ห้องนั่งเล่น พลางตะโกนเรียกเจ้าของบ้าน

แต่กลับไม่มีใครตอบกลับมา มีเพียงเจ้าสีฟ้าที่นอนหงาย กางพุงออก ชักชวนให้หญิงสาวที่กำลังจ้องมองยื่นมือออกไปเกาที่พุงของเจ้าแมวอ้วนเบาๆ

สายตาเบนมองรอบห้องนั่งเล่นอีกครั้ง กลับไปสะดุดที่ชั้นหนังสือใหญ่ที่ยาวไปจนถึงอีกห้อง

ไฟในห้องนั้นสาดส่องออกมาผ่านช่องของขอบประตู

ธาราลุกเดินตรงไปเพราะคิดว่าลีคงอยู่ในนั้นแน่

ประตูห้องทำงานที่แง้มอยู่ ชายที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน

ชายหนุ่มในแว่นใสจ้องมองหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างแน่วแน่

แสงสะท้อนผ่านเลนส์ใส เผยให้เห็นดวงตาคมลึกภายใต้กรอบแว่นตาเรียบหรู

ขนตายาวรับกับสันจมูกสูงได้รูป ริมฝีปากเรียวบางทรงสวยแนบสนิทเป็นเส้นตรง ขับให้แนวสันกรามดูเด่นยิ่งขึ้นในแสงสลัว เส้นลูกกระเดือกขยับเบา ๆ เมื่อเขากลืนน้ำลาย ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบแฝงแววขี้เล่นเล็กน้อย

“หล่อมั้ยครับ”

ธาราสะดุ้งเฮือก ชายตรงหน้าลุกเดินตรงมาจับข้อมือเธอเบาๆ เขาดึงเธอเข้าไปใกล้ มือสัมผัสที่ปลายผมเบาๆ

“ผมยังเปียกอยู่เลยนะ”

เขาดึงเธอเข้าไปในห้องทำงานที่มีชั้นหนังสือเรียงราย

แสงไฟสลัวจากโคมไฟ

…เสียงฝนกระทบกระจกเหมือนท่วงทำนองกล่อมใจ

กลิ่นเปเปอร์มิ้นท์อวลอยู่ในอากาศราวกับความสงบที่เอื้อมมือได้

ทุกอย่างตรงนั้นมันทำให้หญิงสาวรู้สึกดีมาก

ชายหนุ่มกดไหล่เบาๆพลางให้นั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่ เขาเอ่ยขึ้น

“เดี๋ยวผมไปเอาไดร์เป่าผมมาให้ คุณรออยู่นี่นะ”

ไม่นานชายหนุ่มที่หายไปก็กลับมาพร้อมไดร์เป่าผมในมือ

เขาเสียบปลั๊กใต้โต๊ะทำงาน มือข้างหนึ่งค่อยๆสัมผัสที่ปลายผม

“เอ่อ ฉันทำเองได้ค่ะ”

“นั่งอยู่เฉยๆเถอะครับ”

ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ ทำเอาใจของธาราเต้นไม่เป็นจังหวะ

เสียงในหัวคอยสั่งการให้เธอใจเย็นๆ แต่มันกลับไม่เป็นผลสักนิด

บรรยากาศรอบข้าง รวมถึงชายหนุ่มข้างๆ ทำเอาสิ่งที่เธอพบเจอมาเป็นเพียงแค่เรื่องเล็กไปเลย

เสียงไดร์ดับลง แต่กลับมีเสียงลมหายใจแผ่วเบาดังขึ้นข้างหู

“ผมแห้งแล้วครับ”

มันให้ความรู้สึกที่จั๊กกะจี้เล็กน้อย

ธาราค่อยๆหันหน้าไปทางลีช้าๆ

แขนสองข้างเกี่ยวคอชายตรงหน้า ใบหน้าค่อยๆเลื่อนเข้าหาชายหนุ่มอย่างไม่ลังเล

ในใจกลับเต้นแรงขึ้น เสียงในหัวของธาราเหมือนจะเป็นเธออีกคน “ถ้าตอนนี้เธอไม่คว้าคนที่คอยเฝ้ามองเธอมาตลอดไว้ เค้าอาจจะไม่มาปรากฏตัวให้เธอเห็นอีกก็ได้”

…ริมฝีปากแนบกันอย่างแผ่วเบา เขาไม่ปฏิเสธแม้แต่น้อย...

แต่กลับขบเม้มมันเน่นยิ่งกว่าเดิม รสชาติหวาน หอมมินต์ และเย็น มันซาบซ่านไปทั่วร่างกาย

จนสมองแทบจะเบลอ กลิ่นของมิ้นต์มันมาจากลมหายใจ หรือจากรสสัมผัส ในลิ้นนุ่มๆนั่นกันแน่

ติ๊งต่อง… ติ๊งต่อง…

เสียงกริ่งจากประตูหน้าบ้านดังก้องไปทั่ว แทรกผ่านเขาทั้งคู่

มันทำให้สติของหญิงสาวกลับมาอีกครั้ง ธาราผละออกจากลีเบาๆ แววตามองตาเสียง

ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น

“คงจะเป็นเดลิเวอรี่น่ะ”

เสียงเขาติดหัวเราะนิดๆ ราวกับจะเบี่ยงเบนความรู้สึกที่กำลังล้นทะลัก

ชายหนุ่มยกยิ้มขึ้น แววตาอ่อนโยน มีพลางลูบหัวธาราเบาๆ

เขาหันกลับมาก่อนก้าวขาเดินออกจากห้อง

“เธอรออยู่นี่ อย่าไปไหนล่ะ”

ธาราหลบสายตาลงทันที ความร้อนที่ค่อยๆเพิ่มขึ้น

หญิงสาวรีบยกมือปิดหน้า “เธอทำอะไรลงไปนะธารา” เธอพูดกับตัวเองเบาๆ

ธาราเดินตามออกมาช้าๆ พยายามเบี่ยงเบนความรู้สึกขัดเขินของตัวเอง

เธอเอ่ยถามชายหนุ่มที่ถือถุงเดลิเวอรี่เข้ามาวางกลางโต๊ะ ตรงกลางของโซฟา

“เอ่อ คุณสั่งอะไรมาหรอ”

ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไร หลังวางถุงนั้นลง เขาเดินตรงเข้ามาหาเธออย่างไม่ลังเล

เขาคว้าแขนเธอเข้ามากอดไว้แน่น พลางยกยิ้ม ใบหน้าโน้มลงมาใกล้

“คุณคิดจะจูบผมแล้วไม่รับผิดชอบหรอ”

“รู้มั้ย... ตั้งแต่เมื่อกี้ ผมก็หยุดคิดถึงมันไม่ได้เลย”

หลังพูดจบ เขากดเธอลงบนโซฟาหนังหลังใหญ่

ริมฝีปากค่อยๆบรรจง ประกบเข้ามา เขาไม่ได้เร่งเร้ามัน

ทว่ากลับยิ่งทำให้ใจธาราเต้นรัว มือข้างหนึ่งค่อยๆจับปลายคางธาราขึ้น

ลิ้นนุ่มสอดเข้ามาเบาๆ มันทั้งหอมและหวาน

เขาค่อยๆถอดริมฝีปากออกช้าๆ พรางยกยิ้ม ก่อนจะเอ่ยถาม

“กินข้าวกันเถอะ”

เขาลุกพรวดขึ้นทันทีหลังพูดจบ

หน้าหญิงสาวตกใจเล็กน้อย ในใจกลับคิด…บ้าจริงธารา เธอกำลังหวังอะไรอยู่

“แง๊วววว” เจ้าสีฟ้าร้องทักขึ้น หางมันแกว่งไปมาอยู่ข้างๆ

ธารารีบดีดตัวขึ้นจากโซฟา มือยกขึ้นมาแตะริมฝีปาก

ชายหนุ่มหยิบกล่องออกจากถุง กลิ่นหอมของไก่ทอดลอยคลุ้ง

ทำเอาเจ้าสีฟ้าที่นั่งอยู่ข้างๆธารารีบปรี่ตัวเข้าไปตามกลิ่นทันที

ลีเอ่ยขึ้นแผ่วเบา

“วันนี้ก็ดึกแล้ว กินอะไรเสร็จคุณก็ค้างที่นี่เถอะ”

คำพูดของเขาเหมือนไม่ได้คิดอะไร ทว่ามันแฝงนัยอะไรรึป่าวนะ

รอยยิ้มมุมปากผุดขึ้นแบบเจ้าเล่ห์

.

.

หลังกินข้าวเสร็จ ชายตรงหน้ายังคงดึงดันให้เธอรีบขึ้นไปพักผ่อน

ธารานั่งปลายเตียง ผ้าปูสีครีมเรียบตึง ใจยังคงสั่นตามจังหวะของสายฝนที่กระทบกระจกหน้าต่างเบาๆ

ในมือกำโทรศัพท์ไว้แน่น ธารากดส่งข้อความหาริสาเพื่อนสาวคนสนิท

“เธอคิดว่า ถ้าใจเต้นแรงแล้วเผลอทำอะไรที่ไม่คาดคิดลงไป ฉันควรจะทำตัวยังไงดี”

ข้อความตอบกลับจากริสาส่งกลับมาในเสี้ยววิ

"เดี๋ยวๆ อะไรคือใจเต้นแล้วเผลอทำอะไรไม่คาดคิดจ๊ะ อธิบายมาเลยนะ"

ธาราเผลอนึกขึ้นได้ทันที พลาดแล้วไง "เดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟังนะ” ธาราตอบกลับแล้วรีบปิดโทรศัพท์ทันที

ก๊อก ก๊อก ก๊อก… เสียงเคาะประตูดังขึ้น

ธารารีบเดินไปเปิด ชายตรงหน้าอุ้มเจ้าแมวอ้วนยื่นมาให้

"คืนนี้ฝากเจ้าสีฟ้าหน่อยนะ ผมมีงานที่ต้องเครียอีกหน่อยน่ะ”

ธารารีบรับเจ้าสีฟ้ามาอุ้มเอาไว้ เธอรีบหลบสายตาลงต่ำ ใจยังคงเต้นรัวทุกทีที่ลีเข้าใกล้

ชายหนุ่มยกยิ้มก่อนเอ่ยขึ้น

"งั้นฝันดีนะครับ”

รอยยิ้มที่อ่อนโยนทำเอาใจหญิงสาวอ่อนระทวย

"เอ่อ ฝันดีค่ะ”

หลังประตูบานนั้นปิดลง

เสียงหัวใจเธอเต้นประหนึ่งจะทะลุอกออกไป “แล้วจะนอนหลับลงได้ยังไงกันล่ะธารา”

…

อีกมุมหนึ่งของบ้านหลังใหญ่ ภายในห้องทำงานที่มีชั้นหนังสือเรียงราย

ชายหนุ่มยกยิ้ม มือลูบริมฝีปาก

เขาหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนหันกลับไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์

แต่ครั้งนี้... สมองเขาไม่ได้จดจ่อกับงานตรงหน้าอีกแล้ว