NAPAYAKAP si Serena sa sarili noong makalabas sa office ng judge. Dahil gabi na, malamig ang ihip ng hangin. Napaigtad siya noong may lumapat na kung ano sa balikat niya. Bahagya niya pang naamoy ang panlalaking cologne. Pagsilip niya, nasa balikat niya ang coat ni Kevin.
“You're shivering from the cold, put the coat on,” anito sa baritonong boses.
Napakurap ng mata si Serena ngunit sinunod niya si Kevin. Huminto naman sa harapan nila ang kotse at pinagbuksan sila ng driver ng pinto.
Pagkaupo, napaisip agad si Serena. Ngayong kasal na siya... ibig bang sabihin no'n ay sa bahay na siya ni Kevin uuwi? Nanlaki ang mga mata niya.
“Ano...Mr. Sanchez,” tawag niya rito.
“What did you call me?” malamig ang pagkakasabi nito, parang inis.
Bakit parang galit? May nasabi ba siyang mali?
“M-Mr. Sanchez? 'Di ba iyon ang apelyido mo?”
Kumunot ang noo ni Kevin at matiim siyang tinitigan. Mayamaya, gumuhit ang mapaglarong ngisi sa labi nito. “Yes, Mrs. Sanchez?”
Si Serena naman ang napipilan ngayon. Ramdam niya ang pamumula ng pisngi dahil sa hiya. Pero teka, hindi siya dapat malibang! Kailangan niyang linawin kung saan siya uuwi ngayon.
“Pwede mo bang ihatid ako sa Hillary St.? Naroon ang apartment ko. Malapit iyon sa SGC Corporation Building. Doon ako nagtatrabaho.”
“I know that. Doon kita unang nakita.”
Bulong iyon pero malinaw ang pandinig ni Serena. Unang nakita?
“Anong ibig mong sabihin? Unang nakita? Nagkita na tayo dati?”
“SGC Bldg.”
“You mean, doon ka rin nagtatrabaho?”
“Well, maybe. I'll start working there in a week or two.”
Magiging workmate niya ang asawa? Office romance? Teka, bakit niya ba naisip iyon? Nililibang siya nito, ah!
“O sige, future workmate, pakihatid mo ako sa apartment ko. Maraming salamat.”
Kevin furrowed his brows and stared at Serena. “What do you mean ihatid?”
Napamaang siya. “Tapos na ang usapan natin, 'diba? Pahatid na ako sa apartment namin para makauwi ka na rin.”
“You're my wife, Serena.”
“Oo nga. Hindi naman ako tumatanggi.”
Kevin laughed coldly. “Since you're my wife, you're going home with me.”
“Teka, wala naman sa usapan natin 'yan, ha?”
Mariing titig ni Kevin ang sumalubong sa kanya kaya napayuko siya. Pero kahit na! Ano, papasindak siya? Hindi pwede!
“Really, Serena? Hmm?”
Nang marinig niya iyon, parang kinilabutan si Serena dahil sa sobrang lamig. Kahit may suot na coat, nilamig siya. Galit nga yata.
Nag-angat siya ng tingin at matamis na ngumiti kay Kevin. “Sasama na pala, ikaw naman hindi mabiro.”
Kevin snorted but a ghost of a smile was seen on his lips. Lumipat ang atensyon nito sa driver. “Go to Holy Saint Hospital.”
Nabigla na naman si Serena. Iyon ang ospital kung saan naka-confine ang lola niya, ha?
Napansin siguro ni Kevin ang tingin niya kaya bumaling sa kanya. “We're going to see your grandma before we go home.”
“T-talaga?”
Tumango ito.
Sa tuwa, dinamba ni Serena si Kevin at mahigpit na niyakap. Nanigas naman sa kinauupuan si Kevin dahil sa gulat.
“Maraming salamat, Mr. San—Kevin!”
“It's good that you like what I did.”
Mabilis silang nakarating sa ospital at mas lalong nagulat si Serena nang malaman niyang nilipat na sa VIP room ang lola at may private nurses at doctors ito!
“Rinrin, apo, nandito ka!”
“Lola!” Niyakap agad ni Serena ang abuela at halos maluha siya noong makita niyang maayos ang lagay nito. Tahimik namang nakamasid si Kevin sa kanila.
“Kumusta ka? Sino iyang kasama mo?”
Lumingon si Serena kay Kevin. Mabuti na lang at dahil madalas tumanggi si Alex na sumama sa kanya sa ospital, hindi pa ito nakikita ng abuela.
“L-Lola, ano...siya po si Kevin. A-Asawa ko po.”
“Kasal ka na, apo?!” masayang turan nito. Dito na lumapit si Kevin at magalang na bumati sa matanda.
“Grandma, I'm Kevin Xavier Sanchez, her husband. Nice to meet you.”
“Kay guwapong bata! Magaling kang pumili, Rinrin. Sayang lang at hindi ako nakapunta sa kasal ninyo dahil nandito ako sa ospital.”
Kevin smiled softly at the elderly woman. “We're going to invite you to our church wedding so get well soon, grandma.”
Dahil kailangan na ring magpahinga ng matanda, nagpaalam din sila. Nang makalabas, hinarap ni Serena si Kevin.
“K-Kevin...maraming salamat sa pagdala mo sa akin dito. P-Pwede ba akong humingi ng pabor sa'yo?”
“Hmm?”
“Pwede bang...manghiram sa'yo ng pera para sa pagpapagamot ni Lola? Pangako, babayaran ko kahit paunti-unti!”
Seryosong tumingin sa kanya si Kevin. “What are we, Serena? We're husband and wife. So even if you don't say that, I'll support our grandma as I see it as a filial duty. You're my wife and you deserve everything.”
Parang may humaplos na kung ano sa puso ni Serena at maluha-luha siyang tumitig kay Kevin, nakangiti. Maliit na ngumiti rin si Kevin pabalik.
“Now, let's go home?”
MALAKING mansyon ang sumalubong kay Serena noong dumungaw siya sa kotse. Bumukas ang malaking gate at tuloy-tuloy na pumasok ang kotse na nagpaawang ng bibig ni Serena.
“Ito iyong sinasabi mong bahay? 'Yang mansyon na 'yan?”
Sinulyapan lang siya ni Kevin at huminto naman ang kotse sa main door ng mansyon. Sa labas ng main door, may pila ng maids at may naka-tuxedo na middle-aged guy.
Lumapit ang lalaki at binuksan nito ang pinto. “Good evening, Master and Madamé.”
Tumango si Kevin at nilingon siya. Pinulupot nito ang kamay sa beywang niya at giniya siya papasok ng mansyon.
Umakyat sila ni Kevin at dinala siya nito sa master's bedroom.
“Here's our room, Serena,” anito sabay turo sa nakapinid na pinto. “That will be your closet. I already ordered the maids to fill your wardrobe.”
Nang matapos si Kevin ay umakto itong maghuhubad ng long-sleeve shirt kaya napatalikod si Serena. Nakarinig siya nang mahinang pagtawa at mayamaya lang, pagbagsak ng tubig mula sa shower room ang narinig niya.
Inikot ni Serena ng tingin ang buong kwarto. Pwede ngang sabihin na parang bahay na ito sa sobrang laki ng kwarto.
“You can take a shower now.” Napapitlag si Serena noong may magsalita sa likod niya. Pagharap, ang bagong ligong si Kevin ang sumalubong sa kanya.
Napalunok siya dahil sa nakita kaya halos takbuhin niya ang banyo. Mabilis siyang naligo at noong matapos, saka lang naalala na wala siyang damit! Buti na lang at may bathrobe. Iyon ang suot niya palabas.
“Saan ako matutulog? Isa lang ang kama rito.”
Tinapik ni Kevin ang kama. “You'll sleep beside me. You're my wife, remember?”
“H-Ha?”
Nabigla si Serena noong hatakin siya ni Kevin kaya bumagsak siya sa ibabaw nito. Pinagpalit nito ang pwesto nila at ito na ngayon ang nasa ibabaw.
“Ready for our first night, wife?”
“Ha? A-Anong—”
Serena was cut off when Kevin kissed her lips.
166.Pagkakita ni Noemi sa malamig at matigas na ekspresyon ni Alfred, hindi na siya nangahas pang makipagtalo. Sa inis, humiga siya sa kama at tinakpan ang sarili ng kumot."Mag-obserba ka muna sa ospital ng dalawang araw. Pwede ka nang ma-discharge kapag sigurado nang wala kang problema," sabi ni Noemi saka lumabas ng kwarto. Tinawagan niya si Alfred para tanungin kung nasaan ito.Pagkatapos lumabas ni Alfred sa ward, agad siyang bumaba at dumiretso sa waiting area kung nasaan sina Solene at Miro. Medyo malapit lang siya sa kanila. Tahimik niyang tinitigan si Solene, puno ng lambing ang mga mata. Nang tumunog ang tawag ni Noemi, saka lang siya natauhan at sinabing nasaan siya.Nagulat si Noemi sa sagot at agad siyang nagtungo sa elevator. Pagdating niya, nadatnan niyang tinitingnan ni Alfred si Solene na may banayad at malambing na ekspresyon, habang si Solene ay kalmadong tumingin pabalik, tila sanay na sa ganoong tingin.Dahil doon, nakaramdam ng matinding lamig si Noemi na para b
165Noong nakita ni Noemi sina Chiles at Kevin sa labas ng kwarto ni Mary, saka lang niya naalala ang lahat.Pagkatapos inumin ni Mary ang gamot niya at inilagay ito sa mesa sa tabi ng kama, napatingin siya kay Noemi at nakita ang malamig at galit na tingin nito. Napatigil siya, nakaramdam ng biglang kaba, kaya mahina siyang tumawag, “Mom...” Nang makita niyang walang reaksyon ang mukha ni Noemi, halos pabulong siyang nagtanong, “Mom, nasaan si Dad?”Kahit kailan, sa harap ni Alfred, si Noemi ay laging mahinahon at mabait ang dating. Kaya sa oras na ‘yon, umaasa si Mary na naroon si Alfred, kasi kung naroon ito, hindi siya basta papagalitan ni Noemi.“Nasa business trip ang tatay mo,” sagot ni Noemi na kalmado pa rin. Na-text na niya si Alfred tungkol sa aksidente ni Mary, at sinabi niyang hindi naman ito malala.“Eh si Grandpa?” Ang totoo, mula nang magising si Mary at tanging si Noemi lang ang nakita niya, kinabahan siya agad. Grabe ang aksidente niya pero hindi man lang siya dinala
164.Nasa kusina pa si Mirael at kakalabas lang pagkatapos maghugas nang makita niyang nagsusuot ng sapatos si Chiles sa may hallway, mukhang paalis.“Lalabas ka?” tanong ni Mirael.Ngumiti si Chiles at tumango. Ayaw niyang mag-alala si Mirael kaya hindi na niya sinabi kung bakit siya aalis.Pagdating ni Chiles sa Military Hospital at paglabas niya ng elevator, nakita niya ang isang batang nurse na may dugo sa uniform, hawak ang isa pang nurse na halatang natrauma.“Ate Olea, natakot talaga ako. Simula nung galing kami sa aksidente, sobrang kaba ko. Yung Land Rover, bumangga sa isang taxi. Patay agad yung taxi driver sa eksena. Pero yung pamilya ng driver, pinilit pa ring dalhin siya sa ospital para ma-emergency…”“Ang hina mo talaga,” sabay tapik ni Olea sa kamay ng nurse. “O, magpalit ka na ng damit. Wala namang seryoso.”Umiling ang batang nurse at patuloy pa rin sa pagkukuwento, “Ate Olea, kinabahan talaga ako. Nang lalapitan ko na yung babae sa Land Rover para i-check, biglang…”
163Walang sumagot sa kabilang linya ng ilang sandali, kaya hindi napigilan ni Mirael na tawagin ng may pag-aalala, “Chaia?”“Okey lang ako, tinanong ko lang,” sabi ni Chaia habang tumatawa, pero mabigat ang pakiramdam niya sa dibdib.Nagtanong pa ng ilan si Mirael dahil sa pag-aalala, pero agad sinabi ni Chaia na ayos lang siya at binaba na ang tawag. Tumawag naman siya kay Peter.Simula noong birthday party, hindi na ulit nakita ni Peter si Chaia. Madalas silang mag-chat o magtawagan, pero si Peter palagi ang nauunang tumawag. Kaya ngayon na si Chaia ang unang tumawag, nagulat talaga siya.“Gusto kong mag-racing,” mahinahong sabi ni Chaia. Narinig ni Peter ang inis sa boses niya, kaya ngumiti ito at sinabing, “Okay, kita tayo sa Olympic Park.”Samantala, matapos makipag-usap ni Mirael kay Chaia, tumawag naman siya kay Lira gamit ang internal line. Dahil papalapit na ang deadline ng summer jewelry design at wala masyadong tao sa headquarters ng kompanya, pinakiusapan niya si Lira na
162.“Ang ganda ‘di ba?”Napatingin si Gaven sa iginuhit ni Hio, tatlong hugis na hindi naman masyadong maayos ang pagkaka-drawing, pininturahan lang ng itim, pula, at dilaw gamit ang colored pencils. Napatawa na lang siya, sabay haplos sa ulo ng bata. “Anak, huwag ka nang matutong magpinta, ha.”Napatawa rin si Nicole sa tono niyang halatang walang magawa pero punong-puno ng lambing. Napansin iyon ni Gaven, kaya’t bahagya siyang yumuko at hinalikan si Nicole sa pisngi.Napatigil si Nicole sa lambing na iyon at hindi alam kung paano magre-react. Nang makabawi siya, nakangiti na si Gaven at tinanong si Hio, “Gusto mong dito na natin hiwain ang cake o sa bahay?”“Sa bahay! Sa bahay tayo maghiwa ng cake!” sigaw ni Hio habang tumatakbo-takbo sa paligid nila.Gustong tumanggi ni Nicole, pero naramdaman niya ang titig ni Gaven, parang hinihintay ang sagot niya. Hindi niya kayang tumanggi, pero hindi rin siya makatanggi. Kaya’t nanatili lang siyang nakatitig sa lalaki.Nang hindi siya tumang
161Si Nicole ay nagulat at hindi niya namalayang tumulo ang luha sa kanyang mga mata. Dahan-dahan siyang tumingin kay Gaven at sa likod ng salamin ay mapayapa ang kanyang mga mata, parang isang tahimik na karagatan. Napangiti si Nicole, pero halatang may lungkot ang ngiti niya. Dahan-dahan niyang ibinaba ang ulo, at pilit niyang inaalis ang sarili sa pagkakayakap nito.Humigpit lalo ang pagkakahawak ni Gaven, halos masaktan na siya. Nang makita nito ang mga luha sa sulok ng kanyang mga mata at ang sobrang lungkot sa mukha niya, parang may tumusok sa puso ni Gaven. May kung anong sakit na hindi niya maipaliwanag, kaya hinila niya palapit si Nicole at niyakap pa nang mas mahigpit."Gaven, pakawalan mo ako!" pilit na kumakawala si Nicole, tinutulak siya, pero mariin pa rin ang pagkakayakap ni Gaven sa kanya. Nakapatong na ang kanyang baba sa balikat ni Nicole. Isang kilos na napakalapit, isang yakap na hindi niya man lang naranasan sa pitong taong pagsasama nila bilang mag-asawa. At nga