Salamat sa pagbasa :) Please vote with your diamonds :)
Rizalyn's POV . "Ate naman eh!" reklamo ko. Para akong bata dahil hindi ko gusto ang damit ko. "Huwag ka ng magreklamo! E, sa wala na akong oras at kamuntik na nga akong mahuli kagabi sa huling biyahe. Iyan na ang suotin mo. E, kahit ano naman ang susuotin mo ay bagay naman sa 'yo, Riz. Walang problema. Maganda ka at sexy. Keri mo na iyan ano!" Napanganga ako sa sarili. Dapat ako ang magalit 'di ba? Pero bakit parang siya pa! Kalokohan talaga. "Pero, Ate, alam mo naman kung bakit ayaw kong gamitin ang kulay ng damit na ito. Kahit na sabihin mo na binago mo ang desenyo, ay iyan pa rin ang damit na iyan na ginamit ko sa pesting bachelor's party niya noon! I will never ever wear that! Over my dead palaka!" Namilog ang mga mata ko at seryoso ko siyang tinitigan sa mata. Galit ako, pero hindi nga lang halata dahil mukhang natatawa lang siya. "Okay. Fine! You win! Hurray!" Palakpak niya. Tumayo siya at binuksan ang sliding door ng kwarto. Nasa balkonahe na siya ngayon at napanguso lan
Nestor's POV . 'You were my dream. I was chasing.' Damn. Such an idiot self. No matter how hard I tried to get it out of my sleeve, her last words kept playing inside my mind. In the end, I lost her again. I took a deep breath facing the massive mirror in front of me. Elizalde is behind, talking to his wife in the line. The smile on his face speaks of happiness. . . a type of happiness that money can't buy. "Okay, love. I will see you soon. I love you," he said to his wife and ended the call. "Ano? Handa ka na ba sa plano mo?" pilyong ngiti niya, at tinitigan ang kabuuan ko. "Hmm, a little bit off on this side, Nestor. Let me fix you." Humarap na ako sa kanya at siya na mismo ang umayos sa necktie ko. Nakangiti ang gago, at alam ko na kung bakit. "There you go. Make the best impression tonight for her, okay? This is your last chance, Nestor. By hook or by crook, you have to get the woman that is meant for you." I smirked and shook my head. "What if we are not really meant to
Rizalyn's POV . "Take me somewhere far, Oscar. Wala na akong pakialam kung saang lupalup ng mundo mo ako dadalhin. Ilayo mo lang ako rito." Naupo ako bakanteng upuan katabi niya. Alam ko na sa bandang ito ay dito ko siya madadatnan. Hindi ko siya nakita buong araw pagkatapos niya akong tawagan kanina. He told me he couldn't attend the stockholder's ball tonight at the event because he will leave soon tonight to return to work. I felt lonely, knowing how transparent I am to Oscar. Ginamit ko lang yata ang kabaitan niya, at naging baliw ulit ako kay Nestor. Pero nang malaman ko ang totoong puso ni Nestor kagabi ay hindi ko na maipaliwanag ang damdamin ko. I hate him, but I love him too. I want to hold him, but at the same time, I want to let go. Kulang pa yata ang tadyak ko. Dapat siguro sampal ang binigay ko sa kanya. Natawa lang din ako nang iniwan ko siya. Mabuti nga sa kanya. I was crying even at bedtime. I cried, not because I was hurt, but because I didn't expect his confe
Nestor's POV . "Si Rizalyn iyan. Hindi ko nga nakilala. Ang ganda niya ano? Bagay na bagay sa kanya ang mestisa." My jaw tightened, and I could no longer understand my feelings. I want to run towards her, but at the same time, I want to ask why. Why does she have to pretend? Why did I never notice her? Who was to blame? Fucking hell. Of course me. "Nasa dalampasigan nakita ko na. Kausap si Oscar. Hinayaan ko na lang dahil sa pagkakaalam ko ay aalis na din si Oscar mamaya pabalik sa trabaho niya. Kaya siguro hindi na sumali si Rizalyn sa ball. Sana maintindihan mo ang alaga ko. Parang nakababatang kapatid ko na iyon, Nestor. Sobra mag mahal si Rizaly. Hindi basta-basta sumusuko, at kapag ayaw na iya, ay talagang ayaw na." Napakuyom kamao ako sa sarili, at natakot akong bigla. Naisip ang lahat ng mga pangyayari noon. Ang lahat ng sakripisyo niya at ginagawa sa akin. She loves me so much, enough to follow me to Mexico. She was there. At the bar, that was her. On my bachelor's nigh
Rizalyn's POV . Ang ulo ko agad ang una kong hinawakan. Medyo masakit ito. Epekto ng kulang sa alak. Dapat sana ay nilubos ko na ang paglalasing kagabi na kasama si Oscar. Heto tuloy, parang nakulangan pa. My eyes are shut still, and I smile when I smell the beautiful ocean breeze. Naalala ko na hiniling ko kay Oscar ito kagabi. Ang maglayag kami ng isang araw o dalawa. Ginawa niya talaga? Ang sweet nga naman niya. Bahagya ang ginawa kong pag-galaw sa katawan, at inimulat ko na ang mga mata. Unang natitigan ko ang iilang damit ko sa ibabaw ng maliit na mesa rito. Napangiti ako dahil may bikini swimming at iilang gamit na para sa akin. Boyscout nga naman si Oscar ko ano. Laging handa! I rolled over behind me to grab the pillow. But I was surprised. Thinking that a pillow was behind me. Hindi pala unan ang nasa likod ko, dahil iba ang tingin ko rito. Nagtagpo na tuloy ang kilay ko nang matitigan ang dibdib niya. Saktong-sakto kasi ang mukha ko sa dibdib na bahagi niya. Tsk, ka
Rizalyn's POV . "Ayusin mo nga! Nakakainis ka naman eh! Ayon tuloy nakawala ang isda!" Galit ang mga mata kong nakatitig sa kanya. Bahagya lang din siyang natawa habang nakahawak sa bakal na hawakan. He's behind me, in a cuddle position. Wala kaming magawa kaya bago maging awkward na naman ang lahat ay nag suhesyon ako na mamingwit ng isda. Wala akong alam pagdating sa ganito. Iyong stick na may tali at uod lang ang alam ko sa dulo. E, sa iyon lang naman ang nadatnan ko noong kabataan ko. Hindi iyong ganito! Iba na, may reeling rod at automatic pa. Kainis talaga! Ba't naman kasi puro automatic ang mga gamit niya rito sa loob ng yate. "I was just trying to help. I told you that was a big fish," he explained with mischievousness. "Kaya nga nagpatulong ako 'di ba!? Ayon tuloy nakawala. Kainis ka naman, Nestor e. Umusog ka nga!" Sabay siko ko sa tiyan niya. Bahagya siyang napaatras at napahawak sa tiyan. Natawa lang din ang walanghiya. Baliw talaga! Akala niya siguro natatawa ako!
Nestor's POV . Dammit. She's testing my patience, and I'm almost running out. Calm down, Nestor. You need to do this to get her. Don't forget why I'm doing this. Does she really think I will quickly give up? No way. Hindi nga ako sumuko sa paghahanap sa kanya ng dalawang taon na walang clue. E, heto pa kaya na nandito na siya sa harapan ko? Panay ang kanta niya at ang lakas pa ng boses. I have no wireless on board. I did this on purpose. Gusto ko kasi na kung maglalayag ang tanging importanteng bagay lang at may cellphone naman. Pero dahil nagkukunwari ako na naiwan ko ang cellphone, ay kailangan ko pang patayin ito at itinago lang din sa sekretong lalagyan. Mainit na nga, at dalawang oras na akong naghihintay na may kakain na isda. Pero wala. What the heck is wrong with all the fish? They're not biting my bait. Kung sabagay ay maingay rito. Tinatakot niya yata ang mga isda para wala akong mahuli ngayon. Dammit. This won't do. I need to make another plan. I reeled back the r
Rizalyn's POV . When it comes to love, I have no rules. I let my heart manage, and my brain will become a follower. In the end, I got defeated by my own feelings. I can't blame my heart. It's my greatest enemy. It betrays me. Sabihin man natin na kaya nilagay ng Panginoon ang utak sa itaas ng puso ay para pag-isipan natin ang lahat bago tayo gagawa ng desesyon. Pero sa kabila nito, ay nakukuha pa rin natin na baguhin ang takbo ng utak natin sa pamamagitan ng pag-sunod natin sa baliw na puso. We can fool our minds by flowing our foolish hearts. Tama nga naman ang kasabihan, na kapag mahal mo ang isang tao ay nagiging bulag ka sa lahat ng nakikita mo. Natatakot tayo na harapin ang panibagong bukas na hindi na sila kasama. Natatakot tayo, dahil baka hindi natin kaya. Pero ang totoo, ay natatakot lang tayo na sumubok sa panibagong hamon ng buhay na dapat sana ay walang takot natin na hinaharap ito. Okay, lang. Life is too short, and who knows what will happen next? We are not the