9. เกลียดตัวกินไข่...เกลียดปลาไหล....แต่อยากกินเธอ

9. เกลียดตัวกินไข่...เกลียดปลาไหล....แต่อยากกินเธอ

ทั้งๆที่เพิ่งจะได้นอนตอนตีห้า แต่ตีห้าครึ่งฉันก็ลุกมาที่ห้องครัวเพราะตอนที่อยู่กับแม่ฉันก็ตื่นตีสี่มาช่วยแม่ทำกับข้าวขายอยู่แล้ว แม่พั้นซ์กับแม่บ้านกำลังช่วยกันทำกับข้าวเพื่อเตรียมใส่บาตรตอนเช้า

“หนูดาวรีบตื่นทำไมลูก แม่ว่าอีกเดี๋ยวจะให้แม่บ้านไปปลุก”

“ดาวอยากมาช่วยทำกับข้าวค่ะ” ฉันมองไปรอบๆห้องครัว แม่บ้านกำลังตักข้าวสวยลงในภาชนะสีเงินและตักแกงใส่ถุงร้อน  

“ลูกสะใภ้แม่นี่ช่างขยันจริงๆ แต่หนูดาวไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดไทยที่เตรียมไว้ในตู้ดีกว่าจ้ะ อ้อ..อย่าลืมปลุกซายน์ด้วยนะ วันแรกที่ใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน ทำบุญร่วมชาติใส่บาตรร่วมขันจะได้ใช้ชีวิตคู่นานๆ ไม่มีมารมาผจญ” แม่พั้นซ์เน้นคำว่ามารผจญชัดเจน ฉันไม่ค่อยเข้าใจความหมายเท่าไหร่ ตอนนี้ฉันภาวนาขอแค่หาเงินห้าล้านมาคืนพี่ซายน์ จะได้ออกจากชีวิตพี่ซายน์เร็วๆเท่านั้นเอง ฉันเดินย้อนกลับมาที่ห้องนอน ร่างสูงกำลังนอนหลับสนิท เสียงหายใจดังสม่ำเสมอ ฉันเผลอมองร่างขาวเนียนที่โผล่พ้นผ้าห่มอย่างเผลอไผล ใบหน้าเรียวได้รูปดวงตาที่ปิดสนิทล้อมกรอบด้วยขนตาหนาเป็นแพ จมูกโด่งเป็นสันรับกับใบหน้า ริมฝีปากบางระเรื่อ พี่ซายน์เหมือนรูปสลักมากกว่าจะเป็นคนจริงๆ ฉันยังจำวันแรกที่ได้เจอกับพี่ซายน์ได้ดี เมื่อครั้งที่ฉันมาค้างบ้านพายในช่วงปิดเทอมที่แล้ว    

“พายฉันไม่ไปได้มั้ยอ่ะ ฉันรออยู่ที่บ้านดีกว่า” ยัยพายชวนฉันเอาอาหารเช้าไปส่งพี่ชายฝาแฝดที่โรงพยาบาล ฉันรู้สึกประหม่าที่จะต้องไปเจอพี่ชายเพื่อน

“ทำไมอ่ะแก พี่ชายฉันใจดีนะ เสียดายแค่ไม่ค่อยยิ้ม”

“ก็นั่นแหละ ฉันรอที่บ้านดีกว่า”

“ไปๆแก อย่าเรื่องมาก พี่ชายฉันหล่อมาก” ยัยพายเน้นคำว่ามาก จนฉันชักอยากจะเห็นจะหล่อสักแค่ไหนกันเชียว ยัยพายพาฉันเดินเข้าไปในโรงพยาบาล พอถึงห้องพักแพทย์นางก็โทรหาพี่ชาย ร่างสูงผิวขาวจัดในชุดเสื้อกาวน์แขนสั้นเดินออกมายืนตรงหน้า ฉันมองใบหน้าเรียวได้รูปดวงตาสีเข้มอย่างตกตะลึง

“พี่ซายน์แม่ฝากมาให้ เออนี่เพื่อนพายชื่อดาว ชื่อจริงเดือนเด่นเป็นสง่า อลังการมะ” ยัยดาวหัวเราะเบาๆ ชื่อจริงฉันใครได้ยินครั้งแรกก็ขำทุกคนเพราะมันทั้งยาวทั้งดูลิเก  

“อือ พี่ไปก่อนนะจะไปราวน์วอร์ด” พี่ซายน์มองหน้าฉันแค่แว่บเดียว รับกล่องข้าวกับยัยพายแล้วก็เดินจากไป นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันได้เจอกับเขา ครั้งที่สองฉันเป็นขอตามยัยพายมาโรงพยาบาลโดยไม่อิดออดเหมือนครั้งแรก แค่ได้เห็นร่างสูงในชุดกาวน์แขนสั้นกำลังเดินราวน์วอร์ดผู้ป่วย หัวใจฉันก็พองโตอย่างมีความสุข พี่ซายน์เป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบทั้งหน้าตา ความฉลาดและฐานะ ทั้งๆที่ชื่อของฉันคือดวงดาวที่อยู่บนฟ้า แต่คนที่เป็นดวงดาวคือพี่ซายน์ ไขว่คว้าให้ตายก็ไม่อาจเอื้อมถึง ฉันมันเป็นแค่ดินเท่านั้น แค่ได้มองดวงดาวดวงนั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับฉัน....

“พี่ซายน์คะ ตื่นใส่บาตรค่ะ” ฉันเขย่าตัวพี่ซายน์เบาๆ

“พี่พลอย ซายน์เหนื่อยของีบอีกสิบนาที” ร่างสูงงึมงำในลำคอ พี่พลอยอีกแล้ว? ฉันเริ่มสงสัยว่าพี่พลอยที่พี่ซายน์พูดถึงจะไม่ใช่พลอยใสแบบที่ยัยพายบอกแน่นอน หรือว่าพี่พลอยจะเป็นคนรักของพี่ซายน์กันนะ

“แม่พั้นซ์ให้ปลุกพี่ซายน์ไปใส่บาตรค่ะ” ฉันปรับเสียงให้ดังขึ้นอีกนิด ถ้าพี่ซายน์ไม่ตื่นฉันจะปล่อยให้เขานอนโดยไม่รบกวนอีก ส่วนเรื่องใส่บาตรฉันคงบอกแม่พั้นซ์ไปตามตรงว่าพี่ซายน์เหนื่อยมากยังนอนไม่ตื่น คนเป็นหมอเวลานอนสำคัญที่สุดเชื่อว่าแม่พั้นซ์คงจะเข้าใจ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ฉันเดินไปเปิดประตู ยัยพายทำหน้าง่วงๆอ้าปากหาวหวอดๆ แทบจะหลับตาเดินเข้ามาในห้อง

“พี่ซายน์ตื่นเดี๋ยวนี้ แม่บอกว่าถ้าไม่ลงไปใส่บาตร มรดกทั้งหมดจะตกเป็นของพายกับดาวแต่เพียงสองคน” ยัยพายร้องตะโกนใส่หูพี่ชาย พี่ซายน์ค่อยๆลืมตาขึ้นมา

“เสียงยังกะนกหวีด ปลุกกันดีๆก็ได้ สงสารไอ้ฟินนี่ได้แฟนหรือนกแก้วก็ไม่รู้”

“ไม่ต้องมาสงสารคนอื่นเลย รีบตื่นไม่งั้นแม่จะตัดหางปล่อยวัดแล้ว พระกำลังจะมา” พี่ซายน์หันมามองฉันแว่บนึงก่อนจะหันไปถามน้องสาว

“พี่ต้องใส่ชุดอะไร”

“ชุดคนสวนมั้งคะ ดูเจ้าสาวสิชุดไทยซะขนาดนั้น คนถามโชว์โง่หรือยังไง” บางทีก็อิจฉายัยพายที่สามารถต่อปากต่อคำกับพี่ชายโดยที่ร่างสูงไม่ได้แสดงสีหน้าไม่พอใจเหมือนพูดกับฉัน

“โน่นชุดของพี่ ยัยดาวรีดเตรียมไว้ให้เรียบร้อยในตู้เสื้อผ้า หัดสังเกตมั่งเพื่อนพายดีซะขนาดนี้ ไม่น่าต้องมาได้กับคนอย่างพี่เลย” ยัยพายถอนหายใจทำหน้าหงุดหงิด พี่ซายน์ยกยิ้มที่มุมปากแล้วหันมามองฉัน

“นั่นสิคะ คนอย่างพี่จะไปดีอะไร แค่หล่อรวยมีเงินให้ตั้งหลายร้อยล้าน” เขาเน้นคำว่าร้อยล้านชัดเจน ฉันหรุบตาต่ำไม่กล้ามองหน้าเจ้าบ่าวจำยอม

“รีบไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว คนชั่วๆอย่างพี่ควรจะทำบุญตักบาตรซะมั่ง สัมภเวสีจะได้ออกจากชีวิตซะที”

“จริงด้วย สัมภเวสีแถวนี้จะได้ไปพ้นๆ พี่รีบแต่งตัวดีกว่าเผื่อผลบุญจะหนุนให้พี่หลุดพ้นซะที” พี่ซายน์หัวเราะในลำคอ ฉันรู้ได้ทันทีว่าทุกประโยคเขาหมายถึงฉัน ฉันกลืนก้อนสะอื้นลงคอด้วยความน้อยใจ

“แกเป็นอะไรทำไมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้” ฉันคงแสดงออกทางสีหน้ามากเกินไปจึงฝืนยิ้ม

“ไม่ได้เป็นอะไร เดี๋ยวเราไปรอข้างล่างดีไหม?” ฉันชวนยัยพายลงไปรอใส่บาตรที่หน้าบ้าน พี่ซายน์มาถึงตอนที่พระเกือบจะมาถึงหน้าบ้านพอดี ร่างสูงอยู่ในเสื้อเชิร์ตแขนยาวกางเกงสแลคสีดำ

“พ่อคุณนายตื่นสาย เกือบมาไม่ทันพระ” แม่พั้นซ์ดุลูกชายเบาๆ

“แม่อ่ะก็ซายน์เหนื่อยเพิ่งได้นอนตอนตีห้า” ลูกชายคนเดียวโอดครวญ

“ทำอะไรอยู่นอนตั้งตีห้า” ยัยพายหันมาถามฉันเบาๆ ฉันหน้าแดงวางสีหน้าไม่ถูก จะบอกใครได้ยังไงว่าพี่ซายน์ทำเรื่องแบบนั้นทั้งคืนทำไปทั้งๆที่เกลียดฉัน เขาตั้งใจจะทำให้ฉันทนไม่ไหวและออกไปจากชีวิตเขา

“เล่านิทานชาดกมั้ง” พี่ซายน์พูดกับน้องสาวอย่างกวนๆ

“อย่างพี่เหรอจะเล่านิทานชาดกเปลี่ยนจากนิทานชาดกเป็นนิทานลามกน่าจะเหมาะกว่า”น้องสาวแลบลิ้นอย่างรู้ทัน

“เราน่าจะเหมาะเป็นเจ้ากรรมนายเวรมากกว่าน้องสาวพี่ ต่อปากต่อคำจนไม่เคารพพี่เลยนะ”

“เกิดก่อนแค่นาทีเดียวเอง นี่ให้เกียรติเรียกพี่ก็บุญนักหนาแล้วนะ” ยัยพายยังไม่ยอมหยุด

“โอ้ย ปวดหัวเลิกเถียงกันซะที ถ้ารู้ว่าโตขึ้นมาจะกัดกันขนาดนี้ แม่จะเอาตระกร้อครอบปากตั้งแต่เด็กๆทั้งคู่เลย” แม่พั้นซ์กุมขมับเหมือนจะปวดหัวจริงๆ จนพระเดินมาถึงหน้าบ้าน

“ซายน์จับมือน้องตอนใส่บาตร วันนี้เป็นการเริ่มใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน แม่ขอให้ลูกๆทั้งสองอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข”

พี่ซายน์เดินมาซ้อนตัวฉันมือหนาจับมือฉันที่จับทัพพีตักข้าวตามคำสั่งของผู้เป็นแม่ ลมหายใจอุ่นๆของร่างสูงเป่ารดที่ซอกคอของฉันจนฉันรู้สึกประหม่าหัวใจฉันเต้นรัว มือที่กำลังใส่บาตรสั่นเล็กน้อย พอใส่บาตรเรียบร้อยฉันจึงช่วยแม่บ้านเก็บของแล้วขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องนอน ส่วนพี่ซายน์ขึ้นมานอนก่อนหน้านั้นแล้ว...พอฉันเดินเข้ามาในห้องพี่ซายน์ก็ลืมตาขึ้น

“ขึ้นมาบนเตียง..” เป็นประโยคคำสั่งสั้นๆ ที่ฉันต้องทำตามอย่างเสียไม่ได้...

Sine talks

พอเห็นร่างบางเข้ามาในห้องผมก็นึกอยากแกล้งขึ้นมาซะอย่างนั้น ทำไมความต้องการทางร่างกายมันพุ่งสูงตลอดก็ไม่รู้ ทั้งๆที่ตอนมีอะไรกับหมอพลอยแค่ครั้งเดียวก็ไม่นึกอยากทำอีก   

“ขึ้นมาบนเตียง..” น้องดาวเดินเข้ามานั่งบนเตียงอย่างกล้าๆกลัวๆ

“พี่ซายน์ไม่เหนื่อยเหรอคะ? ดาวกลัวพี่ซายน์จะเหนื่อย..” ผมปิดปากเธอด้วยปากตัวเองทันที เหนื่อยอะไรกันผมยังมีแรงอีกเยอะ..ทนได้ก็ทนไป..ถ้าจะเปรียบกับสุภาษิตโบราณ คงต้องบอกว่าเกลียดตัวกินไข่...เกลียดปลาไหล....แต่อยากกินเธอ..