บทที่ 1

ณ.โรงแรมอัครเทวีทรัพย์

โรงแรมแห่งนี้มีผู้บริหารสองท่าน ชื่อเพลิงและอัคคี ทั้งสองเป็นพี่น้องที่เกิดจากพ่อแม่เดียวกัน แต่พวกเขาไม่ได้มีพี่น้องแค่นี้เพราะพ่อยังมีบ้านเล็กอีกหลัง กว่าจะมารู้ความจริงก็ตอนที่พ่อหมดลมหายใจไปแล้วเพราะงานศพของท่านลูกอีกคนมาร่วมงานศพทุกคนถึงได้รู้ แต่นั่นมันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว พวกเขาไม่ได้ติดต่อกับบ้านเล็กของพ่อตั้งแต่จบงานศพ ที่ไม่ติดต่อเพราะห่วงความรู้สึกของแม่

และค่ำคืนนี้โรงแรมก็มีงานเลี้ยงฉลองงานมงคลสมรสของเจ้าบ่าวและเจ้าสาวถึงสองคู่พร้อมกัน และเจ้าบ่าวก็เป็นฝาแฝดที่ใบหน้าคล้ายคลึงกันมากจนแทบจะแยกไม่ออก

ในงานแต่งคืนนี้อัคคีเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาแอบขโมยจูบเธอในคลับคืนนั้น โรงแรมมีโปรเจคจะขยายกิจการให้ครบวงจรหนึ่งในนั้นมีสถานบันเทิงอยู่ด้วย อัคคีต้องไปดูงานด้วยตัวเองว่าการที่จะทำสถานบันเทิงหลักๆ ต้องมีอะไรบ้าง

เรื่องราวของคืนนั้นมันก็ไม่ได้มีอะไรมาก แค่เขาคิดว่าเธอเป็นเด็กเอนเตอร์เทนของร้าน อยู่ดีๆ เธอเล่นมานั่งข้างๆ แถมชงเหล้าให้ใครจะรู้ล่ะว่าจริงๆ แล้วเธอเป็นถึงผู้ช่วยผู้จัดการ แถมยังเป็นคนที่จะมาช่วยดูงานโปรเจคใหม่นี้ด้วย แต่เขาก็ไม่ผิดเพราะเธอไม่แนะนำตัวเองทำไมล่ะ คืนนั้นอยากจะรู้ด้วยว่าเด็กเอนเตอร์เทนที่มานั่งดูแลแขกพวกเธอรับแขกได้ถึงเลเวลไหนเลยลองจูบดู แต่ยังไม่ได้คว้านลิ้นเลยเธอก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไปจนมาเจอกันอีกทีก็งานแต่งของคู่แฝดนี่แหละ

"ขอตัวนะคะ" วันนี้ข้าวปุ้นเป็นเพื่อนเจ้าสาวเพียงคนเดียว เพราะทุกอย่างจัดขึ้นเร็วมากจนเตรียมอะไรไม่ทัน เธอเลยเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้กับเจ้าสาวถึงสองคน และเธอนี่แหละคือผู้ช่วยผู้จัดการที่พูดถึง ที่ข้าวปุ้นเอ่ยขอตัวเพราะเสี่ยนเรศวรเจ้านายของเธอเรียกให้เข้ามารู้จักกับคุณอัคคีเจ้าของโรงแรมแห่งนี้ อีกไม่กี่วันเธอต้องเข้ามาช่วยงานจนกว่าสถานบันเทิงที่นี่จะลงตัว

หลังจากที่เธอเดินไปแล้วสายตาของอัคคียังคงมองตาม อยากรู้เหตุผลว่าทำไมคืนนั้นเธอเข้ามาแล้วถึงไม่แนะนำตัวให้เขารู้ แถมก่อนที่จะจูบเขายังโอบร่างเธอเหมือนว่าเธอเป็นผู้หญิงที่เข้ามาดูแลแขก ความรู้สึกตอนนี้เหมือนตัวเองหน้าแตกยังไงไม่รู้

"มองอะไรของมึงวะ" นรสิงห์เป็นผู้บริหารระดับสูงของบริษัทอสังหาริมทรัพย์แห่งหนึ่งและเป็นเพื่อนรักของนเรศวรที่เป็นเจ้าของคลับ แถมยังเป็นเพื่อนรักของอัคคีทั้งสองรู้จักและสนิทกันตอนไปเรียนต่อต่างประเทศ

"มึงว่าถ้าผู้หญิงเข้าหาเรา เธอต้องการอะไรวะ"

"อย่าบอกนะว่ามึงสนใจใคร"

"ไม่ใช่แบบนั้น"

"แล้วแบบไหน"

"มึงไม่เข้าใจหรอกเดี๋ยวกูหาคำตอบเองก็ได้"

"อ้าวไอ้นี่หลอกให้อยากแล้วจากไปนี่หว่า"

กว่าจะถึงตอนที่ส่งแขกกลับบ้านก็ดึกดื่นค่อนคืนเข้าไปแล้ว เจ้าบ่าวเจ้าสาวส่งตัวเข้าหอกันที่โรงแรมนี้เลย แขกที่เดินทางมาจากทางไกลก็ค้างคืนที่โรงแรมนี้เช่นกัน รวมถึงข้าวปุ้น เพราะถ้าดึกขนาดนี้เธอก็ไม่อยากกลับบ้าน บ้านที่พักอาศัยอยู่ทุกวันนี้ไม่ใช่บ้านของเธอหรอก เธอเป็นเพียงแค่เด็กในบ้านที่ภรรยาคนเก่าของเจ้าของบ้านอุปถัมภ์ไว้ หลังจากผู้มีพระคุณเสียชีวิตไปแล้ว ข้าวปุ้นก็ต้องอยู่ดูแลลูกสาวของนางต่อ เพราะมันเป็นคำสั่งเสียสุดท้าย

และลูกสาวของผู้มีพระคุณก็คือทรงอัปสร ภรรยาของเสี่ยนเรศวร ถึงแม้ว่าทรงอัปสรจะย้ายออกมาอยู่กับสามีแล้ว แต่ก็ยังฝากข้าวปุ้นช่วยเป็นหูเป็นตาดูแลพ่อของเธอต่อ เพราะแม่เลี้ยงนิสัยเสียมาก เธอกับแม่เลี้ยงไม่ลงรอยกันแต่ไหนแต่ไรแล้ว ส่วนน้องสาวที่เกิดจากภรรยาใหม่ของพ่อ แรกๆ ก็ไม่ถูกกันหรอก แต่ยังไงเลือดก็ต้องข้นกว่าน้ำพอน้องมีปัญหาทรงอัปสรก็เข้าไปช่วย ทั้งสองเลยพอที่จะหันหน้าเข้าหากันบ้าง

เพื่อนร่วมงานที่พอจะคุยกันได้ตอนนี้ก็เป็นฝั่งเป็นฝาไปแล้ว และห้องหอของทั้งสองก็อยู่ทางซ้ายมือคู่หนึ่ง​ ขวามืออีกคู่หนึ่ง

แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ข้าวปุ้นอยากมีคู่หรอก กลัวการพลัดพราก กลัวการสูญเสีย เธอก็เป็นคนหนึ่งที่มีพ่อมีแม่ พวกท่านเสียชีวิตแล้ว ตั้งแต่เพิ่งจำความได้เลยมั้ง ต้องระหกระเหเร่ร่อนไปอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า กว่าจะมีผู้อุปถัมภ์ก็ผ่านอะไรมามากมายเหลือเกิน ถ้าเธอมีลูกกลัวว่าจะทำให้เขาต้องมาลำบากเหมือนแม่

เขียนโดยชะนีติดมันส์

เรื่องของนรสิงห์ ตุนท์ ทันน์ อยู่ในเรื่องนรสิงห์ [มาเฟียร้ายรัก] นะคะ ส่วนเรื่องของนเรศวร ก็อยู่ในเรื่อง นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] ค่ะ

Set มาเฟียเริ่มจากเรื่อง สิงขร สมิงดำ นเรศวร ขุนราม เจ้าเวหา และ นรสิงห์ชื่อเรื่องตามชื่อของตัวละครเลยค่ะ