บทที่ 4 ทาสยานรก

บทที่ 4 ทาสยานรก

โจฮันพยักพเยิดไปทางรถของตัวเอง เป็นสัญญาณให้มีนพาหญิงสาวไปขึ้นรถคันนั้นแทน

“นายจะพาเธอไปไหนครับ?” มีนเอ่ยถามด้วยความสงสัย

โจฮันเหลือบตามอง ก่อนตอบเสียงเรียบ “บ้านสวน” จากนั้นก็ลดเสียงลงต่ำ “แล้วห้ามบอกใคร ถ้าปู่รู้เรื่องนี้… มึงตาย!”

มีนกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง ก่อนพยักหน้ารับ “ครับ”

เขาจับแขนหญิงสาวเพื่อพยุงลงจากรถ แต่เธอกลับสะบัดตัวขัดขืนสุดแรง ร่างเล็กเริ่มดิ้นรนจนเสียหลักล้มลงกับพื้น ใบหน้าหวาดหวั่นเต็มไปด้วยคราบน้ำตา

“อย่าพาฉันไป! ขอร้องล่ะ…” เธอร้องเสียงสั่น พยายามถอยหนีไปให้ไกลจากพวกเขา

มีนถอนหายใจ พลางขยับเข้าไปคว้าตัวเธอไว้อีกครั้ง “อย่าดิ้นให้มากนัก เธอคิดว่าตัวเองจะหนีได้รึไง!”

แต่แทนที่เธอจะยอม หญิงสาวกลับดิ้นแรงขึ้น ร่างเล็กสั่นเทาไปหมด สายตาตื่นตระหนกเหมือนลูกสัตว์ตัวน้อยที่จนมุม

โจฮันมองภาพนั้นด้วยแววตาเรียบเฉย ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็นชา

“ถ้ายังดื้อด้าน ฉันจะเปลี่ยนใจฆ่าเธอทิ้งตรงนี้” เขาก้าวเดินเข้าไปใกล้หญิงสาว ก่อนจะบีบแก้มเธอแน่นจนความรู้สึกเจ็บแล่นเข้ามาแทนที่ความกลัว “ตอนนี้เธอมีหน้าที่เดียวคือคิดให้ออก ว่าเรื่องราวในวันนั้นมันเป็นยังไง แต่ถ้าคิดไม่ออก…” มุมปากหนายกยิ้มร้าย ก่อนจะสะบัดใบหน้าเธอออก

เพียงคำพูดไม่กี่คำ แต่กลับทำให้ร่างเล็กหยุดนิ่งทันที ราวกับรู้ดีว่าเขาหมายความตามนั้นจริงๆ

ดวงตาของเธอสั่นระริก มีนใช้จังหวะนั้นกระชากแขนเธอให้ลุกขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เธอไม่กล้าขัดขืนอีกต่อไป ได้แต่ปล่อยให้พวกเขาลากตัวไปขึ้นรถโดยไม่อาจทำอะไรได้เลย…

รถแล่นไปบนท้องถนนเป็นเวลานาน จนกระทั่งเธอรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนเล็กน้อย ก่อนที่รถจะชะลอและหยุดนิ่งอยู่ที่ไหนสักแห่ง จากนั้นประตูรถก็ถูกเปิดออกอย่างแรง

“ลงมา!”

เสียงเข้มของชายหนุ่มดังขึ้น เธอจำต้องลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล ก่อนถูกกระชากลงจากรถและพาเดินไปยังบ้านเรือนไทยหลังหนึ่ง บริเวณโดยรอบเต็มไปด้วยต้นไม้หนาทึบ ไร้ซึ่งสัญญาณของรถที่แล่นผ่าน หรือแม้แต่หมู่บ้านใกล้เคียง

ผลัก!

ฟุบ!

ร่างบางล้มลงกระแทกกับพื้นไม้แข็ง ก่อนที่ชายในชุดสูทดำจะเข้ามาปลดเชือกที่พันธนาการมือของเธอออก แต่แทนที่จะปล่อยเป็นอิสระ เขากลับใช้โซ่ตรวนล่ามเธอเอาไว้แทน

“เมื่อหลายปีก่อน เธอเห็นอะไรที่โกดัง?” คำถามของชายที่น่าเกรงขามรัวมาทันทีที่เธอเงยหน้ามองเขา เธอเงียบ ใบหน้าซีดเซียวเปรอะเปื้อนคราบน้ำตาและฝุ่นดำก้มต่ำ หลบสายตาคมดุที่จ้องลงมา “ฉันให้เวลาเธอคิด และตอบมาว่าเจอใครอยู่ในเหตุการณ์วันนั้น”

“ยะ…อย่าทำอะไรฉันเลย ขอร้องเถอะ ฉันจะ จำอะไรไม่ได้เลย” เธอพยายามเอ่ยเสียงสั่น ขณะที่ร่างกายเริ่มสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว

“นายครับ…” ลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างๆ เอ่ยขึ้นลังเลเล็กน้อย ก่อนตัดสินใจถามสิ่งที่ค้างคาใจ “เอ่อ…นายรู้ได้ยังไงว่าเธอคือคนที่อยู่ในเหตุการณ์วันนั้น?”

ชายหนุ่มปรายตามองลูกน้องด้วยสายตาดุดัน แต่นั่นก็ไม่ทำให้คนถามยอมล่าถอย

“มึงไม่จำเป็นต้องรู้ และห้ามแพร่งพรายเรื่องนี้ไปบอกปู่กู ห้ามให้ใครรู้ว่ากูเจอผู้หญิงคนนี้”

“ครับ นาย”

เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อย เขาก็หันกลับมามองเธออีกครั้ง

“เอาล่ะ ทีนี้ก็ถึงเวลาที่เธอต้องตอบคำถามฉันแล้ว”

ร่างเล็กกระตุกเกร็งอย่างหนัก เหงื่อเม็ดเล็กซึมออกจากหน้าผาก หัวใจเต้นรัวด้วยความหวาดหวั่น ความทรมานก่อตัวขึ้นทุกวินาทีที่ถูกจ้องมอง เธอค่อยๆ ทรุดตัวลงกับพื้น ซบกายงอเข้าหากันราวกับกุ้งที่กำลังดิ้นหนีจากน้ำเดือด…

“นายครับ ผมว่าเธอกำลังต้องการยา”

โจฮันแค่นหัวเราะในลำคอ ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ หยิบเข็มฉีดยาขึ้นมาแกว่งไปมาเบาๆ

“ยานี่น่ะเหรอ…”

หญิงสาวที่นั่งตัวสั่นอยู่บนพื้นค่อยๆ คลานเข้ามาหา แววตาอ่อนแรงไร้ประกายจ้องเข็มฉีดยาในมือเขาไม่วางตา มันเป็นสิ่งเดียวที่ช่วยให้เธอหลุดพ้นจากความทรมานนี้ได้

“ขะ… ขอ… ผิงขอได้ไหม”

โจฮันมองภาพตรงหน้าด้วยสายตานิ่ง ก่อนจะยกมือขึ้นกระชากใบหน้าของเธอไว้แน่น นิ้วโป้งไล้ผ่านผิวแก้มของหญิงสาวเบาๆ แต่แรงบีบกลับแน่นขึ้น

“ฉลาดมาก…” เสียงพร่าห้าวลอดไรฟัน ขณะที่แววตาคมกริบจ้องลึกลงไปในดวงตาของเธอ “ถ้าเธอยอมพูด ฉันจะให้รางวัล”

หญิงสาวส่ายหน้ารัวๆ ร่างกายที่ร้อนรุ่มด้วยความทรมานทำให้เธอแทบควบคุมตัวเองไม่ไหว

“ผะ… ผิงจำอะไรไม่ได้ ขอร้องล่ะ ขอมันให้ผิงเถอะ”

“ผิง?”

“ผิงขอยานั่น… อึก…”

เธอสะอื้นไห้ ร่างกายสั่นระริก รู้สึกเหมือนมีบาดแผลลึกเจ็บแปลบไปทั้งตัว สติเริ่มพร่าเลือน มีเพียงสิ่งเดียวที่เธอต้องการ คือยานั่น…

“ขอ!”

ทันทีที่รวบรวมเรี่ยวแรงได้ เธอพุ่งเข้าไปแย่งเข็มฉีดยาออกจากมือโจฮันสำเร็จ! ทว่าก่อนที่เธอจะได้ทำอะไร เสียงเท้าหนักๆ ที่เก้าเข้าไปประชิดตัวเธอก็ดังขึ้น

ปึ่ก!

มืออีกข้างแย่งเข็มฉีดยาไปจากเธอในพริบตา

“ถ้าอยากได้… ก็ต้องมีอะไรมาแลกกัน”

แววตาคู่นั้นคล้ายมีแสงแห่งความหวัง แต่เขาก็เป็นคนเดียวที่พรากความหวังเธอไป โจฮันไม่ได้สนใจเธออีก เขาหันหลังเดินออกจากห้อง ก่อนจะออกคำสั่งกับลูกน้องเสียงเรียบ

“ให้แม่บ้านมาจัดการให้เรียบร้อย”

“ครับ”

“ยา! ยา!! ขอยาให้ผิง ขอมันให้ผิง กรี๊ด….” หญิงสาวกรีดร้องอย่างเจ็บปวด โซ่ที่ตรวจข้อเท้าเธอกระทบกับพื้นเกิดเสียงดังไปทั่วห้อง ร่างกายเธอปวดแสบปวดร้อนราวกับมีไฟสุมอยู่ในอก และร่างกายก็เริ่มควบคุมไม่ได้

เสียงหอบหายใจหนักดังสะท้อนอยู่ในห้องมืดสลัว ร่างของเธอบิดเกร็งอยู่บนพื้น ผ้าห่มเก่าคร่ำถูกกำแน่นจนยับยู่ยี่ เหงื่อเย็นไหลซึมทั่วแผ่นหลัง แม้จะหนาวจนตัวสั่น แต่ภายในกลับร้อนรุ่มเหมือนมีไฟแผดเผาจากข้างใน

“อึก… ฮึก…” เสียงสะอื้นปนหายใจติดขัด หัวใจเต้นกระหน่ำราวกับจะทะลุออกจากอก “ขอ… ขอเถอะ ได้โปรด!” เธอคลานเข้าไปคว้าแขนเขา ดวงตาแดงก่ำเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา ทว่ามือที่กำลังสั่นระริกกลับถูกสะบัดออกอย่างแรงจนร่างเธอล้มลงกระแทกพื้น

“เธอไม่ได้จะตายเพราะขาดมัน แต่เธอจะตายเพราะต้องการมันต่างหาก” เสียงเรียบเย็นชาดังขึ้นเหนือหัว หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขา ทั้งแววตาโกรธแค้นทั้งอ้อนวอนอย่างควบคุณตัวเองไม่ได้

“ทะ ทำแบบนี้กับผิงไม่ได้นะ! ผิงต้องการมัน! ผิงจะตายอยู่แล้ว!”

“งั้นก็ตายไปซะ” คำพูดเฉยชาทำให้เธอแทบหยุดหายใจ

“ไม่นะ…” เธอกุมศีรษะ ร่างทั้งร่างกระตุกเกร็ง เส้นเลือดตรงขมับเต้นตุบๆ ราวกับจะแตกออก ความปวดแสบแล่นไปทั่วตัวเหมือนถูกเข็มนับพันเล่มทิ่มแทง

ความคิดสับสน สิ้นหวัง และความกลัวกัดกินหัวใจ เธอขดตัวเข้าหากัน กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

เวลาผ่านไปทีละวินาทีเหมือนนรกทั้งเป็น

เสียงข้างนอกเงียบไปแล้ว มีเพียงเสียงหอบกระชั้นและเสียงเล็บจิกลงกับพื้นดังเบาๆ ในห้องมืด

เธอรู้ดีว่านี่คือขุมนรกของการเลิกยาแบบหักดิบ และไม่มีใครช่วยเธอได้ นอกจากตัวเธอเอง

“กรี๊ด!!!”

——————————————

สนุกไหมคะ 🥺 ขอกำลังใจโน้ยยย