Mag-log inShare
บทที่ 3 นรกขุมใหม่
Huling Na-update:
2025-04-07 13:08:18บทที่ 3 นรกขุมใหม่
ร่างเล็กก้มหน้าหลบสายตาดุดันของเขาด้วยความหวาดระแวง มือเรียวยกขึ้นไหว้ด้วยท่าทางวิงวอน ขณะที่หยาดน้ำตาที่ยังไม่ทันเหือดแห้งก็รินไหลลงมาอีกครั้งเช่นกัน “บอกมา วันนั้นเธอเห็นอะไรบ้าง” “ยะ… อย่าทำอะไรผิงเลย ผิงยอมแล้ว” เสียงของเธอสั่นเครือ “ถ้าเธอยอมพูด ฉันจะพาเธอออกไปจากที่นี่” “อย่าทำอะไรผิงเลยนะคะ…” “พูดไม่รู้เรื่องหรือไงวะ!” “นายครับ ผมว่าเธออยู่ในสภาพที่ยังให้คำตอบไม่ได้” โจฮันปรายตามองลูกน้องครู่หนึ่ง ก่อนจะตวัดสายตากลับไปที่หญิงสาว พลันเล็งปืนไปยังร่างเล็กที่นั่งตัวสั่นอยู่บนพื้น “เลือกเอา จะตายอยู่ที่นี่… หรือพูดความจริง” เมื่อเห็นปลายกระบอกปืนเล็งมาทางตน รวมถึงแววตาดุดันของชายตรงหน้า ความกลัวก็แล่นพล่านไปทั่วร่าง หญิงสาวตัวสั่นเทา ฟุบลงกับพื้น ใช้แขนที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำกอดตัวเองราวกับเป็นเกราะกำบัง แม้ว่ามันจะไม่ได้ช่วยอะไรเลยก็ตาม “ผมว่าเธอ…” “หุบปาก! กูไม่ได้สั่งให้มึงพูด” “…” มีนก้มหน้าลงทันที โจฮันถอนหายใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง “เอาไงต่อครับ” “เอาตัวมันกลับไป” “ขี้ยาแบบนี้จะให้ข้อมูลอะไรเราได้เหรอครับ” มีนปรายตามองเข็มฉีดยาบนพื้นอย่างดูแคลน “ผมกลัวว่าจะเสียเวลาเปล่าๆ” “คิดซะว่าเลี้ยงหมาอีกตัวก็แล้วกัน ถ้ามันเชื่องก็มีประโยชน์” โจฮันกระตุกยิ้มมุมปาก มองหญิงสาวด้วยสายตาไร้ความรู้สึก หากแต่แฝงด้วยความสมเพศเวทนา “แต่ถ้ามันแว้งมากัด… ถึงตอนนั้นค่อยฆ่าทิ้งก็ยังไม่สาย” “ครับนาย” เสียงฝีเท้าหนักๆ กระแทกพื้นดังขึ้นขณะที่ลูกน้องของโจฮันก้าวเข้าไปคว้าตัวหญิงสาวที่ยังคงฟุบตัวอยู่กับพื้น เธอสะดุ้งเฮือก พยายามดิ้นรนสุดกำลัง แต่เรี่ยวแรงของเธอมีไม่มากพอจะต่อต้าน “อย่า… ปล่อยฉันนะ! อย่าพาฉันไป!” เสียงร้องของเธอสั่นเครือ ปนไปด้วยความหวาดกลัวสุดขีด แต่มีนไม่แม้แต่จะสนใจ เขาเพียงออกแรงกระชากแขนเล็กๆ นั่นให้ลุกขึ้น หญิงสาวเซถลาตามแรงดึง ร่างกายอ่อนล้าจนแทบยืนไม่ไหว โจฮันกอดอก มองภาพตรงหน้าด้วยแววตาเรียบเฉย “มัดมือไว้ จะได้ไม่สร้างปัญหา” มีนพยักหน้า ดึงเชือกเส้นหนึ่งจากกระเป๋าเสื้อออกมา ก่อนจะบังคับให้เธอหันหลัง หญิงสาวสะบัดตัวสุดแรงเมื่อรู้ว่าเขาจะทำอะไร แต่กลับถูกอีกฝ่ายกดหัวไหล่ลงกับกำแพงอย่างแรง “อยู่เฉยๆ ซะ!” เธอเม้มปากแน่น กลั้นสะอื้นขณะที่มือถูกดึงไพล่หลัง เชือกหยาบรัดรอบข้อมืออย่างไม่ปรานี เส้นใยแหลมคมกรีดผิวจนรู้สึกแสบไปหมด “แค่นี้ก็น่าจะเรียบร้อยแล้ว” มีนเอ่ยขึ้นก่อนจะหันไปทางเจ้านาย “ให้เอาไปไว้ไหนครับ?” โจฮันหมุนตัวเดินไปยังประตู “โยนขึ้นรถ ขังไว้ก่อน” “แล้วจากนั้นล่ะครับ?” ชายหนุ่มหยุดชั่วครู่ก่อนจะปรายตามองหญิงสาวที่ยืนตัวสั่นอยู่ “ถ้าปากแข็งมากนัก ก็แค่ต้องใช้วิธีที่ทำให้มันยอมพูด” รอยยิ้มบางเบาปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา ก่อนที่เสียงฝีเท้าจะค่อยๆ เลือนหายไป พร้อมกับชะตากรรมของหญิงสาวที่กำลังเดินเข้าสู่ห้วงความมืดมนอย่างไร้ทางหลีกหนี… มีนกระชากแขนของผิงให้เดินตามออกจากห้อง มันเป็นห้องเล็กๆ อับชื้น ผนังแตกร้าวและเต็มไปด้วยคราบสกปรก พื้นห้องเย็นเฉียบเพราะความชื้นสะสม หลอดไฟกระพริบถี่ๆ ส่งเสียงแผ่วเบาเหมือนจะดับลงได้ทุกเมื่อ ร่างเล็กถูกลากออกไปตามทางเดินแคบๆ หญิงสาวพยายามขืนตัว แต่แรงของเธอไม่มีทางสู้ชายตัวโตได้เลย ทุกครั้งที่เธอชะงักหรือเดินช้า มีนก็เพียงออกแรงบีบแขนของเธอแรงขึ้น จนรู้สึกได้ถึงกระดูกที่แทบจะลั่น “เดินดีๆ อย่าถ่วงเวลา” น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยเตือน หญิงสาวเม้มปากแน่น พยายามกลั้นเสียงสะอื้นที่จุกอยู่ในลำคอ หัวใจเต้นรัว ความหวาดกลัวแล่นพล่านไปทั่วร่าง เธอรู้ว่าไม่ควรต่อต้าน เพราะผลลัพธ์ที่รออยู่มีแต่ความเจ็บปวด แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านไปทั้งตัว เมื่อพ้นจากทางเดินแคบๆ แสงไฟจากด้านนอกก็สาดเข้ามากระทบใบหน้าซีดเผือดของเธอ หญิงสาวหรี่ตาลงเพราะแสงจ้า ก่อนที่ร่างของเธอจะถูกผลักให้เดินไปยังรถคันหนึ่งที่จอดอยู่ริมทาง ประตูรถถูกเปิดออกอย่างแรง เผยให้เห็นภายในที่มืดทึบและเย็นยะเยือก “ขึ้นไป” เธอส่ายหน้า ดวงตาสั่นระริกด้วยความหวาดหวั่น “อย่าให้ต้องใช้กำลัง” มีนเอ่ยเสียงเข้ม เธอถอยหลังไปก้าวหนึ่ง จังหวะนั้นเองที่มีนถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเอื้อมมือมาคว้าต้นแขนของเธอแล้วออกแรงเหวี่ยงจนร่างเล็กกระเด็นเข้าไปในตัวรถ แผ่นหลังกระแทกเข้ากับผนังด้านในอย่างแรง ความเจ็บแล่นพล่านขึ้นมาตามกระดูกสันหลัง “อย่าคิดหนีล่ะ ถ้ายังอยากรอด” ประตูรถปิดดัง ปัง! ความมืดเข้าปกคลุมเธอทันที เสียงหอบหายใจถี่ ความกลัวกัดกินทุกอณูของร่างกาย เธอพยายามขยับตัวหนีไปให้ไกลจากประตู แต่ข้อมือที่ถูกมัดแน่นทำให้ทุกการเคลื่อนไหวเป็นไปอย่างยากลำบาก เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้น รถเคลื่อนตัวออกไปช้าๆ พาเธอมุ่งหน้าไปยังจุดหมายที่ไม่อาจคาดเดาได้ หัวใจของเธอเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมา เธอรู้ดี… ว่าสิ่งที่รออยู่ข้างหน้า อาจเลวร้ายเกินกว่าที่เธอจะรับไหว ภายในรถตู้มืดสนิท มีเพียงแสงไฟจากถนนลอดผ่านกระจกทึบแสงเป็นช่วงๆ เผยให้เห็นเงาของร่างเล็กที่นั่งตัวสั่นอยู่มุมหนึ่ง เธอพยายามขดตัวให้เล็กที่สุด เท่าที่เชือกที่มัดมือไพล่หลังจะเอื้อให้ทำได้ เสียงเครื่องยนต์ดังสม่ำเสมอ แต่หัวใจของเธอเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะ ความกลัวแล่นพล่านไปทั่วร่าง คำพูดของโจฮันก่อนหน้านี้ยังดังก้องอยู่ในหู ‘ถ้าปากแข็งมากนัก ก็แค่ต้องใช้วิธีที่ทำให้มันยอมพูด…’ หญิงสาวหลับตาแน่น พยายามไล่ความคิดที่โถมเข้ามา แต่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน ภาพในหัวของเธอกลับเต็มไปด้วยความทรมานทุกรูปแบบที่เธออาจต้องเผชิญ เสียงสนทนาของสองหนุ่มเบาๆ ดังขึ้นจากเบาะหน้า “นายจะเอาตัวมันไปไว้ที่ไหน?” “โกดังเก่าริมท่าเรือ นายสั่งให้เฝ้าไว้ก่อน เดี๋ยวเขาจะจัดการเอง” “หึ น่าสงสารว่ะ ดูก็รู้ว่าคงไม่รอด” เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้น พวกมันคงคิดว่าเธอไม่ได้ยิน แต่ทุกคำพูดกระแทกเข้ามาในโสตประสาทของเธออย่างชัดเจน เธอจะไม่รอดอย่างนั้นเหรอ? ร่างเล็กเม้มริมฝีปากแน่น เธอไม่รู้ว่าตัวเองจะทนได้แค่ไหน ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะใช้ ‘วิธี’ อะไรกับเธอ… แต่มีสิ่งหนึ่งที่เธอมั่นใจ เธอ ต้องหนี ไม่มีทางที่เธอจะยอมถูกขังไว้แบบนี้รอให้พวกมัน ‘จัดการ’ ตามอำเภอใจแน่ เพราะเป็นเวลาเดียวที่เธอรอคอย หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึก รวบรวมสติที่พอมีหลงเหลือแล้วค่อยๆ ขยับมือที่ถูกมัด ลองสำรวจความแน่นของเชือก แม้มันจะรัดแน่นจนข้อมือเธอแดงช้ำ แต่ถ้าเธอหามุมที่ถูกต้อง บางที… เธออาจจะดิ้นหลุดได้ แต่ก่อนที่เธอจะได้ลองมากกว่านั้น รถก็ชะลอความเร็วลง แล้วจู่ๆ ก็หยุดนิ่ง เธอชะงัก ลอบกลั้นหายใจ พยายามเงี่ยหูฟัง มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นนอกตัวรถ ตามมาด้วยเสียงเคาะกระจกแผ่วๆ “เปลี่ยนแผน ส่งตัวเธอมาให้ฉัน” น้ำเสียงนั้นคล้ายจะคุ้นเคย แต่หนักแน่นและเฉียบขาด ใคร…? ร่างเล็กเบิกตากว้าง จู่ๆ ความหวังก็แล่นวาบขึ้นในใจ แต่ก่อนที่เธอจะคิดอะไรได้มากกว่านั้น ประตูรถก็ถูกเปิดออก เผยให้เห็นเงาของใครบางคนที่ยืนอยู่ท่ามกลางแสงไฟสีส้มจากเสาไฟถนน แล้วชะตากรรมของเธอก็เปลี่ยนไปในพริบตา ———————————— ฝากคอมเมนต์เป็นกำลังใจด้วยนะคะ ❤️
Pinakabagong kabanata
i’m bad ผมมันเลว SM20+ ตอนพิเศษ 2
ตอนพิเศษ 2เวลาผ่านไปสองเดือน โจฮันนั่งเท้าคางบนเคาน์เตอร์ มองแฟนสาวที่กำลังง่วนอยู่กับการทำขนมในครัวเล็กๆ ในร้านที่เขาเพิ่งช่วยเธอเปิดเมื่อหลายนาทีก่อน ช่วงเวลานี้เป็นช่วงที่เขาชอบที่สุด ได้มองเธอใกล้ๆ ในมุมที่ไม่มีใครเห็น“เสร็จแล้วค่ะ จะลองชิมเลยไหม?” ขนมผิงหันมายิ้มให้ ดวงตาเป็นประกายไม่แพ้แป้งขาวๆ ที่ติดปลายจมูกเธอยังไม่ทันที่เขาจะขยับปากตอบ เสียงของมีนก็ดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน “แหม…เจ้านายครับ เดี๋ยวกินแต่ขนม ไม่ค่อยยอมออกกำลังกายเลยนะครับ”โจฮันเหลือบตามองลูกน้องคนสนิทอย่างระอา “ไม่น่าให้มึงมาด้วยเลยจริงๆ จุ้นจ้านฉิบ” เขาบ่นอุบในคอ จริงๆ แล้วเขาอยากมาหาขนมผิงคนเดียวด้วยซ้ำ แต่ปู่ดันเป็นห่วงหนักจนต้องสั่งให้มีนตามติดทุกย่างก้าว “เอาของไปเก็บเลยมึง!”“ครับผม”หลังจากไล่มีนเอาของไปไว้หลังร้าน โจฮันก็เดินอ้อมเคาน์เตอร์เข้ามาหาขนมผิงที่ยืนจัดจานขนมอยู่ เธอทำท่าจะถอยหนีเมื่อเห็นว่าเขาเข้ามาใกล้เกินไป แต่ไม่ทันแล้ว เขาเอื้อมแขนรวบร่างเล็กมากอดจากด้านหลังแน่นๆ พร้อมซบแก้มลงบนไหล่เธอ“เหนื่อยไหมวันนี้” เสียงของเขาทุ้มนุ่ม ต่างจากตอนแกล้งมันเมื่อครู่โดยสิ้นเชิงขนมผิงหลุบตาลงเล็กน้อยก่อนส
i’m bad ผมมันเลว SM20+ ตอนพิเศษ 1
ตอนพิเศษ 1วันปีใหม่ ขนมผิงยืนเกาะเคาน์เตอร์อยู่ในห้องครัว เธอทำตาปริบๆ ออดอ้อนคนตัวโตให้พาออกไปเดินเล่นดูพลุในคืนนี้ แต่ด้วยอากาศติดลบ โจฮันเป็นห่วงกลัวจะไม่สบายเขาเลยไม่อนุญาตให้เธอออกนอกบ้าน“นะคะ พาผิงไปเดินแป๊บเดียว นะคะ นะๆ นะคะคนดี”“คิดว่าอ้อนแล้วจะพาไปเหรอ”“แล้วต้องให้ทำยังไงดีคะ หรือให้ผิง…ทำของอร่อยให้กินดี”โจฮันก้มมองคนตัวเล็ก เขาส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะยกมือขึ้นมาลูบผมที่ปรกใบหน้าสวยออก“ขอฉันดูแผลหน่อย”“แผลเหรอ อ๋า…” เมื่อนึกออกเธอจึงเลิกเสื้อให้เขาดูรอยแผลเป็นที่ช่วงท้อง “เป็นแผลเป็นนิดเดียวค่ะ ไม่ได้แผลใหญ่มาก”โจฮันเงยหน้ามองเธอ ก่อนนะยกมือขึ้นไปแตะบนแผลเป็นเบาๆ“แล้วตอนนั้นปู่ไปรักษาที่ไหน”“ก็โรงพยาบาลในไทยแหละค่ะ พอรักษาหายท่านก็ให้เงินผิง ให้ผิงย้ายมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่”“แล้วไม่คิดถึงกันบ้างเหรอ” คราวนี้โจฮันถามเสียงอ่อน “ปล่อยให้คิดถึงฝ่ายเดียวได้ยังไง” เขารั้งเอวบางเข้ามากอดไว้หลวมๆ ก่อนที่จะเกยคางกับไหล่เธอ“คิดถึงมากๆ เลยค่ะ แต่ผิงคิดว่า จากกันตอนนี้ ตอนที่ความรู้สึกเราสองคนยังไม่ก่อตัวก็ดีแล้ว จะได้ตัดใจง่ายหน่อย แต่ทำยากมากค่ะ ผิงนอนร้องไห้คิดถึงคุณ
i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 45 บทส่งท้าย
บทที่ 45 บทส่งท้าย“ผิงไม่อยากกลับไทย ผิงอยากอยู่ที่นี่ อยากใช้ชีวิตที่นี่” ขนมผิงเม้มริมฝีปากแน่น เธอคิดหนักถึงเรื่องนี้ เพราะที่นี่ก็สำคัญกับเธอมาก ทั้งความฝันที่เธอสร้างขึ้น ทั้งความทรงจำที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นทุกวัน รวมถึงคนที่อยู่ที่นี่ซึ่งคอยอยู่เคียงข้างเธอโดยไม่เคยทิ้งไปไหนเสียงเธอสั่นนิดๆ แต่ชัดเจน “ผิงไม่อยากกลับไทยเลยค่ะ… ผิงอยากอยู่ที่นี่ อยากใช้ชีวิตตามความฝันที่นี่”โจฮันนิ่งงันไปชั่วครู่ ก่อนจะยกมือขึ้นจับไหล่เธอเบาๆ ดวงตาสีอ่อนของเขาสะท้อนแววความจริงใจไม่มีเสแสร้ง เขาอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็กลัวจะทำลายความรู้สึกที่เปราะบางตรงหน้าขนมผิงสูดลมหายใจเข้า ก่อนเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ดวงตาคู่นั้นทั้งอ่อนโยน ทั้งเศร้า และทั้งกล้าในเวลาเดียวกัน“ที่ผ่านมา… ผิงโกรธและเสียใจมาก ที่รู้ว่าทุกอย่างพังทลายลงเพราะอาของคุณโจ” เธอเอ่ยเสียงแผ่ว ราวกับกำลังระบายความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในอกมานานแสนนาน “แต่ผิงรู้ว่าผิงเอาทุกอย่างคืนมาไม่ได้ และตอนนี้… ผิงรู้แล้วว่าผิงควรปล่อยวางทุกอย่างและเริ่มต้นใหม่” เธอขยับเข้าไปหาเขาอีกนิด เงยหน้าขึ้นส่งรอยยิ้มบางๆ ที่เปื้อนน้ำตาให้เขา ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือ
i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 44 เคียงข้าง
บทที่ 44 เคียงข้างร่างเล็กนั่งร้องไห้อยู่บนม้านั่งด้านหลังร้านซึ่งเป็นสวนเล็กๆ ที่ถูกหิมะปกคลุมไปแล้ว น้ำตาอุ่นไหลลงอาบแก้มแดงซ่านจากการร้อนให้เป็นเวลานาน ทั้งเกิดจากความเหน็บหนาว“ทำไมต้องกลับมาหาผิง…ทำไมต้องกลับมา” เธอทุบต้นขาตัวเองเบาๆ ราวกับกำลังปลุกตัวเองให้ตื่นจากฝัน แต่เธอกำลังหลอกตัวเอง ว่าการได้เจอโจฮันที่นี่คือความฝัน ไม่ใช่เรื่องจริง และมันไม่น่าเป็นไปได้เลยด้วยซ้ำ โลกใบนี้กว้างใหญ่เกินกว่าที่คนสองคนจะมาพบเจอกันอีก “ตั้งใจจะลืมแล้วแท้ๆ แต่ทำไม…” เสียงสะอื้นเริ่มซาลงเล็กน้อยพอทีเวลา สมองก็ทบทวนคำพูดของโจฮัน แววตา ท่าทางเขาเปลี่ยนไปราวกับไม่ใช่คนคนเดิมที่เธอรู้จัก เพราะโจฮันคนนี้พูดทุกอย่างตามที่รู้สึก ไม่เงียบขรึมเหมือนแต่ก่อน และแววตาที่เคยเย็นชาก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนและโหยหา มันเหมือนกับว่าเขาเพิ่งจะมีชีวิตเป็นของตัวเอง และเขา….กล้าพูดคำนั้นออกมาได้อย่างไร“รักเหรอ” ขนมผิงขยับปากพูดเสียงเบา แต่ต้องปาดน้ำตาเพราะรู้ว่าช่วงเวลานี้ลูกค้าเข้าร้านเยอะ เธอจำต้องออกไปช่วยพนักงานขายขนมและเสิร์ฟอาหาร จึงไม่มีเวลาให้เศร้ามากด้านโจฮันกลับมาตั้งหลักที่โรงแรม มีนที่กำลังวิ่งวุ่นเพราะหา
i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 43 สารภาพรัก
บทที่ 43 สารภาพรัก“คุณจำคนผิดแล้วมั้งคะ” หญิงสาวแกะมือเขาออกจากข้อมือตัวเองได้สำเร็จก็เดินหายเข้าไปหลังร้าน ด้านโจฮันลุกขึ้นจะเดินตามไป แต่มันคว้าแขนไว้ได้ทันพอดี“นายครับ”โจฮันสะบัดมือลูกน้องออกแล้วรีบเดินตามหญิงสาวไป“ผิง ผิง!”“นานครับ นายใจเย็นๆ ก่อนนะครับ” มันพยายามฉุดรั้งให้โจฮันมีสติกว่านี้ “ใจเย็นก่อนนะครับนาย อย่าเพิ่งทำอะไรตอนนี้เลย คนเต็มร้านเดี๋ยวเขาจะหาว่าเราไปทำร้ายเขานะครับ”โจฮันยอมอ่อนลงแล้วรีบเดินออกไปจากร้านทันที มีนที่เห็นท่าไม่ดีจึงรีบหยิบเงินออกมาวางไว้บนโต๊ะแล้ววิ่งตามเจ้านายไปปึง!โจฮันตบโต๊ะเสียงดังลั่นห้องพักของปู่“ผมเจอเธอที่นี่ ใช่เธอจริงๆ ใช่ไหม ปู่เอาเธอมาซ่อนที่นี่ใช่ไหม”“อะไร มาถึงก็โวยวายไม่หยุด แกไปเจอใครมากันแน่”“ปู่อย่ามาทำไขสือ ผมรู้ว่าปู่จัดการทุกอย่าง ปู่ให้ขนมผิงมาอยู่ที่นี่ใช่ไหม”ปู่ยกแก้วชาขึ้นมาจิบอย่างสบายใจ แล้วเงยหน้ามองหลานชาย“แกจำคนผิดหรือเปล่า ผู้หญิงมากมายหน้าตาก็คล้ายกันหมด อาจไม่ใช่เธอคนนั้นก็ได้”“ไม่จริง! ผมจำเธอได้”“แกมีอะไรมายืนยันว่าแกจำเธอได้”คราวนี้โจฮันเป็นฝ่ายเงียบไปเอง เขาจะบอกยังไงว่าจำเธอได้ทุกอย่าง เพราะภาพใบหน
i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 42 พบเจอ
บทที่ 42 พบเจอโจฮันทวนชื่อขนมนั้นเสียงเบา และรับถุงมาถือไว้ในมือ เขาไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ แต่กำลังจ้องมองถุงขนม“ขนมผิงอย่างนั้นเหรอ”โจฮันทวนชื่อขนมนั้นเสียงเบา และรับถุงมาถือไว้ในมือ เขาไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ แต่กำลังจ้องมองถุงขนมกลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยออกมาจากปากถุง ผสานกลิ่นหอมหวานบางเบาเฉพาะตัวที่เขาจำได้ดี มันพาเขาย้อนกลับไปยังช่วงเวลาหนึ่งในวัยเด็ก วันที่อากาศร้อนอบอ้าว และคุณย่าใช้เตาถ่านเล็กๆ ค่อยๆ อบขนมทีละถาด เสียงเปลวไฟแตกดังเบาๆ คล้ายเพลงกล่อม โจฮันยังจำได้ถึงความรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่ขนมผิงเริ่มแยกตัวแตกเป็นรอยเล็กๆ บนผิว และความอบอุ่นที่กระจายไปทั่วครัวเล็กๆ นั่นเขาหลับตาลงชั่วครู่ ลมหายใจพาเอากลิ่นหอมหวานซึมลึกเข้าไปในอก ความรู้สึกที่ถูกลืมเลือนกลับมาชัดเจน ราวกับว่าวันเวลาที่ผันผ่านไปนานแสนนานนั้น เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เองโจฮันลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ สัมผัสได้ถึงรอยยิ้มบางๆ ที่เผลอผุดขึ้นมาบนใบหน้าโดยไม่รู้ตัว เขากระชับถุงขนมในมือแน่นขึ้น แล้วหันไปมองมีนที่ยังยืนอยู่ข้างๆ อย่างลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยปาก“พรุ่งนี้…ว่างไหม” โจฮันถาม น้ำเสียงแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความจร
Maaari mong magustuhan
มาเฟียจองรัก
ฮายอนนี่1.2K viewsบาร์ร้อนรัก Bet on fire
MaNIE-STORY907 viewsนรสิงห์ [มาเฟียร้ายรัก]
ชะนีติดมันส์5.4K viewsรักสับสน
ohpal872 viewsรักปมแค้นของมาเฟีย Lion King
Windlinea272 viewsมาเฟียหลงเมียลับ
จินต์พิชา427 viewsเล่ห์รักร้ายนายบำเรอ
ต้นอ้อ113 viewsMy Boss เจ้านายคนนี้เป็นสามีของฉัน
ใจดินสอ / เดือนสิบสอง22 views
