05

หลังจากที่จัดเตรียมเอกสารการเรียนเสร็จ พวกเราก็ลงมาจากชั้นเจ็ด ตรงมาที่ลานจอดรถของคอนโด ซึ่งอยู่ชั้นล่างสุด สองเท้าฉันแข็งทื่อแบบอัตโนมัติ เมื่อสายตามองเห็นสิ่งที่จอดอยู่ตรงหน้า

อึก~ ฉันยืนกลืนน้ำลายเอื๊อกๆ มองเจ้านินจาลูกรักยัยยีนส์คันสีเขียวใบตองที่สงสัยคนที่บ้านเธอคงจะเพิ่งเอามาให้เมื่อเช้า

“แกจะให้ฉันซ้อนแมงกะไซค์คันยักษ์นี่จริงเหรอ” ฉันว่าพร้อมกับชี้นิ้วเรียวยาวกรีดกรายไปยังเจ้ามอเตอร์ไซค์คันเขื่องลูกรักของยีนส์

“ตามใจแกนะ จะเดินไป หรือจะไปเรียกแท็กซี่เองก็แล้วแต่”

ชิ!

ช่างประชดประชัน

รู้ทั้งรู้ว่าฉันไม่กล้าเรียกใช้บริการแท็กซี่ เพราะเคยไม่ประทับใจกับการบริการที่สุดแสนจะสร้างความร้าวฉานให้กับใบหน้างามๆ ของฉันด้วยการที่

‘อีหนู... เดี๋ยวลุงจอดข้างหน้านะ’

‘อ้าว!

ทำไมล่ะคะ ยังไม่ถึงที่หมายเลย’

‘พอดี... เอ่อ ลุงไม่ชอบกลิ่นทุเรียนน่ะ ในถุงนั่นคือทุเรียนใช่มั้ย’

ปรี้ดแตกมั้ยถามใจฉันดู! แค่ฉันซื้อทุเรียนแล้วนั่งแท็กซี่ แล้วดันไปเรียกใช้บริการคันที่ไม่ถูกกับทุเรียน แล้วลุงแกก็อันเชิญฉันลงจากรถแกทันที แล้วดันจอดให้ฉันในที่ๆ ฉันต้องรอคันต่อไปถึงชั่วโมงเต็มๆ

พูดแล้วของขึ้น! หลังจากนั้นฉันเลยเลิกกินทั้งทุเรียนและเลิกขึ้นแท็กซี่อีกเลย

ท้ายที่สุดฉันก็ต้องจำใจนั่งซ้อนท้ายเจ้านินจา รถมอเตอร์ไซค์คันเขื่องออกมาพร้อมกับยีนส์ พวกเราก็ใช้เวลาไม่ถึง 20 นาที ในการเดินทางจากคอนโดมาที่

มหาลัย RNN ที่เพิ่งมาเหยียบเป็นครั้งที่สอง

“แกขึ้นไปรอบนห้องเรียนก่อนแล้วกัน เดี๋ยวหาที่จอดรถแป๊บ” ฉันพยักหน้ารับคำเพื่อนสนิท ก้าวเท้างามๆ บนส้นสูงสามนิ้วเข้าไปในตึกคณะนิเทศศาสตร์

ฉันกับยีนส์ดรอปเรียนมาปีหนึ่งเหมือนกัน และเราเรียนคณะเดียวกัน สาขาเดียวกันนั่นคือ นิเทศศาสตร์ สาขาวิชาการโฆษณา ที่พวกเราเลือกเรียนคณะนี้เพราะว่ามันเป็นสาขาที่มีอิสระทางความคิด และเป็นตัวของตัวเอง ซึ่งฉันกับยีนส์คิดว่ามันตอบโจทย์ชีวิตพวกเราสองคนได้ดีกว่าสาขาอื่นๆ

ต๊อกๆ ต๊อก~ เสียงร้องเท้าส้นสูงที่กระทบกับพื้นกระเบื้องดังขึ้นตามจังหวะการก้าวเดินของฉัน และหยุดลงตรงหน้าห้องเรียนที่เป็นคลาสเรียนของตัวเองวิชาแรก

ทำไมแลดูเงียบๆ

ฉันยืนขมวดคิ้วมุนอยู่หน้าห้องเรียน พยายามเงี่ยหูฟังเสียงผู้คนหลังบานประตูเลื่อนแต่กลับไม่ได้ยินแม้แต่เสียงหายใจของสิ่งมีชีวิต

แปลกแฮะ!

หรือเราจะดูตารางเรียนผิด?

ถึงแม้ในหัวจะคิดแบบนั้น แต่ฉันว่าครั้งนี้ไม่น่าพลาด ถ้ายีนส์ก็ออกมาพร้อมกันแสดงว่าตารางเรียนน่ะถูกแล้ว แต่ทำไมข้างในห้องถึงได้เงียบเชียบแบบนี้ล่ะ?

“อยากรู้ก็เปิดสิวะ ยัยเพลย์” บอกตัวเองเสร็จก็เอื้อมมือน้อยๆ จับบานประตูที่เป็นแบบเลื่อน  เลื่อนมันไปทางขวามือของตัวเอง พร้อมกับค่อยๆ โผล่หน้าใสๆ ใช้สายตากวาดมองภายในห้องที่… ว่างเปล่า..!

“เฮ้ย! เป็นแบบนี้ได้ไง!” ฉันสบถออกมาด้วยความตกใจ 

หลังจากที่สายตาสำรวจรอบๆ ภายในห้องเรียนสี่เหลี่ยมผืนผ้าแห่งนี้จนครบทุกมุมห้อง กลับพบเพียงแค่โต๊ะเรียนที่ว่างเปล่า ไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิต!

“มาเรียนวันแรกก็เจอรับน้องแบบนี้เลยเหรอวะ” ฉันยืนถอนหายใจแรงๆ พยายามผ่อนคลายอารมณ์เซง พร้อมกับเดินปลีกตัวออกจากห้อง เดินลัดเลาะมาเรื่อยๆ เพื่อลองสำรวจรอบๆ คณะตัวเอง

“เบื่อฉิบ! ไม่เข้าคลาสสอนก็น่าจะบอกนักศึกษาล่วงหน้า” 

“แบบนี้ก็แหกขี้ตาตื่นเช้าเสียเวลาฉันหมดน่ะสิ” ฉันที่กำลังเดินดุ่มๆ บนส้นสูงสามนิ้วในชุดนักศึกษารัดติ้ว ใบหน้าง้ำหงอด้วยความหงุดหงิด เมื่อนึกถึงต้นเหตุที่ทำให้เป็นแบบนี้...

‘วันนี้อาจารย์ไม่เข้าสอน ต้องไปออกเดทกระทันหัน เด็กๆ เรียนรู้เองนะจ๊ะ’

อึ้ง อึ้ง อึ้ง! เหมือนฉันใช่มั้ยล่ะ 

อาจารย์ประจำคลาสเช้าที่แทนที่จะเข้าสอนตามปกติ ดันเกิดอินดี้ ทิ้งสารน้อยไว้ที่กระดานหน้าชั้นเรียนด้วยประโยคที่ถ้าฉันเป็น ผอ. ที่นี่รับรองเลยว่า ยื่นซองขาวให้หล่อนแน่นอน!!

ขณะที่กำลังเดินมองดูตึกเรียนสูงสี่ชั้นเพลินๆ ไม่รู้ว่าเดินอิท่าไหนรู้สึกตัวอีกทีถึงได้มายืนอยู่หน้าห้องน้ำชายได้ ตอนที่ขาน้อยๆ กำลังเร่งก้าวเท้าให้ยาวๆ เพื่อให้เดินพ้นโซลอันตรายนี้เร็วๆ  หูมันก็ดันทำงานดีเกินเหตุ ได้ยินเสียงๆ หนึ่งที่ดังแว่วมาจากในห้องน้ำแห่งนี้

“โอ๊ย! แทงเบาๆ สิวะ”

หืม!? เท้าฉันหยุดกึกโดยอัตโนมัติ พร้อมกับเงี่ยหูฟังบทสนทนาต่อไปแบบมีมารยาทที่สุด