ep.4 เมียจ๋า

 "ห๊ะ! กูเนี่ยนะ ทำไมกูจำอะไรไม่ได้เลยวะ"

จากนั้นผมก็มองหน้าไอ้เกมไป คิดไป มองไป แต่ก็คิดไปออกสักทีคือที่ผมจำได้แน่ๆคือเมื่อคืนผมมาที่ร้านแล้วพวกมันก็กระทืบผมอย่างจัง จนสภาพของผมนั้นเละเป็นอย่างมากจะให้มีอารมณ์ไปดื่มก็แปลกไปเพราะมันไม่อยู่ในความทรงจำผมเลย

แล้วพวกมันก็พาผมไปขอไอ้หุ่นตัวนั้นหลังจากนั้นพวกผมก็ก็คุยกันหลังจากนั้นไอ้หุ่นตัวนั้นก็บอกให้หลับตาแล้วผมก็หลับตาจู่ๆมันก็มาโผล่มาอยู่ที่ที่นอนแล้วไอ้เนี่ยก็นอนกอดผม ผมจำได้แค่นี้จริงๆ ทำไมถึงเป็นแบบนี้วะมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

"งั้นผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ"เกมพูดเสียงเรียบๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นและเตรียมเดินออกไป ผมหันมามองเขาและรู้สึกถึงความทุลักทุเลในใจ แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกไป ก็มีคำพูดของคนอื่นที่ดังขึ้น

"เชี้ย! มึง เกิดอะไรขึ้นวะ"เสียงของเพื่อนคนหนึ่งดังขึ้น ทำให้เพิร์ทรีบหันไปมอง ทันทีที่เห็นท่าทางสงสัยของเพื่อน เขาก็รู้สึกเหมือนมีบางอย่างหลุดจากปากไปแล้ว

"มึงก็ทนๆ หน่อยละกัน ไอ้เกมมันก็ดีนะเว้ย"เพื่อนของเพิร์ทพูดเสียงหัวเราะคล้ายจะเข้าใจสถานการณ์ แต่เพิร์ทยังคงรู้สึกอึดอัดกับคำพูดนั้น

"ใช่พี่ ถือว่าลองประสบการณ์"อีกคนที่อยู่ในกลุ่มก็แซวขึ้นมา ทำให้เพิร์ทต้องหยุดคิดอีกครั้งว่าเขากำลังอยู่ในสถานการณ์แบบไหนกันแน่

เขาพยักหน้าเบาๆ สักพัก แล้วก็เดินไปเตรียมตัวทำงานต่อ บางทีการลองรับประสบการณ์ใหม่ๆ อาจจะเป็นสิ่งที่เขาต้องทำในช่วงเวลานี้ ระหว่างตอนนั้นเองผมเครียดจนหัวแทบจะระเบิดอยู่แล้วรอมร่อ

แต่พอไทม์รุ่นน้องที่ทำงานพูดแบบนั้นอีกจึงทำให้อารมณ์ของผมนั้นแทบจะสุดขีดแต่ก็แสดงอะไรออกมาไม่ได้นัก ผมใช้แค่สายตามองค้อนใส่ไทม์ไป ส่วนมือของผมนั้นกำหมัดไว้แน่นก่อนที่ไทม์จะเดินเข้าไปหลบหลังเนม

"บ้าไร พวกมึงลองมาเป็นกูไหม อยู่กับผู้ชายแบบเนี่ยสาวๆกูจะทำไงล่ะไอ้พวกเวร"

"ไปๆ ไปทำงานไปพวกมึงเดี๋ยวกูหักตังแม่งไปเร็วๆๆ"

ตอนนั้นเองผมก็ค่อยๆเดินไปทำงานของผมไป ผมตัดสินใจที่จะเลี่ยงให้ห่างจากตัวเกมให้มากที่สุดและวิ่งเข้าไปที่เคาร์เตอร์ทันที ส่วนไอ้เกมนั้นก็ได้เริ่มทำงานตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเพราะไอ้เชี้ยพี่ตี๋บอกว่าสงสารและอยากให้มันมีอะไรทำบ้าง

มันก็ทำงานของมันไปไปพลางกับมองหน้าผมที่ชงกาแฟอยู่ ผมที่รู้แบบนั้นก็ไม่ได้ทำอะไรมากเพราะไม่อยากจะเครียดไปมากกว่านี้จึงทำเป็นเก๊กไปและทำงานที่อยู่ตรงหน้าของผมไปเรื่อยๆ และบรรยากา

ภายนอกร้านเองก็เริ่มมีฝนที่ตกลงมาอย่างหนักทำเอาอุณหภุมิในร้านนั้นปรับไม่ทันเลยทีเดียว ผมที่เป็นคนหนาวง่ายขนลุกไปทั้งตัวก่อนที่จะมีคนเดินนำเสื้อมาคลุมจากด้านหลังของผม แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรในสิ่งที่เขาทำเลย

"มันหนาวคลุมซะ"

“มึงไปทำงานได้แล้ว อย่ามายุ่งกับกูตอนนี้”

“อือ ลูกค้าเข้าเยอะเลยไปก่อนนะ”

ผมถอนหายใจไปเฮือกหนึ่งก่อนที่จะพยักหน้าให้เกมพร้อมกับสีหน้าเก๊กๆของผมไป ส่วนไอ้เกมก็ไม่ได้คิดอะไรมากในสิ่งที่ผมทำและเฉยชากับมันแบบนี้ เกมเดินไปทำงานของมันไปแอบมองผมไปจนหมดกะ ตอนนั้นเองทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันกลับโดยเฉพาะผมและมันที่กลับบ้านไปพร้อมๆกัน

“วันนี้เพิร์ทเหนื่อยป่าว”เสียงของเขาแผ่วเบาแต่ก็เต็มไปด้วยความห่วงใย ซึ่งทำให้เพิร์ทรู้สึกเหมือนมีบางอย่างในใจเขาฉุกขึ้นมา ท่าทางของชายหนุ่มนั้นดูผ่อนคลายและรอยยิ้มบางๆบนใบหน้าเขาดูเหมือนจะหวังให้เพิร์ทได้รู้สึกดีขึ้นบ้าง

“กูไม่เหนื่อย”เพิร์ทตอบกลับเสียงเรียบแต่แววตาที่เขามองกลับไปยังชายหนุ่มนั้นแฝงไปด้วยความเครียดและความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ ไม่อยากให้ใครมาสนใจหรือถามคำถามอะไรที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนต้องเปิดเผยตัวตนมากไปกว่าที่เป็นอยู่

“วันนี้เห็นสาวๆมองเพิร์ททุกคนเลย เป็นแบบนี้ตลอดหรอ”น้ำเสียงของเขายังคงดูเป็นห่วง แต่ท่าทางเหมือนจะสงสัยในสิ่งที่เขาเห็น เสียงของเขานั้นดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความชื่นชมและความสนใจในตัวเพิร์ท แม้ว่ามันจะฟังดูเหมือนคำถามธรรมดา แต่ความหมายในคำถามกลับสะกดใจเพิร์ทให้เขารู้สึกอึดอัด

“มึงมายุ่งไรเรื่องของกูเนี่ย เลิกถามมากได้ปะ”เพิร์ทพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและตัดขาด หวังให้ชายหนุ่มเลิกยุ่งเรื่องส่วนตัวของเขา เสียงที่ฟังดูค่อนข้างรุนแรงทำให้บรรยากาศในห้องเริ่มตึงเครียดขึ้นเล็กน้อย ท่าทางของเพิร์ทเองก็สะท้อนถึงความไม่พอใจที่ต้องถูกถามเรื่องที่เขารู้สึกไม่อยากจะพูดถึง

แววตาของเพิร์ทดูเหมือนจะไม่เต็มใจที่จะพูดถึงตัวตนของเขามากนัก บางทีเขาแค่ต้องการหลีกหนีจากความสนใจหรือคำถามที่มาทำให้เขารู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง

หลังจากนั้นเองทั้งคู่ก็เดินทางกลับมาที่คอนโดของผม ตอนนั้นเองที่ไอ้เกมเดินทิ้งท้ายห่างจากผมมากจนคิดว่ามันคงจะกลับบ้านของไปแล้ว ผมจึงเดินเข้าไปในห้องและอาบน้ำอะไรตามปกติ

แต่ทว่าระหว่างนั้นเองเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่ผมจะเดินไปเปิดประตูทั้งๆที่กำลังใส่แค่บ็อกเซอร์ตัวเดียวเปลือยกายท่อนบนไปเผยให้เห็นซิกแพ็คที่เรียงรายกันลงมาพร้อมกับรูปร่างของเขาที่ดูกำยำและเซ็กซี่มาก

//ก๊อกๆๆๆ

//แกร๊กกก

"เมียจ๋าา"เสียงของเขาดังขึ้นอย่างเบิกบาน แต่เพิร์ทที่นั่งอยู่ตรงนั้นก็รู้สึกได้ถึงความรู้สึกขัดแย้งที่แอบซ่อนอยู่ในตัวเอง ความรู้สึกที่ยากจะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้

"เมียพ่อง หยุด หยุดเรียกแบบนั้นสักทีเหอะ กูฟังแล้วรู้สึกเลี่ยนว่ะ"เพิร์ทพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนจะพยายามขับไล่ความรู้สึกขัดแย้งในตัวเองออกไป ขัดขืนความรู้สึกที่เริ่มจะดึงเขากลับไปสู่สถานการณ์ที่เขายังไม่พร้อมที่จะรับมัน

"งั้นก็ผัวจ๋าาา"คำพูดนั้นกลับทำให้ทุกอย่างยิ่งดูน่าอึดอัดใจ เมื่อเสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง แต่ท่าทางของชายหนุ่มก็ไม่ได้ดูรุนแรง หรือเจาะจงจะทำให้ทุกคนรู้สึกอะไรนอกจากความขำขันเล็กน้อย

"นี่ก็ไม่ได้"เพิร์ทพูดออกไปด้วยความรู้สึกสับสน เขารู้สึกเหมือนกับว่าทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเกินไป ความรู้สึกที่เขามีอยู่ตอนนี้มันสับสนเกินกว่าที่จะตอบสนองต่อคำพูดแบบนี้ได้ ท่ามกลางความขบขันที่เกิดขึ้น เขาพยายามจะสกัดกั้นความรู้สึกที่มันเริ่มจะพุ่งขึ้นมาอีกครั้ง แต่หัวใจของเขาก็ยังคงเต้นแรง ทุกคำพูดของชายหนุ่มทำให้เขารู้สึกเหมือนกับว่าโลกทั้งใบกำลังหมุนไปอีกทางหนึ่ง และเขาก็ไม่สามารถหยุดมันได้

ไอ้เกมก็ยังคงเป็นมันที่พูดออกไปพร้อมกับทำหน้าทะเล้นใส่ผมที่กำลังเครียดและหงุดหงิด แต่ด้วยความหล่อเหลาโอ้ปป้าเกาหลีสูงหล่อ ขาวใส เพียบพร้อมทุกอย่าง ทำเอาผมนั้นเริ่มหวั่นไหวกับคนที่ยืนอ้อนอยู่ตรงหน้าแบบเกม ก่อนที่เขานั้นจะเดินไปที่ตู้เย็นและหยิบน้ำดื่ม

"นู่นก็ไม่ได้นี้ก็ไม่ได้จะให้เรียกว่าอะไร"

"กูชื่อเพิร์ท แล้วนี้มึงไม่กลับบ้านไง ถึงได้มาอยู่บ้านคนอื่นแบบเนี้ย"

ผมหงุดหงิดมากจริงที่มันทำแบบนี้จึงเผลอตะคอกใส่ไอ้เกมไป ดูเขาจะตกใจมากและอ่อนไหวเลยทีเดียวมันทำหน้าเศร้าก่อนที่จะเดินไปนั่งที่โซฟาอย่างเหาหงอยไม่รู้ว่าโกรธที่ผมด่าหรือว่าอะไร ผมที่เห็นแบบนั้นจึงเดินเข้าไปหามันทันที

“มึง เป็นอะไรอีกเนี่ย กูขอโทษ”เสียงของเขาดังขึ้นอย่างจริงจังแต่ไม่สามารถปิดบังความสับสนที่แฝงอยู่ในดวงตาของเขาได้ ทุกคำพูดที่เขาพูดออกมาดูเหมือนจะมีน้ำหนักมากขึ้น และเพิร์ทเองก็ดูเหมือนจะยังคงติดอยู่ในสถานการณ์ที่เขาไม่สามารถควบคุมได้

“กูมากับกามเทพจะให้กูกลับไงวะ ถ้ากูมีที่ไปก็คงไปนานละ”เพิร์ทพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่แห้งแล้ง ความเจ็บปวดที่เก็บไว้ในใจมันทำให้เขาพูดออกมาแบบนั้น ไม่รู้จะทำยังไงกับความรู้สึกที่ลึกลับภายในตัวเองที่มันยิ่งทำให้เขาหมดหนทาง

“กามเทพ หมายความว่า...”ชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าก็พูดออกมาด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัย ทำให้เพิร์ทหันมามองเขาอีกครั้ง

“เอ่อท่านส่งกูมาให้มึงอ่ะ”คำพูดนั้นเหมือนจะทำให้ทุกอย่างชัดเจนขึ้นเพียงแค่ชั่วขณะ ความรู้สึกที่ค้างคาอยู่ในใจของเพิร์ทมันลอยขึ้นมาเหมือนพายุหมุนใหญ่ ความคิดที่ว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียวในโลกนี้ มันดึงดูดให้เขาเริ่มสงสัยและตั้งคำถาม

ความเงียบเข้ามาครอบงำพวกเขาทั้งสอง ความตึงเครียดเริ่มแผ่กระจายไปทั่วห้อง ความรู้สึกที่ไม่รู้จะเอ่ยออกมาอย่างไรเต็มไปหมด เพิร์ทไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก เขายังคงยืนนิ่ง ไม่แน่ใจว่าควรจะตอบยังไงดี

ผมที่ไม่รู้ว่าควรจะทำไงต่อกับสิ่งที่ผมนั้นได้ทำให้มันต้องมาหงอยแบบนี้ ผมจึงเดินเข้าไปคว้าแขนหนาขึ้นมาและลากเขาไปที่โต๊ะทานข้าวผมยังคงไม่ได้พูดอะไรออกมา มีแต่การกระทำของผมนั้นก็สำนึกผิดและคอยดูแลไอ้เกมมันนอย่างดีไม่ใช่เพราะว่าเกมเป็นคนของเทพหรอกแต่เพราะผมนั้นแค่รู้สึกผิดที่พูดและทำกับมันแบบนั้นซะมากกว่า

"ปะๆ ทานข้าว กูให้มึงอยู่ด้วยก็ได้"ผมพูดไปด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเฉยชา แต่กลับมีความรู้สึกซ่อนอยู่ในนั้นเขามองไปที่เกมที่ยืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าของเกมยังคงมีรอยยิ้มบางๆ แต่มันก็แฝงไปด้วยความหวังและความสงสัยที่เพิร์ทสัมผัสได้

“จริงนะ เพิร์ทอย่าโกหกกูนะเพิร์ท”น้ำเสียงของเกมเต็มไปด้วยความคาดหวังและความไม่แน่ใจ เขาเดินเข้ามาใกล้ๆผม รอยยิ้มที่เคยมีบนใบหน้าหายไปแล้วแทนที่ด้วยความจริงจัง แม้จะดูเหมือนว่าเขาแค่พูดเล่น แต่ผมเองก็รู้ดีว่ามันไม่ใช่แค่การพูดเล่นธรรมดา

ผมก้มหน้าลง ไม่อยากสบตากับเกมนานเกินไป เขาไม่รู้จะพูดอะไรออกไปอีก จึงพยายามที่จะเปลี่ยนหัวข้อโดยไม่ให้มันกลายเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนเกินไป

"เอ่อๆ รีบกินข้าวเหอะมึง"เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นเรื่องปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ ขณะเดียวกันก็พยายามจะไม่ให้เกมเห็นความสับสนที่เกิดขึ้นในใจของเขา

เกมมองผมอีกครั้งแล้วเขาก็ยิ้มขึ้นอย่างรู้สึกโล่งใจนิดหน่อย ท่าทางของเขาอ่อนลงเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปนั่งลงที่โต๊ะอาหาร พยายามไม่ให้บรรยากาศมันเครียดเกินไป ขณะที่ผมก็เดินไปข้างๆ เขาและเตรียมตัวกินข้าวอย่างรวดเร็ว

ทั้งสองต่างนั่งเงียบๆ ร่วมกัน แม้ไม่พูดอะไรมากมาย แต่ในความเงียบกลับเต็มไปด้วยความซับซ้อนที่ยังไม่สามารถเข้าใจได้ทั้งหมด ความรู้สึกที่มีระหว่างทั้งคู่ยังคงเป็นเรื่องที่ยากจะอธิบาย แต่อย่างน้อยในตอนนี้ พวกเขาก็ยังคงอยู่ด้วยกันในช่วงเวลานี้

ตอนนั้นเองหลังจากที่ผมพูดจบไปไอ้เกมก็นั่งกินข้าวที่อยู่ตรงหน้าของมันไป แต่จู่ๆผมก็ลั่นขำเบาๆออกมาทำเอาผมนั้นคุมตัวเองไม่ได้เลยทีเดียวพร้อมกับหัวใจของเขาที่เริ่มอ่อนไหวกับชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้า ผมนั่งมองเกมไปก่อนที่จะตั้งสติและนั่งกินข้าวของเขาไป

"อร่อยอ่ะ เห้ยยเพิร์ทนั่นตัวอะ ทำไมมันเป็นลายแบบนั้นอ่ะแถมน่ากลัวด้วย"เสียงของเกมดังขึ้นทำให้ผมที่กำลังเคี้ยวข้าวอยู่สะดุ้ง เงยหน้าขึ้นมองตามที่เกมชี้ไปด้วยความสงสัย เขาเห็นว่ามีรอยสักลายประหลาดที่ทับซ้อนกันบางอย่างที่ผิวของตัวเอง ซึ่งเพิ่งสังเกตเห็นตอนนี้ พอมองดีๆก็เห็นว่าเป็นลายที่ซับซ้อนและคล้ายกับรอยที่มาจากการใช้เวลานานหรือการฝึกฝนอะไรบางอย่าง

“อะไรของมึงอีก เชี้ย!!”