ep.5 ไม่ใช่แฟน

ผมถึงกับลั่นคำอุทานออกมาทันทีก่อนที่จะวิ่งไปคว้าตัวไอ้เกมขึ้นมาและลากเขาออกไปเพราะนั่นคือตุ๊กแกนั่นเองที่เกาะอยู่ตู้เย็น ผมทั้งโวยวายและกระโดดไปมาเพราะความกลัวของผมเอง

ก่อนที่จะคุมสติและเรียกยามขึ้นมาจับตุ๊กแกให้ ไอ้เกมที่ดูเหมือนจะไม่เคยกลัวอะไรเลยก็ยืนนิ่งๆพร้อมกับขำไปเพราะกิริยาของผมนั้นดูไม่เหมาะกับคนนิ่งๆแบบผมเอาซะเลย

“โหคุณเพิร์ทครับ นี้ตัวใหญ่มากๆเลย”เสียงของพนักงานในร้านดังขึ้นพร้อมกับการมองอย่างตื่นตาตื่นใจไปที่เพิร์ท ซึ่งทำให้เขาเกือบจะหัวเราะออกมา แต่มันกลับมีความรู้สึกขัดแย้งในตัวเอง เมื่อต้องรู้สึกเหมือนเป็นจุดสนใจอยู่ตลอดเวลา

“โหยพี่รีบเอาลงไปเลย ผมกลัวจะแย่ละ ดีนะมันไม่โดดเกาะผมอ่ะ”เพิร์ทพูดพร้อมกับยิ้มมุมปาก เขาพยายามหลบหลีกสถานการณ์ที่ทำให้เขาเป็นจุดสนใจในขณะที่บรรยากาศรอบตัวเริ่มรู้สึกตึงเครียดขึ้นเล็กน้อย เขารู้สึกไม่ชอบที่ต้องอยู่ในสายตาของทุกคน

“อะไรโดดเกาะอะไรไม่รู้อ่ะ แต่ที่รู้ๆนี่คุณเพิร์ทเกาะแฟนแน่นเลยขอตัวนะครับ”พนักงานพูดจบพร้อมยิ้มกว้าง และแอบหยอกล้อเพิร์ทด้วยท่าทางสนุกสนาน แต่มันก็ทำให้เพิร์ทรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

เขามองตามพนักงานที่เดินจากไป รู้สึกถึงความสนุกสนานของเขา แต่ก็ยังมีความรู้สึกซับซ้อนบางอย่างแฝงอยู่ในตัวเพิร์ท เขาไม่เคยชินกับการเป็นเป้าสายตาแบบนี้ ไม่ว่าจะเป็นการถูกหยอกล้อหรือการได้รับความสนใจจากคนอื่น เพิร์ทรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ค่อยเข้าใจว่าจะตอบสนองยังไงดี เขาเกาะแฟนแน่นจริงๆ แต่ไม่ใช่ในแบบที่ทุกคนคิด หรืออย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ต้องการให้ใครมารู้สึกถึงความสัมพันธ์ที่ไม่เคยชัดเจนของเขาและคนข้างๆ

หลังจากที่พี่ยามนั้นพูดออกมาผมเองก็ค่อยๆส่องสายตามองรอบตัวของตัวเองและพบว่ากำลังเกาะไอ้เกมอยู่เลยรีบดีดตัวออกจากมันทันที แต่ไอ้เกมนั้นก็ยังคงยืนขำกรุ้มกริ่มของมันไป จนทำให้ผมนั้นต้องจำเป็นที่จะตะโกนออกไปเพื่อเป็นการแก้เหตุการณ์นั้นเอง

“ไม่ใช่แฟนครับพี่ นี่เพื่อนผม พี่ พี่ยาม เพราะมึงเลยไอ้ห่า ไปกินข้าวเหอะ”เขาพูดพร้อมกับผลักไหล่เพื่อนเบาๆทั้งที่รู้ดีว่าเพื่อนแค่หยอกล้อ แต่มันก็ทำให้เขารู้สึกเหนื่อยใจเล็กน้อยเพราะยังไม่อยากยุ่งกับเรื่องพวกนี้

“ปะไปกันเถอะเมียจ๋า”เพื่อนพูดพร้อมกับทำเสียงหวานๆเหมือนจะหยอกล้อไปถึงไหนแล้ว ท่าทางนั้นดูจะทำให้เพิร์ทยิ่งหงุดหงิดมากขึ้น

“เมียพ่องมึงสิ มึงพูดอีกทีกูตบมึงแน่ รีบกินข้าวกูเหนื่อย กูง่วง กูอยากพักผ่อนแล้ว”ผมตอบกลับเสียงดัง แต่ก็พยายามทำให้มันออกมาด้วยท่าทางที่เคร่งขรึมมากขึ้น และไม่อยากให้สถานการณ์มันตึงเครียดมากไปกว่านี้

ในหัวของเพิร์ทเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตลอดทั้งวัน เขาแค่ต้องการช่วงเวลาที่เงียบสงบ ห่างจากเสียงพูดจาที่ซ้ำซาก และแค่ได้กินข้าวท่ามกลางบรรยากาศที่ไม่ต้องตึงเครียดก็พอแล้ว เมื่อเพื่อนแกล้งเขาต่อไปเพียงไม่นาน เพิร์ทก็เดินไปพร้อมกับเพื่อนในทิศทางไปยังร้านอาหาร เขาทิ้งเรื่องบางเรื่องไว้ข้างหลังและพยายามที่จะสนุกกับช่วงเวลาที่เหลือของวันนี้ให้ได้มากที่สุด

หลังจากนั้นเองทั้งสองก็ต่างทานข้าวตรงหน้าของกันและกันไปจนเสร็จเรียบร้อย และต่างพากันแยกย้ายไปล้างจานและอาบน้ำผมก็ยืนล้างจานไปปล่อยให้มันได้เดินเข้าไปอาบน้ำก่อนที่จะสลับกันไปอาบน้ำ พอผมอาบน้ำเสร็จก็เดินมาที่เตียงนอนและพบว่าไอ้เกมก็ได้นอนอ่านหนังสือของเขาไปที่เตียงโดยไม่ได้สนใจว่ามีคนนั้นยืนจ้องมองเขาอยู่ที่ข้างเตียงเลย

สองสายตาที่จ้องมองอ่านหนังสือพร้อมกับรอยยิ้มกรุ้มกริ่มไปเพราะสิ่งที่เขานั้นกำลังดูคือรูปของผมนั้นเอง ก่อนที่จะเหงยหน้าขึ้นไปมองเงาที่ยืนอยู่ข้างเตียงอย่างผมที่ยืนกอดอกหัวลุกเป็นไฟอยู่พร้อมกับผ้าเช็ดตัวพันเอว1ผืนและซิกแพคที่สาวๆเห็นแล้วเป็นต้องกรี๊ด ผมเลิกสนใจมันและเดินไปที่ตู้สื้อผ้าเพื่อหยิบเสื้อมาสวมใส่และเข้านอน

“มองทำไมอ่า นอนเหอะง่วงแล้วเหมือนกัน พรุ่งนี้ก็ต้องตื่นเช้าไปทำงาน”เพิร์ทพูดเบาๆ พยายามหลีกเลี่ยงการสบตากับเกม เพราะคำพูดเมื่อคืนยังวนเวียนอยู่ในหัวเขาไม่หายไปไหน

“มึงไปนอนโซฟาไปเกม กูไม่ชอบนอนบนเตียงกับใคร เดี๋ยวกูไปหยิบผ้าห่มกับหมอนมาให้”เกมมองเขาอย่างไม่เข้าใจ แล้วก็ยิ้มแหยๆ ก่อนจะพูดตอบกลับเสียงอ่อน

“มันแข็งอ่ะเพิร์ท ขอนอนบนเตียงนะๆ ทีเมื่อคืนเรามีอะไรกันเพิร์ทยัง”คำพูดนั้นทำให้เพิร์ทสะดุ้งเล็กน้อย เขารู้สึกว่าไม่อยากคิดถึงมัน แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงอารมณ์ที่ค้างคาอยู่ในใจ

“หยุดพูดเรื่องนี้ กูให้มึงนอนก็ได้ แต่มึงห้ามข้ามเขตหมอนข้างนี้ ถ้ามึงข้ามฝั่งมากูเอามึงตายแน่”เพิร์ทพูดเสียงเข้ม พร้อมกับชี้ไปที่ขอบหมอนข้างที่วางอยู่ระหว่างเขากับเกม บรรยากาศในห้องเริ่มนิ่งเงียบ แม้จะมีเสียงฝนตกเบาๆนอกหน้าต่าง เกมมองเขานิ่งๆสักพักแล้วก็พยักหน้าเบาๆ ยอมรับคำขอของเพิร์ท โดยไม่พูดอะไรเพิ่มเติม เขาหยิบหมอนใบหนึ่งแล้วจัดการนอนในทิศทางของตัวเอง ทำให้ห้องเงียบลงไปอีกครั้ง

เพิร์ทยังคงนอนไม่หลับ สายตาของเขามองออกไปนอกหน้าต่าง เหมือนกับว่ากำลังพยายามขับไล่ความคิดที่ยังค้างคาอยู่ในหัวให้หายไป แต่ก็เหมือนกับว่า ความรู้สึกบางอย่างยังคงยืนยงอยู่ไม่หายไปไหน แม้จะนอนอยู่ในห้องเดียวกันกับเกมในตอนนี้ก็ตาม

ตอนนั้นเองที่พูดจบผมก็ทำเป็นนอนหันตะแคงแกล้งหลับไปแต่ความคิดด้านในของผมนั้นเริ่มคิดและสับสนกระวนกระวายใจไปเพราะอยู่ๆตอนนี้ไม่รู้ว่าเพราะอะไรอยู่ๆตอนนี้หัวใจของผมก็เหมือนจะเริ่มรู้สึกดีและใจเต้นกับอีกคนแล้วด้วยแถมยังไม่เหมือนๆกับที่ผมนั้นใจเต้นกับผู้หญิงของผมอีกด้วยหรือแค่ผมนั้นนอนน้อย คิดไปคิดมาจนเผลอหลับไปเลยทันที ส่วนทางของไอ้เกมนั้นก็นอนจ้องมองแผ่นหลังของผมไปพร้อมกับคิดเรื่องราวของมันไปจนทั้งสองได้นอนหลับไหลไปกับควมฝันของเขาทั้งสอง