บทที่4

“ไงละมึงถึงกับซึม” ไทเกอร์ได้แต่เอ่ยแซวเพื่อน เมื่อมาโก้พามินนี่กลับไปแล้ว

“ซึมอะไรละ พรุ่งนี้สร่างเมาก็มาวอแวกูเหมือนเดิม” ภีมพูดอย่างที่เมื่อก่อนมันเป็นแบบนั้นมาตลอด มินนี่ไปสนามแข่งเห็นสาวๆ ตามเขาก็งอนใส่ เห็นเขาคุยกับใครก็โกรธ แล้วสุดท้ายคนตัวเล็กก็โกรธเองหายเองตลอด

“น้องชอบมึงมากนะเอาไง เรียนจบกลับมาแล้วด้วย ถ้าไม่อะไรก็ปฏิเสธให้ชัดเจนไป” ไทเกอร์เตือนเพราะเขารู้สึกว่ามินนี่เสียใจจริง ไม่ใช่แค่ตามประสาเด็กเดี๋ยวก็หายเหมือนเมื่อก่อน

“แล้วช่วงนี้มึงมีใคร ที่น้องโวยวายว่ามึงมีแฟน ใครกันภีม”

“ไม่ใช่แฟนหรอก เฟย่น่ะ แต่นางดันไปปล่อยข่าวว่าเป็นแฟนกู คงเข้าหูมินนี่ วันนี้ก็เลยตามไปโวยวายกูที่ร้าน แล้วเฟย๋ก็มาพอดี ก็เลยเจอกัน”

“แล้วมึงเอาไงกับเฟย์ ทำไมปล่อยให้สร้างเรื่องขนาดนั้น” ไทเกอร์ถามเพราะรู้ๆ กันอยู่ว่าผู้หญิงที่คบหาด้วยในสถานะที่รู้กัน ถ้ามีปัญหาแบบนี้พวกเขาจะเลิกยุ่งด้วยทันที

“กูเลิกยุ่งไปละ บอกไปเรียบร้อย ปวดหัวฉิบหาย” ภีมบ่นแล้วก็ยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นกระดกรวดเดียวหมดแก้ว

“แล้วมึนนี่ละมึงคุยกับน้องว่ายังไง” ไทเกอร์ถามทั้งที่พอจะเดาออกจากอาการของมินนี่แต่ก็ยังอยากจะฟังจากปากเพื่อน

“มึงก็รู้ว่ามินนี่เด็ก กูก็ปฏิเสธไปเหมือนที่มึงปฏิเสธมิกกี้นั่นแหละ” ภีมตอบตามความรู้สึกตัวเอง เพราะยังไงมินนี่กับเขาก็อายุต่างกันพอสมควร

“ก็จริง” ไทเกอร์เห็นด้วย

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

“เบื่อชะมัด ทำไมพูดไปขนาดนั้นแล้วเฮียภีมถึงไม่สนใจเลยนะ คนนิสัยเสีย เงียบไปเป็นอาทิตย์แล้วเนี่ยยังไม่รู้สึกอีกรึไง” มินนี่นั่งบ่นกับตัวเอง แล้วก็เริ่มคิดถึงเขาขึ้นมา

“อยากเห็นหน้าเขาจัง”

“ถ้าจะแวะไปที่โชว์รูมเขาหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง ใช่ฉันจะไปซื้อรถ ทำไมจะไปไม่ได้” คิดได้แบบนั้นแล้วก็ลุกขึ้นรีบไปอาบน้ำแต่งตัวสวย รีบออกไปหาเขา

@โชว์รูมรถหรูของภีม

“สวัสดีค่ะ” พนักงานทักทายมินนี่

“ฉันอยากดูรถคันนี้ แต่ไม่อยากได้สีนี้ แล้วก็อยากคุยกับคุณภีมบอกคุณภีมหน่อย ว่าคุณมินนี่จะมาซื้อรถ อยากให้เขามาดูแลหน่อย ได้ไหม”

“แต่ว่าคุณภีม…”

ตึก!

ตึก!

ภีมเปิดประตูและเดินเข้ามาพอดี

“อ้าว! คุณภีมมาพอดีเลยค่ะ” พนักงานยิ้มและเดินเข้าไปทักทายเขา “คุณภีมคะ คือคุณผู้หญิงท่านนี้จะขอคุยกับคุณภีมเรื่องสีรถค่ะ”

เขาพยักหน้า “อืม! คุณไปเถอะผมรู้จักเธอเดี๋ยวผมคุยกับลูกค้าเอง” ภีมเดินเข้าไปหามินนี่

คนตัวเล็กเดินไปรอบๆ รถไม่ได้สนใจหันมามองเขา จนภีมเดินเข้ามาใกล้ๆ

“ชอบรถคันนี้เหรอ”

“ค่ะ แต่อยากได้สีเทา” มินนี่หันมามองเขานิดหนึ่งแล้วก็หันไปสนใจรถต่อ ทำเป็นไม่สนใจเขาไปเลยดีกว่าเดี๋ยวจะมาจับได้ว่าฉันอยากมาเห็นหน้าเขา

“ไม่ขาย”

“อะไรนะคะ”

“ไม่ขายให้เธอ”

“นี่เฮียภีม มินนี่มีเงินซื้อนะ” ฉันมองเขาอย่างไม่พอใจ

ภีมไม่ฟังคนตัวเล็ก พูดจบแล้วเดินหนีเธอไปอีกส่วนหนึ่งขอร้าน ที่เขาเอาไว้ซ่อมรถที่เอาไว้แข่งในสนามของไทเกอร์ แยกเป็นพื้นที่ส่วนตัว

“เฮียภีม หยุดเลยนะ” มินนี่เดินมาเอาเรื่องเขา ก็ฉันจะมาซื้อรถ ทำไมถึงไม่ขายให้ละ คิดว่าฉันไม่มีเงินแล้วมาดูเล่นๆ รึไง

มินนี่ถึงกับหายใจแรงเหนื่อยเพราะรีบเดินตาม คนช่วงขายาวออกมา จนมาถึงส่วนที่เป็นอู่ส่วนตัวของเขา

“เฮียภีมมินนี่จะเอารถคันนั้น” น้ำเสียงบ่งบอกถึงความเอาแต่ใจ

“รถแรงไปไม่เหมาะกับเด็กผู้หญิงหรอก แล้วที่บ้านเราก็รถเยอะแยะ จะซื้อทำไม”

“มันเรื่องของมินนี่ไหม เงินมินนี่เอง ซื้อเฮียก็ขายแค่นั้นจบ แล้วมินนี่ก็ไม่ใช่เด็ก” ฉันกอดอกมองค้อนเขาไม่พอใจกับคำที่เขาบอกว่าฉันเป็นเด็ก

“เจอกันแล้วก็กลับบ้านไป ไม่ต้องซื้อหรอกรถ” ภีมพูดไม่ได้หันมามองคนตัวเล็ก เขาหยิบนั้นนี้อุปกรณ์ของตัวเองไปเรื่อยๆ

“ชิ! ใครอยากเจอ แค่จะมาซื้อรถ หลงตัวเองชะมัด วันนั้นมินนี่ก็บอกชัดแล้วด้วย ว่าไม่สนใจเฮียแล้ว ช่างเถอะไม่ขายก็ไม่ขาย ไปซื้อกับคนอื่นก็ได้” มินนี่หันหลังจะเดินกลับ

“มินนี่หยุด”

“อะไรจะเรียกทำไมอีก เมื่อกี้เพิ่งไล่ให้กลับ”

“มินนี่เลิกประชด รถราคาไม่ใช่น้อยๆ ไหนบอกว่าไม่ใช่เด็ก สิ่งที่เราทำอยู่น่ะเด็กเท่านั้นแหละที่ทำกัน”

“เฮียจะมาว่าอะไรกันนักหนา ทำอะไรก็ไม่ถูกใจเฮียไปหมด”

ต่อว่าเขาเสร็จก็กลั้นไม่อยู่ถึงกับร้องไห้ รีบเดินหนีเขา แล้วภาพผู้หญิงอีกคนของเขาก็ฉายชัดเข้ามาในหัวอีกครั้ง ใช่สินะคนมันไม่ใช่ทำอะไรก็ผิด เขารู้ทั้งรู้ว่าฉันหาข้ออ้างมาหาเขา แต่ก็ยังพูดไม่ดีใส่กันอยู่ได้ คนอะไรใจร้ายที่สุด

หมับ!

ภีมรีบเดินมาจับแขนเล็กไว้

“อะไรอีก ก็จะไปให้พ้นหน้าเฮียแล้วนี่ไง”

“เลิกร้อง”

“ขอโทษที่ร้องไห้ ใครเห็นเข้าเดี๋ยวจะมองเฮียไม่ดีสินะ ขอโทษมินนี่ลืมคิดไป” เธอรีบเช็ดน้ำตา เพราะคิดไปแบบนั้น

“ไม่ใช่ เฮียแค่ไม่อยากให้เรามาร้องไห้เพราะเฮีย ไม่ได้ตั้งใจจะพูดไม่ดีอะไร แค่พูดไปตามเหตุผล” ภีมรีบอธิบายเพราะตั้งแต่เจอกัน เธอร้องไห้เพราะเขาสองครั้งแล้ว และเขาคงพูดแรงเกินไปด้วย

“เฮียคิดแบบนั้นเหรอคะ ดีใจจัง” มินนี่หันมายิ้มหวาน ด้วยความดีใจและหายโกรธง่าย