ตอนที่3 ท่านอ๋องเจ้าขา ชายามาแล้ว

ผ่านมาสามวันแล้ว ฉันก็ยังคงอยู่ในเรือน จะก้าวเท้าออกจากตัวเรือนก็ยังทำไม่ได้เพราะคำสั่งของอีตาอ๋องบ้าอำนาจนั่น กินๆนอนๆตอนแรกๆก็สบายอยู่หรอก แต่ทำแบบนี้ทุกวันก็น่าเบื่อ แถมไม่มีซีรี่ส์หรือมือถือให้เล่นอีก วันๆก็เจอแค่จูจูกับเสี่ยวฮวาและบ่าวรับใช้คนอื่นๆที่อยู่ภายในเรือน ไม่เคยเจอคนข้างนอกเลย ชีวิตแบบนี้ช่างน่ารันทดเกินไปแล้ว 

"เฮ้อ...น่าเบื่อจังเลย" ฉันถอนหายใจพร้อมทำหน้าเซ็งอยู่หน้ากระจก ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือฉันเด็กลง จากอายุ25 กลายเป็นอายุ18 หน้าก็สวยใสไร้สิวดั่งดอกไม้แรกแย้ม แต่...ก็นั่นแหละ มันใช้เป็นประโยชน์ได้ที่ไหนล่ะ...เอ๊ะ ต้องได้สิ ใช้แผนหญิงงามกับอีตาอ๋องบ้าอำนาจนั่นดีไหมน้า~ ถ้าทำได้ เขาจะใจดีกับฉันไหม น่าลองแฮะ

"เสี่ยวฮวา" ฉันเรียกเสี่ยวฮวาพร้อมยิ้มอย่างซุกซน 

"เพคะพระชายา" 

"เจ้ามาช่วยข้าแต่งหน้าแต่งตัวหน่อยสิ ข้าจะไปหาท่านอ๋อง" 

"พระชายา...แต่ท่านอ๋องมีคำสั่งกักบริเวณท่านนะเจ้าคะ" เสี่ยวฮวาพูดด้วยสีหน้าไม่สบายใจ 

"ข้าบอกให้ทำก็ทำเถอะ...จูจูไปบอกห้องครัวต้มน้ำแกงมาให้ด้วย" ฉันยิ้มให้เสี่ยวฮวาและหันไปบอกจูจู 

"เพคะ" จูจูรับคำและเดินจากไป เสี่ยวฮวาจึงลุกขึ้นมาแต่งตัวให้ฉัน ราวๆหนึ่งชั่วยามก็เสร็จ 

"พระชายาท่านทรงงดงามมากเลยเพคะ" เสี่ยวฮวาชมฉันที่อยู่ในชุดจีนโบราณสีชมพู ตรงช่วงกระโปรงปักลายผีเสื้อพอเดินแล้วเหมือนผีเสื้อกำลังบินและมัดผมเป็นมวยง่ายๆและปักปิ่นสีขาว ดูรวมๆแล้วทั้งสดใสทั้งอ่อนหวานในคราวเดียวกัน

"ไปกันเถอะ" ฉันยิ้มอย่างซุกซนและออกมาที่ประตูเรือน องครักษ์ทั้งสองที่เฝ้าอยู่หน้าประตูเรือนจึงพูดว่า "พระชายา...เชิญเสด็จกลับเถิดพะย่ะค่ะ ท่านออกมานอกเรือนไม่ได้ นี่เป็นคำสั่งของท่านอ๋องพะย่ะค่ะ" 

"ข้าออกไม่ได้งั้นหรือ...งั้นถ้าข้าบอกท่านอ๋องว่าพวกเจ้าลวนลามข้า...ข้ายังออกจากเรือนอยู่ได้หรือไม่" ฉันยิ้มอย่างซุกซนแล้วจ้องหน้าองครักษ์ทั้งสองคน สองคนนั้นรีบคุกเข่าแล้วเอาแต่พูดว่า "ข้าน้อยมิกล้าๆ" ฉันหันไปขยิบตาให้เสี่ยวฮวากับจูจูก่อนจะรีบวิ่งออกมาจากเรือนตัวเอง 

"เรือนท่านอ๋องอยู่ที่ไหนเหรอ" ฉันหันไปถามจูจูกับเสี่ยวฮวาที่เดินตามฉัน 

"เรียนพระชายา ท่านอ๋องไม่ได้อยู่ในเรือนเจ้าค่ะ บ่าวได้ยินมาว่าท่านอ๋องอยู่ในสวนกับ...เอ่อ....กับคุณหนูหลินโหรวเจ้าค่ะ" จูจูตอบ 

หลินโหรวงั้นเหรอ ชักอยากรู้แล้วสิ ว่าหน้าตาและนิสัยเป็นแบบไหน เมื่อคิดได้อย่างนั้นฉันก็รีบเร่งเดินนำไปที่สวน 

"พระชายา...ทางนี้เพคะ" เสี่ยวฮวากับจูจูพากันร้องเรียกเมื่อฉันเดินไปผิดทาง ก็แหงน่ะสิ เคยออกจากเรือนที่ไหนล่ะ นอกจากวันแรกยังไม่รู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหนด้วยซ้ำ 

เมื่อเดินมาใกล้สวน ฉันก็เห็นหนึ่งหญิงหนึ่งชายกำลังยืนเคียงข้างกัน มองแล้วช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมยิ่งนัก เฮ้อ ทำไมจะต้องให้ฉันมาแทรกกลางระหว่างคู่รักด้วย มันบาปนะรู้ไหม(⁠╥⁠﹏⁠╥⁠) 

"ท่านอ๋อง" ฉันเอ่ยปากเรียกเขาก่อน เขาจึงหันมาทำใบหน้าเย็นชาใส่และพูดว่า "ใครให้เจ้าออกจากเรือน" 

"ท่านอ๋องอย่าทรงอย่าต่อว่าพี่ใหญ่เลยเพคะ" หญิงสาวที่อยู่ข้างๆเขา หันมาส่ายหน้าน้อยๆ กิริยานั่นช่างนุ่มนวลและอ่อนหวาน ใบหน้าก็จิ้มลิ้มน่ารักชวนให้ทะนุถนอมและนี่ก็คือหลินโหรวนั่นเอง 

"เจ้าจะไปช่วยพูดแทนผู้อื่นทำไม สตรีร้ายกาจเช่นนี้ไม่ซึ้งในน้ำใจของเจ้าหรอก" เขาพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจแล้วมองหน้าฉัน อ้าวไอ้บ้านี่ ฉันไปทำอะไรให้ฟะ=⁠_⁠= 

"ท่านอ๋อง...ท่านก็อย่าได้โกรธเคืองพี่ใหญ่เลยเพคะ คราวที่แล้วทรงเป็นเพราะหม่อมฉันยืนทรงตัวไม่อยู่เองจึงพลาดตกน้ำ ไม่ได้เป็นเพราะพี่ใหญ่เลยเพคะ เป็นเรื่องเข้าใจผิด" หลินโหรวเงยหน้าสบตาเขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน 

"หึ...เจ้าไร้เดียงสายิ่งนัก สตรีเช่นนางเจ้าไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของนางหรอก" เขาพูดจบก็มองมาที่ฉันด้วยสายตาราวกับจะฆ่าฉันให้ตาย เหอะ นี่มันพล็อตนิยายน้ำเน่าไม่ใช่เหรอ ฉันเป็นนางเอก อีตาอ๋องบ้าอำนาจเป็นพระเอก หลินโหรวเป็นตัวร้ายที่แอ๊บทำตัวใสๆหรือที่เรียกกันว่าดอกบัวขาว ฉันมองแวบเดียวก็รู้แต่ผู้ชายเขาไม่รู้...โอ๊ย ปวดหัวค่ะแม่ ฉลาดเรื่องอื่นแต่มาตายเรื่องผู้หญิงนี่นะ ฉันต้องทำยังไงล่ะเนี่ย=⁠_⁠= เฮ้อ 

"ท่านอ๋อง...หม่อมฉันอยากออกไปข้างนอก ทรงประทานอนุญาตด้วยเพคะ" ฉันเอ่ยแทรกขึ้นมาเพราะความรำคาญ คนหนึ่งร้องคนหนึ่งรับ ช่างเหมาะกันเสียจริง อีกอย่างฉันแค่ทะลุมิติมาเดี๋ยวฉันก็จะหาวิธีกลับไป ฉันไม่อยากมายุ่งเรื่องกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง เพราะเรื่องแย่งผู้ชายมันหมดยุคไปแล้วจ้า กะอีกแค่ผู้ชายคนเดียว

"จะออกไปทำชั่วที่ใดหรือ?" เขาถามพร้อมกับทำสีหน้าเย้นหยัน ฉันชักจะหมดความอดทนแล้วนะ ทั้งต่อว่าทั้งดูถูกกันแบบนี้มันเกินไปแล้ว

"ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันแค่อยากออกไปข้างนอกก็เท่านั้น ตั้งแต่มาที่นี่ท่านก็เอาแต่กักบริเวณหม่อมฉัน  หม่อมฉันไม่เคยได้ออกไปไหนเลย หม่อมฉันเพียงแค่อยากไปเปิดหูเปิดตาก็เท่านั้น" 

"อ้อ...เจ้าอยากไปเปิดหูเปิดตางั้นเหรอ" เขาถามกลับและยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะพูดว่า "งั้นเปิ่นหวางก็จะช่วยให้เจ้าสมหวัง...นับจากนี้เป็นต้นไป พระชายาจะอาศัยอยู่ที่วังผิงอัน หากไม่มีคำสั่งจากเปิ่นหวาง ห้ามพระชายาเข้ามาในวังนี้เด็ดขาด!" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดัน 

"ท่านอ๋อง" จูจูกับเสี่ยวฮวาคุกเข่าโขกศีรษะแล้วร้องไห้น้ำตาไหล 

"ท่านอ๋อง ได้โปรดถอนรับสั่งเถิดเพคะ" หลินโหรวคุกเข่าให้เขา พลางร้องไห้น้ำตาไหล 

"หม่อมฉันน้อมรับคำสั่งเพคะ" ฉันยิ้มก่อนจะทำความเคารพเขาแล้วเดินไปดึงแขนจูจูกับเสี่ยวฮวาให้ลุกขึ้นและเดินเข้าไปในเรือนพร้อมกัน ปล่อยให้ร่างสูงมองตามไปด้วยแววตาล้ำลึก

"พระชายาเพคะ...ฮือๆ...ทำไมท่านทรงรับปากง่ายๆล่ะเพคะ...ฮือๆ" จูจูคุกเข่าร้องไห้แล้วดึงกระโปรงของฉันไว้ 

"ทำไมล่ะ มีอะไรเหรอ" 

"หม่อมฉันได้ยินมาว่า...วังผิงอันทั้งเก่าทั้งโทรมและยังอยู่ติดกับชายแดนอีก เวลานี้มีศึกสงคราม พวกเราต้อง...ต้องตายแน่ๆเลยเพคะ...ฮือๆ" เสี่ยวฮวาพูดจบก็ร้องไห้เสียงดัง จูจูที่ได้คำว่าตายก็ร้องไห้หนักขึ้นไปอีก ในเรือนจึงมีแต่เสียงร้องไห้ดังระงม 

ครึ่งชั่วยามต่อมา หลังจากที่รอให้สองคนสงบสติอารมณ์แล้วฉันจึงพูดว่า "พวกเจ้าไม่ต้องไปกับข้าก็ได้ ข้าจะไปขอร้องเขาให้พวกเจ้าอยู่ที่นี่" 

"พระชายา!!!" สองคนตะโกนลั่นจนฉันสะดุ้ง 

"พวกเจ้าจะตะโกนทำไม ข้าอยู่ใกล้แค่นี้เอง" 

"หม่อมฉันขอประทานอภัยเพคะ" สองคนหมอบแทบเท้าและพูดด้วยเสียงสั่นๆ จากนั้นเสี่ยวฮวาก็พูดว่า "พระชายาเพคะ เสี่ยวฮวาเป็นคนของท่าน ไม่ว่าท่านจะไปที่ใด เสี่ยวฮวาขอตามไปรับใช้ท่านด้วย หากไม่มีท่านก็ไม่มีเสี่ยวฮวาเจ้าค่ะ"

"หม่อมฉันด้วยเพคะ" จูจูพูด 

"เอาล่ะๆ พวกเจ้าลุกขึ้นเถิด" ฉันดึงมือของทั้งสองคนมาจับก่อนจะยิ้มบางๆและพูดต่อว่า "ข้าก็มีแค่พวกเจ้าเช่นกัน ต่อไปนี้พวกเรามาช่วยกันเถิด มีสุขร่วมเสพมีทุกข์ร่วมต้าน เย้ๆ" 

"เพคะพระชายา" สองคนตอบพร้อมกันและหันมายิ้มให้กัน และพูดพร้อมกันอีกว่า "มีสุขร่วมเสพมีทุกข์ร่วมต้าน เย้ๆ" 

"ฮ่าๆ" ฉันหัวเราะเบาๆก่อนจะให้ทั้งสองคนไปเตรียมเก็บเสื้อผ้า ถ้าออกจากวังนี้ได้เมื่อไหร่สิ่งแรกที่ฉันจะทำคือตามหาไอ้โบตั๋นกับไอ้องุ่น อย่างน้อยบนโลกใบนี้ก็ยังมีคนที่ฉันรักรออยู่สองคน ไม่รู้ว่าสองคนนั้นจะเป็นยังไงบ้าง ฉันจำได้แค่ว่าโบตั๋นเลือกมังกร องุ่นเลือกแม่ทัพ แต่ที่แย่ก็คือฉันยังจำชื่อของผู้ชายทั้งสองคนไม่ได้ และฉันไม่รู้ว่าถ้าองุ่นกับโบตั๋นมาอยู่ที่นี่จะใช้ชื่อเสียงเรียงนามว่าอย่างไร คงมีแต่ใบหน้าของพวกมันเท่านั้นที่ฉันจำได้

หนึ่งชั่วยามต่อมา 

"พร้อมแล้วเพคะ พระชายา" จูจูพูด

"งั้นพวกเราก็ไปกันเถอะ" ฉันพูดจบก็เดินออกจากวัง ตอนนี้ฉันสวมใส่ชุดสีชมพูที่ออกแบบอย่างเรียบง่าย และมัดผมปักปิ่นอย่างง่ายๆดูแล้วก็เหมือนคุณหนูทั่วไป 

"พระชายาเพคะ...ท่านอ๋องทรงใจร้ายกับท่านเหลือเกิน ขนาดรถม้าก็ยังไม่เตรียมให้" เสี่ยวฮวาพูดขึ้นพลางใช้มือปาดน้ำตาอยู่หน้าวังอ๋อง 

"เราไปกันเองก็ได้ เจ้าก็อย่าร้องไห้อีกเลย ข้าเห็นแล้วปวดตาแทน" ฉันพูดจบก็เดินนำหน้าพลางมองความคึกคักบนถนน ที่นี่มีร้านค้ามากมาย มีโรงเตี๊ยมที่มีกลิ่นอาหารหอมๆชวนให้น้ำลายสอ 

"พวกเราไปโรงเตี๊ยมกันเถอะ" ฉันพูดแล้ววิ่งเข้าไปในโรงเตี๊ยม มีเสี่ยวเอ้อมารอรับแขกแล้วเชิญเข้าไปด้านใน ฉันจึงเลือกชั้นบนเพื่อที่จะมองวิวของที่นี่ได้ชัดๆและก็ไม่ผิดหวังเมื่อด้านหลังโรงเตี๊ยมเป็นแม่น้ำกว้างใหญ่ 

"ขอซงโหย่วปิง...เสี่ยวหลงเปา...ปลาผัดเปรี้ยวหวาน...ปลาผัดพริกเสฉวน" 

"ขอรับ" เสี่ยวเออร์รับคำแล้วเดินออกไป 

"ยืนอยู่ทำไมล่ะ มานั่งด้วยกันสิ" ฉันเรียกจูจูกับเสี่ยวฮวาที่ยืนอยู่ด้านหลัง สองคนนั้นทำยักๆยือๆจนฉันทนไม่ไหวต้องดึงแขนให้นั่งลง "พระชายา!" 

"ชู่ว! ที่นี่ไม่มีพระชายาอะไรทั้งนั้น มีแต่คุณหนูหลินหลิน เข้าใจหรือไม่" ฉันจุ๊ปาก สองคนนั้นจึงพยักหน้ารับช้าๆ แต่ก็ยังคงนั่งอย่างเกร็งๆ 

"เจ้าจำสิ่งที่พวกเจ้าพูดก่อนมาได้หรือไม่ มีสุขร่วมเสพมีทุกข์ร่วมต้าน" 

"จำได้เพคะ..เอ้ย...เจ้าค่ะ" ทั้งสองคนพยักหน้ารัวๆราวกับไก่จิก 

"ตอนนี้พวกเรากำลังจะกิน...ได้กินอาหารอร่อยๆเราก็จะมีความสุข...เมื่อมีความสุขก็แปลว่าพวกเราได้เสพสุขด้วยกันแล้ว...เข้าใจหรือไม่" 

"เข้าใจเจ้าค่ะ" 

หลังจากนั้นอาหารก็มาเสิร์ฟ หลังจากที่ได้กินอาหารอร่อยๆ จูจูกับเสี่ยวฮวาก็เลิกเกร็งแล้วกินอย่างมีความสุข เมื่อกินเสร็จพวกเราจึงออกมาหารถม้าเพื่อที่จะนั่งไปจวนผิงอันซึ่งห่างไปหลายร้อยลี้ 

ฉันรู้จากคำบอกเล่าของเสี่ยวฮวาว่าที่นี่มีแคว้นใหญ่ๆอยู่สามแคว้น ซึ่งมีภูมิประเทศเป็นสามเหลี่ยม แค้วนที่ฉันอยู่คือแคว้นเว่ยต้าซึ่งอยู่ด้านบนสุด ฝั่งซ้ายคือแคว้นหลง ฝั่งขวาคือแคว้นซีฮัน ซึ่งสามแคว้นไม่ค่อยถูกกันคอยแต่จะยึดครองแคว้นของกันและกัน 

"แล้วรบกันบ่อยไหม" ฉันถาม

"บ่อยเจ้าค่ะ ทั้งสามแคว้นผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะเจ้าค่ะ" เสี่ยวฮวาตอบ

"แล้วแคว้นเราใครเป็นคนนำรบล่ะ" 

"ท่านอ๋องไงเจ้าคะ" เสี่ยวฮวาทำตาโต สีหน้าบ่งบอกว่าแม้กระทั่งเรื่องนี้ก็ยังลืมอีกเหรอ 

"คนแบบนี้ทำไมไม่โดนแทงให้ตายไปเลยนะ ชิ" ฉันเบะปาก เสี่ยวฮวาตกใจรีบปิดปากไม่ให้ฉันพูดแล้วพูดว่า"คุณหนู...เดี๋ยวใครมาได้ยินเข้า เกรงว่าจะโดนตัดหัวนะเจ้าคะ" 

"กลางป่ากลางเขาแบบนี้ไม่มีใครได้ยินหรอก เจ้าอย่าตื่นตูมไปเลย คิกๆ" ฉันหัวเราะเบาๆ จากนั้นจึงคุยเรื่องสัพเพเหระกับเสี่ยวฮวาและจูจูและพากันงีบหลับพักผ่อน โดยเสี่ยวฮวากับจูจูจะผลัดเวรกันเฝ้ายาม

สองวันต่อมา 

หลังจากที่แวะกินอาหารกลางทางและเลือกซื้อของก็ขึ้นมานั่งในรถม้าอีกครั้ง 

"กุบกับๆ กุบกับๆ" 

"ทำไมม้าวิ่งเร็วจังเลยเจ้าคะ ข้าว่ามันแปลกๆ" จูจูถามพร้อมขมวดคิ้วอย่างสงสัยและเดินไปเปิดผ้าม่าน 

"ฟิ้ว!" ลูกธนูดอกหนึ่งลอยเข้ามาเสียบแขนจูจูจนหงายหลังล้มลง 

"กรี๊ดดดดด" ฉันกับเสี่ยวฮวาร้องด้วยความตกใจ ฉันถลาไปดูจูจู

"ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว" ลูกธนูอีกหลายดอกถูกยิงเข้ามาในรถม้า จูจูที่เห็นว่าตนเองโดนยิงแล้วจึงกัดฟันโถมตัวกอดคนทั้งสองเพื่อปกป้องไม่ให้โดนลูกธนู ตนเองจึงถูกยิงแทน 

ฉันรีบคว้าย่ามที่โบตั๋นเคยให้ก่อนที่จะมาอยู่ที่นี่ซึ่งในนั้นมีของหลายอย่าง และหนึ่งในนั้นยังมีปืนอัดลมอยู่ด้วย ฉันรีบหยิบปืนออกมาแล้วถลาไปอยู่ข้างหน้ารถม้าก่อนจะยิงสวนกลับ 

"เสี่ยวฮวาเจ้าหยิบมือถือมาเปิดเสียงซิ เปิดให้ดังลั่นป่าเลยนะ!!" ฉันตะโกนบอกพร้อมกับเล็งยิงปืนอัดลมอีกครั้ง แต่ก็ไม่วายโดนลูกธนูเฉียดที่แขน 

"หยุดนะ!! ใครมันกล้าทำร้ายสตรีของข้า...ข้าอ๋องเซียวหรงจะทำให้พวกมันไม่ตายดี!!!" และนี่ก็คือเสียงที่โบตั๋นแอบดัดเสียงใส่มือถือตอนไหนไม่รู้ ฉันเพิ่งค้นพบเมื่อไม่กี่วันก่อนตอนที่โดนกักบริเวณ ในคราแรกที่ได้ยินเล่นเอาซะจูจูกับเสี่ยวฮวาขาแข้งสั่น ร้องไห้กลัวไปตั้งหลายชั่วยาม เมื่อได้ยินเสียงนั้นลูกธนูที่เคยยิงใส่ก็หายไปหมดแล้ว 

"จูจู...เจ้าแข็งใจไว้นะ เจ้าอย่าเป็นอะไรนะ" ฉันเขย่าร่างของจูจูที่บัดนี้มีแต่เลือดไหลออกมา 

"คุณหนู...ข้างหน้าเป็นหน้าผาเจ้าค่ะ!" เสี่ยวฮวาร้องอย่างตื่นตระหนกพร้อมกัดฟันเมื่อเจ็บจากการโดนธนูยิงที่ขา 

"กุบกับ กุบกับ" 

"เสี่ยวฮวา จูจู พวกเราจะกระโดดลงจากรถม้านะ เจ้าเตรียมตัวให้ดี" ฉันพูดแล้วเตรียมตัวดึงจูจูลุกขึ้นมา

"คุณหนู...ท่านกับพี่เสี่ยวฮวารีบโดดลงจากรถเถิด ไม่ต้องเป็นห่วงข้า ข้าไม่อยากเป็นตัวถ่วงพวกท่าน" จูจูพูดแบบนั้นเพราะโดนลูกธนูหลายดอก จากการที่ปกป้องฉันกับเสี่ยวฮวา

"เจ้าไม่ต้องพูดแล้ว...เสี่ยวฮวา...พร้อมหรือยัง" ฉันหันไปถามด้วยใบหน้าที่จริงจัง เสี่ยวฮวากัดฟันพยักหน้า พวกเราทั้งสามจึงกัดฟันกระโดดลงจากรถม้าจนกลิ้งไปหลายตลบ 

"กุบกับๆ กุบกับๆ" 

"ตู้ม!!" เสียงรถม้าแตกกระจายอยู่ที่หน้าผาดังก้องมาให้ได้ยิน เพียงอีกนิดเดียวเท่านั้นพวกเขาก็จะแหลกดั่งเช่นรถม้านี้แล้ว 

"ไอ้พวกนรก อย่าให้ฉันรู้นะว่าเป็นแผนของใคร แม่จะจับมาทำต้มยำกุ้ง!" ฉันตะโกนออกมาอย่างเกรี้ยวกราดก่อนจะถลาไปดูจูจูกับเสี่ยวฮวา 

"พวกเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง" 

"ข้าไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ แต่ว่าจูจู...ฮือๆ...นาง..." เสี่ยวฮวาร้องไห้สะอีกสะอื้น เพราะร่างกายของจูจูชุ่มไปด้วยคราบเลือด หน้าซีดเซียว 

"เจ้าพยุงจูจูขึ้นมาก่อน" ฉันบอกเสี่ยวฮวาแล้วหันไปหยิบยาแก้ปวดในย่ามที่โบตั๋นให้

"ไม่มีน้ำแล้วจะกินยังไงล่ะเนี่ย" ฉันบ่นเบาๆ เพราะยาเม็ดใหญ่ท่ากลืนเลยก็กลัวจะติดคอ จึงเปิดย่ามหาสิ่งของมาทุบยาเพื่อให้กินได้ง่ายขึ้น 

"นี่คือสิ่งใดหรือเจ้าคะ ช่างแปลกประหลาดเสียจริง" เสี่ยวฮวาร้องทัก เจ้าสิ่งนั้นที่บัดนี้ดัง "ครืดๆ ครืดๆ" 

"นี่เหรอ...ของวิเศษน่ะ" ฉันยิ้มแหยๆ แล้วใช้เจ้าสิ่งที่บดเม็ดยาให้จูจู และเจ้าสิ่งนี้ก็คือ...ดิลโด้สั่นได้ ก็เปิดสั่นไปสิคะไม่ต้องเสียแรงทุบ=⁠_⁠= ถ้าได้เจอโบตั๋นก็อยากจะถามมันเหมือนกันว่าใส่เซ็กส์ทอยมาทำบ้าอะไร ถึงแม้ตอนนี้มันจะมีประโยชน์ต่อฉันก็เถอะO⁠_⁠o 

"ขมนะ เจ้าทนหน่อยแล้วกัน" ฉันพูดจบก็หยิบยาแก้ปวดที่บดแล้วกรอกใส่ปากให้จูจูกิน จากนั้นจึงหันไปให้เสี่ยวฮวากินด้วย 

"ท่านไม่กินหรือเจ้าคะ" เสี่ยวฮวาถาม 

"ข้าไม่ค่อยเจ็บน่ะ ทนได้...พวกเรารีบพาจูจูไปหาหมอกันเถอะ"  ฉันยิ้มแหยๆอีกครั้ง แล้วรีบชวนเที่ยวฮวา 

"เจ้าค่ะ" แล้วฉันกับเสี่ยวฮวาก็พยุงจูจูคนละด้าน เดินตามทางไปเรื่อยๆก็เจอหมู่บ้าน เสี่ยวฮวาจึงเดินไปถามชาวบ้าน เมื่อได้คำตอบพวกเราก็เดินไปหาหมอซึ่งอยู่ในกระท่อมภายในหมู่บ้าน

"ไอหยา...หนักหนาเอาการอยู่นะ" หมอชราพูดแล้วรีบเข้ามาทำการรักษา ใช้เวลาครึ่งชั่วยามก็บอกว่า "รอดหรือไม่รอดก็ขึ้นอยู่กับดวงของแม่หนูนั่นแล้ว" 

"ขอบคุณเจ้าค่ะ" ฉันพูดก่อนจะพยักหน้าให้เสี่ยวฮวายื่นเงินให้หมอชรา 

"ขอบคุณๆ" หมอชรายิ้มกว้างและพูดต่อว่า "หากพวกเจ้ายังไม่มีที่พักตรงมุมนั้นมีโรงเตี๊ยมอยู่นะ" 

"ขอบคุณเจ้าค่ะ" ฉันกับเสี่ยวฮวายิ้มให้หมอชราและเดินไปจองห้องที่โรงเตี๊ยม