ตอนที่2 ท่านอ๋องเจ้าขา ชายามาแล้ว

"ฮือๆ...พระชายาเพคะ...เมื่อไหร่ท่านจะฟื้น...ฮือ"  เอาอีกแล้ว ฉันได้ยินเสียงนี้อีกแล้ว ฉันกระพริบตาช้าๆแล้วมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า จูจูกำลังร้องไห้ ส่วนเสี่ยวฮวากำลังนั่งทำหน้าเศร้าและคอยเฝ้าฉันอยู่ 

"พระชายา...ท่านฟื้นแล้ว" เสี่ยวฮวาพูดพร้อมคุกเข่ามานั่งข้างเตียงด้วยความดีใจ จูจูที่ได้ยินอย่างนั้นจึงหยุดร้องไห้แล้วโถมตัวกอดฉัน 

"พระชายา...หม่อมฉันดีใจที่พระองค์ไม่เป็นอะไรเพคะ"

"จูจู...ฉันจะตายเพราะเธอเนี่ยแหละ หนักนะ ลุกออกไป" ฉันนิ่วหน้าร้องโอดโอย

"อุ๊ย หม่อมฉันขออภัยเพคะ" 

"เฮ้อ...หลินหลินเอ๋ย แทงตัวเองทำไมล่ะเนี่ย ไม่ได้กลับบ้านแถมยังต้องมาเจ็บตัวอีก" ฉันบ่นอย่างเซ็งๆ เสี่ยวฮวาจึงถามว่า "พระชายาเพคะ ท่านอยากกลับจวนหรือเจ้าคะ"

"ใช่" 

"แต่ถ้าท่านกลับไป ท่านก็จะเจอนางนะเพคะ หม่อมฉันกลัวว่าท่านจะโมโหจนเสียสุขภาพ" เสี่ยวฮวาทำหน้าลำบากใจ 

"นาง? ใครเหรอ" ฉันทำหน้างง 

"ก็คุณหนูหลินโหรวไงเพคะ" จูจูตอบ 

"แล้วหลินโหรวที่ว่าคือใครล่ะ" 

"พระชายา!!!" เสี่ยวฮวากับจูจูร้องเสียงหลง ตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ ก่อนจะจูจูจะพูดด้วยเสียงกระซิบว่า "คุณหนูหลินโหรว น้องสาวต่างมารดาของท่านไงเจ้าคะ นางเป็นลูกสาวของซูฟางอี๋เหนียงไงเพคะ" 

ฉันเริ่มได้กลิ่นตุๆจากเรื่องนี้ จึงมองหน้าทั้งสองคนแล้วพูดว่า "พวกเธอ...เอ่อ...พวกเจ้าเล่าเรื่องทั้งหมดให้ข้าฟังหน่อย" 

"พระชายา...นี่ท่านลืมจริงๆหรือเพคะ" จูจูถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ 

"เล่าให้พระชายาฟังเถอะ เจ้าน่ะอย่ามัวตกใจอยู่เลย" เสี่ยวฮวาพูดกับจูจูก่อนจะหันมาเล่าเรื่องให้ฉันฟังว่า "ซูฟางอี๋เหนียงเดิมทีเป็นลูกพี่ลูกน้องของซูเฟยฮูหยินซึ่งเป็นมารดาของท่าน ครานั้นเกิดไฟไหม้ครั้งใหญ่ในตระกูลซู ทุกคนแม้แต่บ่าวไพร่ตายหมด ยกเว้นซูฟางอี๋เหนียงเพียงผู้เดียว ซูเฟยฮูหยินสงสารที่ซูฟางอี๋เหนียงไม่มีที่พึ่งจึงรับมาอยู่ในจวนเสนาบดี แต่ใครจะคิดเล่าว่าซูฟางอี๋เหนียงจะกล้าปีนเตียงของท่านเสนาบดีหลินเว่ยกวนซึ่งก็คือบิดาของท่าน  ซูเฟยฮูหยินทั้งเจ็บใจทั้งปวดจึงล้มป่วยและตายจากไปหลังจากคลอดท่านได้เพียงหนึ่งปีเท่านั้น ส่วนซูฟางอี๋เหนียงก็ตั้งท้องหลังจากที่ซูเฟยฮูหยินตายจนเกิดเป็นคุณหนูหลินโหรวเพคะ" 

"นี่มันพล็อตนิยายน้ำเน่าชัดๆ" ฉันเบะปาก 

"พระชายาเพคะ...ท่านว่าอะไรนะเพคะ?" เสี่ยวฮวาถาม 

"ไม่มีอะไรๆ เจ้าเล่าต่อเถอะ" 

"เมื่อไม่มีซูเฟยฮูหยินแล้ว ท่านก็อยู่อย่างยากลำบากยิ่งนักเพราะซูฟางอี๋เหนียงกลายมาเป็นผู้ดูแลจวน ทั้งอาหารการกินทั้งเสื้อผ้าด้อยกว่าบ่าวรับใช้ที่ต่ำที่สุดในจวนเสียอีก จนกระทั่งพระชายาอายุสิบแปดปีก็มีสมรสพระราชทานของฮ่องเต้ให้ท่านแต่งกับท่านอ๋องเพคะ" 

"แต่ว่าท่านอ๋องกับคุณหนูหลินโหรว..." จูจูเอ่ยขึ้นพลางทำหน้าเหมือนไม่กล้าพูดต่อ 

"รักกัน?" 

"พระชายา...ฮือๆ...ท่านอย่าได้เสียใจเลยนะเจ้าคะ...ถึงยังไงท่านก็ได้สมรสพระราชทานจากฝ่าบาท ท่านก็ยังเป็นถึงพระชายาเอกนะเพคะ" จูจูร้องไห้สะอึกสะอื้นพร้อมกับปาดน้ำตา 

"พระชายาเอก...แสดงว่าต้องมีพระชายารอง" 

"ที่ท่านกระโดดน้ำฆ่าตัวตายเป็นเพราะเรื่องนี้...ท่านอ๋องทรงจะแต่งพระชายารองเข้ามาทั้งๆที่สมรสกับท่านไม่ถึงสองวันด้วยซ้ำ...พระชายา...ท่านจำไม่ได้หรือเพคะ" เสี่ยวฮวาถามพลางร้องไห้สะอึกอีกคน 

"พอๆ ข้าฟังพวกเจ้าร้องไห้จนปวดหูแล้วนะ หยุดร้องเสียที และต่อไปนี้อยู่ต่อหน้าข้าห้ามร้องไห้ และก็ห้ามคุกเข่าด้วย" ฉันหันไปสั่งสองคนด้วยความรำคาญ 

"แต่ว่า" 

"ไม่มีแต่ คำสั่งของข้า พวกเจ้าไม่เชื่อฟังแล้วหรือ?" ฉันหันไปทำหน้าเย็นชาใส่ สองคนนั้นรีบเช็ดหน้าเช็ดตาและนั่งตัวสั่นงกๆเห็นแล้วก็น่าสงสาร ฉันจึงพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงว่า"เรื่องพระชายารองอะไรนั่น ช่างมันเถิด ข้าไม่สนใจแล้ว"  

"พระชายา ท่านทำใจได้จริงๆหรือเพคะ?" จูจูถามด้วยความสัยสัย

"ไอ้...บ้านั่นจะแต่งกับใครก็เรื่องเขาสิ เกี่ยวกับข้าที่ไหน หึ" 

"พระชายา!!! ท่านพูดอย่างนี้ไม่ได้นะเพคะ" เสี่ยวฮวาตกใจรีบถลามาปิดปากฉัน 

"งั้นเปิ่นหวางจะแต่งกับน้องสาวในวันพรุ่งนี้" เสียงดุดันเอ่ยแทรกขึ้น 

"คาระวะท่านอ๋องเจ้าค่ะ" จูจูกับเสี่ยวฮวาทำควาเคารพ ก่อนจะถอยไปยืนอยู่ด้านข้าง 

"จะแต่งก็แต่งสิ เกี่ยวอะไรกับข้า สามีก็ไม่ใช่" ฉันมองหน้าเขาแล้วลอยหน้าลอยตาตอบพร้อมกับเบะปากใส่ หึ ไอ้อ๋องบ้าอำนาจ 

"ปากดีแบบนี้เปิ่นหวางชอบ" เขาพูดพร้อมกับใช้มือมาบีบคางของฉัน 

"โอ๊ย...เจ็บนะ...ปล่อย" ฉันดิ้นพร้อมกับดึงมือเขาออก แต่เขาก็ไม่ขยับสักนิด ได้แต่ดิ้นอยู่อย่างนั้นจนกระทบแผลที่แทงหัวใจตนเองทำให้มีเลือดไหลซึมออกมา ฉันจึงด่าเขาด้วยความโมโห "ไอ้คนบ้า ชอบรังแกผู้หญิง" 

"พระชายา!" จูจูกับเสี่ยวฮวาร้องเรียกท่าทางลุกลี้ลุกลนอยากจะเข้ามาช่วยแต่ไม่กล้า 

"ไสหัวออกไป!!!" เขาเอ่ยด้วยเสียงดุดัน คนที่ได้ยินขาสั่นไปตามๆกัน จูจูกับเสี่ยวฮวารีบวิ่งออกจากห้องอย่างทุลักทุเล 

"พระชายา...เจ้าพูดว่าอย่างไรนะ...ข้าไม่ใช่สามีของเจ้างั้นหรือ" เขาเหยียดยิ้มที่มุมปาก 

"แล้วมันใช่ไหมล่ะ" ฉันเถียงกลับพร้อมสบตาเขาอย่างไม่ยอมแพ้ ใบหน้าสวยบึ้งตึง 

"เจ้าอยากเข้าหอกับเปิ่นหวางหรือ?" 

"พูดบ้าอะไรเนี่ย?" 

"แต่สตรีเสแสร้งเช่นเจ้า...ไม่คู่ควร" เขาพูดจบก็ปล่อยมือจากการบีบคางฉันอย่างแรง ทำให้ฉันซวนเซเกือบจะล้ม

"โอ๊ย มั่นหน้ามั่นโหนกเหลือเกินพ่อคุณ คิดว่าคนต้องอยากได้ตัวเองขนาดนั้นเลยเหรอ จะบอกอะไรให้นะ ผู้ชายที่หลินหลินเปย์หล่อกว่านี้ นิสัยดีกว่านี้ตั้งเยอะ จะเอาแบบไหน หล่อ น่ารัก เท่ หลินหลินมีในคอลเลคชั่นหมดแหละ ฉันมันตัวแม่ตัวมารดาอ่ะ รู้จักป่ะ" ฉันชี้หน้าเขาด้วยความโกรธพร้อมกับพูดรัวๆ เขามองหน้าฉันด้วยสีหน้าดุดัน แววตาของเขาแทบจะฆ่าคนได้ เขาเดินเข้ามาใกล้แล้วผลักฉันล้มลง จากนั้นจึงคร่อมฉันไว้และพูดว่า "เจ้าคิดจะสวมหมวกเขียวให้เปิ่นหวางหรือ...ฝันไปเถิด....สตรีของข้า...ต่อให้ข้าไม่ชอบก็ยังคงเป็นของข้า" พูดจบเขาก็ยื่นมือมาบีบคอของฉัน 

"กรี๊ดๆ ไอ้บ้า...แค่กๆ...โรคจิต...ฮือๆ...ปล่อยฉันนะ" ฉันดิ้นหนีพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความกลัว ผู้ชายคนนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว 

"สตรีเสแสร้งเช่นเจ้า รู้จักกลัวด้วยหรือ" เขาแค่นเสียงและปล่อยร่างฉันให้เป็นอิสระ ฉันจึงมองหน้าเขาอย่างด้วยความโกรธแล้วพูดว่า "เหอะ ไอ้ลูกหมา ใครกลัวเจ้ากัน" พูดจบก็...อยู่ต่อทำไมล่ะคะ วิ่งหนีสิคะจะรออะไรล่ะ(⁠T⁠T⁠)

"หึ" เขาแค่นเสียงออกมาแล้วดึงฉันล้มลงไปนอนบนพื้นและขึ้นมาคร่อมฉันอีกครั้ง โอ๊ย ซวยแล้ว(⁠T⁠T⁠)

"พระชายา" เขาเรียกเสียงทุ้มพร้อมกับยิ้มบางๆ ฮือๆ น่าขนลุกชะมัด 

"ทะ....ท่านอ๋อง" ฉันสบตาเขาแล้วเรียกเขาด้วยเสียงแผ่วเบา 

"เมื่อกี้เจ้าด่าเปิ่นหวางหรือ?" 

"ฮะ...ท่านอ๋อง...ท่านทรงล้อหม่อมฉันเล่นแล้ว เมื่อกี้หม่อมฉันไม่ได้ด่าพระองค์นะเพคะ" ฉันแสร้งยิ้มหวานแล้วพูดต่อว่า "คำว่าลูกหมา...เอ่อ...หม่อมฉันทรงหมายถึงว่า...ท่าน...ท่านอ๋อง...น่ารักเหมือนลูกหมาเพคะ" เหอะ อย่างคุณก็แค่หมาขี้เรื้อนเท่านั้นแหละ 

"งั้นหรือ" เขาแสยะยิ้มก่อนจะพูดว่า "คิดว่าเปิ่นหวางอายุสามขวบหรือไร สตรีร้ายกาจเช่นเจ้าหากเปิ่นหวางไม่ลงโทษเสียบ้าง วันหน้าเจ้าคงปีนหัวเปิ่นหวางเล่นแล้ว" พูดจบเขาก็ใช้มือล้วงเข้ามาในกระโปรงของฉันด้วยความรวดเร็ว 

"โอ๊ย!!" ฉันสะดุ้งเฮือก เมื่อเขาใช้นิ้วสากแหย่เข้ามาในรูร่องที่ปิดสนิทโดยที่ไม่ได้มีการเล้าโลมใดๆ ฉันจึงมองสบตาเขา น้ำตาไหลรินลงมา"เจ็บ...ฮึกๆ...ปล่อย" 

"หึ" 

"ปล่อยนะ...มันเจ็บ...ฮือๆ" ฉันดิ้นพล่านเมื่อเขาทำการเพิ่มนิ้วเข้าไปในรู ฉันมองหน้าเขาแล้วพูดว่า"ไอ้สารเลว" 

"เปิ่นหวางเลวได้มากกว่านี้" เขาแสยะยิ้มแล้วเพิ่มนิ้วเข้ามาเป็นสามนิ้วแล้วทำการแหย่เข้าแหย่ออกโดยไม่มีน้ำหล่อลื่น 

"ฮือๆ...เจ็บนะ...ปล่อย....ฮือๆ" 

"ท่านอ๋อง...หม่อมฉันเจ็บ...ฮึกๆ" 

"เหรอ...นั่นคือสิ่งที่เปิ่นหวางต้องการ" พูดจบเขาก็ใช้นิ้วดันพรวดเข้าไปในรู จนฉันรู้สึกทั้งแสบทั้งเจ็บและเหมือนจะได้กลิ่นคาวเลือดด้วย 

"ท่านอ๋อง...ฮึก...ท่านทรงเกลียดหม่อมฉันมากเลยหรือเพคะ...หม่อมฉันทำอะไรผิดต่อท่านกันแน่...ฮือๆ" ฉันถามด้วยน้ำตาที่ไหลนองหน้า เขามองหน้าฉันและหยุดชะงักก่อนจะลุกเดินออกจากเรือน 

"ห้ามพระชายาออกจากเรือน จนกว่าจะมีคำสั่งของข้า!!!" เขาสั่งด้วยน้ำเสียงดุดัน 

"ฮือๆ...ไอ้คนบ้า...คนเฮงซวย...เวรกรรมอะไรของอีหลินหลินเนี่ยต้องมาเจอคนโรคจิตแบบนี้...ฮือๆ...ฉันอยากกลับบ้าน" ฉันนั่งร้องไห้ฟุบหน้าลงกับเข้าทั้งสองข้างก่อนจะผล็อยหลับไป