ตอนที่4 ท่านอ๋องเจ้าขา ชายามาแล้ว

"ทำไมโรงเตี๊ยมเงียบจัง" ฉันเอ่ยเบาๆพลางเงยหน้าขึ้นมองโรงเตี๊ยมซึ่งอยู่ในสภาพกลางเก่ากลางใหม่ ตกแต่งด้วยโคมไฟ มีจำนวนสองชั้น

"เถ้าแก่ เถ้าแก่" ฉันเดินเข้าไปข้างในพร้อมร้องเรียก เพียงไม่นานก็มีชายวัยกลางคนพุงพลุ้ยแต่ใบหน้าเต็มไปด้วยความดีใจรีบวิ่งเข้ามาและตอบว่า"มาแล้วๆ" เสี่ยวฮวาจึงเดินไปจองห้องกับเถ้าแก่ ส่วนฉันก็เดินสำรวจพร้อมกวาดตามองรอบๆบริเวณ

"เถ้าแก่ จองแค่คืนเดียวทำไมแพงจัง" เสี่ยวฮวาขมวดคิ้วแล้วถามด้วยความไม่พอใจ

"คือ...คือว่า...พวกเจ้าจะพักไหมล่ะ ถ้าไม่พักก็ไปที่อื่น...แต่ข้าบอกไว้ก่อนที่นี่มีโรงเตี๊ยมที่เดียว คือโรงเตี๊ยมของข้า" เถ้าแก่ทำหน้าลังเลก่อนจะตะคอกตอบ

"เพ้ย!! ข้าไม่พักหรอก เอาเปรียบกันอย่างนี้ มีเสียที่ไหนจะเอาตั้ง10ตำลึง ฝันไปเถอะ" เสี่ยวฮวายืนเท้าสะเอวแล้วทำท่าถุยน้ำลาย จากนั้นจึงหันมาพูดกับฉันว่า "คุณหนู พวกเราไปกันเถอะเจ้าค่ะ"

"อืม" ฉันจึงเดินนำหน้าเสี่ยวฮวาออกจากโรงเตี๊ยม

"เดี๋ยวสิ" เถ้าแก่รีบวิ่งมาดึงแขนเสี่ยวฮวาไว้

"กรี๊ด~ เจ้าทำบ้าอะไรน่ะ" เสี่ยวฮวากรีดร้อง ชาวบ้านที่ได้ยินจึงแอบมองเหตุการณ์อยู่ในที่ไกลๆ

"แม่นาง...พักที่นี่เถอะ...ถือว่าข้าขอ" เถ้าแก่ทำหน้าตาเหมือนจะร้องไห้และคล้ายอยากพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด

"เจ้าเก็บค่าห้องแพง เอาเปรียบพวกเรา เจ้าหวังว่าพวกเราจะพักอีกหรือ เจ้าบ้าหรือไร" เสี่ยวฮวาทำหน้าไม่พอใจ

"ปัง ตุบ ตับ" ทันใดนั้นก็มีเสียงเหมือนคนกำลังต่อสู้กัน ฉันกับเสี่ยวฮวาจึงหันไปมอง เถ้าแก่ที่เคยยืนอยู่ก็วิ่งหนี

"มาแล้วๆ คนของท่านอ๋องมาอีกแล้ว หนีเร็ว" เสียงชาวบ้านแหกปากโวยวาย ก่อนจะมีเสียงกรีดร้องทั้งสตรีทั้งบุรุษดังขึ้นและทุกคนก็พากันหนีเข้าบ้าน ใครหนีไม่ทันก็จะโดนซ้อมแล้วโดนรีดไถเงิน

"พวกนั้นหมายถึงใคร หมายถึงท่านอ๋องเหรอ?" ฉันถามเสี่ยวฮวา แต่เสี่ยวฮวาสั่นศีรษะ

"แม่นางทั้งสอง เจ้าเป็นคนต่างถิ่นใช่หรือไม่ รีบหนีเถอะ พวกนั้นเป็นคนของท่านอ๋อง ถ้าไม่หนีพวกเขาจะเอาเงินเจ้าไปหมดนะ" คุณลุงคนหนึ่งตะโกนบอกพร้อมวิ่งหนี

"ท่านอ๋องที่ว่าท่านหมายถึงใคร ใช่เซียวหรงหรือไม่" ฉันตะโกนถามคุณลุงคนนั้น แต่บัดนี้ทุกคนที่ได้ยินฉันเรียกชื่อเขาตรงๆพากันมองฉันตาค้าง เสียงการต่อสู้หยุดลงก่อนจะมีคนตะโกนว่า "บังอาจ! ชื่อท่านอ๋องสามารถเรียกตรงๆได้งั้นเหรอ เจ้าไม่กลัวโดนตัดหัวหรือไร"

"เจ้าเป็นใคร?" ฉันถามคนที่ตะโกนพูด ชายคนนั้นอายุราวๆสี่สิบปี ใบหน้าชั่วร้าย มีเคราสีขาว ใส่ชุดหรูหรา

"ข้าหรือ...ข้าเป็นพ่อบ้านของวังผิงอัน มีนามว่าหมิงเต๋อ"  เขาตบอกตัวเองแล้วแสยะยิ้ม

"อ้อ...เป็นพ่อบ้านนี่เอง" ฉันยิ้มมุมปาก

"หึ กลัวใช่ไหมล่ะ ระวังข้าจะฟ้องท่านอ๋องให้มาตัดหัวเจ้า" หมิงเต๋อเอ่ยอย่างลำพองใจ

"ถ้ากล้า...ก็เชิญ" ฉันยิ้มเยาะ เสี่ยวฮวาก็ยืนหัวเราะอยู่ข้างๆ พ่อบ้านยืนทำหน้าดำหน้าแดงด้วยความโกรธแล้วชี้หน้าฉันแล้วพูดอย่างเกรี้ยวกราดว่า"ข้าจะให้ท่านอ๋องมาสั่งสอนเจ้า"

"เซียวหรงน่ะหรือ...ถ้าเขากล้านะ" ฉันเอ่ยเสียงกร้าวก่อนจะแสยะยิ้ม

"เจ้าๆๆ...เจ้าเป็นใครกันแน่ๆ" เมื่อเห็นว่าสตรีตรงหน้าไม่กลัว พ่อบ้านจึงถามด้วยความหวาดกลัว

"ข้าหรือ...ข้าก็คือพระชายาของท่านอ๋องยังไงล่ะ!"ฉันเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดัน ท่าทางน่าเกรงขาม 'หึหึ ไม่เสียแรงที่ดูซีรี่ส์จนอดหลับอดนอน ได้เอามาใช้จริงด้วย หลินหลิน...แกเนี่ยเท่ชะมัด โฮะโฮะ" ฉันหัวเราะอยู่ในใจ>⁠.⁠<

"พระ...พระชายา..." พ่อบ้านเสียงสั่นและล้มลงอย่างควบคุมไม่อยู่ บรรดาลูกกระจ๊อกของพ่อบ้านก็ขาสั่นล้มล้มคุกเข่ากับพื้น ส่วนชาวบ้านที่ได้ยินอย่างนั้นรีบคุกเข่าและโขกศีรษะ "คาระวะพระชายา"

"พวกเจ้าบอกข้ามาว่าเกิดอะไรขึ้น" ฉันเอ่ยเสียงเรียบพร้อมกวาดสายตามองทุกคน

"........"

"พระชายาถาม พวกเจ้าก็ตอบเถิด" เสี่ยวฮวาพูดเสริมอยู่ด้านหลัง แต่ทุกคนยังคงเงียบ ใบหน้าทุกคนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

"หรือข้า...ต้องเชิญท่านอ๋องเสด็จมาที่นี่พวกเจ้าถึงจะยอมพูด" ฉันพูดด้วยเสียงเรียบๆอีกครั้ง

"ทะ...ท่านอ๋องเสด็จ...มาหรือ" พ่อบ้านถามด้วยเสียงสั่นๆ ตาเบิกกว้างด้วยความกลัว

"ใช่"

"พระชายา" เสี่ยวฮวากระตุกเสื้อปรามฉันอยู่ด้านหลัง ฉันจึงยิ้มอย่างปลอบใจให้เสี่ยวฮวาก่อนจะหันไปพูดกับพวกพ่อบ้านว่า "พ่อบ้าน! เจ้ากินดีหมีหัวใจเสือมาจากไหน แม้กระทั่งเอาชื่อท่านอ๋องมาปล้นเงินชาวบ้านเจ้าก็ยังกล้า!!"

"พระชายา หม่อมฉันผิดไปแล้วๆ หม่อมฉันไม่กล้าแล้วๆ" พ่อบ้านน้ำหูน้ำตาไหลพลางโขกศีรษะขอร้อง

"พ่อบ้าน...ข้าไล่เจ้าออก...เจ้าเอาเงินที่ปล้นชาวบ้านมาคืนด้วย"

"ไม่! ข้าไม่ยอม" พ่อบ้านลุกขึ้นยืนแล้วมองฉันด้วยด้วยตาแข็งกร้าว ไอ้หยา ฉันจะโดนฆ่าไหมเนี่ย(⁠T⁠T⁠)

"พวกเจ้าสองคน อาศัยสิ่งใดมาบอกว่าตนเป็นพระชายา หึ พวกเจ้าอยากโดนโทษหลอกลวงเบื้องสูงหรือ" พ่อบ้านหัวเราะเสียงดังแล้วเดินถือดาบมาจ่ออยู่ตรงคอฉัน เอาอีกแล้วเหรอ นี่ฉันทะลุมิติเพื่อมาโดนฟันหรือไง ฮือๆ(⁠T⁠T⁠)

"เจ้ากล้าหรือ!!!" ฉันตะคอกเสียงดัง น้ำเสียงเต็มไปด้วยอำนาจ มองหน้าพ่อบ้านอย่างไม่ละสายตา แต่พ่อบ้านก็ยังคงแสยะยิ้มเมื่อเห็นว่าฉันอยู่กับเสี่ยวฮวาเพียงสองคนและยังคงไม่เห็นท่านอ๋องที่ฉันอ้างถึง

"แปะๆ แปะๆ" เสียงตบมือดังขึ้น พร้อมกับบุรุษผู้หนึ่งที่เหาะมายืนด้านข้างฉัน

"ท่านอ๋อง" เสี่ยวฮวาร้องเรียกเสียงดังแล้วรีบคุกเข่าลงทำความเคารพ ผู้คนที่อยู่ที่นั่นได้แต่มองอย่างตะลึงงัน ก่อนจะมีใครสักคนได้สติแล้วพูดว่า "ถวายบังคมท่านอ๋องพะย่ะค่ะ ทรงพระเจริญ พันปี พันปี พันพันปี" ทุกคนจึงกล่าวตาม เสียงดังกระหึ่มทั่วบริเวณ

"ท่านอ๋อง...ฮือๆ" ฉันเรียกเขาแล้วหันไปซุกอยู่ในอกเขา ตอนแรกจะแกล้งบีบน้ำตา แต่น้ำตาดันไหลออกมาจริงๆ

"เสแสร้ง" เสียงทุ้มเอ่ยออกมาแล้วผลักฉันออก แต่ใครจะไปยอม ชาวบ้านอยู่ตั้งเยอะ แถมพ่อบ้านหน้าเหม็นนั่นก็มองอยู่ ฉันจะทำให้ตัวเองขายหน้าไม่ได้ ฉันจึงทำตัวหน้าด้านหน้าทนกอดเขาไว้ไม่ยอมปล่อย

"ท่านอ๋อง...หม่อมฉันกลัวเพคะ...ฮือๆ"

"......."

"ท่านอ๋อง...พ่อบ้านผู้นี้อ้างชื่อท่านมารังแกประชาชน เห็นได้ชัดว่าไม่เห็นพระองค์อยู่ในสายตา ท่านควรจัดการนะเพคะ"

"ต้องให้สตรีเช่นเจ้ามาสั่งเปิ่นหวางด้วยหรือ" เขาเอ่ยเสียงดุดัน ฉันเงยหน้าขึ้นมองพร้อมกัดปากอดกลั้นความรู้สึกอยากจะต่อยหน้าเขา

"หม่อมฉันมิกล้า" ฉันกอดเขาแน่นขึ้นไปอีกพลางคบเคี้ยวฟันตนเอง หน็อย อีตาบ้านี่=⁠_⁠=

"เจ้า...มานี่" เขาเรียกพ่อบ้าน พ่อบ้านจึงคลานเข่าเข้ามาหา "ท่านอ๋อง ไว้ชีวิตข้าน้อยด้วย ข้าน้อยผิดไปแล้ว"

"หึ" เขาแค่นเสียงแล้วใช้ดาบฟันคอพ่อบ้าน เลือดพุ่งกระฉูด หัวหลุดกระเด็นไปด้านหลัง

"กรี๊ด~" ฉันกับเสี่ยวฮวาและสตรีที่เป็นชาวบ้านกรีดร้องพร้อมกัน

"ทะ...ท่าน..." ฉันหน้าซีดเซียว ขาสั่นแทบยืนไม่อยู่ ได้แต่ซุกหน้ากับอกของเขา

"พระชายา...เจ้าดูไว้...คนที่คิดร้ายต่อเปิ่นหวางต้องมีจุดจบเช่นนี้" เขาพูดช้าๆแล้วจับใบหน้าของฉันให้หันไปมองพ่อบ้านอีกครั้ง

"แงๆ" ฉันส่ายหน้ารัวๆแล้วซุกเข้าอ้อมกอดเขาอีกครั้ง

"ฆ่าให้หมด" เขาเอ่ยด้วยเสียงดุดัน ร่างกายแผ่รังสีอำมหิตจนฉันทนไม่ไหวได้แต่สลบฟุบคาอกเขา 

บุรุษร่างสูงมองสตรีในอ้อมกอดตนเองแล้วพูดว่า "สตรีอ่อนแอเช่นเจ้าน่ะหรือ...ที่ฮ่องเต้ส่งมาสอดแนมอยู่ข้างกายข้า หึ"