บทที่ 13 คนสำคัญ - 100%

ชนาธิปไม่ใช่ผู้ชายปากหวาน ไม่ใช่คนที่ใช้คำพูดพร่ำเพรื่อมาเอาใจผู้หญิง เวลาเขาคิดหรือรู้สึกอย่างไรจึงมักแสดงออกอย่างตรงไปตรงมา ไม่ว่าจะด้วยคำพูด หรือการกระทำ

“คุณธิปคะ” เรียกเขาแล้วแต่กลับไม่กล้าเอ่ยต่อ เธอมีคำพูดมากมายที่อยากบอกกับเขา โดยเฉพาะคำว่า ‘รัก’ แต่ไม่มีความกล้าพอที่จะพูดมันออกไป สุดท้ายจึงได้แต่นิ่งเงียบจนปลายสายต้องทวงถามด้วยตัวเอง

“ว่าไง เรียกฉันมีอะไรรึเปล่า”

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ก็แค่อยากถามคุณธิปว่า...เอ่อ...กลับเร็วกว่านั้นไม่ได้หรือคะ” เป็นครั้งที่สองที่เธอขอร้องให้เขากลับมาเร็วขึ้น แม้จะกังวลอยู่ลึกๆ ว่าเขาจะมองเธอเป็นคนงี่เง่าหรือเปล่า แต่เธอก็คิดถึงเขามากจริงๆ

“ถ้าทำได้ ฉันอยากกลับไปวันนี้ เดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำ”

“ถ้าคุณธิปกลับมาแล้วเราไปเที่ยวทะเลกันนะคะ รักจำได้ที่คุณธิปสัญญาเอาไว้ว่าจะพารักไป”

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่เธอกลายเป็นคนขี้อ้อน เดี๋ยวนี้เธอกล้าเรียกร้องกับเขามากขึ้นทั้งที่เมื่อก่อนจะเอ่ยปากขออะไรแต่ละทียังคิดแล้วคิดอีก

“ได้สิ แต่เธอ