All Chapters of กรงปรารถนา: Chapter 1 - Chapter 10

เสียงเพลงที่ดังกระหึ่มแข่งกันกับเสียงพูดคุยจอแจของบรรดาผีเสื้อราตรีนั้น เป็นที่ชาชินของเหล่าพนักงานที่มีหน้าที่บริการลูกค้าในสถานบันเทิงแห่งนี้ โดยเฉพาะในคืนวันศุกร์และเสาร์ที่มักจะคลาคล่ำไปด้วยนักท่องราตรีที่หลั่งไหลกันเข้ามาหาความสำราญ บ้างก็มาเพื่อปลดปล่อยอารมณ์ ผ่อนคลายความตึงเครียดจากหน้าที่การงานที่รับผิดชอบอยู่ บ้างก็มาเพื่อพบปะสังสรรค์ บ้างก็มาเพื่อหาทางปฏิสัมพันธ์กับเพศตรงข้าม แต่ไม่ว่าเหตุผลการมาของแต่ละคนจะเป็นอย่างไรก็ตาม ผู้ที่มีหน้าที่ให้บริการก็ยินดีทั้งนั้น เพราะนั่นหมายถึงรายได้ที่มากขึ้นตามไปด้วยร่างเล็กที่ผลุบเข้าผลุบออกระหว่างห้องเก็บมิกเซอร์หลังเคาน์เตอร์บาร์กับพื้นที่ในส่วนบริการด้านหน้านั้น ก็เป็นหนึ่งในบรรดาพนักงานที่จะยิ้มรับทุกครั้งเมื่อเห็นนักท่องเที่ยวกลุ่มใหม่เดินเข้ามาเพื่อมองหาโต๊ะนั่ง เพราะถ้าหากเธอหาพื้นที่แทรกโต๊ะลงไปให้ลูกค้าได้ ค่าตอบแทนอย่างน้อยๆ ที่เธอจะได้รับเข้ากระเป๋าก็ต้องเป็นธนบัตรสีม่วงหนึ่งใบ ทั้งนี้ไม่รวมถึงทิปและเงินทอนเวลาที่ลูกค้าสั่งมิกเซอร์หรืออาหาร เพราะโดยส่วนใหญ่แล้วเวลาที่ลูกค้าเริ่มมึนได้ที่ นักเที่ยวพวกนี้มักจะไม่สนเงินทอน ซึ่ง

ฟังจากที่เพื่อนเล่าแล้ว ต้องรักอดคิดกระหวัดไปถึงชายหนุ่มที่เจอวันนี้ไม่ได้ ผู้ชายคนนั้นก็มีใบหน้าและแววตานิ่งๆ ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ รูปร่างก็สูงใหญ่จนเธอรู้สึกเหมือนกำลังถูกข่มอยู่ แถมยังเคลื่อนไหวได้เงียบเชียบอีกด้วยหวังว่าเขาคงจะไม่ใช่คนที่เพื่อนของเธอกำลังพูดถึงหรอกนะต้องรักหยิบบัตรคิวขึ้นมาดูแล้วต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ มาโรงพยาบาลทีไรเธอกับมารดาไม่เคยเสร็จธุระก่อนเที่ยงได้เลยสักครั้ง และวันนี้ก็คงเช่นกัน“คิวยาวเลยละแม่ ทนหน่อยนะจ๊ะ” ทั้งที่ออกจากบ้านมาตั้งแต่หกโมงเช้า แต่พอมาถึงโรงพยาบาลกลับมีคนมาเช้ากว่า ต้องรออีกกว่าหกสิบคิวจึงจะถึงคิวของมารดา“โรงพยาบาลรัฐก็อย่างนี้แหละ รักนั่งหลับไปก่อนก็ได้นะลูก เมื่อคืนเราก็กลับมาดึกมากไม่ใช่หรือ”มือผอมเกร็งของมารดาลูบศีรษะบุตรสาวด้วยความรักใคร่และสงสารจับใจ เมื่อคืนต้องรักกลับถึงบ้านเกือบตีสี่ นอนได้แค่ชั่วโมงกว่าๆ ก็ต้องรีบตื่นพาหล่อนมาหาหมอ เสร็จจากที่นี่ก็ต้องเดินทางไปเรียนที่มหาวิทยาลัยต่ออีก หล่อนรู้ว่าลูกสาวนั้นเหนื่อยสายตัวแทบขาดแต่ก็ไม่เคยปริปากบ่นให้ได้ยินต้องรักในชุดนักศึกษานั่งกอดกระเป๋าสะพายพร้อมกับเอนตัวข้างหนึ่งพิงกำแพงก่อนจะหล

ความรู้สึกสุดท้ายที่ต้องรักรู้สึกได้นั่นก็คืออ้อมแขนของใครคนหนึ่งที่เข้ามาโอบอุ้มเธอจนลอยหวือออกมาจากรถ ความอบอุ่นจากเรือนกายและกลิ่นน้ำหอมที่คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยได้กลิ่นที่ไหนมาก่อนนั้นทำให้รู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก ความหวาดกลัว ความกังวลต่างๆ ก่อนหน้านี้พลันมลายหายไปสิ้นเมื่อใบหน้าของเธอได้แนบกับอ้อมอกอุ่นของคนคนนี้ เปลือกตาสั่นระริกจึงปิดสนิทลงทันทีเมื่อได้ยินเสียงกระซิบทุ้มนุ่มนวลนั้น“ไม่เป็นไรแล้วนะ” ทันทีที่รู้สึกตัว สิ่งแรกที่ต้องรักรับรู้ก็คืออาการหนักอึ้งปวดระบมไปทั้งกายราวกับได้ออกกำลังกายหนักๆ หญิงสาวพยายามฝืนลืมตาขึ้นมองดูสิ่งต่างๆ รอบกาย เนื่องจากกลิ่นที่ผ่านนาสิกเข้าไปไม่ใช่กลิ่นบ้านไม้หลังเล็กที่เธอเช่าอยู่ แต่เป็นกลิ่นเหมือนน้ำยาฆ่าเชื้อ กลิ่นเครื่องปรับอากาศ เหมือนกลิ่นโรงพยาบาล...เพดานสีขาวสะอาดตาเป็นสิ่งแรกที่ต้องรักมองเห็น หญิงสาวกวาดตามองไปรอบๆ แต่ไม่พบใครสักคนที่อยู่ในห้องจึงพยายามยันกายเพื่อลุกขึ้นนั่ง ทว่าอาการเจ็บลึกที่ช่องท้องก็สำแดงขึ้นมาจนเธอต้องนิ่วหน้าแล้วทิ้งตัวลงนอนไปอีกครั้งหนึ่ง

เพราะใกล้สว่างแล้ว เวลานี้ผู้คนแถวบ้านคงตื่นขึ้นมาทำกิจวัตรประจำวันกันแล้วเป็นแน่ เธอให้หยุดรถตรงนี้เสียดีกว่าที่จะต้องไปรบรากับสายตาอยากรู้อยากเห็นของเพื่อนบ้านที่คงมองมาทางหน้าบ้านเธอเป็นตาเดียวชุมชนหลังวัดคือละแวกบ้านที่ต้องรักอาศัยอยู่ เป็นชุมชนขนาดกลางที่มีบ้านหลังเล็กปลูกติดๆ กันรวมแล้วกว่าร้อยหลังคาเรือน ลักษณะเป็นบ้านสองชั้นครึ่งปูนครึ่งไม้ พื้นที่ด้านข้างมีพอแค่ให้วางราวตากผ้าได้เท่านั้น ส่วนด้านหน้าติดกับถนน ประตูบ้านส่วนใหญ่เป็นประตูไม้ธรรมดา เมื่อเปิดประตูออกมาก็จะเป็นพื้นที่บาทวิถีเล็กน้อยไร้สิ่งกำบัง ฉะนั้นหากเขาขับรถเข้าไปจอดหน้าบ้าน ไม่แคล้วว่าคนแถวนั้นคงได้เห็นแล้วเอาไปพูดกันสนุกปากเป็นแน่“ตรงนี้เลยใช่ไหมครับ”ชัชวาลชะลอรถพลางถามหญิงสาวที่นั่งอยู่เบาะหลังพร้อมกับมองหน้าเธอผ่านกระจก ทว่ายังไม่ทันที่ต้องรักจะตอบรับออกไป เสียงราบเรียบติดจะเย็นชาของชายหนุ่มที่นั่งข้างๆ ก็เอ่ยแทรกขึ้นมาเสียก่อน“ขับเข้าไปข้างใน”ชนาธิปสั่งสั้นๆ ชัชวาลจึงเคลื่อนรถต่อไปโดยผ่านจุดที่หญิงสาวบอกให้จอด ต้องรักเหลือบมองเจ้าของคำสั่งอย

“ไม่เป็นไรหรอกบอย รักกลับเองดีกว่า อีกอย่างนะ ทางไปบ้านบอยกับบ้านรักมันคนละทางกันเลยนะ บอยไม่ต้องไปส่งเราหรอก”ต้องรักรีบปฏิเสธออกมาทันทีพร้อมกับยกแขนของยุวรรณดาขึ้นมาดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือของเพื่อน“จะสี่โมงแล้วเดี๋ยวเรากลับบ้านก่อนดีกว่า พรุ่งนี้เจอกันนะ บาย”เมื่อเห็นว่าอีกสิบนาทีจะบ่ายสี่โมง ต้องรักจึงรีบตัดบทแล้วหาทางเลี่ยงออกมาทันที เพราะกลัวว่าอนุวัฒน์จะดึงดันขอไปส่งบ้านให้ได้ เพื่อนชายคนนี้คิดกับตนอย่างไรใช่ว่าเธอจะไม่รู้ แม้ว่าเขาจะดีและมีน้ำใจกับเธอมากแค่ไหน แต่เธอก็ไม่สามารถคิดกับเขาเกินเพื่อนได้จริงๆเดินห่างเพื่อนออกมาได้ไม่เท่าไร โทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋าก็สั่นเตือนขึ้นมาว่ามีคนโทร.เข้า ต้องรักเอามือควานหาโดยไม่หยุดเดิน เมื่อเจอแล้วก็กดรับสายทันที โดยไม่ต้องดูชื่อเพราะรู้ว่าใครโทร.มา“ค่ะ รักกำลังจะถึงหน้ามอแล้วค่ะคุณธิป...ได้ค่ะ”หลังจากวางสาย ร่างเล็กก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปทางหน้ามหาวิทยาลัย ยิ่งเขาบอกว่ากำลังจอดรถรออยู่ หญิงสาวก็ยิ่งลนลานรีบไปให้ถึงโดยเร็วที่สุดเพราะไม่อยากให้เขารอนาน จึง