LOGINShare
บทที่ 8 หลบหนี
Last Updated:
2025-05-09 00:40:19“นี่มันอะไร ไททัน” ลีออนแพทย์หนุ่มประจำตระกูลหรือน้องบุญธรรมของเจย์เดนเอ่ยถามหลังจากตรวจร่างกายณิชาเสร็จเรียบร้อย
“เอะอะเสียงดังอะไรกัน ลีออน” เสียงทุ้มของเจย์เดนแทรกขึ้น ก่อนเดินมาหยุดข้างกายของน้องบุญธรรม
“พี่ ผู้หญิงคนนี้คือใคร” หันมองณิชาก่อนจ้องมองหน้าเจย์เดนอย่างเค้นคำตอบ
“ไม่ใช่เรื่องของนาย เสร็จแล้วก็กลับไปได้”
“แต่…” แพทย์หนุ่มจำใจต้องเงียบลง ทันทีที่เห็นใบหน้าไม่พึงพอใจของพี่ชายบุญธรรม
“ถ้าไม่มีอะไรก็กลับไปได้แล้ว”
“ครับ” ก่อนจากไป ลีออนเหลือบมองสาวเอเชียอีกครั้งด้วยความสงสัย
“ไททันไปส่งลีออน”
“ครับ” โน้มตัวทำความเคารพเจ้านายหนุ่ม แล้วจากไปพร้อมกับลีออน ปล่อยให้เจย์เดนอยู่กับณิชาตามลำพัง
มาเฟียหนุ่มเดินมานั่งบนเตียงข้างคนตัวเล็ก เขาช้อนตามองเธอด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง คาดเดาไม่ได้เลยคนตัวโตกำลังคิดอะไรอยู่ แววตาที่มองเธอเย็นยะเยือกทำเอาใครก็ตามที่ได้เห็นต้องรู้สึกเย็นสะท้านทั่วร่างกาย
“อย่าฝันว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่าย ๆ”
ณิชาเริ่มรู้สึกตัว ดวงตากลมโตลืมขึ้นอย่างชักช้า ก่อนสะดุ้งที่เห็นมาเฟียจอมโหด หญิงสาวรีบเด้งตัวอย่างไวและถอยหลังหนีชิดหัวเตียง
“เฮอะ กลัวเหรอ”
“คุณมันเลวที่สุด”
“ด่าไปเถอะ ฉันไม่ได้รู้สึกเจ็บกับคำพูดของเธอสักนิด”
“ถ้าคนในครอบครัวคุณถูกกระทำแบบฉันบ้างจะรู้สึกยังไง ถ้าคริสตัลโดนแบบฉันคุณจะรู้สึกยังไง ทำไมไม่นึกถึงจิตใจของคนอื่นบ้างเลย” เธอบอกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ จู่ ๆ น้ำตาไม่ได้นัดหมายไหลอาบแก้มนุ่ม
“นี่เธอกำลังแช่งน้องสาวฉันอยู่เหรอ”
ทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับน้องสาว เจย์เดนค่อนข้างอ่อนไหวมาก ชายหนุ่มพุ่งไปหาคนตัวเล็กพร้อมบีบคางกลมกลึง
“ฮึก ฉันไม่ได้แช่งแค่พูดให้คุณคิด” เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น เธอไม่ได้อยากแสดงความอ่อนแอต่อหน้าเขาเลย แต่ห้ามความรู้สึกไม่ได้จริง ๆ
“อย่าคิดจะมาสอนฉัน” ชายหนุ่มสะบัดหน้าหวาน ก่อนถอยตัวออกห่างณิชา
“ฉันต้องทำยังไงเหรอคะ คุณถึงจะเชื่อว่าฉันไม่เคยทำร้ายน้องสาวคุณ” ใบหน้าหวานเปื้อนคราบน้ำตาหันมองคนตัวโตอย่างรอคอยคำตอบ ขอแค่มีหนทางสักนิดพอจะพิสูจน์ความจริง เธอก็พร้อมจะทำทุกอย่างทันทีแบบไม่รีรอ
น้ำตาหลั่งรินอาบแก้มขาวเนียนทั้งสองข้าง ทำให้เจย์เดนปวดหนึบตรงหัวใจ ฝ่ามือใหญ่บีบขยำหน้าอกข้างซ้าย เขาหันหลังให้เธออย่างไม่เข้าใจกับความรู้สึกขณะนี้
“คุณคะ บอกณิได้ไหมว่าณิต้องทำยังไงถึงจะหลุดพ้นไปจากที่นี่”
“อยากไปจากที่นี่ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“อืม” พยักหน้ายืนยันคำตอบทั้งน้ำตา
“ลองตายก่อนดูสิเผื่อฉันจะปล่อย” จบคำพูด มาเฟียหนุ่มก้าวเท้าเดินไปทว่ายังไม่ทันพ้นประตูห้องก็ชะงักกับคำพูดอีกคน
“คนอย่างคุณต่อให้มีความรักก็ต้องถูกทิ้งอยู่ดี เพราะคุณมันอำมหิตจนไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากอยู่ด้วย” เพราะความโมโหจึงเอ่ยเช่นนั้น
ถ้อยคำจากริมฝีปากอวบอิ่มแทงใจมาเฟียหนุ่มยิ่งนัก นัยน์ตาคมกริบชำเลืองมองเธอแวบหนึ่ง จากนั้นจากไปและปิดประตูดังปัง ไม่ต้องบอกก็รู้เขาขุ่นเคืองมากแค่ไหน
“ฮึก ฮือ ๆ” พ้นร่างกำยำ ณิชาซบหน้าลงบนหัวเข่ามนพร้อมร้องไห้สะอึกสะอื้น
การอยู่ที่นี่ไม่ต่างจากการตกนรก เธอตัดสินใจดีแล้วคืนนี้เธอจะหนีไปจากคฤหาสน์หลังนี้ เพราะขืนยังอยู่ต่อไม่รู้ต้องโดนเขากระทำย่ำยีอีกเยอะแค่ไหน
ตั้งแต่เมื่อช่วงกลางวันกระทั่งถึงสามทุ่ม เจย์เดนเอาแต่นั่งทำงานตลอดโดยไม่ยอมพักสักนิด เพราะคำพูดของณิชายังคงดังก้องในหัวจึงพยายามทำตัวเองให้วุ่นวายเผื่อจะได้ลืม
“เอ่อ บอสครับ”
“ว่าไง” หันขวับมองลูกน้องคนสนิท ตอนนี้เขาค่อนข้างหงุดหงิดมาก หากใครพูดไม่เข้าหูมีหวังคงโดนไม่ใช่น้อย
“ไปพักเถอะครับ”
“ไม่ต้องยุ่ง” ตำหนิไททันเสร็จ ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อก่อนนึกบางอย่างขึ้นได้จึงเงยหน้ามองบอดี้การ์ดหนุ่ม
“ผู้หญิงคนนั้นอยู่ไหน”
“กลับไปพักที่ห้องตั้งแต่เย็นแล้วครับ”
“อืม”
เจย์เดนจัดการทำงานต่อ กระทั่งเวลาล่วงเลยเกือบเที่ยงคืน อยู่ ๆ เขารู้สึกกระวนกระวายและร้อนรุ่มในใจแปลก ๆ เลยออกไปสูบบุหรี่ที่ระเบียงห้อง
ทันใดนั้นสายตาคมบังเอิญสบเข้ากับบางอย่างเคลื่อนไหวแถวพุ่มไม้ คราแรกเข้าใจว่าเป็นศัตรูก่อนเห็นรูปร่างชัดเจน เจย์เดนถึงขั้นยกยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย
“ไททัน”
“ครับบอส” บอดี้การ์ดเดินเข้ามาหาเจ้านายหนุ่มตามเสียงเรียก
“ดูอะไรนั่นสิ”
“ครับ” ไททันสอดสายตามองดูเบื้องหน้าตามคำสั่ง “นั่นมัน” เขาเบิกตากว้างเมื่อเห็นสิ่งที่เจ้านายให้ดู
“คงอยากจะหนีแหละ”
“ให้ตามไปจับไหมครับ”
“ไม่ต้อง”
“ทำไมเหรอครับ” ไททันถามขึ้นอย่างสงสัย เขาไม่เชื่อหรอกเจ้านายจะปล่อยณิชาไปอย่างนั้นคงต้องมีแผนบางอย่าง
“หนูมันอยากวิ่งเล่นปล่อยไปก่อนเถอะ โทรไปบอกคนที่เฝ้าประตูให้หลบไปที่อื่นแล้วเปิดประตูรั้วอันเล็กทิ้งไว้” เจย์เดนสั่งลูกน้องคนสนิทอย่างอารมณ์ดี
“ได้ครับ”
“คิดว่าจะหนีพ้นเหรอ” เสียงทุ้มพึมพำ นัยน์ตาคมกริบคอยจับจ้องมองทุกอิริยาบถของคนตัวเล็ก
ตัดมาทางณิชา หญิงสาวรู้สึกประหลาดใจมากที่คืนนี้ไม่มีคนพลุกพล่านเหมือนทุกคืน ถึงกระนั้นไม่ได้เอะใจมากนักเพราะถือว่านี่คือโอกาสดีทำให้หนีรอด
สองเท้าเล็กวิ่งมาถึงหน้าประตูรั้วบานใหญ่ก่อนเหลือบเห็นรั้วบานเล็กเปิดทิ้งไว้ เธอหันมองซ้ายขวาและไม่รอช้าวิ่งไปทันที
“ในที่สุดก็ออกมาได้สำเร็จ” มือเล็กยกขึ้นทาบหน้าอกพร้อมถอนหายใจอย่างโล่งอก
“หวังว่าอย่าได้เจอกันอีก” เอี้ยวหน้ามองคฤหาสน์หลังใหญ่ครู่หนึ่ง จากนั้นหญิงสาวรวบรวมพละกำลังย่างกรายไปข้างหน้า เธอไม่รู้ด้วยซ้ำจะไปที่ไหน วินาทีนี้ขอเอาตัวเองไปจากที่นี่ก่อน เพราะย่อมดีกว่าอยู่ให้เขาทรมานเล่น
ปัง! เสียงกระสุนปืนดังขึ้นไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำให้ณิชากรีดร้องลั่นพลางยกมือขึ้นปิดหูและย่อตัวลงอย่างระมัดระวัง
“คุณ” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง หญิงสาวหันมองข้างหลังเห็นคนใจร้ายแสยะยิ้ม เจย์เดนเดินเข้าใกล้คนตัวเล็กพร้อมลูกน้องอีกสิบคนล้อมรอบณิชา
“คิดจะหนีเหรอ” ย่อตัวอยู่ระดับเดียวกับคนตัวเล็ก จากนั้นจับปลายคางมน
“ปล่อยฉันไปเถอะ” พูดเสียงสั่นเครือ
“ฝันไปเถอะ”
“คุณมันเลวที่สุดเลยจะให้ย้ำอีกกี่ครั้งฉันไม่ได้ทำร้ายคริสตัล ทำไมคุณถึงไม่เชื่อกันบ้าง”
“เลิกพูดมากสักที ตามมา” มาเฟียหนุ่มคว้าท่อนแขนเล็กพลางกระชากจนตัวแทบปลิว
“ฉันไม่ไป”
“โธ่เว้ย!!” เมื่ออีกคนดื้อนัก มาเฟียจอมโหดนำร่างเล็กขึ้นมาพาดบ่าแกร่ง แล้วพาเข้าข้างในรั้วคฤหาสน์
“ปล่อยฉัน ไอ้มาเฟียเลว” กำปั้นน้อยทุบตีหลังกว้างถี่รัว เธอหวังทำให้เขาเจ็บและยอมปล่อย แต่แรงมดกลับไม่ได้ทำให้เขาสะท้านสักนิด เจย์เดนยังคงแบกเธอก่อนพาขึ้นรถและขับเข้าข้างใน
รถหรูแล่นจอดสนิท ชายหนุ่มรีบเดินลงจากรถและวนไปฝั่งของณิชา
“ลงมา” เขาเปิดประตูพร้อมออกคำสั่งกับเธอ
“ไม่” หญิงสาวกอดอกและเบือนหน้าไปทางอื่น เธอจะไม่มีทางยอมทำตามคำสั่งของเขาเด็ดขาด
“ฉันบอกให้ลงมา” เขากดเสียงต่ำ
“ไม่”
“อยากลองดีนักใช่ไหม” เจย์เดนคว้าท่อนแขนเล็ก ดึงเธอจนเซถลาไปอยู่ในอ้อมแขนแกร่งก่อนจูงแขนขาวเนียนหวังพาเข้าข้างใน
“คุณจะพาฉันไปไหน ฉันไม่ไปนะคะ” เธอยังคงดื้อดึงไม่ยอมง่าย ๆ
“อย่าให้ฉันต้องโกรธไปมากกว่านี้” จ้องเขม็งคนตัวเล็กด้วยสายตาดุดัน
สุดท้ายณิชาจำใจเดินตามเจย์เดนไม่มีทางเลี่ยง เธออยากจะร้องไห้เหลือเกินที่คิดว่าก่อนหน้านี้หนีพ้นแล้วแต่เปล่าเลย
“รีบตามมาเร็ว ๆ”
“ไอ้เลว ฉันเกลียดคุณ”
“เฮอะ” คำด่าของณิชาไม่ส่งผลต่อเจย์เดน เขาแค่หันมายิ้มให้กับเธอเพียงเท่านั้น ช่างเป็นรอยยิ้มน่ากลัวยิ่งนัก
Related chapters
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 9 กักขัง
“เข้าไป” เจย์เดนเปิดประตูห้องหนึ่งพร้อมสั่งคนตัวเล็กข้างกายเข้าไปข้างใน“ไม่เอา” หญิงสาวส่ายหน้าไปมา เธอกลัวความมืดจึงไม่กล้าเข้าไปตามลำพัง“นี่คือบทลงโทษของเธอ เข้าไปซะ!!”“ไม่เอา ขอร้องอย่าทำแบบนี้”“เธอไม่มีสิทธิ์ขัดขืน” เขาผลักร่างเล็กไปด้านในก่อนล็อกประตูโดยไม่สนใจเสียงร้องของณิชา แล้วเดินออกห่างจากบริเวณนั้นปัง! มือเล็กทุบประตูถี่รัวพลางส่งเสียงเรียกคนข้างนอก ทว่าไม่มีใครสนใจเลย กระทั่งเริ่มรู้สึกเหนื่อยล้าจนหยุดลง“ฮึก ฮือ ๆ ณิกลัวเหลือเกิน” หญิงสาวนั่งชันเข่าและปล่อยน้ำตาปลอบประโลมจิตใจในยามนี้ภาพความทรงจำในอดีตพรั่งพรูเข้ามาในหัวราวกับหนังม้วนหนึ่ง แม้อยากสลัดทิ้งก็ทำไม่ได้เพราะสถานการณ์ในตอนนี้บีบบังคับทำให้นึกถึงย้อนหลังไปเมื่อสิบสามปีก่อน ในคืนที่ฝนตกหนักภายในบ้านขนาดปานกลาง เด็กหญิงวัยสิบขวบกำลังถูกแม่เลี้ยงฉุดกระชากและลากพาไปยังที่หนึ่ง “น้าจะพาณิไปไหน” ณิชาในวัยสิบขวบถามด้วยเสียงสะอื้น“พาแกไปขังไง ดื้อนักใช่ไหม”“ณิไม่ได้ดื้อนะคะ” เด็กหญิงพยายามอธิบายให้ผู้เป็นแม่เลี้ยงฟัง “มันโกหกแม่ นังณิมันตีหนูด้วย” เด็กหญิงอีกคนรุ่นราวคราวเดียวกับณิชาแทรกขึ้น“แกตีลูกฉันด้วย
Last Updated : 2025-05-09กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 10 ยอมจำนน
ท่ามกลางความเงียบสงัดมีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่ทำงาน นับจากสาวใช้ออกจากห้องราว ๆ เกือบห้านาที ณิชาและเจย์เดนต่างฝ่ายต่างไม่ยอมเปล่งวาจาใดออกมาสักคำ กระทั่งหญิงสาวทนไม่ไหวเพราะอึดอัดมากเหลือเกินจึงพูดขึ้นทำลายความเงียบ“คุณคะ”“อะไร” หันขวับมองคนตัวเล็ก อยากจะรู้เหลือเกินจะมาไม้ไหน ผู้หญิงอย่างเธอร้ายลึกยิ่งนักซึ่งเขาจะไม่มีวันหลงกลเด็ดขาด“ณิยอมคุณทุกอย่างแล้ว ขอร้องอย่าทำแบบนั้นกับณิอีกเลย” ณิชาหมายถึงการขังเธอไว้ในห้องใต้ดิน“พูดแบบนี้หมายความว่าไง” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ปรายตามองคนตัวเล็ก“ณิยอมทุกอย่างไม่ว่าคุณจะทำอะไรกับณิ แต่อย่าขังณิไว้ที่ห้องนั้นอีกเลย ณิกลัว” เสียงหวานเริ่มสั่นเครือ“เฮอะ! มุกตื้น ๆ คิดว่าฉันดูไม่ออกเหรอ จะหลอกให้ฉันตายใจใช่ไหม หลังจากนั้นก็จะหนี”“ณิพูดจริง ๆ นะคะ ณิยอมทำทุกอย่างตามคำสั่งของคุณ” เธอเหนื่อยเกินกว่าจะโต้แย้ง“พูดจริงเหรอ ที่บอกว่าจะยอมทุกอย่าง” ถามอย่างมีเลศนัย สายตาคมกริบคอยจ้องคนตัวเล็กราวกับจับผิด“ค่ะ”“ถ้าเธอไม่ได้โกหก ฉันจะลองเชื่อดูสักครั้ง แต่ถ้าเธอกล้าหลอกฉันรู้ไว้ด้วยว่าฉันไม่ปล่อยไว้เด็ดขาด”“ณิไม่กล้าหลอกคุณหรอกค่ะ” หญิงสาวมอง
Last Updated : 2025-05-09กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 11 ค่ำแสนเร่าร้อน Nc+
หลังจากเจย์เดนอิ่มหนำจึงอุ้มคนตัวเล็กไปวางบนเคาน์เตอร์ที่มีกระจกสะท้อนภาพคนทั้งสองณิชาเบือนหน้าหนีไปอีกทาง เมื่อชายหนุ่มถอดอาภรณ์ออกจนหมดสิ้น เผยให้เห็นกายแกร่งแสนสมบูรณ์ อกล่ำสันและกล้ามเนื้อแขนเป็นมัด ๆ โดยเฉพาะส่วนนั้นของเขาชี้ผงาดพร้อมกระแทกกายแกร่งขยับตัวเข้าใกล้หญิงสาว ฝ่ามือหนาจับขาเรียวแยกออกจากกัน ไม่รอช้าสอดแทรกความเป็นชายเข้าในตัวเธอจนสุดลำ“อื้อ” ณิชาโอบกอดคนตัวโตแน่น เธอรู้สึกจุกเมื่ออีกคนเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว“เจ็บเหรอ” ถามเสียงโทนต่ำ“ค่ะ”“ถ้าเจ็บก็กอดฉันแน่น ๆ ฉันจะเริ่มขยับแล้ว”“อื้อ” ดวงตากลมโตหลับพริ้ม จังหวะการกระแทกของเขานุ่มนวลจนเธอรู้สึกผ่อนคลาย“ไม่ต้องกลั้น ปล่อยออกมาเลย ฉันอยากได้ยินเสียงหวานของเธอ” มาเฟียหนุ่มพูดพร้อมถอดเสื้อผ้าให้คนตัวเล็ก จนตอนนี้เธอและเขาอยู่ในสภาพเปลือยทั้งคู่กายคนทั้งสองแนบชิดกันราวกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นปราด ลมหายใจเริ่มถี่รัวมากขึ้น“อ๊ะ อ๊า” สุดท้ายณิชาไม่สามารถกลั้นเสียงร้องได้อีกต่อไป เธอเปล่งเสียงดังลั่นห้องน้ำ ซึ่งเขารู้สึกพึงพอใจมากก่อนกดจูบแก้มนุ่มหนัก ๆ ไม่วายงับหนึ่งทีอย่างมันเขี้ยวเจย์เดนใส่เข้าในตัวอีกคนแบบไม่ยั้งให้สาสม
Last Updated : 2025-05-09กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 12 ทำอะไรก็ผิดไปหมด
แสงตะวันในยามเช้าสาดกระทบมายังปลายเตียง หญิงสาวลุกขึ้นจากที่นอนก่อนจัดการกิจวัตรประจำวันจนเสร็จเรียบร้อย แล้วแบกร่างไร้เรี่ยวแรงไปทำงานดั่งทุกวัน แม้เมื่อคืนเพิ่งผ่านศึกรักหนักหน่วงมากแค่ไหน พอเช้าต้องไปทำหน้าที่แม่บ้างซึ่งห้ามปริปากบ่นสักคำในเมื่ออยู่ในฐานะเชลยไม่มีสิทธิ์พูดหรือแสดงท่าทีใด ๆ ทั้งสิ้นให้เจ้าของคฤหาสน์เห็น ต้องอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว แม้กระทั่งการโต้เถียงหรือทะเลาะกับแม่บ้านคนอื่น ๆ ยังทำไม่ได้“เฮ้อ อยากกลับบ้านจัง” ถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความรู้สึกมากมาย ไม่รู้ว่าต้องอยู่ในฐานะเชลยอีกนานแค่ไหน จนกว่าเขาจะยอมปล่อยเป็นอิสระหญิงสาวมองทางเบื้องหน้าพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอด จากนั้นรีบมุ่งหน้าไปยังที่หมายหลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย เธอไม่รอช้าไปยังห้องนอนของเจย์เดนตามคำสั่งที่ได้รับเมื่อคืน คือการทำความสะอาด ขณะกำลังปัดฝุ่นตามซอกเตียง ทันใดนั้นสายตาดันปะทะเข้ากับรูปภาพใบหนึ่ง เมื่อหยิบขึ้นดูพบว่าเป็นภาพของสาวสวยคนหนึ่ง ผมลอนสีบลอนด์ ดวงตาสีครามราวกับน้ำทะเล ช่างเป็นผู้หญิงสวยมาก ใครที่ได้เห็นต้องหลงใหลตามกัน ขนาดเธอเป็นผู้หญิงยังรู้สึกชอบเลย“ใครเหรอ สวยจ
Last Updated : 2025-05-09กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 13 คนอารมณ์ไม่ดี
จากเหตุการณ์เมื่อช่วงกลางวัน เจย์เดนเอาแต่นั่งดื่มเหล้าตั้งแต่เย็นจรดค่ำอย่างหงุดหงิดที่ห้องทำงานของบาร์“โธ่เว้ย!! หมดแล้วเหรอวะ” กระแทกขวดเหล้าลงบนโต๊ะกระจกตัวเตี้ยเบื้องหน้าความรู้สึกตอนนี้พลุ่งพล่านยิ่งนัก หากใครเข้ามารบกวนเวลานี้คงโดนไม่ใช่น้อย สาเหตุนั่นมาจากณิชา เพราะโมโหที่เธอสร้างปัญหาไม่จบไม่สิ้น แต่พอได้เห็นแววตาเศร้าของคนตัวเล็กก็ทำเอาปวดหนึบ จนเขาเองไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่สุดท้ายมานั่งดื่มเหล้าระบายความเครียด จากเดิมตั้งใจจะทำงานแต่จิตใจว้าวุ่นเหลือเกิน จนไม่อาจทำอะไรทั้งนั้น“ไททัน เอาเหล้ามาหน่อย” ตะโกนบอกคนนอกห้อง สักพักไททันเปิดประตูเข้ามาพร้อมขวดเหล้า“ได้แล้วครับ” บอดี้การ์ดหนุ่มวางขวดเหล้าตรงหน้าเจย์เดน แล้วจากไปทันใดเนื่องจากอารมณ์ของเจ้านายไม่คงที่ เขากลัวโดนลูกหลงแอ๊ด! พ้นร่างไททันไม่กี่นาทีประตูห้องเปิดอีกครั้ง ชายหนุ่มเตรียมจะอ้าปากด่าเพราะคิดว่าเป็นลูกน้องคนสนิท แต่หยุดชะงักเมื่อเห็นหน้าบุคคลมาใหม่“มาทำไม” เอ่ยถามเสียงเรียบ แล้วหันมาสนใจดื่มเหล้าต่อ ก่อนอีกคนจะเดินไปนั่งตรงโซฟาข้างกายเขา“นี่เป็นคำพูดแรกของคนที่ไม่ได้เจอตลอดหนึ่งสัปดาห์เหรอ เย็นช
Last Updated : 2025-05-09กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 14 พลาดโดนลูกหลง
“คุณณิชาครับ”“คะ” คนตัวเล็กกำลังจะกลับห้องเป็นอันต้องหยุดชะงักก่อนหันหลังไปมองคนที่เรียกตัวเอง “มีธุระอะไรกับณิหรือเปล่าคะ”“คุณณิชาจะไปไหนเหรอครับ”“เรียกณิเฉย ๆ เถอะค่ะ”“ครับ”“แล้วมีธุระอะไรกับณิเหรอคะ” เป็นไปไม่ได้คนอย่างไททันจะเรียกเธอเฉย ๆ หากไม่มีเรื่องสำคัญ“เย็นนี้คุณต้องไปงานเลี้ยงกับบอส”“หมายถึงณิต้องไปงานเลี้ยงกับเจ้านายของคุณเหรอคะ” ถามกลับอีกครั้ง เผื่อเข้าใจผิด“ครับ”“ทำไมต้องเป็นณิด้วยคะ” เมื่อเช้ายังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แล้วตอนนี้เกิดอะไรถึงอยากให้ไปงานเลี้ยงด้วย เธอเดาอารมณ์เจย์เดนไม่ได้เลย “เอ่อ ผมก็ไม่ทราบครับ” เขามีหน้าที่ทำตามคำสั่งเจ้านายเท่านั้น จึงไม่สามารถล่วงรู้ถึงความคิดของเจย์เดน“ณิต้องทำยังไงบ้าง” แม้อยากปฏิเสธมากแค่ไหน ย่อมทราบดีคงทำไม่ได้ จำเป็นต้องยอมรับโดยปริยาย“สักพักจะมีคนจากห้องเสื้อมาช่วยแต่งตัวให้คุณณินะครับ”“ค่ะ” หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ หลังจากคุยรายละเอียดเพิ่มกับไททันเสร็จเรียบร้อย จึงไปรอคนจากห้องเสื้อยังห้องนอนรับรองแขกที่เคยพักครั้งก่อนณิชานั่งรออย่างใจเย็นพร้อมกับครุ่นคิดอะไรเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งผ่านไปสักพักคนจากห้องเสื้อปรากฏ จากน
Last Updated : 2025-05-09กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 15 พ้นขีดอันตราย
หลังจากมาถึงโรงพยาบาล หญิงสาวถูกนำตัวส่งห้องฉุกเฉินทันที ซึ่งเจย์เดนนั่งคอยหน้าห้องอย่างกระวนกระวายใจกอปรกับเป็นห่วงคนตัวเล็ก“บ้าเฮ้ย!! ทำไมเธอต้องโดนยิงด้วยวะ” มือหนาประสานเข้าหากันพลางปรายตามองพื้น วินาทีนี้รู้สึกเหมือนหัวใจเต้นระรัวแทบทะลุออกนอกอก ทั้งร้อนรุ่มไปหมด“พี่ เกิดอะไรขึ้น” แพทย์หนุ่มในชุดกาวน์สีขาวสะอาดตาเดินมาหยุดตรงหน้าเจย์เดน“ลีออนช่วยณิชาด้วย” เด้งตัวลุกไปประชันหน้าลีออน“หมายถึงผู้หญิงคนนั้นเหรอ”“อืม ช่วยหน่อย”“ครับ ผมจะพยายามทำให้เต็มที่”“ฝากด้วยนะลีออน” ทั้งที่ทราบดีน่าจะไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่ใจหนึ่งอดเป็นห่วงไม่ได้“ครับ” แพทย์หนุ่มเหลือบมองห้องฉุกเฉินครู่หนึ่ง ไม่รอช้าย่างกรายเข้าข้างในเพื่อปฏิบัติหน้าที่“เฮ้อ” หย่อนก้นนั่งลงพร้อมถอนหายใจเฮือกด้วยความโล่งอก ตอนนี้เธอถึงมือแพทย์คงไม่น่าจะเป็นอะไรมาก“เธอห้ามเป็นอะไรนะณิชา ฉันต้องเอาคืนเธอให้มากกว่านี้”เวลาล่วงเลยผ่านไป การช่วยเหลือณิชาผ่านพ้นไปด้วยดี โชคดีไม่โดนจุดสำคัญ เธอจึงรอดพ้นมาอย่างปลอดภัย ก่อนจะโดนย้ายไปห้องพักฟื้น“บอสครับ” ประตูห้องถูกเปิดพรวดพร้อมกับเสียงเรียกของลูกน้องคนสนิท“เป็นไงบ้างได้เ
Last Updated : 2025-05-09กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 16 เมินเฉยต่อกัน
ณิชารักษาตัวอยู่โรงพยาบาลนานเป็นเดือนกว่าจะหายเป็นปกติ นับจากวันนั้นที่มีปากเสียงกับเจย์เดน เขาไม่มาเยี่ยมเธออีกเลย ระหว่างรักษาตัวก็ยังมีลีออนแวะเวียนมาคุยเล่นบ้าง พอทำให้คลายเหงาแต่ลึก ๆ ในใจมักจะมองหาคนใจร้ายเสมอ“พรุ่งนี้กลับบ้านได้แล้วนะครับ”“ค่ะ” ส่งยิ้มอ่อนแก่แพทย์หนุ่ม ท่าทางของเธอไม่ได้บ่งบอกถึงอาการดีใจสักนิด กลับกันฉายถึงความกังวลมากกว่า“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ถามพลางหรี่ดวงตามองใบหน้าสวย“เปล่าค่ะ”“ถ้ามีอะไรบอกผมได้นะครับ”“ขอบคุณนะคะ” สำหรับณิชาถึงลีออนจะใจดีกว่าเจย์เดนหลายเท่า แต่ไม่สนิทใจมากพอจะเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ให้ฟัง“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ถ้ามีอะไรก็เรียกได้เสมอ”“ค่ะ” ปรายตามองตามหลังชายหนุ่มจนลับหาย แล้วหันหน้ามองวิวข้างนอกอย่างครุ่นคิด หลายอย่างที่ผ่านเข้ามาในช่วงนี้ ทำให้เธอได้รับรู้อะไรมากมาย“คุณณิครับ”“คะ” หญิงสาวหันหน้ามองบุคคลมาใหม่และรีบเช็ดน้ำตาอย่างเร็วซึ่งไม่รู้ไหลตอนไหน “คุณณิร้องไห้ทำไมเหรอครับ”“คุณไททัน มีอะไรหรือเปล่าคะ” รีบเปลี่ยนประเด็นทันใดถึงแม้เจย์เดนจะไม่มาเยี่ยมณิชา แต่มาเฟียหนุ่มสั่งให้ไททันคอยดูแลหญิงสาวอย่างใกล้ชิด ไม่ให้คลาดสายตาเ
Last Updated : 2025-05-09
Latest chapter
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 20 ไม่ปล่อยให้ห่าง
หลังจบศึกรักณิชานอนหันหลังให้เจย์เดน หญิงสาวอยากจะกลับห้องเหมือนทุกครั้งแต่เขาไม่อนุญาต จึงทำได้แค่พลิกตัวไปอีกด้านและปล่อยน้ำตาให้ไหลเปียกหมอน“เสียใจขนาดนั้นเลยเหรอ ที่ฉันพูดแบบนั้น” เจย์เดนขยับกายเข้าใกล้ณิชาพร้อมยกแขนกำยำโอบเอวคอดกิ่ว ซุกหน้าคมคายกับคอระหงด้วยความหลงใหลในกลิ่นกายสาวความจริงเขาไม่มีเจตนาจะพูดเช่นนั้น แค่อยากปล่อยน้ำรักใส่ในตัวเธอเท่านั้น ไม่รู้ด้วยซ้ำทำไมถึงอยากทำแบบนั้น ทั้งที่กับคนอื่นไม่เคยทำเลยแต่กับเธอช่างแตกต่างออกไป“คุณจะทำร้ายณิยังไงก็ได้ แต่อย่าเอาลูกมาเป็นเครื่องมือ” ใบหน้าหวานเปื้อนคราบน้ำตาหันมองเจย์เดน สายตาของเธอบ่งบอกถึงความเสียใจเป็นอย่างมาก“แล้วทีเธอทำกับคริสล่ะ รู้ไหมว่าคริสเสียใจมากแค่ไหน”“ณิไม่ได้ทำร้ายคริสตัล เมื่อไรคุณถึงจะเชื่อกันบ้าง” เอ่ยบอกด้วยเสียงสะอื้น เธอเหนื่อยเหลือเกินจนบางครั้งก็อยากหายไปเลย“ทำไมฉันต้องเชื่อผู้หญิงอย่างเธอ”“สักวันคุณจะเสียใจที่ทำแบบนี้กับณิ” หญิงสาวผลักคนตัวโตออกห่างและเตรียมจะลุกขึ้นจากเตียงให้เร็วที่สุด เจย์เดนไวกว่าคนตัวเล็กจึงกระชากท่อนแขนเรียวจนเธอล้มเซอยู่บนตัวเขา มาเฟียหนุ่มใช้สองแขนแกร่งรัดร่างเล็กเพื่
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 19 เอาคืน Nc+
หลายอย่างที่เกิดขึ้นในคฤหาสน์ช่วงนี้ทำเอาณิชางุนงงไม่น้อย ทุกคนเป็นมิตรกว่าเมื่อก่อน แต่ยังไม่มีใครเข้ามาคุยกับเธออยู่ดียังคงหลีกเลี่ยงเหมือนเดิม สำหรับเธอแค่นี้ดีมากแล้วเพราะไม่อยากมีปัญหากับใคร หนำซ้ำเหล่าสาวใช้ที่เคยรังแกก็ไม่เห็นหน้าอีกเลย ไม่รู้หายไปไหน“ทำไมตื่นเต้นอย่างนี้นะไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย” มือเรียวยกขึ้นทาบหน้าอกด้วยอาการใจเต้นระรัว ขณะนั่งอยู่ปลายเตียงรอเจย์เดนอาบน้ำหลังจากคืนนั้นที่เขาปล่อยเธอไป ผ่านมาแล้วสองสัปดาห์นี่เป็นครั้งแรกเขาเรียกหาอีกหนทำเอาเธอประหม่าไม่น้อยแอ๊ด! เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมเสียงฝีเท้าใหญ่กำลังก้าวเดินมาหาก่อนหยุดตรงหน้าณิชา“หวังว่าคืนนี้จะไม่มีอะไรผิดพลาดอีกนะ” เจย์เดนเชยปลายคางเล็กขึ้นมาสบตา“ไม่ค่ะ” เอ่ยตอบเสียงแผ่วเบา ใจสาวเต้นถี่รัวแทบทะลุออกนอกอก กายสาวสะท้านอย่างตื่นเต้น นานมากแล้วระหว่างเธอและเขาไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่าก็นับตั้งแต่เธอเข้าโรงพยาบาลความปรารถนาที่เจย์เดนมีต่อณิชาพลุ่งพล่านมากยิ่งขึ้น เขาไม่รีรอจะประกบปากหยักลงบนปากนุ่ม ดูดด่ำความหวานอย่างคนหิวกระหายขณะเดียวกันล้วงเข้าในเสื้อของณิชา ไต่เต้ามายังทรวงอกอวบอั๋นห่อหุ้มด้วยบรา
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 18 จัดการปัญหา
“ไททัน” เจย์เดนตะโกนเรียกลูกน้องคนสนิท บอดี้การ์ดหนุ่มได้ยินเสียงของเจย์เดนเรียกรีบวิ่งมาทันใด“ครับ” ถามพลางหอบหายใจ เพราะวิ่งขึ้นบันไดมา“ฉันอยากได้กล่องยา”“บอสเป็นอะไรหรือเปล่า” ปรายตามองเจ้านายด้วยความเป็นห่วง“ฉันไม่ได้เป็นอะไร แต่ณิชาเป็น”“ผมจะรีบไปเอามาให้เดี๋ยวนี้” ไททันหายไปจากบริเวณนั้นไม่นานก็กลับมาพร้อมกล่องปฐมพยาบาล แล้วยื่นให้แก่เจ้านายหนุ่ม“ไปสืบมาระหว่างที่ฉันไม่อยู่เกิดอะไรขึ้นกับณิชา”“ครับ”เจย์เดนหมุนตัวเข้าไปหาณิชาในห้องนอน ดวงตาคมช้อนมองคนตัวเล็กบนเตียงซึ่งหลับไปแล้ว เขานั่งลงข้างเธอก่อนถอดเสื้อและละเลงยาลงบนผิวกายเนียนนุ่มที่มีรอยช้ำอย่างเบามือ “มีอะไรทำไมถึงไม่พูดวะ” เขารู้สึกหัวเสียเป็นอย่างมากที่เห็นร่างกายคนตัวเล็กมีรอยช้ำ หนำซ้ำเธอยังปิดปากเงียบไม่ยอมบอกสักคำว่าเกิดอะไรขึ้น จนเขาต้องให้ไททันตามสืบเองชายหนุ่มก้มหน้าหล่อจูบหน้าผากเกลี้ยงเกลาอย่างนุ่มนวล ก่อนปัดเส้นผมปรกหน้าไปด้านข้าง และใส่เสื้อผ้าให้เธอดั้งเดิมเจย์เดนยังคงมองคนหลับปุ๋ยอย่างน่าเอ็นดูหลายนาที ไม่มีท่าทีจะขยับตัวไปไหน อัตราการเต้นหัวใจเริ่มผิดจังหวะยิ่งระรัวมากขึ้น จนเขาต้องเอามือมาบีบหน้
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 17 โดนกลั่นแกล้ง
ก๊อก! เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นปลุกณิชาตื่นจากภวังค์ ซึ่งกำลังนั่งชันเข่าบนเตียงขนาดกะทัดรัด หญิงสาวผงกศีรษะมองอย่างสงสัย ก่อนหย่อนเท้าลงแตะพื้นแล้วเดินไปเปิดประตูให้แก่คนข้างนอก“คุณเจย์” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง คิดไม่ถึงจะเป็นเขา“เข้าไปข้างใน” ไม่พูดเปล่า เจย์เดนดันคนตัวเล็กเข้าข้างในและรีบล็อกห้องทันใดด้วยความกลัวจะมีใครผ่านมาเห็น“คุณมาทำไมคะ” ค่อย ๆ ถอยหลังหนีคนตัวโต“ทำไมฉันจะมาไม่ได้” แขนกำยำโอบเอวคอดกิ่วพร้อมผลักคนตัวเล็กให้แผ่นหลังแนบชิดลงบนที่นอน ส่วนเขาก็คร่อมร่างเธอ“คุณเองไม่ใช่เหรอที่ไล่ณิ” หญิงสาวเบือนหน้าหนีพร้อมเอามือเรียวยันอกกว้างเพื่อเว้นระยะห่าง“โกรธเหรอ” ชายหนุ่มจับหน้าหวานให้หันมาสบตากัน“เปล่าค่ะ” ณิชาพยายามเบนสายตาไปด้านอื่น จนคนตัวโตรู้สึกหงุดหงิดเธอทำราวกับไม่อยากเห็นหน้ากันชายหนุ่มแนบริมฝีปากหยักบนกลีบปากอวบอิ่ม คราแรกณิชาขัดขืนไม่ยอมทำตามความปรารถนาของคนเหนือร่าง สุดท้ายต้องพ่ายแพ้ให้กับความอ่อนโยนของเขาจูบแสนหวานละมุนลิ้นไม่ได้สัมผัสมานานทำณิชาอ่อนระทวยง่ายดาย เผลอส่งเสียงร้องครางต่ำในลำคอ ก่อนสอดแขนเรียวคล้องคอแกร่ง จากนั้นปลดปล่อยเรือนร่างให้เขาสัมผัสเต
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 16 เมินเฉยต่อกัน
ณิชารักษาตัวอยู่โรงพยาบาลนานเป็นเดือนกว่าจะหายเป็นปกติ นับจากวันนั้นที่มีปากเสียงกับเจย์เดน เขาไม่มาเยี่ยมเธออีกเลย ระหว่างรักษาตัวก็ยังมีลีออนแวะเวียนมาคุยเล่นบ้าง พอทำให้คลายเหงาแต่ลึก ๆ ในใจมักจะมองหาคนใจร้ายเสมอ“พรุ่งนี้กลับบ้านได้แล้วนะครับ”“ค่ะ” ส่งยิ้มอ่อนแก่แพทย์หนุ่ม ท่าทางของเธอไม่ได้บ่งบอกถึงอาการดีใจสักนิด กลับกันฉายถึงความกังวลมากกว่า“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ถามพลางหรี่ดวงตามองใบหน้าสวย“เปล่าค่ะ”“ถ้ามีอะไรบอกผมได้นะครับ”“ขอบคุณนะคะ” สำหรับณิชาถึงลีออนจะใจดีกว่าเจย์เดนหลายเท่า แต่ไม่สนิทใจมากพอจะเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ให้ฟัง“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ถ้ามีอะไรก็เรียกได้เสมอ”“ค่ะ” ปรายตามองตามหลังชายหนุ่มจนลับหาย แล้วหันหน้ามองวิวข้างนอกอย่างครุ่นคิด หลายอย่างที่ผ่านเข้ามาในช่วงนี้ ทำให้เธอได้รับรู้อะไรมากมาย“คุณณิครับ”“คะ” หญิงสาวหันหน้ามองบุคคลมาใหม่และรีบเช็ดน้ำตาอย่างเร็วซึ่งไม่รู้ไหลตอนไหน “คุณณิร้องไห้ทำไมเหรอครับ”“คุณไททัน มีอะไรหรือเปล่าคะ” รีบเปลี่ยนประเด็นทันใดถึงแม้เจย์เดนจะไม่มาเยี่ยมณิชา แต่มาเฟียหนุ่มสั่งให้ไททันคอยดูแลหญิงสาวอย่างใกล้ชิด ไม่ให้คลาดสายตาเ
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 15 พ้นขีดอันตราย
หลังจากมาถึงโรงพยาบาล หญิงสาวถูกนำตัวส่งห้องฉุกเฉินทันที ซึ่งเจย์เดนนั่งคอยหน้าห้องอย่างกระวนกระวายใจกอปรกับเป็นห่วงคนตัวเล็ก“บ้าเฮ้ย!! ทำไมเธอต้องโดนยิงด้วยวะ” มือหนาประสานเข้าหากันพลางปรายตามองพื้น วินาทีนี้รู้สึกเหมือนหัวใจเต้นระรัวแทบทะลุออกนอกอก ทั้งร้อนรุ่มไปหมด“พี่ เกิดอะไรขึ้น” แพทย์หนุ่มในชุดกาวน์สีขาวสะอาดตาเดินมาหยุดตรงหน้าเจย์เดน“ลีออนช่วยณิชาด้วย” เด้งตัวลุกไปประชันหน้าลีออน“หมายถึงผู้หญิงคนนั้นเหรอ”“อืม ช่วยหน่อย”“ครับ ผมจะพยายามทำให้เต็มที่”“ฝากด้วยนะลีออน” ทั้งที่ทราบดีน่าจะไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่ใจหนึ่งอดเป็นห่วงไม่ได้“ครับ” แพทย์หนุ่มเหลือบมองห้องฉุกเฉินครู่หนึ่ง ไม่รอช้าย่างกรายเข้าข้างในเพื่อปฏิบัติหน้าที่“เฮ้อ” หย่อนก้นนั่งลงพร้อมถอนหายใจเฮือกด้วยความโล่งอก ตอนนี้เธอถึงมือแพทย์คงไม่น่าจะเป็นอะไรมาก“เธอห้ามเป็นอะไรนะณิชา ฉันต้องเอาคืนเธอให้มากกว่านี้”เวลาล่วงเลยผ่านไป การช่วยเหลือณิชาผ่านพ้นไปด้วยดี โชคดีไม่โดนจุดสำคัญ เธอจึงรอดพ้นมาอย่างปลอดภัย ก่อนจะโดนย้ายไปห้องพักฟื้น“บอสครับ” ประตูห้องถูกเปิดพรวดพร้อมกับเสียงเรียกของลูกน้องคนสนิท“เป็นไงบ้างได้เ
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 14 พลาดโดนลูกหลง
“คุณณิชาครับ”“คะ” คนตัวเล็กกำลังจะกลับห้องเป็นอันต้องหยุดชะงักก่อนหันหลังไปมองคนที่เรียกตัวเอง “มีธุระอะไรกับณิหรือเปล่าคะ”“คุณณิชาจะไปไหนเหรอครับ”“เรียกณิเฉย ๆ เถอะค่ะ”“ครับ”“แล้วมีธุระอะไรกับณิเหรอคะ” เป็นไปไม่ได้คนอย่างไททันจะเรียกเธอเฉย ๆ หากไม่มีเรื่องสำคัญ“เย็นนี้คุณต้องไปงานเลี้ยงกับบอส”“หมายถึงณิต้องไปงานเลี้ยงกับเจ้านายของคุณเหรอคะ” ถามกลับอีกครั้ง เผื่อเข้าใจผิด“ครับ”“ทำไมต้องเป็นณิด้วยคะ” เมื่อเช้ายังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แล้วตอนนี้เกิดอะไรถึงอยากให้ไปงานเลี้ยงด้วย เธอเดาอารมณ์เจย์เดนไม่ได้เลย “เอ่อ ผมก็ไม่ทราบครับ” เขามีหน้าที่ทำตามคำสั่งเจ้านายเท่านั้น จึงไม่สามารถล่วงรู้ถึงความคิดของเจย์เดน“ณิต้องทำยังไงบ้าง” แม้อยากปฏิเสธมากแค่ไหน ย่อมทราบดีคงทำไม่ได้ จำเป็นต้องยอมรับโดยปริยาย“สักพักจะมีคนจากห้องเสื้อมาช่วยแต่งตัวให้คุณณินะครับ”“ค่ะ” หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ หลังจากคุยรายละเอียดเพิ่มกับไททันเสร็จเรียบร้อย จึงไปรอคนจากห้องเสื้อยังห้องนอนรับรองแขกที่เคยพักครั้งก่อนณิชานั่งรออย่างใจเย็นพร้อมกับครุ่นคิดอะไรเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งผ่านไปสักพักคนจากห้องเสื้อปรากฏ จากน
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 13 คนอารมณ์ไม่ดี
จากเหตุการณ์เมื่อช่วงกลางวัน เจย์เดนเอาแต่นั่งดื่มเหล้าตั้งแต่เย็นจรดค่ำอย่างหงุดหงิดที่ห้องทำงานของบาร์“โธ่เว้ย!! หมดแล้วเหรอวะ” กระแทกขวดเหล้าลงบนโต๊ะกระจกตัวเตี้ยเบื้องหน้าความรู้สึกตอนนี้พลุ่งพล่านยิ่งนัก หากใครเข้ามารบกวนเวลานี้คงโดนไม่ใช่น้อย สาเหตุนั่นมาจากณิชา เพราะโมโหที่เธอสร้างปัญหาไม่จบไม่สิ้น แต่พอได้เห็นแววตาเศร้าของคนตัวเล็กก็ทำเอาปวดหนึบ จนเขาเองไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่สุดท้ายมานั่งดื่มเหล้าระบายความเครียด จากเดิมตั้งใจจะทำงานแต่จิตใจว้าวุ่นเหลือเกิน จนไม่อาจทำอะไรทั้งนั้น“ไททัน เอาเหล้ามาหน่อย” ตะโกนบอกคนนอกห้อง สักพักไททันเปิดประตูเข้ามาพร้อมขวดเหล้า“ได้แล้วครับ” บอดี้การ์ดหนุ่มวางขวดเหล้าตรงหน้าเจย์เดน แล้วจากไปทันใดเนื่องจากอารมณ์ของเจ้านายไม่คงที่ เขากลัวโดนลูกหลงแอ๊ด! พ้นร่างไททันไม่กี่นาทีประตูห้องเปิดอีกครั้ง ชายหนุ่มเตรียมจะอ้าปากด่าเพราะคิดว่าเป็นลูกน้องคนสนิท แต่หยุดชะงักเมื่อเห็นหน้าบุคคลมาใหม่“มาทำไม” เอ่ยถามเสียงเรียบ แล้วหันมาสนใจดื่มเหล้าต่อ ก่อนอีกคนจะเดินไปนั่งตรงโซฟาข้างกายเขา“นี่เป็นคำพูดแรกของคนที่ไม่ได้เจอตลอดหนึ่งสัปดาห์เหรอ เย็นช
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 12 ทำอะไรก็ผิดไปหมด
แสงตะวันในยามเช้าสาดกระทบมายังปลายเตียง หญิงสาวลุกขึ้นจากที่นอนก่อนจัดการกิจวัตรประจำวันจนเสร็จเรียบร้อย แล้วแบกร่างไร้เรี่ยวแรงไปทำงานดั่งทุกวัน แม้เมื่อคืนเพิ่งผ่านศึกรักหนักหน่วงมากแค่ไหน พอเช้าต้องไปทำหน้าที่แม่บ้างซึ่งห้ามปริปากบ่นสักคำในเมื่ออยู่ในฐานะเชลยไม่มีสิทธิ์พูดหรือแสดงท่าทีใด ๆ ทั้งสิ้นให้เจ้าของคฤหาสน์เห็น ต้องอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว แม้กระทั่งการโต้เถียงหรือทะเลาะกับแม่บ้านคนอื่น ๆ ยังทำไม่ได้“เฮ้อ อยากกลับบ้านจัง” ถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความรู้สึกมากมาย ไม่รู้ว่าต้องอยู่ในฐานะเชลยอีกนานแค่ไหน จนกว่าเขาจะยอมปล่อยเป็นอิสระหญิงสาวมองทางเบื้องหน้าพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอด จากนั้นรีบมุ่งหน้าไปยังที่หมายหลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย เธอไม่รอช้าไปยังห้องนอนของเจย์เดนตามคำสั่งที่ได้รับเมื่อคืน คือการทำความสะอาด ขณะกำลังปัดฝุ่นตามซอกเตียง ทันใดนั้นสายตาดันปะทะเข้ากับรูปภาพใบหนึ่ง เมื่อหยิบขึ้นดูพบว่าเป็นภาพของสาวสวยคนหนึ่ง ผมลอนสีบลอนด์ ดวงตาสีครามราวกับน้ำทะเล ช่างเป็นผู้หญิงสวยมาก ใครที่ได้เห็นต้องหลงใหลตามกัน ขนาดเธอเป็นผู้หญิงยังรู้สึกชอบเลย“ใครเหรอ สวยจ
