บทที่ 8 หลบหนี

“นี่มันอะไร ไททัน” ลีออนแพทย์หนุ่มประจำตระกูลหรือน้องบุญธรรมของเจย์เดนเอ่ยถามหลังจากตรวจร่างกายณิชาเสร็จเรียบร้อย

“เอะอะเสียงดังอะไรกัน ลีออน” เสียงทุ้มของเจย์เดนแทรกขึ้น ก่อนเดินมาหยุดข้างกายของน้องบุญธรรม

“พี่ ผู้หญิงคนนี้คือใคร” หันมองณิชาก่อนจ้องมองหน้าเจย์เดนอย่างเค้นคำตอบ

“ไม่ใช่เรื่องของนาย เสร็จแล้วก็กลับไปได้”

“แต่…” แพทย์หนุ่มจำใจต้องเงียบลง ทันทีที่เห็นใบหน้าไม่พึงพอใจของพี่ชายบุญธรรม

“ถ้าไม่มีอะไรก็กลับไปได้แล้ว”

“ครับ” ก่อนจากไป ลีออนเหลือบมองสาวเอเชียอีกครั้งด้วยความสงสัย

“ไททันไปส่งลีออน”

“ครับ” โน้มตัวทำความเคารพเจ้านายหนุ่ม แล้วจากไปพร้อมกับลีออน ปล่อยให้เจย์เดนอยู่กับณิชาตามลำพัง

มาเฟียหนุ่มเดินมานั่งบนเตียงข้างคนตัวเล็ก เขาช้อนตามองเธอด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง คาดเดาไม่ได้เลยคนตัวโตกำลังคิดอะไรอยู่ แววตาที่มองเธอเย็นยะเยือกทำเอาใครก็ตามที่ได้เห็นต้องรู้สึกเย็นสะท้านทั่วร่างกาย

“อย่าฝันว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่าย ๆ”

ณิชาเริ่มรู้สึกตัว ดวงตากลมโตลืมขึ้นอย่างชักช้า ก่อนสะดุ้งที่เห็นมาเฟียจอมโหด หญิงสาวรีบเด้งตัวอย่างไวและถอยหลังหนีชิดหัวเตียง

“เฮอะ กลัวเหรอ”

“คุณมันเลวที่สุด”

“ด่าไปเถอะ ฉันไม่ได้รู้สึกเจ็บกับคำพูดของเธอสักนิด”

“ถ้าคนในครอบครัวคุณถูกกระทำแบบฉันบ้างจะรู้สึกยังไง ถ้าคริสตัลโดนแบบฉันคุณจะรู้สึกยังไง ทำไมไม่นึกถึงจิตใจของคนอื่นบ้างเลย” เธอบอกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ จู่ ๆ น้ำตาไม่ได้นัดหมายไหลอาบแก้มนุ่ม

“นี่เธอกำลังแช่งน้องสาวฉันอยู่เหรอ”

ทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับน้องสาว เจย์เดนค่อนข้างอ่อนไหวมาก ชายหนุ่มพุ่งไปหาคนตัวเล็กพร้อมบีบคางกลมกลึง

“ฮึก ฉันไม่ได้แช่งแค่พูดให้คุณคิด” เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น เธอไม่ได้อยากแสดงความอ่อนแอต่อหน้าเขาเลย แต่ห้ามความรู้สึกไม่ได้จริง ๆ

“อย่าคิดจะมาสอนฉัน” ชายหนุ่มสะบัดหน้าหวาน ก่อนถอยตัวออกห่างณิชา

“ฉันต้องทำยังไงเหรอคะ คุณถึงจะเชื่อว่าฉันไม่เคยทำร้ายน้องสาวคุณ” ใบหน้าหวานเปื้อนคราบน้ำตาหันมองคนตัวโตอย่างรอคอยคำตอบ ขอแค่มีหนทางสักนิดพอจะพิสูจน์ความจริง เธอก็พร้อมจะทำทุกอย่างทันทีแบบไม่รีรอ

น้ำตาหลั่งรินอาบแก้มขาวเนียนทั้งสองข้าง ทำให้เจย์เดนปวดหนึบตรงหัวใจ ฝ่ามือใหญ่บีบขยำหน้าอกข้างซ้าย เขาหันหลังให้เธออย่างไม่เข้าใจกับความรู้สึกขณะนี้

“คุณคะ บอกณิได้ไหมว่าณิต้องทำยังไงถึงจะหลุดพ้นไปจากที่นี่”

“อยากไปจากที่นี่ขนาดนั้นเลยเหรอ”

“อืม” พยักหน้ายืนยันคำตอบทั้งน้ำตา

“ลองตายก่อนดูสิเผื่อฉันจะปล่อย” จบคำพูด มาเฟียหนุ่มก้าวเท้าเดินไปทว่ายังไม่ทันพ้นประตูห้องก็ชะงักกับคำพูดอีกคน

“คนอย่างคุณต่อให้มีความรักก็ต้องถูกทิ้งอยู่ดี เพราะคุณมันอำมหิตจนไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากอยู่ด้วย” เพราะความโมโหจึงเอ่ยเช่นนั้น

ถ้อยคำจากริมฝีปากอวบอิ่มแทงใจมาเฟียหนุ่มยิ่งนัก นัยน์ตาคมกริบชำเลืองมองเธอแวบหนึ่ง จากนั้นจากไปและปิดประตูดังปัง ไม่ต้องบอกก็รู้เขาขุ่นเคืองมากแค่ไหน

“ฮึก ฮือ ๆ” พ้นร่างกำยำ ณิชาซบหน้าลงบนหัวเข่ามนพร้อมร้องไห้สะอึกสะอื้น

การอยู่ที่นี่ไม่ต่างจากการตกนรก เธอตัดสินใจดีแล้วคืนนี้เธอจะหนีไปจากคฤหาสน์หลังนี้ เพราะขืนยังอยู่ต่อไม่รู้ต้องโดนเขากระทำย่ำยีอีกเยอะแค่ไหน

ตั้งแต่เมื่อช่วงกลางวันกระทั่งถึงสามทุ่ม เจย์เดนเอาแต่นั่งทำงานตลอดโดยไม่ยอมพักสักนิด เพราะคำพูดของณิชายังคงดังก้องในหัวจึงพยายามทำตัวเองให้วุ่นวายเผื่อจะได้ลืม

“เอ่อ บอสครับ”

“ว่าไง” หันขวับมองลูกน้องคนสนิท ตอนนี้เขาค่อนข้างหงุดหงิดมาก หากใครพูดไม่เข้าหูมีหวังคงโดนไม่ใช่น้อย

“ไปพักเถอะครับ”

“ไม่ต้องยุ่ง” ตำหนิไททันเสร็จ ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อก่อนนึกบางอย่างขึ้นได้จึงเงยหน้ามองบอดี้การ์ดหนุ่ม

“ผู้หญิงคนนั้นอยู่ไหน”

“กลับไปพักที่ห้องตั้งแต่เย็นแล้วครับ”

“อืม”

เจย์เดนจัดการทำงานต่อ กระทั่งเวลาล่วงเลยเกือบเที่ยงคืน อยู่ ๆ เขารู้สึกกระวนกระวายและร้อนรุ่มในใจแปลก ๆ เลยออกไปสูบบุหรี่ที่ระเบียงห้อง

ทันใดนั้นสายตาคมบังเอิญสบเข้ากับบางอย่างเคลื่อนไหวแถวพุ่มไม้ คราแรกเข้าใจว่าเป็นศัตรูก่อนเห็นรูปร่างชัดเจน เจย์เดนถึงขั้นยกยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย

“ไททัน”

“ครับบอส” บอดี้การ์ดเดินเข้ามาหาเจ้านายหนุ่มตามเสียงเรียก

“ดูอะไรนั่นสิ”

“ครับ” ไททันสอดสายตามองดูเบื้องหน้าตามคำสั่ง “นั่นมัน” เขาเบิกตากว้างเมื่อเห็นสิ่งที่เจ้านายให้ดู

“คงอยากจะหนีแหละ”

“ให้ตามไปจับไหมครับ”

“ไม่ต้อง”

“ทำไมเหรอครับ” ไททันถามขึ้นอย่างสงสัย เขาไม่เชื่อหรอกเจ้านายจะปล่อยณิชาไปอย่างนั้นคงต้องมีแผนบางอย่าง

“หนูมันอยากวิ่งเล่นปล่อยไปก่อนเถอะ โทรไปบอกคนที่เฝ้าประตูให้หลบไปที่อื่นแล้วเปิดประตูรั้วอันเล็กทิ้งไว้” เจย์เดนสั่งลูกน้องคนสนิทอย่างอารมณ์ดี

“ได้ครับ”

“คิดว่าจะหนีพ้นเหรอ” เสียงทุ้มพึมพำ นัยน์ตาคมกริบคอยจับจ้องมองทุกอิริยาบถของคนตัวเล็ก

ตัดมาทางณิชา หญิงสาวรู้สึกประหลาดใจมากที่คืนนี้ไม่มีคนพลุกพล่านเหมือนทุกคืน ถึงกระนั้นไม่ได้เอะใจมากนักเพราะถือว่านี่คือโอกาสดีทำให้หนีรอด

สองเท้าเล็กวิ่งมาถึงหน้าประตูรั้วบานใหญ่ก่อนเหลือบเห็นรั้วบานเล็กเปิดทิ้งไว้ เธอหันมองซ้ายขวาและไม่รอช้าวิ่งไปทันที

“ในที่สุดก็ออกมาได้สำเร็จ” มือเล็กยกขึ้นทาบหน้าอกพร้อมถอนหายใจอย่างโล่งอก

“หวังว่าอย่าได้เจอกันอีก” เอี้ยวหน้ามองคฤหาสน์หลังใหญ่ครู่หนึ่ง จากนั้นหญิงสาวรวบรวมพละกำลังย่างกรายไปข้างหน้า เธอไม่รู้ด้วยซ้ำจะไปที่ไหน วินาทีนี้ขอเอาตัวเองไปจากที่นี่ก่อน เพราะย่อมดีกว่าอยู่ให้เขาทรมานเล่น

ปัง! เสียงกระสุนปืนดังขึ้นไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำให้ณิชากรีดร้องลั่นพลางยกมือขึ้นปิดหูและย่อตัวลงอย่างระมัดระวัง

“คุณ” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง หญิงสาวหันมองข้างหลังเห็นคนใจร้ายแสยะยิ้ม เจย์เดนเดินเข้าใกล้คนตัวเล็กพร้อมลูกน้องอีกสิบคนล้อมรอบณิชา

“คิดจะหนีเหรอ” ย่อตัวอยู่ระดับเดียวกับคนตัวเล็ก จากนั้นจับปลายคางมน

“ปล่อยฉันไปเถอะ” พูดเสียงสั่นเครือ

“ฝันไปเถอะ”

“คุณมันเลวที่สุดเลยจะให้ย้ำอีกกี่ครั้งฉันไม่ได้ทำร้ายคริสตัล ทำไมคุณถึงไม่เชื่อกันบ้าง”

“เลิกพูดมากสักที ตามมา” มาเฟียหนุ่มคว้าท่อนแขนเล็กพลางกระชากจนตัวแทบปลิว

“ฉันไม่ไป”

“โธ่เว้ย!!” เมื่ออีกคนดื้อนัก มาเฟียจอมโหดนำร่างเล็กขึ้นมาพาดบ่าแกร่ง แล้วพาเข้าข้างในรั้วคฤหาสน์

“ปล่อยฉัน ไอ้มาเฟียเลว” กำปั้นน้อยทุบตีหลังกว้างถี่รัว เธอหวังทำให้เขาเจ็บและยอมปล่อย แต่แรงมดกลับไม่ได้ทำให้เขาสะท้านสักนิด เจย์เดนยังคงแบกเธอก่อนพาขึ้นรถและขับเข้าข้างใน

รถหรูแล่นจอดสนิท ชายหนุ่มรีบเดินลงจากรถและวนไปฝั่งของณิชา

“ลงมา” เขาเปิดประตูพร้อมออกคำสั่งกับเธอ

“ไม่” หญิงสาวกอดอกและเบือนหน้าไปทางอื่น เธอจะไม่มีทางยอมทำตามคำสั่งของเขาเด็ดขาด

“ฉันบอกให้ลงมา” เขากดเสียงต่ำ

“ไม่”

“อยากลองดีนักใช่ไหม” เจย์เดนคว้าท่อนแขนเล็ก ดึงเธอจนเซถลาไปอยู่ในอ้อมแขนแกร่งก่อนจูงแขนขาวเนียนหวังพาเข้าข้างใน

“คุณจะพาฉันไปไหน ฉันไม่ไปนะคะ” เธอยังคงดื้อดึงไม่ยอมง่าย ๆ

“อย่าให้ฉันต้องโกรธไปมากกว่านี้” จ้องเขม็งคนตัวเล็กด้วยสายตาดุดัน

สุดท้ายณิชาจำใจเดินตามเจย์เดนไม่มีทางเลี่ยง เธออยากจะร้องไห้เหลือเกินที่คิดว่าก่อนหน้านี้หนีพ้นแล้วแต่เปล่าเลย

“รีบตามมาเร็ว ๆ”

“ไอ้เลว ฉันเกลียดคุณ”

“เฮอะ” คำด่าของณิชาไม่ส่งผลต่อเจย์เดน เขาแค่หันมายิ้มให้กับเธอเพียงเท่านั้น ช่างเป็นรอยยิ้มน่ากลัวยิ่งนัก