LOGINShare
บทที่ 7 ใจร้าย
Last Updated:
2025-05-09 00:40:00แสงตะวันยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องนอนโทนสีดำ ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหรา บ่งบอกถึงรสนิยมมาเฟียหนุ่มเป็นอย่างดี
คนตัวเล็กบนเตียงปรือตาขึ้นเชื่องช้า เพื่อปรับสภาพให้คุ้นชินกับแสงแยงตา
“อื้อ”
“ตื่นแล้วก็ไสหัวไปซะ”
เสียงดังในระยะใกล้เคียงทำให้ณิชาหันมองก่อนพบกับเจ้าของห้องในสภาพชุดคลุมอาบน้ำ เส้นผมเปียกชุ่ม ไม่ต้องบอกก็รู้เพิ่งผ่านการอาบน้ำมาหมาด ๆ
“คุณ” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง หญิงสาวเด้งตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมคว้าผ้าห่มคลุมเรือนร่าง
ร่างกายของเธอเต็มด้วยรอยแดงมากมาย ตอกย้ำได้ดีว่าเรื่องเมื่อคืนคือความจริงไม่ใช่ความฝัน เธอกับเขามีอะไรกันแล้ว
“ไม่ต้องห่วงผู้หญิงจืดชืดอย่างเธอ ฉันไม่กินซ้ำสองหรอก”
คำพูดของมาเฟียจอมโหดทำให้เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากัน เพื่อข่มความเจ็บปวด เขาช่างเป็นผู้ชายที่แย่ที่สุด
“ทำไมยังไม่ไปอีกล่ะ” เธอไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหนทำเอาเขางุนงงไม่น้อย ก่อนเจย์เดนจะนึกบางอย่างขึ้นได้แล้วพูดออกมา
“อยากได้เงินสินะ” เท้าใหญ่ก้าวเดินไปข้างเตียง เขาเปิดลิ้นชักพร้อมหยิบอะไรสักอย่างออกมา ก่อนกรอกจำนวนเงินลงในเช็คนำไปยื่นให้เธอ
“รับไปสิ แล้วรีบไสหัวกลับไปทำงาน”
“อะไรคะ” นัยน์ตากลมโตมองสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าสลับมองหน้าหล่อเหลา คิ้วโก่งเลิกขึ้นอย่างสงสัย ไม่ใช่ไม่รู้สิ่งนั้นคืออะไรแต่ไม่เข้าใจจะให้ทำไม
“ค่าตัวเธอไง” ไม่พูดเปล่า เขายัดเช็คใบนั้นใส่ในมือของณิชา
หญิงสาวมองเช็คในมือด้วยสายตาแข็งกระด้าง เขาพูดจาทำร้ายจิตใจเธอยังไม่พออีกเหรอ นี่คิดจะดูถูกด้วยสินะ เธอทนไม่ไหวจัดการฉีกของในมือจนแหลกและปาใส่หน้าคมคาย
“กล้าดียังไงมาทำแบบนี้กับฉัน” มาเฟียหนุ่มพุ่งตัวเข้าหาณิชาอย่างไว ไม่วายบีบปลายคางมนแทบแหลก จ้องเขม็งเธอปานจะกินเลือดกินเนื้อ
“แล้วคุณล่ะ มีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้กับฉัน” เธอจ้องเขากลับอย่างไม่เกรงกลัว
“เฮอะ ไม่น่าถามฉันจับเธอมาเป็นเชลย ฉันมีสิทธิ์จะทำอะไรกับเธอก็ได้”
“คุณมันเลว เลวยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน ฉันเกลียดคุณ” เธอตอกกลับใส่หน้าของอีกคน
“ออกไปจากห้องฉันได้แล้ว ก่อนฉันจะหมดความอดทน” เจย์เดนพยายามควบคุมสติ ไม่ให้พลั้งมือทำร้ายณิชาไปมากกว่านี้ เพราะเธอต้องอยู่ให้เขาทรมานอีกนาน
“ไปสิวะ!!” ชายหนุ่มก้าวลงจากเตียงก่อนหยิบชุดคลุมอาบน้ำที่อยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงโยนใส่หน้าณิชาพร้อมตะโกนไล่
“เลวที่สุด”
“รีบไปซะ ก่อนฉันจะให้เธอเดินแก้ผ้าออกจากห้องให้ลูกน้องฉันเอา”
คราวนี้หญิงสาวไม่ได้โต้กลับ ย่อมทราบดีคนอย่างเขาทำอย่างที่ลั่นวาจาจริง ฉะนั้นจำเป็นต้องเลี่ยงไปก่อน
ณิชารีบแต่งตัวและออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ทันทีที่กลับถึงห้องพักของตัวเองก็ทรุดกายนั่งลงดั่งคนหมดแรง แล้วปล่อยโฮออกมาราวกับคนใจสลาย
“ฮือ ๆ แม่ขา…ณิกลัวเหลือเกิน” หญิงสาวโอบกอดตัวเองพลางนึกถึงมารดาผู้ล่วงลับ มารดาของเธอจากไปตั้งแต่เธออายุเพียงเจ็ดขวบเท่านั้น
ก๊อก! เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นเรียกความสนใจของณิชาหันไปมอง เธอค่อย ๆ พยุงกายเดินไปเปิดประตูเพื่อดูว่าเป็นใคร
“เอาไป”
“คะ” ณิชามองยูนิฟอร์มแม่บ้านในมือของสาวใช้คนหนึ่ง
“รับไปสิ บอสสั่งให้เอามาให้เธอ”
“ให้ฉันทำไมคะ” คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน
“เอาไปเปลี่ยนสิ บอสบอกว่าเธออยู่ที่นี่ต้องทำงานบ้านทุกอย่างเหมือนพวกเรา ไม่ได้ให้อยู่ฟรี ๆ”
“อ๋อค่ะ” คำอธิบายของคนตรงหน้าทำให้เข้าใจได้ทันที
“เปลี่ยนเสร็จแล้วรีบตามมา หัวหน้าแม่บ้านจะแจ้งหน้าที่ให้เธอเอง” พูดจบ สาวใช้คนดังกล่าวจากไปทันใด ทิ้งณิชามองชุดแม่บ้านในมือครู่หนึ่ง
“เอาเถอะ” เธอหลับตาลงและเบิกขึ้นใหม่อีกครั้งพลางพ่นลมหายใจเฮือกหนึ่ง ไม่ว่าอะไรจะเกิดก็ต้องเกิดต้องรับมือให้ได้ตราบใดยังอยู่ที่นี่
หลังจากณิชาจัดการธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย เธอก็มุ่งหน้าไปหาแมรี่หัวหน้าแม่บ้านทันที ก่อนได้รับงานตามที่มอบหมาย
การทำงานของหญิงสาวไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ไม่ต่างจากการทำงานแม่บ้านทั่วไป ทว่าเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นขณะเธอกำลังจะเดินกลับห้องพักช่วงเที่ยง
ทันใดนั้นเกิดอาการหน้าวูบ ขณะคิดว่าต้องล้มลงแน่นอน จู่ ๆ แขนกำยำของใครคนหนึ่งรับร่างเธอไว้ได้ทัน
“คุณ” เงยหน้ามองคนที่ช่วยเหลือ
“เป็นอะไรไหมครับ” ไททันเอ่ยถามอย่างสุภาพ เขาบังเอิญเดินผ่านมาทางนี้พอดีจึงเข้ามาช่วย
“ปวดหัวค่ะ” เธอยังคงอยู่ในอ้อมกอดของบอดี้การ์ดหนุ่ม เพราะทรงตัวไม่ได้เนื่องจากวิงเวียนศีรษะ
ทั้งคู่ไม่อาจล่วงรู้เลย เจย์เดนกำลังจ้องมองอย่างไม่สบอารมณ์ มาเฟียหนุ่มก้าวเดินฉับ ๆ ตรงไปเบื้องหน้า ก่อนกระชากณิชาจนตัวปลิวไปอยู่ข้างเขา
“ทำอะไรกัน” จ้องมองลูกน้องคนสนิทก่อนหันมองคนตัวเล็กข้างกาย ซึ่งสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีสักเท่าไร แต่ไม่ได้ใส่ใจมากนักเพราะคิดว่าเธอเสแสร้ง
“คุณณิชากำลังจะเป็นลม ผมแค่ช่วยพยุงไว้เฉย ๆ” ไททันบอกตามความจริง
“ฉันไม่เชื่อหรอก”
“จริงนะครับบอส”
“ตามมา” ยกยิ้มมุมปากพลางปรายตามองณิชา จากนั้นจูงข้อมือเล็กให้เดินตามและไม่วายออกคำสั่งกับลูกน้องคนสนิท ไททันไม่เข้าใจพฤติกรรมของเจ้านายแต่ยอมเดินตามเข้าข้างใน
เจย์เดนเหวี่ยงณิชาไปกองกับพื้นห้องโถง ชายหนุ่มมองเธอไม่ต่างจากตัวน่ารังเกียจ
“ร่านนักใช่ไหม”
“บอสจะทำอะไรครับ” ไททันเริ่มรู้สึกถึงสิ่งไม่ชอบมาพากล กลัวเจ้านายหนุ่มจะทำในสิ่งที่ไม่คาดคิด
“ใครอยู่แถวนี้มาหน่อย”
“ครับบอส” บอดี้การ์ดประมาณห้าคนวิ่งกรูมาหาเจ้านายหนุ่มตามเสียงเรียก
“ฉันยกผู้หญิงคนนี้ให้พวกนายจะทำอะไรก็ได้ตามสบาย”
“เอ่อ บอสครับ” ไททันเอ่ยขึ้นหมายจะห้ามปรามเจย์เดน
“อย่ายุ่งไททัน ไปดิวะ” ประโยคท้ายหันไปออกคำสั่งกับลูกน้องคนอื่น ๆ อีกห้าคนซึ่งยืนนิ่งไม่มีท่าทีจะขยับ
“ไปสิ!!”
“ครับ ๆ”
ทันทีที่ชายชุดดำเหล่านั้นเข้ามาหาเธอ หญิงสาวพยายามป้องกันตัวเองสุดฤทธิ์ให้รอดพ้น แม้สติเลือนรางเต็มทีก็ตามแต่ไม่มีทางยอมให้คนเหล่านั้นย่ำยีง่าย ๆ
“อย่าเข้ามานะ” ว่าพลางเขยิบหนี
“อยู่เฉย ๆ เถอะคนสวย” หนึ่งในบอดี้การ์ดพูดขึ้น
“ไม่ ๆ อย่ามายุ่งกับฉัน”
เม็ดเหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผากเกลี้ยงเกลา อุณหภูมิในร่างกายของเธอเริ่มสูงขึ้นเรื่อย ๆ เพราะพิษไข้
“กรี๊ด…” ณิชากรีดร้องลั่นเมื่อคนเหล่านั้นเข้ามาใกล้กว่าเดิม วินาทีต่อมาคนตัวเล็กสลบคาพื้นห้อง ทุกคนบริเวณนั้นต่างมองหญิงสาวอย่างตกตะลึง ยกเว้นเจย์เดนที่คิดว่าเธอแสร้งทำ
“ไปดูสิไททัน ยังหายใจอีกไหม”
“ครับ” ไททันเดินเข้าไปหาณิชา ก่อนยื่นนิ้วแกร่งเข้าใกล้จมูกของเธอเพื่อตรวจสอบดูว่าอีกคนยังหายใจอีกหรือไม่
“เป็นไงบ้างไททัน”
“หายใจอยู่ครับ”
“พาขึ้นไปบนห้องรับรองแขกแล้วตามหมอมาด้วย” สิ้นคำพูด มาเฟียหนุ่มหมุนตัวย่างเท้าจากไปทันใด ไม่เหลียวมองณิชาสักนิด
“คุณณิชาครับ” ไททันเขย่าคนสลบเบา ๆ เพื่อเรียกสติ ทว่าไม่มีการตอบสนองใด
“ลูกพี่ เธอเป็นยังไงบ้าง” หนึ่งในบอดี้การ์ดถามขึ้นอย่างเป็นห่วง พวกเขาไม่มีเจตนาจะทำเช่นนั้นกับณิชา แต่หากไม่ทำก็กลัวเจ้านายจะจัดการพวกเขาแทน
“ไม่เป็นไรแล้ว พวกนายกลับไปทำงานเถอะและก็เงียบ ๆ ละไม่ต้องพูดอะไรมาก”
“ครับ ๆ”
“เฮ้อ…ขอโทษนะครับคุณณิชา” ไททันไม่รอช้าช้อนร่างบอบบางเข้าสู่วงแขนและพาขึ้นไปบนห้องนอนรับรองแขก จากนั้นรีบโทรตามแพทย์ประจำตระกูลทันที
Related chapters
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 8 หลบหนี
“นี่มันอะไร ไททัน” ลีออนแพทย์หนุ่มประจำตระกูลหรือน้องบุญธรรมของเจย์เดนเอ่ยถามหลังจากตรวจร่างกายณิชาเสร็จเรียบร้อย“เอะอะเสียงดังอะไรกัน ลีออน” เสียงทุ้มของเจย์เดนแทรกขึ้น ก่อนเดินมาหยุดข้างกายของน้องบุญธรรม“พี่ ผู้หญิงคนนี้คือใคร” หันมองณิชาก่อนจ้องมองหน้าเจย์เดนอย่างเค้นคำตอบ“ไม่ใช่เรื่องของนาย เสร็จแล้วก็กลับไปได้”“แต่…” แพทย์หนุ่มจำใจต้องเงียบลง ทันทีที่เห็นใบหน้าไม่พึงพอใจของพี่ชายบุญธรรม“ถ้าไม่มีอะไรก็กลับไปได้แล้ว”“ครับ” ก่อนจากไป ลีออนเหลือบมองสาวเอเชียอีกครั้งด้วยความสงสัย“ไททันไปส่งลีออน”“ครับ” โน้มตัวทำความเคารพเจ้านายหนุ่ม แล้วจากไปพร้อมกับลีออน ปล่อยให้เจย์เดนอยู่กับณิชาตามลำพังมาเฟียหนุ่มเดินมานั่งบนเตียงข้างคนตัวเล็ก เขาช้อนตามองเธอด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง คาดเดาไม่ได้เลยคนตัวโตกำลังคิดอะไรอยู่ แววตาที่มองเธอเย็นยะเยือกทำเอาใครก็ตามที่ได้เห็นต้องรู้สึกเย็นสะท้านทั่วร่างกาย“อย่าฝันว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่าย ๆ”ณิชาเริ่มรู้สึกตัว ดวงตากลมโตลืมขึ้นอย่างชักช้า ก่อนสะดุ้งที่เห็นมาเฟียจอมโหด หญิงสาวรีบเด้งตัวอย่างไวและถอยหลังหนีชิดหัวเตียง“เฮอะ กลัวเหรอ”“คุณมันเลวที่สุด”“ด่
Last Updated : 2025-05-09กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 9 กักขัง
“เข้าไป” เจย์เดนเปิดประตูห้องหนึ่งพร้อมสั่งคนตัวเล็กข้างกายเข้าไปข้างใน“ไม่เอา” หญิงสาวส่ายหน้าไปมา เธอกลัวความมืดจึงไม่กล้าเข้าไปตามลำพัง“นี่คือบทลงโทษของเธอ เข้าไปซะ!!”“ไม่เอา ขอร้องอย่าทำแบบนี้”“เธอไม่มีสิทธิ์ขัดขืน” เขาผลักร่างเล็กไปด้านในก่อนล็อกประตูโดยไม่สนใจเสียงร้องของณิชา แล้วเดินออกห่างจากบริเวณนั้นปัง! มือเล็กทุบประตูถี่รัวพลางส่งเสียงเรียกคนข้างนอก ทว่าไม่มีใครสนใจเลย กระทั่งเริ่มรู้สึกเหนื่อยล้าจนหยุดลง“ฮึก ฮือ ๆ ณิกลัวเหลือเกิน” หญิงสาวนั่งชันเข่าและปล่อยน้ำตาปลอบประโลมจิตใจในยามนี้ภาพความทรงจำในอดีตพรั่งพรูเข้ามาในหัวราวกับหนังม้วนหนึ่ง แม้อยากสลัดทิ้งก็ทำไม่ได้เพราะสถานการณ์ในตอนนี้บีบบังคับทำให้นึกถึงย้อนหลังไปเมื่อสิบสามปีก่อน ในคืนที่ฝนตกหนักภายในบ้านขนาดปานกลาง เด็กหญิงวัยสิบขวบกำลังถูกแม่เลี้ยงฉุดกระชากและลากพาไปยังที่หนึ่ง “น้าจะพาณิไปไหน” ณิชาในวัยสิบขวบถามด้วยเสียงสะอื้น“พาแกไปขังไง ดื้อนักใช่ไหม”“ณิไม่ได้ดื้อนะคะ” เด็กหญิงพยายามอธิบายให้ผู้เป็นแม่เลี้ยงฟัง “มันโกหกแม่ นังณิมันตีหนูด้วย” เด็กหญิงอีกคนรุ่นราวคราวเดียวกับณิชาแทรกขึ้น“แกตีลูกฉันด้วย
Last Updated : 2025-05-09กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 10 ยอมจำนน
ท่ามกลางความเงียบสงัดมีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่ทำงาน นับจากสาวใช้ออกจากห้องราว ๆ เกือบห้านาที ณิชาและเจย์เดนต่างฝ่ายต่างไม่ยอมเปล่งวาจาใดออกมาสักคำ กระทั่งหญิงสาวทนไม่ไหวเพราะอึดอัดมากเหลือเกินจึงพูดขึ้นทำลายความเงียบ“คุณคะ”“อะไร” หันขวับมองคนตัวเล็ก อยากจะรู้เหลือเกินจะมาไม้ไหน ผู้หญิงอย่างเธอร้ายลึกยิ่งนักซึ่งเขาจะไม่มีวันหลงกลเด็ดขาด“ณิยอมคุณทุกอย่างแล้ว ขอร้องอย่าทำแบบนั้นกับณิอีกเลย” ณิชาหมายถึงการขังเธอไว้ในห้องใต้ดิน“พูดแบบนี้หมายความว่าไง” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ปรายตามองคนตัวเล็ก“ณิยอมทุกอย่างไม่ว่าคุณจะทำอะไรกับณิ แต่อย่าขังณิไว้ที่ห้องนั้นอีกเลย ณิกลัว” เสียงหวานเริ่มสั่นเครือ“เฮอะ! มุกตื้น ๆ คิดว่าฉันดูไม่ออกเหรอ จะหลอกให้ฉันตายใจใช่ไหม หลังจากนั้นก็จะหนี”“ณิพูดจริง ๆ นะคะ ณิยอมทำทุกอย่างตามคำสั่งของคุณ” เธอเหนื่อยเกินกว่าจะโต้แย้ง“พูดจริงเหรอ ที่บอกว่าจะยอมทุกอย่าง” ถามอย่างมีเลศนัย สายตาคมกริบคอยจ้องคนตัวเล็กราวกับจับผิด“ค่ะ”“ถ้าเธอไม่ได้โกหก ฉันจะลองเชื่อดูสักครั้ง แต่ถ้าเธอกล้าหลอกฉันรู้ไว้ด้วยว่าฉันไม่ปล่อยไว้เด็ดขาด”“ณิไม่กล้าหลอกคุณหรอกค่ะ” หญิงสาวมอง
Last Updated : 2025-05-09กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 11 ค่ำแสนเร่าร้อน Nc+
หลังจากเจย์เดนอิ่มหนำจึงอุ้มคนตัวเล็กไปวางบนเคาน์เตอร์ที่มีกระจกสะท้อนภาพคนทั้งสองณิชาเบือนหน้าหนีไปอีกทาง เมื่อชายหนุ่มถอดอาภรณ์ออกจนหมดสิ้น เผยให้เห็นกายแกร่งแสนสมบูรณ์ อกล่ำสันและกล้ามเนื้อแขนเป็นมัด ๆ โดยเฉพาะส่วนนั้นของเขาชี้ผงาดพร้อมกระแทกกายแกร่งขยับตัวเข้าใกล้หญิงสาว ฝ่ามือหนาจับขาเรียวแยกออกจากกัน ไม่รอช้าสอดแทรกความเป็นชายเข้าในตัวเธอจนสุดลำ“อื้อ” ณิชาโอบกอดคนตัวโตแน่น เธอรู้สึกจุกเมื่ออีกคนเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว“เจ็บเหรอ” ถามเสียงโทนต่ำ“ค่ะ”“ถ้าเจ็บก็กอดฉันแน่น ๆ ฉันจะเริ่มขยับแล้ว”“อื้อ” ดวงตากลมโตหลับพริ้ม จังหวะการกระแทกของเขานุ่มนวลจนเธอรู้สึกผ่อนคลาย“ไม่ต้องกลั้น ปล่อยออกมาเลย ฉันอยากได้ยินเสียงหวานของเธอ” มาเฟียหนุ่มพูดพร้อมถอดเสื้อผ้าให้คนตัวเล็ก จนตอนนี้เธอและเขาอยู่ในสภาพเปลือยทั้งคู่กายคนทั้งสองแนบชิดกันราวกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นปราด ลมหายใจเริ่มถี่รัวมากขึ้น“อ๊ะ อ๊า” สุดท้ายณิชาไม่สามารถกลั้นเสียงร้องได้อีกต่อไป เธอเปล่งเสียงดังลั่นห้องน้ำ ซึ่งเขารู้สึกพึงพอใจมากก่อนกดจูบแก้มนุ่มหนัก ๆ ไม่วายงับหนึ่งทีอย่างมันเขี้ยวเจย์เดนใส่เข้าในตัวอีกคนแบบไม่ยั้งให้สาสม
Last Updated : 2025-05-09กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 12 ทำอะไรก็ผิดไปหมด
แสงตะวันในยามเช้าสาดกระทบมายังปลายเตียง หญิงสาวลุกขึ้นจากที่นอนก่อนจัดการกิจวัตรประจำวันจนเสร็จเรียบร้อย แล้วแบกร่างไร้เรี่ยวแรงไปทำงานดั่งทุกวัน แม้เมื่อคืนเพิ่งผ่านศึกรักหนักหน่วงมากแค่ไหน พอเช้าต้องไปทำหน้าที่แม่บ้างซึ่งห้ามปริปากบ่นสักคำในเมื่ออยู่ในฐานะเชลยไม่มีสิทธิ์พูดหรือแสดงท่าทีใด ๆ ทั้งสิ้นให้เจ้าของคฤหาสน์เห็น ต้องอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว แม้กระทั่งการโต้เถียงหรือทะเลาะกับแม่บ้านคนอื่น ๆ ยังทำไม่ได้“เฮ้อ อยากกลับบ้านจัง” ถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความรู้สึกมากมาย ไม่รู้ว่าต้องอยู่ในฐานะเชลยอีกนานแค่ไหน จนกว่าเขาจะยอมปล่อยเป็นอิสระหญิงสาวมองทางเบื้องหน้าพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอด จากนั้นรีบมุ่งหน้าไปยังที่หมายหลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย เธอไม่รอช้าไปยังห้องนอนของเจย์เดนตามคำสั่งที่ได้รับเมื่อคืน คือการทำความสะอาด ขณะกำลังปัดฝุ่นตามซอกเตียง ทันใดนั้นสายตาดันปะทะเข้ากับรูปภาพใบหนึ่ง เมื่อหยิบขึ้นดูพบว่าเป็นภาพของสาวสวยคนหนึ่ง ผมลอนสีบลอนด์ ดวงตาสีครามราวกับน้ำทะเล ช่างเป็นผู้หญิงสวยมาก ใครที่ได้เห็นต้องหลงใหลตามกัน ขนาดเธอเป็นผู้หญิงยังรู้สึกชอบเลย“ใครเหรอ สวยจ
Last Updated : 2025-05-09กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 13 คนอารมณ์ไม่ดี
จากเหตุการณ์เมื่อช่วงกลางวัน เจย์เดนเอาแต่นั่งดื่มเหล้าตั้งแต่เย็นจรดค่ำอย่างหงุดหงิดที่ห้องทำงานของบาร์“โธ่เว้ย!! หมดแล้วเหรอวะ” กระแทกขวดเหล้าลงบนโต๊ะกระจกตัวเตี้ยเบื้องหน้าความรู้สึกตอนนี้พลุ่งพล่านยิ่งนัก หากใครเข้ามารบกวนเวลานี้คงโดนไม่ใช่น้อย สาเหตุนั่นมาจากณิชา เพราะโมโหที่เธอสร้างปัญหาไม่จบไม่สิ้น แต่พอได้เห็นแววตาเศร้าของคนตัวเล็กก็ทำเอาปวดหนึบ จนเขาเองไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่สุดท้ายมานั่งดื่มเหล้าระบายความเครียด จากเดิมตั้งใจจะทำงานแต่จิตใจว้าวุ่นเหลือเกิน จนไม่อาจทำอะไรทั้งนั้น“ไททัน เอาเหล้ามาหน่อย” ตะโกนบอกคนนอกห้อง สักพักไททันเปิดประตูเข้ามาพร้อมขวดเหล้า“ได้แล้วครับ” บอดี้การ์ดหนุ่มวางขวดเหล้าตรงหน้าเจย์เดน แล้วจากไปทันใดเนื่องจากอารมณ์ของเจ้านายไม่คงที่ เขากลัวโดนลูกหลงแอ๊ด! พ้นร่างไททันไม่กี่นาทีประตูห้องเปิดอีกครั้ง ชายหนุ่มเตรียมจะอ้าปากด่าเพราะคิดว่าเป็นลูกน้องคนสนิท แต่หยุดชะงักเมื่อเห็นหน้าบุคคลมาใหม่“มาทำไม” เอ่ยถามเสียงเรียบ แล้วหันมาสนใจดื่มเหล้าต่อ ก่อนอีกคนจะเดินไปนั่งตรงโซฟาข้างกายเขา“นี่เป็นคำพูดแรกของคนที่ไม่ได้เจอตลอดหนึ่งสัปดาห์เหรอ เย็นช
Last Updated : 2025-05-09กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 14 พลาดโดนลูกหลง
“คุณณิชาครับ”“คะ” คนตัวเล็กกำลังจะกลับห้องเป็นอันต้องหยุดชะงักก่อนหันหลังไปมองคนที่เรียกตัวเอง “มีธุระอะไรกับณิหรือเปล่าคะ”“คุณณิชาจะไปไหนเหรอครับ”“เรียกณิเฉย ๆ เถอะค่ะ”“ครับ”“แล้วมีธุระอะไรกับณิเหรอคะ” เป็นไปไม่ได้คนอย่างไททันจะเรียกเธอเฉย ๆ หากไม่มีเรื่องสำคัญ“เย็นนี้คุณต้องไปงานเลี้ยงกับบอส”“หมายถึงณิต้องไปงานเลี้ยงกับเจ้านายของคุณเหรอคะ” ถามกลับอีกครั้ง เผื่อเข้าใจผิด“ครับ”“ทำไมต้องเป็นณิด้วยคะ” เมื่อเช้ายังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แล้วตอนนี้เกิดอะไรถึงอยากให้ไปงานเลี้ยงด้วย เธอเดาอารมณ์เจย์เดนไม่ได้เลย “เอ่อ ผมก็ไม่ทราบครับ” เขามีหน้าที่ทำตามคำสั่งเจ้านายเท่านั้น จึงไม่สามารถล่วงรู้ถึงความคิดของเจย์เดน“ณิต้องทำยังไงบ้าง” แม้อยากปฏิเสธมากแค่ไหน ย่อมทราบดีคงทำไม่ได้ จำเป็นต้องยอมรับโดยปริยาย“สักพักจะมีคนจากห้องเสื้อมาช่วยแต่งตัวให้คุณณินะครับ”“ค่ะ” หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ หลังจากคุยรายละเอียดเพิ่มกับไททันเสร็จเรียบร้อย จึงไปรอคนจากห้องเสื้อยังห้องนอนรับรองแขกที่เคยพักครั้งก่อนณิชานั่งรออย่างใจเย็นพร้อมกับครุ่นคิดอะไรเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งผ่านไปสักพักคนจากห้องเสื้อปรากฏ จากน
Last Updated : 2025-05-09กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 15 พ้นขีดอันตราย
หลังจากมาถึงโรงพยาบาล หญิงสาวถูกนำตัวส่งห้องฉุกเฉินทันที ซึ่งเจย์เดนนั่งคอยหน้าห้องอย่างกระวนกระวายใจกอปรกับเป็นห่วงคนตัวเล็ก“บ้าเฮ้ย!! ทำไมเธอต้องโดนยิงด้วยวะ” มือหนาประสานเข้าหากันพลางปรายตามองพื้น วินาทีนี้รู้สึกเหมือนหัวใจเต้นระรัวแทบทะลุออกนอกอก ทั้งร้อนรุ่มไปหมด“พี่ เกิดอะไรขึ้น” แพทย์หนุ่มในชุดกาวน์สีขาวสะอาดตาเดินมาหยุดตรงหน้าเจย์เดน“ลีออนช่วยณิชาด้วย” เด้งตัวลุกไปประชันหน้าลีออน“หมายถึงผู้หญิงคนนั้นเหรอ”“อืม ช่วยหน่อย”“ครับ ผมจะพยายามทำให้เต็มที่”“ฝากด้วยนะลีออน” ทั้งที่ทราบดีน่าจะไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่ใจหนึ่งอดเป็นห่วงไม่ได้“ครับ” แพทย์หนุ่มเหลือบมองห้องฉุกเฉินครู่หนึ่ง ไม่รอช้าย่างกรายเข้าข้างในเพื่อปฏิบัติหน้าที่“เฮ้อ” หย่อนก้นนั่งลงพร้อมถอนหายใจเฮือกด้วยความโล่งอก ตอนนี้เธอถึงมือแพทย์คงไม่น่าจะเป็นอะไรมาก“เธอห้ามเป็นอะไรนะณิชา ฉันต้องเอาคืนเธอให้มากกว่านี้”เวลาล่วงเลยผ่านไป การช่วยเหลือณิชาผ่านพ้นไปด้วยดี โชคดีไม่โดนจุดสำคัญ เธอจึงรอดพ้นมาอย่างปลอดภัย ก่อนจะโดนย้ายไปห้องพักฟื้น“บอสครับ” ประตูห้องถูกเปิดพรวดพร้อมกับเสียงเรียกของลูกน้องคนสนิท“เป็นไงบ้างได้เ
Last Updated : 2025-05-09
Latest chapter
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 20 ไม่ปล่อยให้ห่าง
หลังจบศึกรักณิชานอนหันหลังให้เจย์เดน หญิงสาวอยากจะกลับห้องเหมือนทุกครั้งแต่เขาไม่อนุญาต จึงทำได้แค่พลิกตัวไปอีกด้านและปล่อยน้ำตาให้ไหลเปียกหมอน“เสียใจขนาดนั้นเลยเหรอ ที่ฉันพูดแบบนั้น” เจย์เดนขยับกายเข้าใกล้ณิชาพร้อมยกแขนกำยำโอบเอวคอดกิ่ว ซุกหน้าคมคายกับคอระหงด้วยความหลงใหลในกลิ่นกายสาวความจริงเขาไม่มีเจตนาจะพูดเช่นนั้น แค่อยากปล่อยน้ำรักใส่ในตัวเธอเท่านั้น ไม่รู้ด้วยซ้ำทำไมถึงอยากทำแบบนั้น ทั้งที่กับคนอื่นไม่เคยทำเลยแต่กับเธอช่างแตกต่างออกไป“คุณจะทำร้ายณิยังไงก็ได้ แต่อย่าเอาลูกมาเป็นเครื่องมือ” ใบหน้าหวานเปื้อนคราบน้ำตาหันมองเจย์เดน สายตาของเธอบ่งบอกถึงความเสียใจเป็นอย่างมาก“แล้วทีเธอทำกับคริสล่ะ รู้ไหมว่าคริสเสียใจมากแค่ไหน”“ณิไม่ได้ทำร้ายคริสตัล เมื่อไรคุณถึงจะเชื่อกันบ้าง” เอ่ยบอกด้วยเสียงสะอื้น เธอเหนื่อยเหลือเกินจนบางครั้งก็อยากหายไปเลย“ทำไมฉันต้องเชื่อผู้หญิงอย่างเธอ”“สักวันคุณจะเสียใจที่ทำแบบนี้กับณิ” หญิงสาวผลักคนตัวโตออกห่างและเตรียมจะลุกขึ้นจากเตียงให้เร็วที่สุด เจย์เดนไวกว่าคนตัวเล็กจึงกระชากท่อนแขนเรียวจนเธอล้มเซอยู่บนตัวเขา มาเฟียหนุ่มใช้สองแขนแกร่งรัดร่างเล็กเพื่
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 19 เอาคืน Nc+
หลายอย่างที่เกิดขึ้นในคฤหาสน์ช่วงนี้ทำเอาณิชางุนงงไม่น้อย ทุกคนเป็นมิตรกว่าเมื่อก่อน แต่ยังไม่มีใครเข้ามาคุยกับเธออยู่ดียังคงหลีกเลี่ยงเหมือนเดิม สำหรับเธอแค่นี้ดีมากแล้วเพราะไม่อยากมีปัญหากับใคร หนำซ้ำเหล่าสาวใช้ที่เคยรังแกก็ไม่เห็นหน้าอีกเลย ไม่รู้หายไปไหน“ทำไมตื่นเต้นอย่างนี้นะไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย” มือเรียวยกขึ้นทาบหน้าอกด้วยอาการใจเต้นระรัว ขณะนั่งอยู่ปลายเตียงรอเจย์เดนอาบน้ำหลังจากคืนนั้นที่เขาปล่อยเธอไป ผ่านมาแล้วสองสัปดาห์นี่เป็นครั้งแรกเขาเรียกหาอีกหนทำเอาเธอประหม่าไม่น้อยแอ๊ด! เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมเสียงฝีเท้าใหญ่กำลังก้าวเดินมาหาก่อนหยุดตรงหน้าณิชา“หวังว่าคืนนี้จะไม่มีอะไรผิดพลาดอีกนะ” เจย์เดนเชยปลายคางเล็กขึ้นมาสบตา“ไม่ค่ะ” เอ่ยตอบเสียงแผ่วเบา ใจสาวเต้นถี่รัวแทบทะลุออกนอกอก กายสาวสะท้านอย่างตื่นเต้น นานมากแล้วระหว่างเธอและเขาไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่าก็นับตั้งแต่เธอเข้าโรงพยาบาลความปรารถนาที่เจย์เดนมีต่อณิชาพลุ่งพล่านมากยิ่งขึ้น เขาไม่รีรอจะประกบปากหยักลงบนปากนุ่ม ดูดด่ำความหวานอย่างคนหิวกระหายขณะเดียวกันล้วงเข้าในเสื้อของณิชา ไต่เต้ามายังทรวงอกอวบอั๋นห่อหุ้มด้วยบรา
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 18 จัดการปัญหา
“ไททัน” เจย์เดนตะโกนเรียกลูกน้องคนสนิท บอดี้การ์ดหนุ่มได้ยินเสียงของเจย์เดนเรียกรีบวิ่งมาทันใด“ครับ” ถามพลางหอบหายใจ เพราะวิ่งขึ้นบันไดมา“ฉันอยากได้กล่องยา”“บอสเป็นอะไรหรือเปล่า” ปรายตามองเจ้านายด้วยความเป็นห่วง“ฉันไม่ได้เป็นอะไร แต่ณิชาเป็น”“ผมจะรีบไปเอามาให้เดี๋ยวนี้” ไททันหายไปจากบริเวณนั้นไม่นานก็กลับมาพร้อมกล่องปฐมพยาบาล แล้วยื่นให้แก่เจ้านายหนุ่ม“ไปสืบมาระหว่างที่ฉันไม่อยู่เกิดอะไรขึ้นกับณิชา”“ครับ”เจย์เดนหมุนตัวเข้าไปหาณิชาในห้องนอน ดวงตาคมช้อนมองคนตัวเล็กบนเตียงซึ่งหลับไปแล้ว เขานั่งลงข้างเธอก่อนถอดเสื้อและละเลงยาลงบนผิวกายเนียนนุ่มที่มีรอยช้ำอย่างเบามือ “มีอะไรทำไมถึงไม่พูดวะ” เขารู้สึกหัวเสียเป็นอย่างมากที่เห็นร่างกายคนตัวเล็กมีรอยช้ำ หนำซ้ำเธอยังปิดปากเงียบไม่ยอมบอกสักคำว่าเกิดอะไรขึ้น จนเขาต้องให้ไททันตามสืบเองชายหนุ่มก้มหน้าหล่อจูบหน้าผากเกลี้ยงเกลาอย่างนุ่มนวล ก่อนปัดเส้นผมปรกหน้าไปด้านข้าง และใส่เสื้อผ้าให้เธอดั้งเดิมเจย์เดนยังคงมองคนหลับปุ๋ยอย่างน่าเอ็นดูหลายนาที ไม่มีท่าทีจะขยับตัวไปไหน อัตราการเต้นหัวใจเริ่มผิดจังหวะยิ่งระรัวมากขึ้น จนเขาต้องเอามือมาบีบหน้
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 17 โดนกลั่นแกล้ง
ก๊อก! เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นปลุกณิชาตื่นจากภวังค์ ซึ่งกำลังนั่งชันเข่าบนเตียงขนาดกะทัดรัด หญิงสาวผงกศีรษะมองอย่างสงสัย ก่อนหย่อนเท้าลงแตะพื้นแล้วเดินไปเปิดประตูให้แก่คนข้างนอก“คุณเจย์” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง คิดไม่ถึงจะเป็นเขา“เข้าไปข้างใน” ไม่พูดเปล่า เจย์เดนดันคนตัวเล็กเข้าข้างในและรีบล็อกห้องทันใดด้วยความกลัวจะมีใครผ่านมาเห็น“คุณมาทำไมคะ” ค่อย ๆ ถอยหลังหนีคนตัวโต“ทำไมฉันจะมาไม่ได้” แขนกำยำโอบเอวคอดกิ่วพร้อมผลักคนตัวเล็กให้แผ่นหลังแนบชิดลงบนที่นอน ส่วนเขาก็คร่อมร่างเธอ“คุณเองไม่ใช่เหรอที่ไล่ณิ” หญิงสาวเบือนหน้าหนีพร้อมเอามือเรียวยันอกกว้างเพื่อเว้นระยะห่าง“โกรธเหรอ” ชายหนุ่มจับหน้าหวานให้หันมาสบตากัน“เปล่าค่ะ” ณิชาพยายามเบนสายตาไปด้านอื่น จนคนตัวโตรู้สึกหงุดหงิดเธอทำราวกับไม่อยากเห็นหน้ากันชายหนุ่มแนบริมฝีปากหยักบนกลีบปากอวบอิ่ม คราแรกณิชาขัดขืนไม่ยอมทำตามความปรารถนาของคนเหนือร่าง สุดท้ายต้องพ่ายแพ้ให้กับความอ่อนโยนของเขาจูบแสนหวานละมุนลิ้นไม่ได้สัมผัสมานานทำณิชาอ่อนระทวยง่ายดาย เผลอส่งเสียงร้องครางต่ำในลำคอ ก่อนสอดแขนเรียวคล้องคอแกร่ง จากนั้นปลดปล่อยเรือนร่างให้เขาสัมผัสเต
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 16 เมินเฉยต่อกัน
ณิชารักษาตัวอยู่โรงพยาบาลนานเป็นเดือนกว่าจะหายเป็นปกติ นับจากวันนั้นที่มีปากเสียงกับเจย์เดน เขาไม่มาเยี่ยมเธออีกเลย ระหว่างรักษาตัวก็ยังมีลีออนแวะเวียนมาคุยเล่นบ้าง พอทำให้คลายเหงาแต่ลึก ๆ ในใจมักจะมองหาคนใจร้ายเสมอ“พรุ่งนี้กลับบ้านได้แล้วนะครับ”“ค่ะ” ส่งยิ้มอ่อนแก่แพทย์หนุ่ม ท่าทางของเธอไม่ได้บ่งบอกถึงอาการดีใจสักนิด กลับกันฉายถึงความกังวลมากกว่า“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ถามพลางหรี่ดวงตามองใบหน้าสวย“เปล่าค่ะ”“ถ้ามีอะไรบอกผมได้นะครับ”“ขอบคุณนะคะ” สำหรับณิชาถึงลีออนจะใจดีกว่าเจย์เดนหลายเท่า แต่ไม่สนิทใจมากพอจะเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ให้ฟัง“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ถ้ามีอะไรก็เรียกได้เสมอ”“ค่ะ” ปรายตามองตามหลังชายหนุ่มจนลับหาย แล้วหันหน้ามองวิวข้างนอกอย่างครุ่นคิด หลายอย่างที่ผ่านเข้ามาในช่วงนี้ ทำให้เธอได้รับรู้อะไรมากมาย“คุณณิครับ”“คะ” หญิงสาวหันหน้ามองบุคคลมาใหม่และรีบเช็ดน้ำตาอย่างเร็วซึ่งไม่รู้ไหลตอนไหน “คุณณิร้องไห้ทำไมเหรอครับ”“คุณไททัน มีอะไรหรือเปล่าคะ” รีบเปลี่ยนประเด็นทันใดถึงแม้เจย์เดนจะไม่มาเยี่ยมณิชา แต่มาเฟียหนุ่มสั่งให้ไททันคอยดูแลหญิงสาวอย่างใกล้ชิด ไม่ให้คลาดสายตาเ
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 15 พ้นขีดอันตราย
หลังจากมาถึงโรงพยาบาล หญิงสาวถูกนำตัวส่งห้องฉุกเฉินทันที ซึ่งเจย์เดนนั่งคอยหน้าห้องอย่างกระวนกระวายใจกอปรกับเป็นห่วงคนตัวเล็ก“บ้าเฮ้ย!! ทำไมเธอต้องโดนยิงด้วยวะ” มือหนาประสานเข้าหากันพลางปรายตามองพื้น วินาทีนี้รู้สึกเหมือนหัวใจเต้นระรัวแทบทะลุออกนอกอก ทั้งร้อนรุ่มไปหมด“พี่ เกิดอะไรขึ้น” แพทย์หนุ่มในชุดกาวน์สีขาวสะอาดตาเดินมาหยุดตรงหน้าเจย์เดน“ลีออนช่วยณิชาด้วย” เด้งตัวลุกไปประชันหน้าลีออน“หมายถึงผู้หญิงคนนั้นเหรอ”“อืม ช่วยหน่อย”“ครับ ผมจะพยายามทำให้เต็มที่”“ฝากด้วยนะลีออน” ทั้งที่ทราบดีน่าจะไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่ใจหนึ่งอดเป็นห่วงไม่ได้“ครับ” แพทย์หนุ่มเหลือบมองห้องฉุกเฉินครู่หนึ่ง ไม่รอช้าย่างกรายเข้าข้างในเพื่อปฏิบัติหน้าที่“เฮ้อ” หย่อนก้นนั่งลงพร้อมถอนหายใจเฮือกด้วยความโล่งอก ตอนนี้เธอถึงมือแพทย์คงไม่น่าจะเป็นอะไรมาก“เธอห้ามเป็นอะไรนะณิชา ฉันต้องเอาคืนเธอให้มากกว่านี้”เวลาล่วงเลยผ่านไป การช่วยเหลือณิชาผ่านพ้นไปด้วยดี โชคดีไม่โดนจุดสำคัญ เธอจึงรอดพ้นมาอย่างปลอดภัย ก่อนจะโดนย้ายไปห้องพักฟื้น“บอสครับ” ประตูห้องถูกเปิดพรวดพร้อมกับเสียงเรียกของลูกน้องคนสนิท“เป็นไงบ้างได้เ
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 14 พลาดโดนลูกหลง
“คุณณิชาครับ”“คะ” คนตัวเล็กกำลังจะกลับห้องเป็นอันต้องหยุดชะงักก่อนหันหลังไปมองคนที่เรียกตัวเอง “มีธุระอะไรกับณิหรือเปล่าคะ”“คุณณิชาจะไปไหนเหรอครับ”“เรียกณิเฉย ๆ เถอะค่ะ”“ครับ”“แล้วมีธุระอะไรกับณิเหรอคะ” เป็นไปไม่ได้คนอย่างไททันจะเรียกเธอเฉย ๆ หากไม่มีเรื่องสำคัญ“เย็นนี้คุณต้องไปงานเลี้ยงกับบอส”“หมายถึงณิต้องไปงานเลี้ยงกับเจ้านายของคุณเหรอคะ” ถามกลับอีกครั้ง เผื่อเข้าใจผิด“ครับ”“ทำไมต้องเป็นณิด้วยคะ” เมื่อเช้ายังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แล้วตอนนี้เกิดอะไรถึงอยากให้ไปงานเลี้ยงด้วย เธอเดาอารมณ์เจย์เดนไม่ได้เลย “เอ่อ ผมก็ไม่ทราบครับ” เขามีหน้าที่ทำตามคำสั่งเจ้านายเท่านั้น จึงไม่สามารถล่วงรู้ถึงความคิดของเจย์เดน“ณิต้องทำยังไงบ้าง” แม้อยากปฏิเสธมากแค่ไหน ย่อมทราบดีคงทำไม่ได้ จำเป็นต้องยอมรับโดยปริยาย“สักพักจะมีคนจากห้องเสื้อมาช่วยแต่งตัวให้คุณณินะครับ”“ค่ะ” หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ หลังจากคุยรายละเอียดเพิ่มกับไททันเสร็จเรียบร้อย จึงไปรอคนจากห้องเสื้อยังห้องนอนรับรองแขกที่เคยพักครั้งก่อนณิชานั่งรออย่างใจเย็นพร้อมกับครุ่นคิดอะไรเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งผ่านไปสักพักคนจากห้องเสื้อปรากฏ จากน
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 13 คนอารมณ์ไม่ดี
จากเหตุการณ์เมื่อช่วงกลางวัน เจย์เดนเอาแต่นั่งดื่มเหล้าตั้งแต่เย็นจรดค่ำอย่างหงุดหงิดที่ห้องทำงานของบาร์“โธ่เว้ย!! หมดแล้วเหรอวะ” กระแทกขวดเหล้าลงบนโต๊ะกระจกตัวเตี้ยเบื้องหน้าความรู้สึกตอนนี้พลุ่งพล่านยิ่งนัก หากใครเข้ามารบกวนเวลานี้คงโดนไม่ใช่น้อย สาเหตุนั่นมาจากณิชา เพราะโมโหที่เธอสร้างปัญหาไม่จบไม่สิ้น แต่พอได้เห็นแววตาเศร้าของคนตัวเล็กก็ทำเอาปวดหนึบ จนเขาเองไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่สุดท้ายมานั่งดื่มเหล้าระบายความเครียด จากเดิมตั้งใจจะทำงานแต่จิตใจว้าวุ่นเหลือเกิน จนไม่อาจทำอะไรทั้งนั้น“ไททัน เอาเหล้ามาหน่อย” ตะโกนบอกคนนอกห้อง สักพักไททันเปิดประตูเข้ามาพร้อมขวดเหล้า“ได้แล้วครับ” บอดี้การ์ดหนุ่มวางขวดเหล้าตรงหน้าเจย์เดน แล้วจากไปทันใดเนื่องจากอารมณ์ของเจ้านายไม่คงที่ เขากลัวโดนลูกหลงแอ๊ด! พ้นร่างไททันไม่กี่นาทีประตูห้องเปิดอีกครั้ง ชายหนุ่มเตรียมจะอ้าปากด่าเพราะคิดว่าเป็นลูกน้องคนสนิท แต่หยุดชะงักเมื่อเห็นหน้าบุคคลมาใหม่“มาทำไม” เอ่ยถามเสียงเรียบ แล้วหันมาสนใจดื่มเหล้าต่อ ก่อนอีกคนจะเดินไปนั่งตรงโซฟาข้างกายเขา“นี่เป็นคำพูดแรกของคนที่ไม่ได้เจอตลอดหนึ่งสัปดาห์เหรอ เย็นช
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 12 ทำอะไรก็ผิดไปหมด
แสงตะวันในยามเช้าสาดกระทบมายังปลายเตียง หญิงสาวลุกขึ้นจากที่นอนก่อนจัดการกิจวัตรประจำวันจนเสร็จเรียบร้อย แล้วแบกร่างไร้เรี่ยวแรงไปทำงานดั่งทุกวัน แม้เมื่อคืนเพิ่งผ่านศึกรักหนักหน่วงมากแค่ไหน พอเช้าต้องไปทำหน้าที่แม่บ้างซึ่งห้ามปริปากบ่นสักคำในเมื่ออยู่ในฐานะเชลยไม่มีสิทธิ์พูดหรือแสดงท่าทีใด ๆ ทั้งสิ้นให้เจ้าของคฤหาสน์เห็น ต้องอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว แม้กระทั่งการโต้เถียงหรือทะเลาะกับแม่บ้านคนอื่น ๆ ยังทำไม่ได้“เฮ้อ อยากกลับบ้านจัง” ถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความรู้สึกมากมาย ไม่รู้ว่าต้องอยู่ในฐานะเชลยอีกนานแค่ไหน จนกว่าเขาจะยอมปล่อยเป็นอิสระหญิงสาวมองทางเบื้องหน้าพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอด จากนั้นรีบมุ่งหน้าไปยังที่หมายหลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย เธอไม่รอช้าไปยังห้องนอนของเจย์เดนตามคำสั่งที่ได้รับเมื่อคืน คือการทำความสะอาด ขณะกำลังปัดฝุ่นตามซอกเตียง ทันใดนั้นสายตาดันปะทะเข้ากับรูปภาพใบหนึ่ง เมื่อหยิบขึ้นดูพบว่าเป็นภาพของสาวสวยคนหนึ่ง ผมลอนสีบลอนด์ ดวงตาสีครามราวกับน้ำทะเล ช่างเป็นผู้หญิงสวยมาก ใครที่ได้เห็นต้องหลงใหลตามกัน ขนาดเธอเป็นผู้หญิงยังรู้สึกชอบเลย“ใครเหรอ สวยจ
