บทที่ 2 ไม่ถูกชะตา

บทที่ 2

ไม่ถูกชะตา

พลอยชมพูเริ่มตัวสั่นเทาเธอกลัวไปหมดทุกสิ่งยิ่งสายตาของเจ้าของบ้านที่มองมาก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกกลัว สองขาไม่กล้าก้าวขยับไปไหนจนท่านปิติพัฒน์พาเธอเข้ามาในบ้านแล้วให้แม่บ้านจัดเตรียมห้องนอนเอาไว้

"นี่มันบ้านของผมคิดอยากจะทำอะไรก็ทำแบบนี้ได้เหรอ"

"ฉันแค่ฝากหนูพลอยไว้กับแกไม่กี่วันเดี๋ยวฉันก็มารับ แกอย่าทำเรื่องเล็กให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่นักเลยไอ้ดิน!"

"ตามใจอยากจะทำอะไรก็ทำแต่เรื่องนี้ผมบอกไว้ก่อนนะยังไงแม่ก็ต้องรู้"

"ถ้าแกบอกแม่แก เรื่องที่แกฆ่าคนแม่แกก็ต้องรู้เหมือนกัน"

สัจจะไม่มีในหมู่โจรพ่อของเขาก็ไม่ใช่คนดีสักเท่าไหร่แม้แต่ตัวปฐพีเองเขาก็มีมลทินเหมือนกันงานนี้อะไรยอมได้ก็คงต้องยอมไปก่อนเขารอให้พ่อของเขากลับกรุงเทพฯ เสียก่อนจากนั้นของเล่นชิ้นนี้ของพ่อมันจะกลายเป็นของเล่นที่เขาใช้อวัยวะเบื้องล่างเขี่ยลงถังขยะ

"แมวฉันฝากดูแลหนูพลอยด้วยแล้วแกก็ต้องดูแลด้วยชีวิตถ้าเกิดหนูพลอยเป็นอะไรขึ้นมาอย่าหาว่าฉันไม่เตือน"

"ค่ะคุณท่าน"

"หนูพลอยอยู่ที่นี่ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องออกไปไหนนี่อะไรก็โทรหาฉันมีโทรศัพท์เครื่องใหม่ในนี้มีเบอร์ของฉันแค่คนเดียวโทรหาฉันได้ตลอด 24 ชั่วโมงถ้าฉันไม่รับฉันอาจจะติดงานแต่ฉันจะรีบโทรกลับทันที"

พลอยชมพูก้มหน้าลงก่อนจะนั่งลงที่ปลายเตียงเธอรู้สึกสิ้นหวังไปเสียทุกสิ่งทุกอย่างจนกระทั่งขบวนรถของท่านปิติพัฒน์ขับออกไปเธอก็ถอนหายใจออกมาก่อนจะมองไปรอบ ๆ ห้องพักของเธอ

"คุณพลอยคะทานอะไรมาหรือยังคะ"

"หนูทานมาแล้วค่ะ"

"ฟังป้านะอยู่ที่นี่ช่วยงานในครัวงานในบ้านไปก่อนอย่าทำตัวเป็นคุณหนูอยู่สบายเพราะคุณดินไม่ค่อยเหมือนคนอื่น"

"ค่ะ"

เธอรู้อยู่แล้วแค่มองหน้า ฟังการพูดก็รู้ว่าเจ้าของบ้านเป็นคนยังไงเธอจึงเลือกที่จะทำตัวดี ๆ ช่วยงานบ้านงานเรือนถ้าทำไร่ทำสวนได้เธอก็จะทำ

ด้านปฐพีเขาเดินกลับขึ้นมาบนห้องก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหวังจะโทรหาคุณแม่เพื่อบอกเรื่องราวที่เกิดขึ้นพ่อของเขาจะได้ถูกคุณแม่จัดการเสียบ้างไม่ใช่พาเมียน้อยมาเปิดตัวต่อหน้าลูกชายแบบนี้

ไม่ทันที่ปฐพีจะได้โทรญาติของเขาก็โทรมาหาเขาจึงกดรับสายแล้วเดินออกมาตรงหน้าต่างเพื่อมองดูความเสียหายหลังจากที่พายุฝนโหมกระหน่ำลงมาในไร่ของเขา

"ว่าไงไอ้ภู"

(ไร่มึงเป็นไงบ้างวะที่ไร่กูทุเรียนร่วงเยอะเลยคนงานกำลังเดินดูแต่กูประเมินด้วยสายตาคิดว่าน่าจะเสียหายหลายแสนว่ะ)

"คงไม่ต่างกันแต่พวกเงาะกับมังคุดไม่ค่อยเสียหายเท่าไหร่"

(แล้วเมื่อกี้พ่อมึงมาใช่ไหมตอนกูขับรถเข้ามาสวนกับขบวนรถของพ่อมึง)

"เออดิพาเมียน้อยมาฝากไว้ที่บ้านกูอีกแล้ว"

(พ่อมึงนี่ยังไงว่าแต่คนนี้อายุเท่าไหร่ครั้งก่อนพามาก็เกือบจับมึงทำผัวไม่ใช่หรือวะฮ่าๆ)

"น่าจะไม่เกิน 25 เหมือนเด็กจบมาเมื่อนี่ ดูซื่อ ๆ เซ่อ ๆ ไม่รู้ว่าเสแสร้งหรือสืบข้อมูลกูมาแล้วก็ไม่รู้"

(เอาน่าสงสารเด็กมัน)

"สงสารกูนี่ต้องมาเจอเรื่องอะไรก็ไม่รู้น่าเบื่อฉิบ"

(เออๆ กูเข้าใจมึงไอ้ดินเดี๋ยวกูไปตรวจงานก่อนก็แล้วกันว่าง ๆ กูจะแวะไปหา)

"เออ"

จบการสนทนา

หลังจากวางสายปฐพีเดินลงมาจากชั้น 2 ของบ้านไม้หลังใหญ่เขาไม่ได้สนสายตาของเมียน้อยพ่อที่กำลังเดินออกมาจากห้องพักด้านล่าง คนสวนที่ยืนรออยู่จึงเดินนำเข้าไปตรวจความเสียหายในสวนผลไม้ ทันทีที่ปฐพีเดินเข้ามาในสวนเขาก็เห็นความเสียหายของต้นทุเรียนปีนี้พายุฝนมาบ่อยเหลือเกินคนงานจึงต้องประคบประหงมดูแลต้นทุเรียนกันด้วยชีวิตจริง ๆ

"คุณดินครับมีต้นทุเรียนที่อยู่ติดกับไร่คุณภูโค่นหลายต้นอยู่ครับ ตรงนั้นคันดินมันพังลงมามีทุเรียนได้รับความเสียหายเยอะแล้วก็ต้นมะยงชิดแถบท้ายไร่ครับ"

ปฐพีรีบเดินมาดูยังจุดเสียหายเขาให้คนงานจัดการตัดกิ่งที่มันข้ามไปฝั่งไร่ของญาติเขาให้เรียบร้อยส่วนลูกทุเรียนก็ให้คนงานเอาไปแปรรูปหารายได้พิเศษให้กับคนงาน

"มีตรงไหนเสียหายอีกไหม"น้ำเสียงของปฐพีเอ่ยถามคนงานจึงรีบวิ่งมายืนตรงหน้าเขาบางที่ที่เสียหายมากคนงานก็ช่วยกันไปบ้างแล้ว

"ตอนนี้ไม่มีครับมีแค่ตรงนี้ที่ต้นไม้โค่นส่วนบริเวณอื่นมีแค่ลูกที่ไม่สมบูรณ์ร่วงหล่นลงมาคนงานกำลังช่วยกันเก็บครับ"

"อืม ฝากด้วยแล้วกันนะเดี๋ยวให้แม่บ้านเอาน้ำเอากาแฟมาให้วันนี้เหนื่อยกันหน่อยดูท่าฝนคงไม่ตกลงมาแล้วล่ะ"

ปฐพีเดินตรวจงานอยู่สักพักก่อนจะเดินกลับเข้ามาในบ้านเมื่อมาถึงเขาก็เห็นเมียน้อยพ่อกำลังเข้าครัวกับแม่บ้านคนอื่น ๆ

"ป้าแมวครับวันนี้ผมไม่ทานข้าวบ้านนะเดี๋ยวออกไปทานที่สวนไอ้ภู"

"แต่ป้าเตรียมเอาไว้เยอะเลยนะคะคุณดิน จะตักไปทานกับคุณภูไหมเดี๋ยวป้าจะตักใส่กล่องไปให้"

"ไม่ครับ"

ปฐพีเดินขึ้นห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าชำระร่างกายก่อนจะเดินลงมาพร้อมกุญแจรถกระบะของไร่ปฐพีเพื่อออกไปยังไร่ภูตะวันที่อยู่ติดกัน

ภูตะวันเดินออกมาต้อนรับลูกพี่ลูกน้องด้วยความแปลกใจไม่คิดว่าปฐพีจะมาหาตนในวันนี้เขาจึงให้คนงานเตรียมตั้งโต๊ะดื่มสังสรรค์กันให้หนำใจเพราะตัวเขาเองก็มีปัญหาคาใจที่อยากจะคุยกับปฐพีเหมือนกัน

"ไม่คิดว่ามึงจะมาวันนี้กูไม่ได้ให้แม่บ้านทำกับแกล้มเอาไว้เลย"

"อะไรก็ได้กูไม่เรื่องมากหรอกแค่ไม่อยากอยู่บ้านเบื่อขี้หน้าคน"

"มึงนี่มันเหลือเกินทำไมมึงถึงไม่ชอบผู้หญิงคนนั้นล่ะ ปกติมึงก็เฉย ๆ กับผู้หญิงคนอื่น ๆ ไม่ใช่หรือไงทำอย่างกับพ่อมึงไม่เคยฝากผู้หญิงเอาไว้กับมึง"

ปฐพีไม่รู้จะพูดยังไงให้ภูตะวันเข้าใจวินาทีแรกที่เขาได้เห็นพลอยชมพูมันทำให้เขานึกถึงอดีตคนรักที่เขาฝังใจมานานเธอเป็นผู้หญิงเรียบร้อย เรียบร้อยมาก มากเสียจนทำให้เขามองผู้หญิงคนอื่นไม่สวยอีกเลย ความน่ารักความเรียบร้อยของพีชญาทำให้ปฐพีหลงใหลทั้งภายนอกภายในแม้แต่เรื่องบนเตียงปฐพีไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้มาก่อน จนวันที่เขาถูกเธอสวมเขาความแค้นที่ฝังลึกทำให้ปฐพีมองผู้หญิงทุกคนบนโลกในแง่ลบหมดเลย

"กูแค่ไม่ชอบขี้หน้ารู้สึกไม่ถูกชะตาเฉย ๆ"

------------------------------

ก็ขอให้ไม่ชอบตลอดไปนะคะคุณปฐพี ไรท์จะคอยดูค่ะ! 

อ่านแล้วอย่าลืมคอมเมนต์ให้กันบ้างนะคะทุกคน