บทที่ 92...อย่าอยู่ห่างผม

“ไม่” คราวนี้เป็นเธอบ้างที่จะต้องส่ายหน้า เธอเองก็ยอมรับในสิ่งที่ผู้อ้างตัวว่าเป็นสามีทำไม่ได้เช่นกัน “ไม่ต้อง ไม่จำเป็นต้องยึดตัวฉันไว้ ปล่อยฉันภาคิน เพราะคนที่คุณต้องปกป้องคือภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของคุณต่างหาก ไม่ใช่แมวขโมยอย่างฉัน” เธอพยัยามจะแกะมือเขาออกจากการเกาะกุม แต่ไม่มีวันที่เธอสู้แรงของเขาได้หรอก ภาคินสั่นศีรษะอย่างแรง

“อรดี อย่าอยู่ห่างผม”

เสียงปืนคำรามขึ้นหนึ่งนัด จากมือของผู้จัดการเกาะนั่นเอง เป็นการร้องเตือนว่าหมดเวลาพลอดรักกันแล้ว นายน้อยออกอาการหมาบ้ากำเริบทันที ถ้าไม่ได้ต่อยหน้าไอ้เก๊กสักที เขาคงไม่มีความสุขอีกเลยตลอดชีวิต

“อย่านะครับ” ปากกระบอกปืนจ่อใกล้จมูกโด่ง ใกล้ดวงตาคมกริบที่กระพริบไม่หยุด “นายใหญ่สั่งเอาไว้ว่า ถ้านายน้อยขัดขืน ก็ให้จัดการส่งนายน้อยเข้าห้องขังมืดไปก่อนคนแรก”

“แกคงอยากตายใช่ไหมไอ้เก๊ก แกลืมไปแล้วใช่ไหมว่าฉันเป็นใคร”

เขาใหญ่แค่ไหน จะต้องมาเจรจาให้ลูกสมุนหัวหงอกฟังด้วยหรือ

“ทุกอย่างจบแล้วครับนายน้อย”

นั่นก็ทำให้รู้แล้วนี่ ว่าคำเรียกหน้าชื่อเขาหมดอำนาจไปแล้ว เขานึกไม่ถึงว่าเหตุการณ์จะลงเอยแบบนี้ บิดาบุญธรรมไม่ได้เป็นตัวละครที่เขาวางไว้ในแผนการเล