กรงร้ายจำนนรัก บทนำ 2

“ถ้าบัวจะอยู่ในวงการนี้โดยทำงานพริตตี้อย่างเดียวจะเป็นไปได้ไหมคะ” หญิงสาวเอ่ยถามเสียงไม่มั่นใจ ดูเหมือนว่าจะมีพวกเสี่ยมาคอยมองหาสาวๆ ไปปรนเปรออยู่ทุกงาน แค่งานแรกเธอก็เจอเสียแล้ว ไม่อยากยุ่งวุ่นวายกับเรื่องพวกนี้ให้เหนื่อยใจจึงตัดไฟแต่ต้นลม

“ได้สิไม่มีปัญหาหรอก ตอนแรกเจ้ไม่รู้ไงนึกว่ารับก็อุตส่าห์ช่วยโก่งค่าตัวไปสูงเลย เสียดายเหมือนกัน” พอลลี่นิ่งไปพักหนึ่งแล้วก็ยิ้มใจดี “แต่ไม่ต้องห่วง เจ้รู้แล้วว่าหนูบัวไม่รับ เจ้ก็จะปฏิเสธให้เวลามีคนมาติดต่อ”

“ขอบคุณมากนะคะ” บัวบูชาพนมมือไหว้อีกครั้ง ก่อนเอ่ยถามอย่างอดสนใจไม่ได้ “ว่าแต่ผู้ชายคนนั้นเขาคือใครหรือคะ”

เจ้พอลลี่ซู้ดปากราวกับกินของเผ็ด ก่อนจะเอ่ยเสียงปลาบปลื้ม

“คุณเกื้อคุณ พิทักษ์ภากุล ประธานบริษัทเคมีภัณฑ์ยักษ์ใหญ่ไงล่ะจ๊ะ”

ร่างเพรียวบางเดินทอดน่องอยู่บนฟุตพาท ริมฝีปากอิ่มงามอ้ากัดลูกชิ้นเสียบไม้ก่อนจะเคี้ยวหนุบหนับๆ อย่างเอร็ดอร่อย ไม่ได้ให้ความสนใจว่าคนที่เดินเคียงข้างกันจะหันมามองเธอด้วยสายตาอย่างไร จนสุดท้ายอีกฝ่ายก็อึดอัดจนต้องพูดออกมา

“แกจะไม่ด่าฉันสักคำเหรอวะบัว”

“กินไหม อร่อยนะ” นอกจากจะไม่ตอบ บัวบูชายังส่งลูกชิ้นไม้ละห้าบาทให้เพื่อนสาว รอยยิ้มกระจ่างปรากฏบนใบหน้าหวานละมุน แต่อีกคนกลับมีสีหน้าตึงเครียดกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เธอจึงดึงไม้ลูกชิ้นกลับมาส่งเข้าปากตัวเองทีละลูก

“ฉันหมายถึงเรื่องนั้น” มธุรสเอ่ยเสียงซีเรียส

บัวบูชาหยุดเดินแล้วตัดสินใจอิงกายกับราวสะพานเล็กๆ ดวงตาคู่ใสมองรถยนต์สาดไฟแล่นผ่านไปผ่านมาภายในซอยที่พักของเธอกับมธุรส คอนโดที่เธออาศัยอยู่นั้น แน่นอนว่าผู้มีอุปการะให้เธอพักอาศัย แต่สำหรับมธุรสกลับมีเงินจ่ายค่าเช่าเรือนหมื่นทั้งๆ ที่ไม่ได้มีใครส่งเสีย ทั้งยังต้องส่งเงินให้ที่บ้านอีกด้วย เธอเคยสงสัย แต่ก็คิดว่างานพริตตี้สร้างรายได้เป็นกอบเป็นกำ ถึงได้ตัดสินใจขอความช่วยเหลือจากเพื่อนเมื่อถึงคราวตัวเองอับจนบ้าง ไม่นึกเลยว่า...เพื่อนจะยึดอาชีพอื่นมานานแล้ว

“ฉันจะด่าแกทำไมล่ะ แกจำเป็น...ใช่ไหม” ปลายประโยคลากยาวแสดงถึงความไม่แน่ใจ ดวงตาร้าวลึกจับจ้องใบหน้าสวยเฉี่ยว แนวคางเล็กแหลมได้รูปก็สร้างสรรค์มาเพื่องาน

“ก็ตั้งแต่ตอนปีหนึ่งที่พ่อฉันเสียไป และแม่ก็ป่วย ค่าเทอมตัวเอง ค่าเทอมน้อง ไม่มีเงินเลยสักบาทเดียว ลำพังการเป็นพริตตี้ปลายแถวคงเลี้ยงตัวเองและครอบครัวมาจนถึงวันนี้ไม่ได้หรอก” มธุรสเอ่ยเสียงเศร้า

“แกเก่งมากจริงๆ นะ” บัวบูชาวางมือบนไหล่ ให้กำลังใจเพื่อนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและรอยยิ้มสดใสรู้ดีว่ามธุรสคาดหวังกับการเรียนวิศวกรรมเคมีอินเตอร์เอาไว้มาก เมื่อพ่อที่เป็นเสาหลักของครอบครัวล้มไป ค่าเทอมแพงหูฉี่แบบนั้นคงไม่สามารถหามาได้ด้วยการทำขนมขายของแม่อย่างเดียวแน่นอน

“อย่ามาเทิดทูนคนอย่างฉันเลยบัว”

“ต้องชื่นชมสิเพราะฉันรู้ว่าแกไม่ได้อยากเป็นเด็กเสี่ย ที่ทำเพราะความกตัญญูนะ”

“อืม...ถ้าไม่ทำ แม่คงตายไปแล้ว” มธุรสเอ่ยพร้อมน้ำตาที่ร่วงเผาะ

“ฮันนี่”

บัวบูชารั้งร่างเล็กเข้ามากอดให้กำลังใจ มือเรียวลูบหลังไปมา ปลอบประโลมความรู้สึกผิดท่วมท้นในใจของมธุรส เธอเข้าใจดีว่าเพื่อนกำลังเสียใจและผิดหวังกับตัวเองมากแค่ไหน

“ถ้าแม่รู้คงจะผิดหวังในตัวฉันมากๆ เลยแก”

“แม่จะรู้ได้ยังไง อีกแค่เทอมเดียวเราก็เรียนจบแล้ว เราจะหางานดีๆ ทำ เงินเดือนวิศวะเคมีแพงจะตายไป แกเลี้ยงแม่กับน้องได้แน่นอน” บัวบูชาให้กำลังใจเพิ่มขึ้นอีก

“ว่าแต่แกเถอะบัว ไม่เอาจริงเหรอวะ” มธุรสเปลี่ยนเรื่องมาแซวเพื่อนแทนพลางฉีกยิ้มล้อเลียน

“ไม่เอาไรวะ”

“ก็เป็นเด็กเสี่ยไง”

“บ้า! ไม่เอา ฉันคำนวณเงินดูแล้วว่าเป็นพริตตี้แค่เดือนเดียวก็พอค่าเทอมอินเตอร์ของฉันแล้วย่ะ” บัวบูชาเอ่ยเสียงมั่นใจ

“เออ...ฉันจะช่วยแกหางานพริตตี้เองไม่ต้องห่วง แต่ที่แซวเพราะเสียดายจริงๆ”

“เจ้พอลลี่ก็พูดแบบนี้ ตกลงผู้ชายคนนั้นมีอะไรดี” บัวบูชาเริ่มสนใจคุณสมบัติของเขา ทำไมผู้หญิงถึงอยากได้กันมากขนาดนี้

“ต๊าย! อีบัวพูดแบบนี้ได้ยังไง ไม่ใช่แค่มีอะไรดี แต่เป็นงานลักซ์ชัวรี่ เกรดพรีเมียม เลอค่าระดับไฮเอนด์!”

“เวอร์ไปละ” บัวบูชาหมั่นไส้จึงผลักหัวเพื่อน มธุรสหัวเราะคิกคัก

“ไม่เวอร์นะแก นี่ถ้าแกไม่เอายกให้ฉันก็ได้”

“พอเลย คนเดียวพอแล้วแกน่ะ”

“แหม! เสียดายแทนน่ะ นี่ถ้านังตัวอื่นมันรู้เข้านะ แกโดนฉีกอกจนไม่มีที่ยืนในงานแน่นอน”

“ตกลงพ่องานลักซ์ชัวรี่มีอะไรดี”

“คุณเกื้อคุณ พิทักษ์ภากุล รู้จักใช่มะ”

บัวบูชาพยักหน้าหงึกๆ คนในแวดวงเคมีภัณฑ์ไม่มีใครไม่รู้จักเขาหรอก แต่ก็เพียงผิวเผินเท่านั้น หน้าตาก็ไม่เคยเห็น หรืออาจจะเห็นในอินเทอร์เน็ตแต่จำไม่ได้ จึงต้องการคำอธิบายเพิ่มเติมว่าทำไมถึงต้องเป็นงานเกรดพรีเมียมขนาดนั้นด้วย

“อายุแค่ 37 ปี”

“แก่!”

“บ้ามากอีบัว แก่อะไรของแกแค่ 37 เอง แต่ขอบอกว่าเบ้าหน้าเหมือน 30!” เพื่อนสาวยิ้มกริ่ม บิดตัวเขิน ก่อนเล่าต่ออย่างออกรส “คุณเกื้อเป็นนักธุรกิจที่ไฟแรงมาก เมื่อก่อนเคยเป็นผู้จัดการไร่ชาแล้วผันตัวเองมาจับธุรกิจเคมีภัณฑ์ แค่ห้าปีเท่านั้นแกเอ๊ย! รวยระเบิดระเบ้อ”

“สรุปที่ว่างานเกรดพรีเมียมเพราะรวยนี่เอง”

“ไม่ใช่ยังไม่จบ นอกจากรวยมหาศาลแล้วยังหล่อ หล่อมากเหมือนเทพบุตรเลยแก ถึงได้บอกไงว่าถ้าแกเป็นเด็กคุณเกื้อคงจะฟินไปทั้งชาติแน่เลย”

“คนระดับนั้นน่าจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้ว ทำไมต้องมาหาเด็กๆ ไปปรนเปรอด้วยวะ ถ้าเสี่ยแก่ๆ เบื่อเมียก็ว่าไปอย่าง” บัวบูชาตั้งข้อสังเกตอย่างชาญฉลาด

“พ่อคุณโสดจ้ะ”

“โสด! ไม่เชื่ออะ” บัวบูชาสั่นหน้า

“จริง! เหมือนเคยให้สัมภาษณ์ว่าชาตินี้จะไม่แต่งงาน ไม่ต้องการความรักอะไรทำนองนี้แหละ แบบหาเด็กเลี้ยงไปวันๆ เบื่อก็เปลี่ยน”

“ยี้! นี่เหรองานเกรดเอ ฉันว่าเซินเจิ้นมากกว่า”

“ก็ดีกว่าอีตาเสี่ยอายุเท่าพ่อที่เลี้ยงฉันอยู่แหละว้า อย่างน้อยเห็นหน้าคุณเกื้อก็อยากจะกระโจนเข้าหา คงจะฟินกว่าร้อยเท่า เสียดายจริงๆ เลยบัว ทำไมเขาไม่มองฉันบ้างวะเนี่ย”

“พอเลยเลิกเพ้อ ฉันจะไม่มีวันขายตัวเด็ดขาด”

บัวบูชาตั้งมั่นกับตัวเอง พยายามทำใจให้เข้มแข็ง อดทน ไม่ย่อท้อต่อความยากลำบากเพื่ออนาคตที่ดี ท่องเอาไว้ว่าอีกแค่เทอมเดียวเท่านั้นต้องรอด!

“แต่ก็อย่าลืมระวังน้องชายแม่แกนะ รายนั้นก็เสือผู้หญิงตัวท็อปเลย ฉันกลัวแกจะไม่รอดเงื้อมมือเขาจริงๆ เลยอีบัว”

บัวบูชาทำหน้าครุ่นคิด นทีคือน้องชายของแม่ที่อุปการะเลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่อายุห้าขวบ หลังจากที่ผู้เป็นยายเสียชีวิต แม่ชลธารก็รับเธอมาดูแลด้วยอยากตอบแทนที่เธอเคยช่วยชีวิตท่านจากการถูกรถชนเอาไว้ แม้จะไม่ได้ดูแลด้วยตัวเอง แต่เธอก็เต็มใจเรียกชลธารว่าแม่เพราะผู้หญิงคนนี้คือผู้ชุบชีวิตใหม่ให้กับเธอ เมื่อถึงคราวเข้ามหาวิทยาลัยแล้วอยากเรียนอินเตอร์ แม่ชลธารก็ยินดีส่งเสีย ทว่าโชคร้าย....เมื่อเดือนก่อนท่านประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต บัวบูชาจึงคว้าง...

“ไม่ต้องเป็นห่วง สิ้นคุณแม่แล้ว ฉันก็คงไม่ไปเกี่ยวข้องกับคุณนทีหรอก ไอ้เรื่องที่จะคาดหวังให้เขาอุปการะต่อคงไม่มีวัน ฉันถึงต้องดิ้นรน

อยู่นี่ไง”

บัวบูชาตาโรยแสงลงเมื่อต้องครุ่นคิดถึงเรื่องต่างๆ เกี่ยวกับตัวเองอีกมากมาย ที่สำคัญที่สุดคือค่าเทอมสุดท้ายที่จะต้องจ่ายภายในเดือนหน้านี้