บทที่ 1 พริตตี้ 1

ร้านกาแฟแบรนด์หรูถูกใช้เป็นสถานที่นัดพบของท่านประธานบริษัท

เคมีภัณฑ์ ร่างหนาสวมเพียงเชิ้ตสีเทาพับแขนค่อนให้ลุคสบายๆ ต่างกับเวลาอยู่ที่บริษัทอย่างสิ้นเชิง ทว่าเรือนผมที่เซตทรงไว้เรียบแปล้กับเนกไทที่ผูกไว้หลวมๆ ยังสร้างความสง่าดูดีให้กับเกื้อคุณ

“มาแล้วเว้ยไอ้เกื้อ!”

นทีก้าวเข้ามานั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามก่อนจะหันไปเอ่ยสั่งกาแฟ เขาพยักหน้าส่งให้เพื่อนรักที่ไม่ได้พบกันมาร่วมสิบปี

“ไงวะมึง จู่ๆ ก็รวย มึงนี่เก่งเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ” นทีเอ่ยหลังหวนระลึกถึงสมัยเรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน เกื้อคุณเป็นตัวท็อปของห้องทุกปี ไม่รู้ว่าหากไม่มีสิ่งที่มีชีวิตชื่อเกื้อคุณในชั้นเรียน เพื่อนในห้องจะเรียนจบกันได้ไหม

“ถ้าจู่ๆ ก็รวยนี่ต้องถูกหวย แต่กูทำงานถึงรวยต่างหาก” เกื้อคุณแก้อย่างนึกฉุน

หลายคนมองเขาในแง่นี้เสมอ บ้างก็โชคช่วย บ้างก็รวยทางลัด ใครจะรู้ว่าแท้จริงแล้วเขาต้องทุ่มเททำงานหนักแค่ไหน บริษัทเล็กๆ ด้วยทุน

ตั้งต้นเพียงไม่กี่ล้านบาทถึงได้เติบโตทำกำไรได้หลายร้อยล้านต่อปีภายในเวลาไม่นาน

“เออกูรู้ถึงได้เลือกติดต่อมาหามึงไง”

“มีอะไรด่วน ปกติมึงก็ไม่เคยคิดถึงกู มากรุงเทพก็ไม่เคยคิดจะนัดเจอกู” น้ำเสียงติดจะต่อว่ามากกว่าน้อยใจ

“กูยุ่งๆ เรื่องธุรกิจ มากรุงเทพก็แค่ติดต่องาน และก็เรื่อง...งานพี่สาวกู”

“กูเสียใจด้วยนะ” เกื้อคุณเอื้อมไปตบบ่าเพื่อนรัก แม้จะแซวว่ามันไม่ค่อยติดต่อมานัดเจอ แต่ลึกๆ ก็รู้ดีว่าหากมีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจ นทีเป็น

ที่พึ่งหนึ่งเดียวของเขาราวกับญาติสนิท งานศพพี่สาวนทีเขาก็เป็นเจ้าภาพและจัดการเรื่องต่างๆ ให้เพื่อนที่เสียใจจนทำอะไรไม่ถูก

“ที่กูนัดมึงมาวันนี้เพราะมีเรื่องให้มึงช่วย ก่อนที่กูจะบินกลับเชียงใหม่”

“อะไรวะ” เกื้อคุณลอบสังเกตท่าทางหนักใจของเพื่อน

“พี่น้ำอุปการะเด็กเอาไว้คนหนึ่ง ก่อนสิ้นใจพี่น้ำสั่งเสียให้กูดูแลเด็กคนนั้นต่อ แต่...” นทีถอนหายใจยาว ก่อนว่าต่อเสียงหนักใจ “กูคงดูแลเด็กนั่นต่อไม่ได้หรอก ปรางไม่ยอมแน่ๆ ถ้าปรางรู้ว่ากูอุปการะเด็กเอาไว้ ปรางเอากูตายแน่ เผลอๆ จะเลิกกับกูด้วย”

“ทำไมวะ ปรางน่าจะรักเด็กไม่ใช่เหรอ”

“เพราะเด็กที่กูพูดถึงไม่เด็กแล้วน่ะสิ”

“สาวว่างั้น”

“เออ! ถ้ากูอุปการะเอาไว้ปรางต้องเข้าใจผิดคิดว่ากูเลี้ยงสาวซ่อนไว้ที่คอนโดแน่ๆ เลยว่ะ ประเด็นคือตอนนี้น้องเขายังพักอยู่ที่คอนโดพี่น้ำ ซึ่งกลายมาเป็นชื่อกูแล้ว”

“แล้วทำไมกูต้องอุปการะเด็กคนนั้นต่อด้วยวะ ถ้าโตถึงขนาดที่ปรางจะเข้าใจผิดได้ก็น่าจะดูแลตัวเองได้แล้วเปล่าวะ”

“มันก็ใช่! แต่พี่น้ำดันสปอยล์เด็กคนนั้นโคตรๆ ส่งเรียนอินเตอร์ค่าเทอมเหยียบแสน เด็กนั่นไม่มีปัญญาจ่ายแน่ๆ มึงช่วยจ่ายหน่อยดิไอ้ท่านประธาน”

“เรื่อง! กูไม่ใช่พ่อพระ” เกื้อคุณปฏิเสธ ส่งเสียงฮึในลำคอ

“แต่ตอนนี้มึงเป็นพ่อพระสำหรับกูกับเด็กคนนั้นเลยนะ นึกซะว่าทำบุญก็แล้วกัน” นทีเอื้อมไปจับมือเพื่อนมากุมเอาไว้ ชั่วนาทีเดียวเกื้อคุณก็สะบัดมือออกท่าทางขนลุก

“มึงอย่ามาอ้อนวอน กูไม่ใจอ่อน”

“ไม่ได้ดิไอ้เกื้อ มึงจำไม่ได้เหรอว่าสมัยเรียนมึงเคยยืมเงินกูไปสองร้อย มึงไม่ได้คืนนะ มึงต้องคืนด้วยการช่วยอุปการะเด็กคนนี้ต่อแทนกู บุญคุณต้องทดแทน จำใส่สมองมึงไว้เลย”

“ไอ้นี่ทวงบุญคุณเดี๋ยวจะโดน กูคืนมึงตอนนี้เลยสองพัน”

“ดอกเบี้ยเพิ่มแล้วเว้ย มึงต้องดูแลเด็กคนนี้เพราะกูดูแลต่อไม่ได้ และกูผิดสัญญากับพี่น้ำไม่ได้ด้วย ถ้ามึงไม่เห็นแก่กูก็เห็นแก่พี่น้ำ” นทีเอาพี่สาวมาอ้างทำให้เกื้อคุณชะงักริมฝีปากที่เตรียมท่าจะต่อกรกับเขาต่อ

“มึงจะให้กูอุปการะเด็กแทนโดยที่กูยังไม่เจอหน้าเลยเนี่ยนะ”

“มึงได้เจอแน่เพราะกูนัดเด็กคนนั้นมาที่นี่แล้ว อีกเดี๋ยวก็คงจะถึงเพราะกูนัดเลตไปครึ่งชั่วโมงเพื่ออ้อนวอนกราบกรานมึงก่อนเนี่ย”

“มึงมั่นใจมากเลยนะว่ากูจะช่วย” เขาแสยะยิ้ม ยกกาแฟขึ้นจิบท่าทางสบายๆ เงินไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขาอยู่แล้วแต่แกล้งปฏิเสธเพราะอยากต่อฝีปากกับเพื่อนสนิทพอเป็นสีสันชีวิตเท่านั้น

“มั่นใจดิก็มึงเป็นผู้ชายที่ใจดี โลกสวย แถมยังรวยพอที่จะอุปการะเด็กตาดำๆ สักคน มึงเป็นคนเดียวที่กูนึกถึงเลยนะเว้ยไอ้เกื้อ”

“มึงไม่ได้อ่านข่าวสังคมเลยเหรอวะ” เขากระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนว่าลอยๆ “บางทีกูอาจจะไม่ได้แสนดีอย่างที่มึงคิด บอกแล้วว่ากูไม่ใช่พ่อพระ”

“มึงอย่าพูดมากเลยไอ้เกื้อ รีบบอกมาว่ามึงตกลงหรือไม่ตกลง” นทีเอ่ยเสียงร้อนรน ท่าทางร้อนใจ ไม่ได้สนใจคำพูดนัยๆ ของเพื่อนเลยแม้แต่น้อย เขายังมองเกื้อคุณเป็นคนดีคนเดิมเสมอ

“ไหนล่ะ...เด็กของกู”

‘ว่าที่เด็ก’ ในชุดนักศึกษาก้าวลงจากรถประจำทางด้วยท่าทางคล่องแคล่วด้วยสวมกระโปรงพลีตมาเพื่อความเรียบร้อยในสายตา ‘ผู้อุปการะคนใหม่’

วันนี้คุณนที น้องชายของคุณแม่ชลธารนัดเธอมาเพื่อส่งต่อให้ผู้ใหญ่ใจดีคนใหม่ดูแล จะว่าโล่งใจก็ใช่จะว่าหนักใจก็ถูก บัวบูชารู้สึกอึดอัดไม่น้อยเลยที่ทำให้คุณนทีต้องเดือดร้อนเพราะเขาดูแลเธอต่อไม่ได้ด้วยกลัวภรรยาจะสงสัยในเงินที่โอนเข้าบัญชีเธอ และหลักฐานสำคัญก็คือการที่เธอยังพักอยู่คอนโดของเขา คุณนทีจึงต้องดิ้นรนหาทางออกให้เธอ อีกอย่างไม่รู้ว่าผู้อุปการะคนใหม่จะมองอย่างไรกันแน่เพราะเธอโตพอที่จะดูแลตัวเองได้แล้ว ติดปัญหาก็เรื่องของค่าเทอมเท่านั้น บัวบูชาจึงตั้งใจเอาไว้ว่าจะปฏิเสธการอุปการะในครั้งนี้ เธอลองคำนวณเงินที่หาได้ด้วยการทำงานพริตตี้แล้วน่าจะพอค่าเทอมส่วนค่าหอพักกับค่ากินอยู่จะใช้เงินเดือนที่ทางบริษัทฝึกงานจ่ายให้เป็นสินน้ำใจ แม้จะไม่มากแต่ถ้ากินอยู่ประหยัด หาหอพักถูกๆ ก็น่าจะเพียงพอ

ดวงตาหม่นแสงมองตรงไปยังร้านกาแฟแบรนด์หรูฝั่งตรงข้าม ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ มองรถซ้ายขวาแล้วจึงก้าวข้ามถนนไป ทว่ากลับมีมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งขับย้อนศรมาอย่างรวดเร็ว บัวบูชาไม่ทันเห็น ได้ยินเสียงบีบแตรดังลั่นถนนพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้าง หัวใจร่วงหล่นไปที่ตาตุ่ม ก่อนมอเตอร์ไซค์คันใหญ่จะชนเข้ากับร่างเพรียวจนกระเด็นล้มลงไป!