บทที่ 1 พริตตี้ 3

“ขาเฝือกนี่จะถอดได้เมื่อไรก็ไม่รู้ อีกอย่าง...เงินเก็บของฉันคงจะหมดไปกับค่ารักษาแน่ๆ ที่นี่มันโรงพยาบาลเอกชนนะ”

“คู่กรณีแกล่ะ”

“พยาบาลบอกว่าหนีไปแล้ว”

“เออ! เรามีประกันอุบัติเหตุนี่นา แกก็ใช้ประกันสิบัว”

“จริงด้วย...แต่ต้องสำรองจ่ายก่อนแน่ๆ เลย ที่นี่น่าจะไม่ใช่โรงพยาบาลเครือข่าย เฮ้อ...แบบนี้กว่าจะได้เงินคืนไม่เปิดเทอมพอดีเหรอ ฉันจะเอาเงินที่ไหนจ่ายมัดจำค่าหอพักฝึกงานล่ะฮันนี่” บัวบูชากลัดกลุ้มใจจนปวดหัวจี๊ดขึ้นมาจนต้องกุมศีรษะ

“อย่าเครียดๆ ตอนนี้แกต้องพักผ่อนให้มากๆ จะได้ออกจากโรงพยาบาลเร็วขึ้น” มธุรสว่าก่อนจะกระซิบเสียงแผ่วกันเตียงข้างเคียงได้ยินบทสนทนา “อยู่นานก็เปลืองนะเว้ย”

“จริงด้วย...แต่อดเครียดไม่ได้เลย ฉันจะหาเงินจากที่ไหนให้ได้เยอะๆ เหมือนงานพริตตี้ล่ะฮันนี่ นี่ฉันนั่งคำนวณเงินซ้ำไปซ้ำมาว่ามันต้องพอค่าเทอมแน่ๆ แต่แค่วันนี้วันเดียวก็ขาดเงินไปหลายพันแล้ว” น้ำเสียงยังเต็มไปด้วยความตึงเครียด

“ไหนว่าคุณนทีนัดแกไปเจอผู้อุปการะค่าเทอมคนใหม่ยังไงล่ะ” มธุรสเอ่ยถามด้วยความข้องใจเพราะบัวบูชาขอเปลี่ยนเวรงานมอเตอร์โชว์เป็นช่วงดึกแทนเพื่อไปพบนทีเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เขาจะย้ายไปอยู่เชียงใหม่กับภรรยาอย่างถาวร และนทียังใจดีหาผู้อุปการะคนใหม่ให้ด้วย เธอสู้อุตส่าห์ดีใจที่บัวบูชาจะไม่ลำบากจนต้องมีชะตากรรมเดียวกัน

คนถูกถามส่ายหน้าทั้งน้ำตา

“ฉันถูกรถเฉี่ยวก่อนเลยไม่ได้ไปพบใครเลย อีกอย่าง...มือถือก็พังไปแล้ว ฉันไม่ได้เซฟเบอร์เขาไว้และจำไม่ได้ด้วย ป่านนี้เขาคงบินกลับเชียงใหม่ไปแล้วมั้ง ไม่รู้ตกลงฉันมีผู้อุปการะหรือเปล่า ถ้ามีคงจะหยิ่งอย่างที่คิดไว้ตอนแรกไม่ได้แล้ว ยังไงฉันก็ต้องได้เรียน คุณแม่ส่งเสียมาถึงขนาดนี้แล้ว ฉันจะทำให้ท่านผิดหวังไม่ได้เด็ดขาด”

“สรุปว่าตอนนี้แกต้องดิ้นรนทุกอย่างด้วยตัวเองทั้งๆ ที่ขาเข้าเฝือก!”

บัวบูชาฟังแล้วก็ร้าวลึก เธอคิดมาตลอดทั้งชีวิตว่าตัวเองโชคดีกว่าใครๆ ที่คุณแม่ชลธารอุปการะให้ร่ำเรียนหนังสือ ใครจะไปคิดว่าจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น ทั้งๆ ที่กำลังจะเรียนจบรอมร่ออยู่แล้ว ที่ผ่านมาเธอรบกวนคุณแม่ชลธารแค่ค่าเรียนและที่อยู่เท่านั้น ส่วนค่าใช้จ่ายส่วนตัว เธออาศัยเงินที่ได้จากการทำงานพาร์ตไทม์ด้วยไม่อยากถูกใครๆ มองว่างอมืองอเท้า ครั้งนี้เธอคงงอมืองอเท้าอยู่แบบนี้ไม่ได้จริงๆ แม้ขาจะเข้าเฝือกแต่ถึงยังไงก็ต้องหาเงินค่าเทอมมาจ่ายให้ทันเดือนหน้าให้ได้

วันต่อมา นิธิเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานด้วยเรื่องด่วนที่นายหนุ่มสั่งการมาตอนตีสาม!

ร่างหนาหมุนเก้าอี้ผู้บริหารกลับมาเมื่อรับรู้ถึงการเข้ามาของคนที่รอคอย ดวงตาคมกล้าเปล่งประกายจับจ้องลูกน้องหนุ่ม รู้ดีว่านิธิไม่มีวันพลาด อะไรที่เขาอยากรู้ต้องได้รู้เดี๋ยวนั้น หากตอนตีสี่นิธิสามารถไปทำงานตามที่เขาสั่งการได้ เชื่อเหลือเกินว่าลูกน้องหนุ่มคงทำทันทีเพราะเพียงแปดโมงตรงนิธิก็กลับมารายงานผล

“คุณบัวบูชา สิระโรจน์ถูกมอเตอร์ไซค์เฉี่ยวหน้าร้านกาแฟวันนั้นครับท่านประธาน”

หัวใจดวงโตแกว่งไกว ใบหน้าคมคร้ามดูเคร่งเครียดขึ้นมา ถึงว่าสิ...วันนั้นเธอจึงไม่ได้มาพบเขา นึกว่าจะมีเสี่ยหน้าไหนฉกเธอไปครองซะแล้ว

“อาการเป็นยังไงบ้าง”

“ก็หนักพอควรอยู่ครับ น่าจะต้องอยู่ที่โรงพยาบาลอีกหลายวัน”

“อืม...” เขารับรู้ แต่คนเป็นลูกน้องกลับอยากเอาใจมากกว่านั้น

“ถ้าเธอหายดีผมจะรีบแจ้งให้เธอมาพบท่านประธานนะครับ”

“ดี” แววตาดูพึงพอใจขึ้นมาทันที

“ท่านประธานว่าที่เจ้พอลลี่ไม่ได้ติดต่อมาเป็นเพราะคุณบัวบูชามีเสี่ยเลี้ยงใหม่แล้ว หรือว่ารอท่านประธานมาอุปการะครับ” นิธิเอ่ยถามเพราะข้องใจและหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้

เช่นเดียวกับเกื้อคุณที่หาคำตอบไม่ได้ว่าทำไมเจ้าของโมเดลิ่งพริตตี้

ถึงไม่ติดต่อกลับมาหลังโก่งค่าตัวเด็กในสังกัดเสียสูงลิบลิ่วยิ่งกว่าตัวท็อป เขาไม่อยากให้นิธิเซ้าซี้ใครเพราะฝ่ายนั้นจะเหลิงและยิ่งอัปค่าตัวสาวๆ ทั้งๆ ที่บางคนคุณภาพไม่ถึงขั้น จึงได้รออย่างร้อนใจ จนเมื่อวานที่ได้รู้ว่าเด็กในอุปการะของเขาคือบัวบูชา เกื้อคุณก็พึงพอใจจนทนรอให้ฝ่ายนั้นแล่นมาพบเองไม่ไหวต้องให้นิธิรีบสืบถึงสาเหตุที่เธอมาไม่ได้อย่างเร่งด่วน

“เธอนอนโรงพยาบาลอะไร”

“โรงพยาบาลเอกชนครับ”

“หึ! นี่ไงพวกเด็กรักสบาย แกไม่ต้องกังวลไปเลยนิธิ เดี๋ยวเด็กนั่นออกจากโรงพยาบาลเมื่อไรก็แล่นมาหาฉันเองนั่นแหละ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นใจ เพียงเด็กคนนั้นรู้ว่าผู้อุปการะคนใหม่คือเกื้อคุณ พิทักษ์ภากุลก็คงจะรีบแล่นมาทั้งขาเฝือกเป็นแน่

“แต่ว่าคุณบัวบูชาเธอไม่ทราบนะครับว่าผู้อุปการะคือท่านประธาน”

“จริงสิ...ไม่รู้นทีทันได้บอกหรือเปล่า วันนั้นก็ติดต่อไม่ได้ สงสัย

มือถือจะพัง” ชายหนุ่มมีสีหน้าครุ่นคิดราวกับกำลังจะเซ็นอนุมัติงบหลายล้านบาท

“งั้นถ้าเธอออกจากโรงพยาบาลแล้วไม่ติดต่อมา ผมจะติดต่อเธอไปนะครับ”

“ทันที...แกติดต่อเธอไปทันทีที่ออกจากโรงพยาบาล” เขาสั่งเสียงเข้ม

“ใจร้อนจัง”

“ว่าไงนะ!”

“ปะ...เปล่าครับ ผมร้อนน่ะครับ ขอตัวกลับห้องทำงานตัวเองก่อนนะครับ ห้องผมแอร์เย็นดี” นิธิส่งเสียงหัวเราะกลบเกลื่อน ก่อนจะรีบก้าวยาวๆ ออกจากห้องทำงานกว้างขวางสไตล์มินิมอลไป

“หรือว่าเด็กคนนี้จะเล่นตัว”

เกื้อคุณรำพึงกับตัวเองสีหน้าหงุดหงิด ที่ผ่านมามีแต่ผู้หญิงเข้าหาเขา แทบจะไม่ต้องใช้เงินซื้อตัวเสียด้วยซ้ำ แต่สำหรับ ‘เด็กในอุปการะ’ คนนี้มีแรงดึงดูดชนิดที่ว่าไม่ว่าจะจ่ายเงินเท่าไร เขาต้องได้เธอ!