บทที่ 1 พริตตี้ 2

ในรูปถ่ายปรากฏภาพหญิงสาว...ใช่...เธอคือหญิงสาวแน่นอน ไม่ใช่เด็กหญิงหรือเด็กสาว ด้วยขนาดไซซ์หน้าอกที่เขาเห็นภายใต้ชุดรัดรูปในงานมอเตอร์โชว์บ่งบอกว่า ‘เด็กในอุปการะ’ ของเขาโตเป็นสาวเต็มตัว!

ดวงตากลมโตฉายแววสดใสเปล่งประกายราวมีดาวพราวประดับ จมูกเป็นสันโด่งรับกับริมฝีปากอิ่มสวยสีชมพูระเรื่อธรรมชาติ แม้ในรูปถ่ายใบนี้สาวในชุดนักศึกษาจะแต่งหน้าบางเบาหรือแทบจะไม่ได้แต่งอะไรเลย ทว่าเกื้อคุณกลับจำเธอได้แม่นยำด้วยพลังดึงดูดบางอย่างที่เขาก็บอกไม่ถูก

‘กูเคยเจอน้องครั้งหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน เป็นเด็กเรียบร้อย ใสซื่อ ถ้ามึงอุปการะค่าเทอม น้องก็เรียนจบมีอนาคตที่ดี เด็กดีแบบนี้น่าสนับสนุนนะไอ้เกื้อ’

คำพูดของนทีทำให้เขาต้องกระตุกยิ้มออกมาอย่างไม่เชื่อถือ

เด็กดี!

ใสซื่อ!

ใสซื่อยังไงถึงได้ไปโชว์อึ๋มในงานมอเตอร์โชว์ได้ ลำพังเงินที่ชลธารอุปการะคงไม่พอค่าข้าวของแบรนด์เนมอวดหรูในสังคมได้น่ะสิถึงได้หางานพิเศษแบบนั้น ไซซ์หน้าอกหน้าใจไม่รู้ว่าของจริงหรืออัปมาด้วยซ้ำ แต่ต้องยอมรับว่าเธออัปได้พอเหมาะมือทีเดียว แม้จะยังไม่ได้สัมผัสแต่ด้วยประสบการณ์อันช่ำชองเขาบอกกับตัวเองได้ทันทีว่าเหมาะมือ ไม่ใหญ่โตน่าเกลียดเหมือนพริตตี้บางคน และก็ไม่เล็กจนจับไม่หนำใจ

เธอไม่ได้มาตามนัด นทีเพียรโทรหาหลายสิบรอบแต่หญิงสาวปิดเครื่อง เขาทนรอใครนานๆ ไม่ได้จึงขอตัวกลับ นทีรีบรั้งเอาไว้พร้อมมัดมือชกด้วยการให้รูปถ่ายกับที่อยู่คอนโดมา

เกื้อคุณไม่ตกใจที่รู้ว่าเป็นเธอ เขาเรียกมันว่า ‘พรหมลิขิต’

บัวบูชาลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างเคว้งคว้าง สิ่งของรอบกายบ่งบอกว่าที่นี่คือโรงพยาบาล หัวสมองมึนงงทันทีที่พยายามลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวาน เธอถูกมอเตอร์ไซค์เฉี่ยวจนสลบไป มือเล็กที่มีสายน้ำเกลือเสียบคาอยู่เผลอยกขึ้นมาแตะบนหน้าผาก คลำเจอผ้าก๊อซแผ่นหนาก็ต้องระบายลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง ส่วนแขนอีกข้างก็บาดเจ็บมีผ้าพันแผลเอาไว้เช่นกัน หลุบสายตาลงต่ำมองขาตัวเองที่สวมเฝือกเอาไว้ เพียงเท่านั้นก็ต้องเบิกตากว้าง!

“ขาหัก!”

หญิงสาวตะลีตะลานมองหาพยาบาล เมื่อพบก็ส่งเสียงแหบแห้งเรียก ร่างในชุดสีขาวเดินสับขาเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว

“ฟื้นแล้วหรือคะคนไข้” พยาบาลสาวเข้ามาเช็กร่างกายคนที่มีสีหน้างุนงง

“ขาดิฉันหักหรือคะ” บัวบูชาถามเสียงเครียด

“กระดูกร้าวค่ะ ส่วนที่ศีรษะคุณหมอจะให้เอกซเรย์สมองนะคะ คนไข้มีอาการเป็นยังไงบ้างคะ”

เสียใจ…

“เอ่อ...ปวดหัวนิดหน่อยค่ะ” หญิงสาวรายงานอาการทางกาย ก่อนจะนึกขึ้นได้ “มือถือกับกระเป๋าของดิฉันอยู่ที่ไหนคะ จะติดต่อญาติน่ะค่ะ”

ญาติ...ใครกันล่ะที่เป็นญาติของเธอ เมื่อก่อนคงเป็นคุณแม่ชลธาร เวลาป่วยไข้ไม่สบายคุณครูก็โทรหาคุณแม่ แต่ตอนนี้ล่ะ...

ผู้อุปการะคนใหม่อย่างนั้นหรือ จริงสิ! เธอถูกรถเฉี่ยวเสียก่อนจึงไม่ได้ไปตามนัดหมาย คุณนทีจะทราบหรือเปล่านะว่าเธอบาดเจ็บอยู่ที่นี่

“นี่ค่ะ” พยาบาลสาวเดินกลับมาพร้อมกับกระเป๋าผ้าสีขาวที่ขาดรุ่งริ่งเพียงเห็นสภาพก็ใจเสียจนต้องรีบรื้อค้นหาโทรศัพท์มือถือที่ถลอกปอก

เปิกราวกับว่ามันกระเด็นออกนอกกระเป๋าไปตอนนั้น

“ทำไมเปิดไม่ติดล่ะ!”

“ไม่ใช่แค่เปิดไม่ติดอย่างเดียวค่ะ แต่มันมาเป็นเศษด้วย นี่พยาบาลช่วยประกอบให้แล้วนะคะ สงสัยจะพังเสียแล้วล่ะค่ะ มีเบอร์ไหมคะ เดี๋ยวพยาบาลจะติดต่อญาติให้”

“เบอร์...มีค่ะ”

หลังพยาบาลจากไปเพื่อแจ้ง ‘ญาติ’ ให้ บัวบูชาก็นั่งน้ำตาซึมเฝ้ามองขาเข้าเฝือกของตัวเองด้วยหัวใจที่ปวดร้าวยิ่งเสียกว่ากระดูก โศกเศร้าไม่นานนัก ร่างสูงเพรียวในชุดเดรสรัดรูปเปรี้ยวจี๊ดก็เดินกึ่งวิ่งเข้ามาหา

“เป็นไงบ้างแก”

“ฮือ...”

“เฮ้ย! ร้องไห้ทำไม เจ็บขาเหรอวะ” มธุรสเอ่ยถามพลางมองไปยังขาข้างซ้ายที่สวมเฝือกเอาไว้ ก่อนจะเลื่อนสายตามาที่ข้อศอกและศีรษะที่ปิดผ้าก๊อซ เรียกได้ว่าบาดเจ็บหลายส่วน แม้จะส่วนละนิดละหน่อยก็เถอะ แต่บัวบูชาเสียขวัญอย่างมาก

“ขาใส่เฝือก ฮือ...”

มธุรสรั้งร่างบางในชุดคนไข้ตัวโคร่งสีชมพูเข้ามากอดแนบอก เกยคางกับศีรษะทุยก่อนลูบเรือนผมเพื่อปลอบประโลมคนสะอื้นไห้จนตัวโยน

“เดี๋ยวก็หายนะ แค่กระดูกร้าวเอง หายไวอยู่แล้วแหละ” มธุรสพูดในแง่ดี ทั้งๆ ที่รู้ดีว่าคงจะใช้ขาไม่ได้อีกนาน

“ทำไมฉันถึงได้ซวยขนาดนี้วะ คราวนี้จะทำยังไงดี” บัวบูชาหลับตาลง ปวดร้าวราวมีเข็มเล่มใหญ่เสียดแทงหัวใจ

“เออน่าเดี๋ยวก็หาย ฉันจะคอยดูแลแกเองไม่ต้องเป็นห่วงนะ” มธุรสผละออกมาพร้อมสัญญามั่นเหมาะ หวังให้เพื่อนสบายใจขึ้น แต่ไม่เลย ใบหน้าซีดเซียวยังหมองเศร้า แววตาที่เคยเปล่งประกายสดใสก็หม่นแสงยิ่งกว่าคืนเดือนดับ

“ฉันไม่ได้กลัวตัวเองจะลำบากแบบนั้น แต่ว่า...ขาเข้าเฝือกอยู่แบบนี้จะไปทำงานยังไง”

“จริงด้วยว่ะ...นี่เจ้พอลลี่ก็ถามถึงแกอยู่เหมือนกัน ตอนออกมาก็รีบมากยังไม่ได้บอกเลยว่าที่แกไม่มาทำงานวันนี้เพราะอะไร”

หยาดน้ำตาร่วงเผาะ กายเล็กสะอื้นไหวโยน มือน้อยยกขึ้นปาดน้ำตาทิ้งไป ก่อนจะปิดดวงหน้าอย่างยอมรับความเป็นจริงที่เกิดขึ้นไม่ได้

“ขาเฝือกนี่จะถอดได้เมื่อไรก็ไม่รู้ อีกอย่าง...เงินเก็บของฉันคงจะหมดไปกับค่ารักษาแน่ๆ ที่นี่มันโรงพยาบาลเอกชนนะ”

“คู่กรณีแกล่ะ”

“พยาบาลบอกว่าหนีไปแล้ว”