บทที่ 2 เกื้อคุณ 1

บัวบูชานั่งทอดขาข้างที่เข้าเฝือกบนโซฟาภายในคอนโดของคุณแม่ชลธารที่ตอนนี้คงกลายเป็นของนทีหรือเขาจะขายต่อให้ใครไปแล้วก็สุดรู้ ที่ยังนั่งอยู่ตรงนี้ก็หวาดระแวงทุกขณะจิตว่าจะมีใครมาไล่เธอออกไปหรือไม่ ใบหน้าเรียวยังซีดเซียว ไม่ใช่เพราะอาการบาดเจ็บจากการถูกรถเฉี่ยว แต่เป็นเพราะเมื่อคืนเธอแทบจะข่มตาหลับไม่ลงเลยด้วยความกังวลใจต่างๆ นานา แม้ประกันอุบัติเหตุของการเป็นนักศึกษาจะรับผิดชอบค่ารักษาพยาบาลให้ทั้งหมด กระนั้นบัวบูชาก็ยังไม่สบายใจกับจำนวนเงินที่เหลืออยู่น้อยมากเหลือเกิน

มธุรสอาสาไปเบิกเงินค่าแรงพริตตี้มอเตอร์โชว์เพียงวันเดียวของเธอให้ ไม่รู้ว่ารวมกันแล้วจะพอค่าหอพักรายเดือนพร้อมมัดจำและค่ากินอยู่ในเดือนแรกที่ยังไม่ได้เงินเดือนหรือเปล่า

ที่มากไปกว่านั้นก็คือค่าเทอมภาคอินเตอร์ก้อนใหญ่ เธอเดี้ยงอยู่แบบนี้จะไปหางานอะไรทำได้บ้าง

ดวงตาคู่ใสปริ่มน้ำตาก้มลงมองเอกสารตอบรับการฝึกงานของบริษัทผลิตสารตั้งต้นเคมีชื่อดังในสมุทรปราการ บริษัทนี้ไม่รับนักศึกษาฝึกงานง่ายๆ เธอกับมธุรสและเขตทัพต้องผ่านการทดสอบมากกว่าเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์จึงจะมีสิทธิ์ฝึกงาน เธออยากฝึกงานที่นี่มากและทดสอบผ่านแล้ว แต่อาจจะไม่ได้ไปฝึกงานตามกำหนดเพราะไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม

เสียงเคาะประตูดังขึ้น บัวบูชาสะดุ้งเฮือก รู้ดีว่าไม่ใช่มธุรสแน่นอนเพราะเพื่อนสาวกำลังทำงานอยู่ หรือจะเป็นเขตทัพเพื่อนชายอีกคน แต่

เขตทัพก็ไม่รู้ว่าเธอบาดเจ็บ หรือว่า...เจ้าของห้องใหม่!

บัวบูชาหยิบไม้เท้าค้ำยันมาช่วยพยุงกายไปยังหน้าห้อง สูดลมหายใจเข้าปอดลึกด้วยความกลัว ไม่แน่อาจจะเป็นนิติคอนโดมาแจ้งให้เธอย้ายออกก็เป็นไปได้ มาถึงขั้นนี้แล้ว เธอต้องยอมรับความจริงเสียทีบัวบูชา

ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีดำปรากฏตรง

หน้า บัวบูชาย่นหัวคิ้วเข้าหากันอย่างแปลกใจพลางมองสำรวจชายหนุ่มตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ใบหน้านิ่งขรึมราวกับรูปปั้นนั้นทำให้เธออดกลัวไม่ได้

“มาหาใครคะ น่าจะมาผิดห้องหรือเปล่า”

บัวบูชาเอ่ยเสียงสั่นก่อนจะพยายามปิดประตูลงดังเดิม ทว่าผู้มาเยือนกลับผลักมันกลับ หญิงสาวทรงตัวไม่ดีอยู่แล้วจึงจำต้องถอยกรูดทำให้เขาเข้ามาข้างในได้อย่างง่ายดาย เมื่อคนแรกเข้ามาแล้ว หญิงสาวก็เบิกตาโตอีกครั้งเมื่อมีบุคคลที่สองอยู่ด้านหลัง

ดวงตาคมกริบประดับอยู่บนใบหน้าได้รูปขาวสะอาด ผิวพรรณเกลี้ยงเกลาเนียนละเอียดราวกับผู้หญิง ผิวของเธอแทบจะขาวเนียนสู้คนตรงหน้าไม่ได้เลยสักนิด บัวบูชาเผลอจับจ้องเขาอยู่นาน มารู้ตัวอีกทีชายหนุ่มทั้งสองคนก็ก้าวเข้ามาในห้องเรียบร้อยแล้ว

“คุณคือบัวบูชา สิระโรจน์”

“เอ่อ...ค่ะ” สาวนักศึกษาตอบรับเสียงแผ่ว ไม่มั่นใจว่าการแสดงตัวจะเป็นผลดีหรือผลเสียกับตัวเอง

“ถ้าอย่างนั้นผมกับท่านประธานก็คงมาถูกที่”

“ท่านประธาน!”

บัวบูชากะพริบตาปริบๆ มองชายหนุ่มหน้าขาวอย่างสังเกตสังกา ถึงว่าสิ...เขาดูดีทุกกระเบียดนิ้ว แม้จะแต่งกายด้วยชุดสูทเหมือนกัน แต่ความดูดีและสง่างามเทียบชั้นกันไม่ติด ท่านประธานคนนี้เป็นใครกัน และที่สำคัญรู้จักเธอได้ยังไง

“ท่านประธานมีธุระต้องคุยกับคุณยาว ผมว่าคุณไปนั่งก่อนดีกว่าครับเดี๋ยวจะเจ็บแผล”

“แต่ว่าฉันยังไม่รู้เลยว่าคุณเป็นใคร” หญิงสาวยังยืนนิ่ง ดวงตาวาววับฉายแววไม่ไว้ใจจน ‘ท่านประธาน’ กระตุกยิ้มราวกับความคิดของเธอช่างไร้สาระสิ้นดี

“คุณนทีฝากคุณบัวบูชาไว้กับท่านประธาน เท่านี้พอจะรู้จักกันได้หรือยังครับ”

ประโยคนั้นทำให้บัวบูชายินยอมให้ชายแปลกหน้าทั้งสองคนมานั่งคุยที่โซฟา แทนที่เธอซึ่งเป็นเจ้าของห้องจะนั่งที่โซฟาตัวใหญ่ แต่ด้วยความเคลื่อนไหวช้าด้วยไม้ค้ำยันทำให้ที่ตรงนั้นถูกจับจองโดย ‘ท่านประธาน’ ส่วนเธอกับผู้ชายอีกคนต้องระเห็จมานั่งโซฟาตัวเล็กขนาบข้างราวกับเป็นเบี้ยล่างรับฟังคำสั่งของเขาเพียงผู้เดียว สำหรับลูกน้องเขาคงใช่ แต่เธออย่าได้คิดหวัง

นี่คุณนทีฝากเธอเอาไว้กับใครกันแน่ ทำไมถึงได้ดูทรงอิทธิพลยังกับมาเฟีย!

“ท่านประธานทราบว่าวันนั้นคุณบัวบูชาถูกรถชนเข้าโรงพยาบาลจึงมาพบตามนัดไม่ได้ พอออกมาก็ต้องดามเฝือกเอาไว้คงไม่สะดวกมาพบ ท่านจึงเมตตามาพบคุณถึงที่นี่” นิธิเกริ่นนำเข้าสู่เรื่องราวได้น่าฟัง หารู้ไม่ว่าบัวบูชาเกือบจะเบ้ริมฝีปากกับคำว่า ‘เมตตา’

“แล้วคุณนทีล่ะคะ เอ่อ...บัว เอ๊ย! ฉันติดต่อคุณนทีไม่ได้น่ะค่ะ”

บัวบูชาเลือกที่จะไถ่ถามถึงนทีมากกว่าจะสนใจความเมตตาของคนที่นั่งนิ่งเป็นหุ่นขี้ผึ้ง เธอสะดุ้งเมื่อคำตอบนี้มาจากเขา

“นทีกลับไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว ไม่สำคัญว่าเธอจะติดต่อนทีได้ไหมเพราะตอนนี้ฉันคือผู้อุปการะคนใหม่ของเธอ”

บัวบูชาสดับฟังน้ำเสียงทรงอำนาจนั้นแล้วก็เผลอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น เธอจับความรู้สึกของตัวเองไม่ถูก ไม่รู้ควรจะดีใจที่มีผู้อุปการะค่าเทอมหรือจะเสียใจดีเพราะเขาไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด แน่นอนว่าภาพลักษณ์ของเขาดูดีมีมาดหนุ่มนักธุรกิจ แต่บัวบูชาไม่สบายใจที่ต้องอยู่ภายใต้การอุปการะของผู้ชาย!

“ขอบคุณค่ะ แต่ดิฉันคิดว่าโตพอที่จะดูแลตัวเองได้แล้ว คงจะไม่รบกวนคุณ...”

“ฉัน...เกื้อคุณ พิทักษ์ภากุล”

ดวงตาคู่ใสเบิกกว้าง ริมฝีปากเผยออ้านิดๆ อย่างตกตะลึงเมื่อรู้ว่าเขาคือผู้ชายคนนั้น สมองย้อนกลับไประลึกถึงคำพูดของเจ้พอลลี่ที่บอกว่าเขาคือผู้ชายที่จะซื้อตัวเธอไปนอนด้วย ถ้าอย่างนั้นเขาต้องรู้จักเธออยู่แล้วสิถึงได้มาหาถึงที่นี่ บัวบูชาฉลาดพอที่จะเข้าใจว่าการอุปการะครั้งนี้ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน ยิ่งคิดก็ยิ่งเกลียดโชคชะตาตัวเองเหลือเกิน

“ท่านประธานเป็นเจ้าของบริษัทดับเบิลเคเคมีภัณฑ์ครับ” นิธิเสริมให้

บัวบูชาลอบสำรวจชายหนุ่มนักธุรกิจอีกครั้ง คำพูดของมธุรสลอยเข้ามากระแทกใจให้คล้อยตามเห็นด้วย

‘ไม่ใช่แค่มีอะไรดี แต่เป็นงานลักซูรี เกรดพรีเมียม เลอค่าระดับ

ไฮเอนด์!’