บทที่ 7 CK

 

          หยาดน้ำตาใสรื้นขึ้นที่ขอบดวงตาอีกครั้งเมื่อผิดหวังในสิ่งที่ตัวเองพยายามจะอ้อนวอนขอร้องให้เขาเห็นใจ พริมพริตาพยายามแข็งขืนไม่ถอยทั้งที่รู้ว่าเริ่มจะอ่อนแรงเพราะสู้แรงผู้ชายที่ตัวใหญ่กว่าไม่ไหว

          “กรุณาปล่อยมือโสโครกๆของจากผู้หญิงคนนี้ด้วยครับ”

          เสียงนุ่มทุ้มของชายหนุ่มแปลกหน้าคนใหม่ดังขึ้นมาจากด้านหลังของคนที่พยายามจะรุกรานพริมพริตา ชายคนนั้นหันไปมองทางต้นเสียงด้านหลังด้วยท่าทางหัวเสียรำคาญใจ ใครที่มันกล้าขัดใจเขาได้คงจะไม่รู้ว่าเขามีอิทธิพลใหญ่คับคั่งแค่ไหน

          “แล้วมึงมาเสือกอะไรด้วยวะ”

          “หึ”

          ชายแปลกหน้าคนนั้นยิ้มหวานแต่พริมพริตารู้ว่ามันเคลือบไปด้วยยาพิษอีกชั้น ดวงตาของเขาที่มันไม่ได้หยักยิ้มไปกับริมฝีปากนั้นเลยทำให้หญิงสาวรู้ดีว่าเขาน่ากลัวกว่าคนตรงหน้าตัวเองมากนัก

          คนที่เพิ่งมาใหม่แตะมือลงบนบ่ากว้างของอีกฝ่ายที่ส่วนสูงน้อยกว่าแล้วก็พลางก้มตัวลงมามองคนตรงหน้าเล็กน้อย ส่วนสูงของเขาหากเทียบแล้วน่าจะมีหลัก 190 ได้ เขาสูงโปร่งและดูน่าเกรงขามมากทีเดียว

          “เป็นผม ผมจะไม่พูดแบบนี้กับคนที่ไม่รู้จักนะครับ”

          คนที่โดนท่าทางอย่างนั้นใส่ยิ่งหัวเสียไปกว่าเดิม เพราะตัวเขาเองก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าใคร เป็นถึงสมาชิกพรรคการเมืองใหญ๋ในประเทศ อิทธิพลคับคั่งไปหมด การ์ดของเขาก็อยู่ด้านนอก เพียงแค่เขากระดิกนิ้วส่งสัญญาณเรียก คนของเขาก็พร้อมที่จะกรูกันเข้ามาช่วยจัดการคนตรงหน้าให้อยู่แล้ว

          เขาจึงจงใจเน้นย้ำคำเดิมให้อีกฝ่ายรู้ตัวว่ากำลังเล่นอยู่กับใคร

          “เสือก”

          แต่อีกฝ่ายกลับไม่ได้ตอบโต้อะไร เขาเพียงแค่แสยะยิ้มและจ้องมองกลับมาด้วยสายตาเย็นที่คาดเดาไม่ถูกเท่านั้น

          ชายในชุดสูทสีดำที่ดูเหมือนจะเป็นคนของคนตัวสูงชะลูดสองสามคนเดินมาห้อมล้อมโต๊ะตัวดังกล่าว การ์ดคนหนึ่งเดินมากระซิบกระซาบที่ข้างหูคนที่ยังไม่วางมือจากมือเรียวให้หันไปตามทิศทางที่ปลายนิ้วนั้นชี้ไป

          คนที่ท่าทางในตอนแรกดูเหมือนจะเก่งกล้าไม่เกรงกลัวใครกลับหงอคอตกไปในทันที เมื่อเห็นว่าคนของตัวเองที่นั่งอยู่บนโต๊ะฝั่งตรงข้ามเยื้องกันทั้งโต๊ะกลับมีใบหน้าบิดเบี้ยว ดวงตาเป็นรอยช้ำจ้ำ ริมฝีปากมีเลือดไหลซิบจนแทบไม่เหลือเค้าโครงเดิม ไม่ต้องบอกก็รู้ดีว่าเป็นฝีมือของใคร

          มือสากรีบปลดปล่อยคนตัวเล็กให้เป็นอิสระ พริมพริตารีบกุลีกุจอไปอยู่ด้านหลังของคนตัวสูงที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้มีพระคุณของเจ้าหล่อนไปโดยปริยายทันที

          “วันหลังจะพูดจะทำอะไรก็ระวังหน่อยก็ดีนะครับ ผมไม่อยากให้คนของผมต้องออกแรง” ประโยคทิ้งท้ายนั้นเขาจงใจตบบ่าฝ่ายตรงข้ามแปะๆไปด้วยราวกับว่าจะให้คู่สนทนาจำไว้ให้ขึ้นใจยังไงยังงั้น

          “ค…ครับ”

          ร่างสูงโปร่งหมุนแสยะยิ้มพลางหมุนตัวเดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเองซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนักโดยไม่ลืมที่จะเชื้อเชิญคนตัวเล็กที่ตื่นตระหนกกับเหตุการณ์ตรงหน้าอยู่ไม่น้อยไปด้วยกัน

          พริมพริตารีบตามอีกฝ่ายไปโดยที่ไม่คิดหน้าคิดหลัง อย่างน้อยในความโชคร้ายของเธอก็ยังโชคดีที่มีคนดีๆยื่นมือเข้ามาช่วยเหลืออยู่บ้าง

          “ไม่ทราบว่าคุณชื่อ…”

          “พริมค่ะ เรียกฉันว่าพริมก็ได้ค่ะ” หญิงสาวว่า จงใจบอกแค่ชื่อเล่นของตัวเองอย่างที่ไม่เคยบอกใครมาก่อนหลังจากที่มาเหยียบที่นี่ เพราะรู้ดีว่าชื่อเต็มของตัวเองคงยากหากจะให้คนเชื้อชาติอื่นออกเสียง

          “ครับคุณพริม อ้อ…ต้องขอโทษด้วยนะครับ ผมนี่เสียมารยาทจังเลยนะครับ ผมคาล์กครับ ขอโทษที่ไม่ได้แนะนำตัวเองก่อนนะครับ”

          คาล์กว่าอย่างยิ้มๆพร้อมกับโค้งศีรษะเป็นเชิงขอโทษขอโพยคนตัวเล็กเล็กน้อย พริมพริตารีบโค้งกลับและโน้มศีรษะลงให้มากกว่าอีกฝ่ายด้วยซ้ำ เธอไม่กล้าที่จะให้ผู้มีพระคุณของตัวเองแถมยังเป็นลูกค้าวีไอพีมาทำอะไรแบบนี้ให้กับตัวเองหรอก

          ในใจก็อดจะชื่นชมคนตรงหน้าไม่ได้ว่าเขาช่างมีมารยาทดีเสียเหลือเกิน แถมยังใจดีมีน้ำใจยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเธอ ผิดกับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าหนี้ของเธอ ที่ใจดำยิ่งกว่าอะไร แม้กระทั่งว่าเธออ้อนวอนขอความช่วยเหลือเขาผ่านทางสายตาอย่างนั้นแล้ว เขาก็ยังเมินเฉยไม่สนใจหญิงสาวสักนิด

          “ผมไม่ได้ช่วยคุณฟรีๆหรอกนะครับ คุณก็เห็นว่าลูกน้องผมต้องเหนื่อย แถมผมยังต้องโดนมันด่าเป็นลูก” เขายิ้มมุมปากแสร้งทำทีเป็นเหมือนเป็นฝ่ายโดนกระทำ แต่รอยยิ้มอันทรงเสน่ห์และแววตาที่ดูขี้เล่นเป็นกันเองนั่นทำให้พริมพริตารู้ว่าเขาตั้งใจพูดแกล้งเธอ

          “ช่วยอยู่ชงเหล้าให้ผมหน่อยสิครับ” เขายื่นข้อเสนอมาให้ พริมพริตาก็ได้แต่อึกอักเพราะเธอชงเหล้าไม่เป็นแถมยังมีหน้าที่เป็นแค่เด็กเสิร์ฟเครื่องดื่ม ไม่ได้มีสิทธิ์นั่งกับแขกแต่แรกอยู่แล้ว

          “คือฉันชงเหล้าไม่เป็นหรอกค่ะ…แล้วฉันก็เป็นแค่เด็กเสิร์ฟด้วย”

          อีกฝ่ายยิ้มพราย จนพริมพริตาสังเกตได้ว่าตั้งแต่เห็นหน้าเขามา ยังไม่มีเวลาไหนเลยที่เขาหยุดยิ้มแม้เพียงเสี้ยววินาทีเดียว

          กลับกันชายหนุ่มกลับรู้สึกสนใจหญิงสาวตรงหน้าชอบกล หญิงสาวชาวเอเชียน่ารักน่าเคี้ยวคนนี้คงมีความสำคัญกับโรมินิกคู่แข่งตัวฉกาจของเขาไม่น้อย ฝ่ายนั้นถึงได้มีท่าทางเมินเฉยและไม่ใยดีกับท่าทีเว้าวอนของเธอขนาดนั้น

          “ไม่เป็นไรหรอกครับ ก็แค่บอกไปว่าคุณมานั่งกับผมก็พอ”

          คาล์กว่าพร้อมกับควักนามบัตรจากกระเป๋าชั้นในเสื้อสูทสีกรมท่าของตัวเองออกมาให้ มันเป็นนามบัตรเปล่าที่ไม่ได้มีเบอร์ติดต่อ อีเมล หรือที่อยู่อะไรทั้งนั้น มันมีแค่ตัวอักษรที่เป็นตัวเขียนในภาษาอังกฤษตัวใหญ่ติดกันสองตัวว่า ‘CK’

          “เอ่อ…ค่ะ” มือเรียวเล็กรับนามบัตรนั้นมาเก็บไว้กับตัว

          เธอหัดชงเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ตามที่เขาบอกสอนให้ ทั้งสองคุยกันอย่างสนุกปากถูกคอ เขาเล่าเรื่องขบขันที่เจอมาในชีวิตหลายอย่างให้กับหญิงสาว โดยที่พริมพริตาก็เล่าเรื่องราวในตอนที่อยู่ที่ประเทศไทยให้กับเขาฟังเป็นการตอบแทนเช่นกัน

          ทั้งสองคนคุยกันจนเวลาล่วงเลยไปถึงช่วงที่เธอใกล้จะได้เลิกงาน แม้ที่นี่จะเป็นโรงแรมคาสิโนที่เปิดตลอด 24 ชม. แต่ช่วงเวลาทำงานของเธอจะอยู่ที่ช่วง 2 ทุ่มไปจนถึงเวลาตีสามเท่านั้น

          “ถ้าอย่างนั้นฉันคงต้องขอตัวก่อนนะคะ”

          “ตามสบายครับ ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งนะครับคุณพริม” คาล์กว่าพร้อมกับยกแก้วไวน์ในมือขึ้นในระดับเดียวกับใบหน้าแล้วยกขึ้นจิบจนเครื่องดื่มสีอำพันไหลลงคอไปหมดทั้งแก้วเป็นเชิงให้เกียรติเธออีกครั้ง

          “ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งเช่นกันนะคะ วันนี้พริมขอบคุณมากเลยนะคะ พริมจะไม่ลืมบุญคุณในครั้งนี้เลยค่ะ” พริมพริตาว่าไปอย่างใสซื่อ หากแต่คาล์กกลับยิ้มอย่างมีนัยยะแอบแฝงเพราะคำพูดเหล่านั้นของหญิงสาว

          “แล้ววันหน้าผมจะมาทวงนะครับ” คาล์กยิ้มพร้อมกับลุกขึ้นส่งหญิงสาว “หวังว่าผมจะได้เจอกับคุณอีกนะครับ”

          “ขอบคุณค่ะ”

          พริมพริตาลุกขึ้นยืนตามคนที่ตัวสูงกว่าเกือบหนึ่งฟุต ร่างบอบบางค้อมศรีษะเป็นเชิงขอบคุณคงตรงหน้าอีกครั้ง แล้วก็เดินกลับเข้าด้านหลังของบาร์ไปพร้อมกับถาดที่มีขวดเครื่องดื่มและแก้วเหล้าที่ใช้งานแล้วหลายใบ

          คาล์กมองตามร่างอรชรที่เดินหายลับตาไปจนสุดทาง มุมปากเหยียดยิ้มที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์เพทุบาย ก่อนที่เจ้าตัวจะวางเงินดอลลาร์หลายปึกไว้ที่โต๊ะและเดินตรงออกจากบาร์แห่งนี้ไปพร้อมกับเสียงผิวปากอย่างสบายอารมณ์

          แน่นอนว่าคนอย่างคาล์กไม่ได้ล้อเล่น…ว่าเขาไม่เคยช่วยใครฟรีๆ