บทที่ 8 หัวเสีย

          “ไอ้คาล์กมันกลับไปแล้วครับนาย” วิลล์รายงานกับคนร่างสูงกำยำที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ริมกำแพงฝั่งด้านนอกของส่วนบาร์เครื่องดื่มในโซนวีไอพี

          มาเฟียหนุ่มยังคงอยู่ในทุกช่วงสถานการณ์ที่เกิดขึ้นกับพริมพริตา เขาไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำถึงขนาดที่จะปล่อยให้เจ้าหล่อนโดนถึงเนื้อถึงตัวขนาดนั้น ยิ่งเป็นของของเขาแล้ว ไม่ว่าเขาจะใช้ต่อหรือไม่ เขาก็ไม่ชอบให้ใครมายุ่งย่ามวุ่นวายทั้งนั้น

          แต่จะให้เขาลงไปช่วยเจ้าหล่อนจากแขกคนอื่นแบบนั้นมันก็ดูจะเป็นการให้ค่าให้ราคากับผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่ได้ชื่อว่าเป็นตัวประกันของตัวเองมากเกินไปหน่อย เขาจึงเลือกที่จะเดินหนีไป และให้วิลล์มือขวาคนสนิทของตัวเองเป็นคนไปจัดการเรื่องนี้แทน

          หากแต่ยังไม่ทันที่วิลล์จะเข้าไปถึงตัวพริมพริตา คาล์กศัตรูคู่แข่งทางธุรกิจ มาเฟียที่ได้ชื่อว่ามีอิทธิพลไม่แพ้กันในแถบยุโรปก็ตัดหน้าเข้าไปช่วยตัวประกันร่างอรชรของเขาไว้เสียก่อน แถมยังชวนเจ้าหล่อนที่ยังอยู่ในเวลางานไปนั่งคุยด้วยแทบทั้งคืน เสมือนว่าเธอมีหน้าที่ไปเอนเตอร์เทนแขกอย่างนั้นแหล่ะ

          เมื่อวิลล์กลับมารายงานในสิ่งที่ได้พบเจอมา เขาก็อดจะหงุดหงิดหัวเสียไม่ได้ จนต้องไปนั่งมองคนทั้งสองอยู่ในมุมอับมุมหนึ่งของด้านบนที่คนทั้งคู่จะไม่มีทางมองเห็นตัวเองได้

          เขาเห็นท่าทางระริกระรี้ของแม่ตัวประกันสาวทุกอิริยาบถ เห็นว่าคนทั้งคู่สนิทสนมกันได้อย่างรวดเร็วจนน่าหงุดหงิด มาเฟียหนุ่มกระแทกวิสกี้ในขวดเข้าปากไปไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ เขาเฝ้ามองเจ้าหล่อนอยู่ตั้งแต่ต้นจนคนทั้งสองแยกจากกันไป

          หากเป็นคนอื่นเขาคงจะไม่มาหัวเสียขนาดนี้ แต่นี่เจ้าหล่อนหยามเขาด้วยการไปนั่งดื่มกับศัตรคู่แข่งของเขาจนถึงเวลาเลิกงาน ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจก็แล้วแต่ แต่นั่นก็ทำให้เขาแทบหัวลุกเป็นไฟ

          คาล์กเป็นคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่ปรับตลอดกาลของเขา ทั้งเขาและคาล์กต่างก็ชิงไหวชิงพริบเป็นคู่แข่งกันในทุกด้าน และจะผลัดกันได้เปรียบเสียเปรียบกันมาอยู่ตลอด ครั้งล่าสุดเขาก็เพิ่งทำให้การขนส่งอาวุธของคาล์กมีปัญหาไม่ราบรื่นนิดหน่อย จนฝ่ายนั้นเสียเงินไปหลายล้านดอลลาร์ และไม่นานฝ่ายนั้นก็ต้องหาทางมาเอาคืนเขาอย่างแน่นอน

          ถึงแม้ว่าคาล์กและเขาจะผลัดกันแวะไปใช้บริการสถานเริงรมย์ของอีกฝ่ายกันอยู่บ่อยๆ เพราะเปรียบเสมือนกับเป็นการรู้เขารู้เราไปในตัว แต่การมาเยี่ยมเยือนของคาล์กในวันนี้เขามั่นใจว่าอีกฝ่ายไม่ได้มาดีแน่นอน

          แต่ครั้นจะให้เข้าไปแยกทั้งสองคนออกจากกันแต่แรกก็คงจะไม่ได้ เพราะนั่นจะยิ่งตอกย้ำให้คาล์กเห็นว่าเขาให้ความสำคัญกับพริมพริตา เขาจึงทำได้แค่รอ รอเวลาให้ทั้งสองแยกจากกันเท่านั้น

          “อืม ช่างหัวมัน” โรมินิกว่าพลางอัดควันบุหรี่เข้าปอดฟอดใหญ่ฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่สูบฉีดอยู่ในร่างกายผสมกับนิโคตินจากบุหรี่ที่อัดเข้าไปหลายมวนทำให้ร่างสูงกำยำสมองตื้อตึงไปไม่น้อย แต่ก็ให้ความรู้สึกที่เต็มเม็ดเต็มหน่วยไม่แพ้กัน

          “แกไปพักเถอะ ทางนี้ฉันจัดการเอง” บอกกับคนเป็นลูกน้องโดยไม่ลืมที่จะยื่นมวนบุหรี่ไปให้ด้วย

          “ครับนาย”

          วิลล์รับก้านบุหรี่ที่เจ้านายตนยื่นมาให้ขึ้นมาคาบไว้ที่ปาก มือหนาล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อสูทด้านในและหยิบไฟแช็ครูปทรงแปลกตาหรูหราขึ้นมาจุดติดไฟที่ปลายมวนบุหรี่ และสูบอัดควันสีเทาคละคลุ้งผ่านลมหายใจเข้าปอดตามกันไป ก่อนจะค้อมหัวและเดินกลับไปยังห้องพักของตัวเอง ทิ้งให้คนเป็นนายยืนอยู่เพียงลำพัง

          พริมพริตาเดินกลับไปยังจุดหมายปลายทางซึ่งเป็นที่พักของตัวเองอย่างเหนื่อยอ่อน หลังจากที่เพิ่งโดนผู้จัดการบาร์อย่างโจชัวเทศน์เข้าให้หนึ่งบทใหญ่หลังจากที่ยื่นนามบัตรที่มีตัวอักษรว่า CK ที่ได้รับมาจากคาล์กอีกทีให้เขาดูเมื่อถูกตั้งคำถามว่าหายไปไหนมาทั้งคืน สุดท้ายก็ดันได้รับคำตอบกลับมาว่าคาล์กเป็นมาเฟียที่มีอิทธิพลไม่แพ้กับโรมินิกเลย และเขาก็เป็นศัตรูคู่แข่งกันมานมนาน

          มือเรียวข้างหนึ่งยกขึ้นบีบคลึงบ่าฝั่งตรงข้ามของตัวเองอย่างอ่อนล้า การทำงานในช่วงเวลากลางคืนท่ามกลางแสงสีเสียง กลิ่นแอลกอฮอล์ บุหรี่ และอบายมุขมากมาย ทั้งยังต้องคอยหลบเลี่ยงพวกหื่นกระหายทำให้เธอหมดเรี่ยวหมดแรงไม่น้อย

          หากต้องทำงานอย่างนี้ไปทั้งปีเธอคงเหนื่อยจนแทบขาดใจ แต่เมื่อคิดถึงผลตอบแทนที่ได้รับ อย่างน้อยมันก็คงดีกว่าการจะกลับไปหางานทำที่เมืองไทย ทั้งค่าเงิน ทั้งผลตอบแทนหักลบกลบหนี้กับค่าใช้จ่ายแล้วคงต่างกันลิบ

          พริมพริตาตรงไปกดลิฟต์กลางโถงใหญ่ที่ไม่ค่อยมีผู้คนพลุกพล่านนัก นอกจากการ์ดที่เฝ้าอยู่ตามจุดของโรงแรม และพนักงานโรงแรมบางคนที่อยู่ในเวลาปฏิบัติงาน เพราะในส่วนของปีกตึกนี้จะเป็นฝั่งที่พักทั้งหมด และตรงจุดที่เธออยู่ก็เป็นส่วนสำหรับบุคคลภายในเท่านั้น คนอื่นไม่สามารถที่จะเข้ามาในส่วนนี้ได้

          โรงแรมคาสิโนระฟ้าแห่งนี้ประกอบไปด้วยส่วนหลักที่เป็นห้องพักของแขกทั่วไป ซึ่งจะแบ่งความสำคัญของแขกที่เข้าพักตามระดับชั้นของอาคาร ชั้นบนสุดจะเป็นห้องเพนส์เฮ้าส์ส่วนตัว ชั้นล่างจะมีทั้งที่เป็นส่วนคาสิโน ส่วนบาร์เครื่องดื่มทั้งสำหรับกลุ่มวีไอพีและโซนผับสำหรับบุคคลทั่วไป ส่วนร้านอาหาร และส่วนรับรองแขกทั่วไป ชั้นดาดฟ้าจะเป็นสระว่ายน้ำและสวนหย่อมขนาดกลาง

          ส่วนห้องพักของเธอจะอยู่ในส่วนเพนต์เฮาส์ส่วนตัวด้านบนสุด ซึ่งเป็นส่วนหวงห้ามที่จะมีเพียงคนในตระกูลคาสเตลีออนและผู้เกี่ยวข้องอีกไม่กี่คนเท่านั้นที่จะสามารถขึ้นไปได้

          ทันทีที่บานประตูลิฟต์เปิดออกร่างบอบบางก็ก้าวเข้าไปด้านในตัวลิฟต์ นิ้วเรียวยาวจิ้มปุ่มหมายเลขเกือบชั้นบนสุดรองจากชั้นดาดฟ้าและชั้นเพนท์เฮาส์ของตระกูลคาสเตลีออนอันเป็นจุดหมายที่เธอกำลังจะขึ้นไปพร้อมกับใช้คีย์การ์ดแตะที่ช่องเซนเซอร์ ใจนึกอยากจะทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนนุ่มๆเสียเหลือเกิน

          แต่ยังไม่ทันที่บานประตูลิฟต์จะปิดสนิท แขนแกร่งของผู้ชายที่เธอคุ้นหน้าค่าตาเป็นอย่างดีก็โผล่เข้ามาขัดบานประตูลิฟต์ไว้เสียก่อน จนลิฟต์กลับมาเปิดออกกว้างอีกครั้ง

          ร่างสูงกำยำที่มีกลิ่นแอลกอฮอล์และควันบุหรี่เจือจางไปกับกลิ่นน้ำหอมราคาแพงก้าวเข้ามาในลิฟต์ตัวเดียวกัน ชายหนุ่มแตะปุ่มปิดประตูลิฟต์เพื่อให้ลิฟต์เคลื่อนตัวขึ้นไปยังปลายทางของตัวเองซึ่งเป็นชั้นเดียวกัน

          ทันทีที่บานประตูลิฟต์ปิดลงและลิฟต์ค่อยๆเคลื่อนตัวขึ้นไปด้านบน ร่างสูงกำยำก็ดันคนตัวเล็กกว่าเข้าไปชิดกับผนังด้านข้างของตัวลิฟต์ทันที แขนกำยำที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามและมีเส้นเลือดปูดโปนอยู่โดยรอบยกขึ้นเท้ากับผนังข้างตัวลิฟต์ระหว่างคนตัวเล็กไว้ทั้งซ้ายและขวาเพื่อสกัดกั้นไม่ให้เจ้าหล่อนขยับตัวถอยหนีไปไหนได้ ใบหน้าโน้มเข้ามาใกล้จนคนตัวเล็กหายใจติดขัดไม่เป็นจังหวะ

          “เก่งนี่ เข้าใจใช้เต้าไต่หาเงินทางลัดมาใช้หนี้” มาเฟียหนุ่มว่าพร้อมกับปรายตามองตั้งแต่โคนขาอ่อนที่ปกปิดด้วยเดรสตัวสั้นจิ๋วเลื่อนขึ้นมาจนถึงเนินอกนวลเนียนเย้ายวนให้สัมผัส

          แล้วสิ่งที่หญิงสาวคิดก็เป็นเรื่องจริง โจชัวผู้จัดการบาร์เล่าให้เธอฟังทั้งหมดแล้วคาล์กกับโรมินิกมีความทรงจำที่ไม่ดีต่อกันสักเท่าไหร่ ทั้งสองไม่กินเส้นกันอยู่ตลอด เรียกได้ว่าแทบจะเป็นศัตรูกันเลยก็ว่าได้ เขาเตือนเธอแล้วว่าเธออาจจะต้องรับมือครั้งใหญ่หน่อยหากโรมินิกรู้เข้าว่าเธอมานั่งกับคาล์ก

          “อย่าคิดว่าคนอื่นเขาจะต้องเป็นแบบที่ตัวเองคิดทุกคนเลยค่ะ คนเรามันมีหลายประเภท”

          พริมพริตาสวนกลับ แต่นัยน์ตาเฉมองไปทางอื่น ไม่อยากจะเห็นหน้าคนที่ต้องจำใจเสวนาด้วยสักเท่าไหร่ เธอก็ยังขุ่นเคืองเขาอยู่ในอกไม่หายเหมือนกันที่ปล่อยให้เธอต้องเอาตัวรอดจากลูกค้าลามกหื่นกระหายพวกนั้นโดยที่ไม่ได้แม้แต่จะแยแสอะไรเลยสักนิด แถมยังมาดูถูกเธอด้วยถ้อยคำไม่รื่นหูแบบนี้อีก

          “ตั้งแต่ที่โดนเปิดซิงไปนี่ปากเก่งขึ้นนะ” โรมินิกย้ำเตือนความจำ จงใจหยิบยกเรื่องคืนวันนั้นมาพูด เพราะรู้ว่าคนตัวเล็กจะต้องเจ็บใจไม่น้อย

          พริมพริตาเงียบกริบไม่รู้ว่าจะต่อปากต่อคำกับเขาไปทำไม คนอยากเอาชนะที่เป็นฝ่ายจงใจเข้ามาหาเรื่องเธอแต่แรกอย่างนี้ ยังไงก็คงจะต้องหาเรื่องมาพูดจนตัวเองชนะให้ได้อยู่ดี

          “ไปคุยอะไรกับมันมา”

          “ก็ไม่ได้คุยอะไรค่ะ” พริมพริตาตอบกลับไปส่งๆ

          “นั่งอยู่ด้วยกันตั้งไม่รู้กี่ชั่วโมง ยังบอกว่าไม่ได้คุยอะไรกันอีกเหรอ ถ้าเอากันก็คงได้ไปหลายท่าแล้วมั้ง”

          “นี่คุณ!”

          “ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปไม่ต้องไปทำงานที่บาร์อีก ฉันจะให้เธอไปทำงานที่ผับแทน”

          พริมพริตาได้แต่กลอกตาไปมายอมรับในการคำสั่งขาดนั้นเพราะตัวเองก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรไปมากกว่านี้ได้ แต่หลังจากนี้เธอคงต้องเหนื่อยกว่าเดิมหลายเท่าแน่ เพราะขนาดโซนบาร์เครื่องดื่มวีไอพีเธอยังเจอแต่เสือสิงห์กระทิงแรดขนาดนี้ หากไปทำงานที่ผับโซนปกติ เธอคงได้เจอคนมากหน้าหลายตากว่านี้แน่

          “และเดือนนี้ฉันจะหักเงินเธอครึ่งหนึ่ง โทษฐานที่ทิ้งหน้าที่ของตัวเองไปปรนเปรอไอ้คาล์ก”

          หน้าหวานที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางราคาแพงจนโฉบเฉี่ยวทันสมัยนิ่วหน้ามองอีกฝ่ายด้วยความโกรธเคืองในใจ เธอแอบคิดไว้อยู่แล้วว่าโรมินิกคงจะไม่พอใจและได้หักเงินเธอไปหนึ่งคืนเต็มแน่ แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะโหดร้ายถึงขั้นหักถึงครึ่งเดือนขนาดนี้ เพราะนั่นก็จะแปลว่าเธอจะต้องจำใจอยู่ชดเชยให้เขาเป็นเวลาอีกครึ่งเดือนเช่นกัน

          “หรือไม่…ก็ลองใช้วิธีแบบที่เธอถนัดสิ ฉันอาจจะใจดีไม่หักเงินแถมอาจจะให้ทิปสักก้อนถ้าบริการถึงใจพอ เผื่อจะได้ไถ่ตัวเองออกไปได้เร็วขึ้น”

          ไม่พูดเปล่าริมฝีปากหนายังบรรจงขบเม้มลงไปที่ซอกคอเนียนระหงจนผิวกายขาวจัดขึ้นสีแดงระเรื่อเป็นรอยขบเม้มเป็นดวง กลิ่นหอมของน้ำหอมผสมกับกลิ่นกายสาวอ่อนๆทำให้สติของคนที่มีไม่ครบร้อยนั้นแทบกระเจิดไปไกลกว่าเดิม มือหนาเลื้อยผ่านเข้าไปภายใต้กระโปรงเดรสตัวจิ๋วเข้าไปสัมผัสกับสะโพกผายกลมกลึงด้านใน

          “มะ…ไม่” มือเล็กทั้งสองข้างออกแรงดันบ่ากว้างไว้อย่างสุดกำลัง ไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีก ดวงตากลมโตหันมองไปทางมุมบนสุดของตัวลิฟต์เห็นมีกล้องวงจรปิดที่จะสามารถจับภาพเหล่านี้ไว้ได้อยู่

          “ออกไปนะ” คนตัวเล็กดีดดิ้นไม่หยุดและออกคำสั่งเมื่อมือหนายิ่งรุกล้ำเข้ามาภายใต้ขอบชั้นในตัวบางของตัวเอง

          “มากกว่านี้ก็ทำมาแล้วนี่”