บทที่ 6 ทำงานคืนแรก

          พริมพริตามองจ้องเข้าไปในดวงตาดุดันเขม็ง

          “ปล่อยฉันไปได้หรือยัง…”

          โรมินิกยิ้มเย้ย เขานึกอะไรดีๆที่มันมากกว่าการจับน้องสาวของคนที่กำลังตามล่ามาไว้เป็นตัวประกัน

          ในเมื่อเจ้าหล่อนเล่นเป็นงานเสียขนาดนี้แล้วทำไมไม่ให้เธอทำในสิ่งที่เธอถนัดไปเสียเลยล่ะ

          “สิบล้าน” โรมินิกว่าและเงียบไปครู่หนึ่ง “เธอจะต้องทำงานที่นี่ชดใช้หนี้ก้อนนี้ทั้งหมดจนครบทุกบาททุกสตางค์ ส่วนเรื่องบนเตียงเมื่อกี้ฉันก็จะถือว่าค่าตัวเธอเป็นค่าดอกเบี้ยที่จะต้องจ่าย”

          ฝ่ามือเรียวเล็กกำเข้าหากันแน่น ใบหน้าหวานสะบัดไปทางอื่นเพราะไม่อยากจะเห็นหน้าอีกฝ่าย

          “ฉันจะได้เงินเดือนเท่าไหร่” ในเมื่อไม่มีทางเลือกที่ดีไปกว่านี้ พริมพริตาก็คงต้องจำใจยอมทำ

          “ก็อยู่ที่ว่า…เธอทำอะไรได้บ้าง”

          ท้ายประโยคนั้นร่างสูงจงใจลากไล้สายตาไปตามเรือนร่างของหญิงสาว จงใจยั่วให้คนตัวเล็กโมโห เขารู้อยู่แล้วว่ายังไงเธอก็มองเห็นเขาผ่านหางตาคู่นั้นอยู่ดี

          โรมินิกลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของตัวเอง เขาหยิบเสื้อเชิ้ตสีดำที่ยับยู่ยี่ไปบ้างขึ้นมาใส่อย่างลวกๆ และหยิบนาฬิกาที่หล่นอยู่บนเตียงขึ้นมาสวมต่อ

          “ฉันจะให้เธอเดือนละล้าน ส่วนหน้าที่ของเธอคือทำตามที่ฉันพอใจ”

          พริมพริตามองเขาอย่างขุ่นเคือง คำว่าพอใจคืออะไร แล้วถ้าเขาไม่พอใจอีกล่ะ ถ้าเขาให้เธอหักแขนหักขาตัวเองแลกกับความสบายใจของเขา แล้วเธอจะทำยังไงได้

          “ตกลง”

          หญิงสาวรับปากส่งไปทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ายังไงเธอก็ต้องทำอยู่ดี เพราะที่ผ่านมามันก็ไม่เคยมีอะไรที่เธอสมัครใจอยู่แล้ว อย่างน้อยทนอีกแค่สิบเดือนแล้วจบ ก็คงดีกว่าต้องพัวพันกับคนตรงหน้าไปทั้งชีวิต

          “ดี ถ้างั้นก็เตรียมตัว เพราะเธอจะต้องเริ่มงานตั้งแต่คืนพรุ่งนี้เป็นต้นไป…”

          โรมินิกยิ้มพรายให้กับหญิงสาวเป็นการทิ้งท้ายแล้วก็ออกจากห้องไป แน่นอนว่าเขามีแผนที่จะให้เจ้าหล่อนต้องชดใช้ให้กับเขาอย่างถึงใจเลยทีเดียว

          แม้ว่าร่างกายของพริมพริตาจะยังไม่ได้แข็งแรงฟื้นตัวเต็มที่นัก แต่เพราะคำสั่งขาดของมาเฟียหนุ่มจอมเผด็จการที่สั่งให้เธอจะต้องมาเริ่มงานในโซนบาร์รับรองแขกวีไอพีในคืนนี้เธอก็ไม่อาจที่จะปฏิเสธมันได้

          สภาพร่างกายไม่เท่าไหร่แต่สภาพจิตใจของเธอมันยิ่งกว่าแหลกเหลวด้วยซ้ำ ยิ่งหลับตาก็ยิ่งจดจำเรื่องราวในวันนั้นได้อย่างชัดเจน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่าการพยายามทำเป็นเหมือนว่าเรื่องราวเหล่านั้นมันไม่เคยเกิดขึ้น ลบลืมมันไปก็เท่านั้น

          พริมพริตาสลัดความคิดเหล่านั้นออกไปแล้วก็หันมาสนใจกับงานตรงหน้าแทน เดือนละล้าน สิบเดือนก็สิบล้านเป็นสิ่งที่เธอจะต้องท่องจำเอาไว้ในใจ ทนแค่ไม่ถึงปีก็จะได้อิสรภาพคืนมาดังเดิม

          ร่างอรชรย่างกรายเข้าไปในส่วนบาร์เครื่องดื่มสำหรับโซนกลุ่มลูกค้าวีไอพีในชุดเดรสสีดำรัดรูปด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ เพราะชุดที่สวมใส่อยู่ในตอนนี้มันทำให้สาวเจ้าขาดความมั่นใจในตัวเองไปกว่าครึ่ง การทำงานในวันแรกจะไม่มีอุปสรรคมากมายขนาดนี้เลยถ้าชุดที่เธอสวมไม่ได้แทบจะโป๊เปลือยเผยเนื้อหนังมังสาให้เป็นจุดสนใจของคนมากหน้าหลายตาขนาดนี้

          ชุดเดรสสีดำรัดรูปคอไขว้เป็นรูปตัวเอ็กซ์ ใต้คอเสื้อเว้าตรงกลางเป็นรูปสี่เหลี่ยมข้าวหลามตัดเผยให้เห็นร่องอกนวลเนียนกลมกลึงเป็นทรงสวยสะดุดตา ช่วงเอวและหน้าท้องแบนราบถูกตัดออกแบบเป็นช่องๆเว้าโชว์สัดส่วนวับแวมด้านใน แผ่นหลังกว้างทั้งแผ่นเปลือยเปล่าสะท้านอุณหภูมิเย็นเฉียบ และขนาดความยาวของตัวเดรสที่หมิ่นเหม่แทบจะปิดหน้าตักไม่พ้น

          ร่างเล็กเดินไปก็พลางจับกระโปรงให้ยืดปิดคลุมขาอ่อนของตัวเองไปด้วย ใบหน้าหวานถูกแต่งแต้มให้เฉี่ยวบาดใจผู้ที่ได้พบเห็น ดวงตากลมโตถูกเขียนตวัดรอบขอบดวงตาให้ดูโฉบเฉี่ยวจิกกัดกว่าเดิม สันจมูกโด่งถูกไล้ให้เป็นสันตรงรับกับกรอบใบหน้าที่ถูกปัดแต่งให้คมเด่นชัดได้รูป ริมฝีปากบางถูกแต่งเติมด้วยลิปสติกสีไวน์แดง ดูแปลกหูแปลกตาคนที่ยืนมองอยู่ชั้นบนริมระเบียง มุมประจำของตัวเองที่ถูกจัดไว้เฉพาะคนในตระกูลคาสเตลีออนเจ้าของโรงแรมคาสิโนแห่งนี้เท่านั้น

          โรมินิกยืนเท้าขอบระเบียงจ้องมองร่างบอบบางในชุดเดรสสีดำกึ่งโป๊เปลือยที่เจ้าหล่อนสวมใส่อยู่พลางจิบวิสกี้ในแก้วไปด้วย ดวงตาคมกริบมองลูกหนี้ของตัวเองไม่วางตา ยอมรับว่าเมื่อเจ้าหล่อนใส่ชุดที่เขาจงใจเลือกให้เองกับมือแบบนี้แล้วถูกใจเขาไม่น้อย อยากจะยกเลิกสัญญานี่แล้วลากกลับไปกินซ้ำให้หนำใจอีกรอบนัก

          มาเฟียหนุ่มเป็นคนตั้งใจเลือกชุดที่วับแวมที่สุดให้กับหญิงสาวใส่ เพราะเขารู้ดีว่าผู้หญิงอย่างพริมพริตาไม่ชอบที่จะปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้ใครได้เชยชมง่ายๆนัก ไม่อย่างนั้นพรหมจรรย์ของเจ้าหล่อนที่ถูกเก็บรักษามาอย่างดีถึงยี่สิบสามปีคงไม่ได้หลงเหลือตกหล่นมาถึงตัวเขาอย่างแน่นอน

          โรโมนิกจ้องมองหญิงสาวที่ไล่เสิร์ฟเครื่องดื่มตามโต๊ะต่างๆด้วยท่าทางเก้กังเคอะเขิน อันที่จริงแล้วเงินสิบล้านบาทสำหรับเขามันก็เป็นแค่เศษเงินที่เขาไม่จำเป็นที่จะต้องให้เธอมาชดใช้หนี้ก้อนนั้นเลยก็ยังได้เลยด้วยซ้ำ แต่เพราะเขาต้องการที่จะใช้เธอเป็นเหยื่อล่อคนที่เขากำลังตามล่าอย่างพี่ชายของเธอให้เผยตัวออกมาต่างหาก

          ทางฝั่งของคนตัวเล็กที่กำลังเดินไล่เสิร์ฟเครื่องดื่มอำพันสีหวานตามออเดอร์ของแต่ละโต๊ะตามที่โจชัว ผู้จัดการบาร์เครื่องดื่มแห่งนี้โยนงานมาให้ ก็ทำงานไปด้วยหน้านิ่วคิ้วขมวดไปด้วย ใบหน้าหวานพยายามที่จะปั้นหน้าฉีกยิ้มเต็มที่ แต่ก็ไม่สามารถที่จะแสร้งฝืนตัวเองได้

          ทุกย่างก้าวที่เดินอยู่บนรองเท้าส้นสูงกว่า 3 นิ้วมันทำให้เธอเจ็บเท้าจนแทบอยากจะเปลือยเดินเท้าเปล่าเสียให้รู้แล้วรู้รอด ส่วนกลางกายสาวก็ยังไม่ได้หายดี ยังคงรู้สึกแสบขัดจากร่องรอยการฉีกขาดอยู่เนืองๆ

          แล้วยิ่งเจอสายตาหลายคู่ที่จับจ้องมองมาไม่วางตาราวกับฝูงหมาป่ากำลังหาจังหวะจะตะครุบเหยื่ออย่างนี้ มันก็ยิ่งทำให้เธออึดอัดกว่าเดิมไม่รู้กี่เท่า หากต้องทนทำแบบนี้ไปอีกเป็นระยะเวลาเกือบปี เธอคงจะจินตนาการถึงตัวเองตอนนั้นไม่ได้เหมือนกัน

          แม้โซนนี้จะเป็นโซนวีไอพีสำหรับรับรองคนมีฐานะ มีตำแหน่ง มีอำนาจ และมีชื่อเสียงแล้วก็ตาม แต่ก็ใช่ว่าจะทำให้จิตใจสูงส่งไปด้วยเสียเมื่อไหร่ ยิ่งเมื่อคนตัวเล็กในชุดสีดำรัดรูปวับแวมเป็นเสมือนของสดใหม่ที่ไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อน ก็ยิ่งชวนให้หลายต่อหลายสายตาที่มองมาอยากลิ้มลองรสชาติความหอมหวานที่ยังไม่เคยได้สัมผัสนัก

          “เก็บให้หน่อยสิคนสวย”

          แขกที่กำลังนั่งจิบน้ำสีอำพันในแก้วไวน์ทรงสูงในมือว่าออกมาทั้งที่จงใจปัดนาฬิกาเรือนละเจ็ดหลักของตัวเองจากโต๊ะหล่นลงกับพื้นด้านล่าง หวังให้คนตัวเล็กต้องก้มเก็บสิ่งของให้กับตัวเอง เพื่อที่จะได้ใช้ช่องทางนี้รั้งตัวหญิงสาวตรงหน้าให้อยู่เป็นอาหารตาให้กับตัวเองได้นานขึ้น ประกอบกับจะได้ดูเนินอกและช่องวับแวมระหว่างขาอ่อนทั้งสองข้าง ยามที่เจ้าหล่อนก้มลงเก็บนาฬิกาของตัวเองให้ แถมยังเป็นการเชื้อเชิญหญิงสาวไปกลายๆด้วยราคาแพงฉี่ของนาฬิกาเรือนนั้นด้วย

          พริมพริตาเห็นต่อหน้าต่อตาของตัวเองว่าเขาจงใจถอดนาฬิกาเรือนนั้นออกจากข้อมือของตัวเองและปัดตกลงกับพื้นในตอนที่เธอกำลังจัดเรียงแก้วน้ำอำพันที่เพิ่งยกมาเสิร์ฟให้ถึงโต๊ะ

          แต่ครั้นจะปฏิเสธก็คงจะไม่ได้ เพราะสถานะในตอนนี้ของเขานั้นเป็นลูกค้า และเธอเป็นเพียงพนักงานเสิร์ฟสาวเท่านั้น

          พริมพริตาเบี่ยงตัวก้มลงเก็บนาฬิกาเรือนดังกล่าวที่ตกอยู่ใต้โต๊ะให้ หญิงสาวจงใจเบี่ยงตัวเข้าหาโต๊ะและไขว้ขาเล็กน้อยในตอนที่ก้มลงไปเก็บเพื่อไม่ให้กระโปรงที่สั้นจนจะปิดหน้าตักไม่พ้นไม่เลิกขึ้นมาจนเห็นชั้นในตัวจิ๋วข้างใน และใช้มือปิดเนินหน้าใจของตัวเองเอาไว้ เพราะรู้ดีว่าคนเมาตรงหน้าคงอยากเห็นทรวดทรงภายในของตัวเองถึงได้ใช้วิธีน่าเกลียดอย่างนี้

          “นี่ค่ะ” พริมพริตายื่นนาฬิกามูลค่ากว่าเจ็ดหลักส่งคืนให้กับเจ้าของที่ยิ้มพรายรอรับมันคืนจากเธออยู่

          มือสากไม่ได้รับแค่นาฬิกากลับไปเพียงเท่านั้น แต่เขากลับลากไล้ตั้งแต่ต้นแขนนวลเนียนไปจนถึงปลายนิ้วมือของสาวเจ้าและรับเอานาฬิกาของตัวเองกลับไป

          พริมพริตารีบกระชากมือกลับแต่ก็ถูกมือสากดึงรั้งข้อมือไว้อีกครั้ง คนตรงข้ามที่เริ่มหน้าแดงจัดเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์นั้นมองไล่สายตาตั้งแต่ศีรษะเล็กจนถึงปลายส้นรองเท้าสีดำมันเงาสนิทอย่างกับว่าสายตาของเขานั้นทะลุทะลวงไปถึงไหนต่อไหน

          “ปล่อยค่ะ” เสียงหวานขึ้นเสียงเข้มเป็นเชิงออกคำสั่ง

          “อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลยน่าแม่เด็กใหม่ พี่เลี้ยงดีนะ นาฬิกาเรือนนั้นพี่จะยกให้เป็นของหนูก็ได้ ถ้าหนูทำให้พี่พอใจได้” เขาว่าพร้อมกับแสยะยิ้ม ตายังคงจ้องมองที่บั้นสะโพกโค้งมนเป็นมัน

          “ฉันมาเสิร์ฟเครื่องดื่มค่ะ ไม่ได้มาขายต…”

          “ฮ่าๆ สงสัยอยากได้มากกว่านาฬิกาว่ะ อ่า…ดี ตอแหลๆแบบนี้กูชอบ” เขาพูดดูถูกเมื่อเห็นว่าหญิงสาวยังมีท่าทีพยศไม่ยอมรับข้อตกลงแต่โดยดี

          “ขอโทษนะคะ”

          พริมพริตาแกะปลายนิ้วมือหนาของเขาออกพร้อมกับสะบัดตัวหมายจะเดินไปอีกทางเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเริ่มพูดไม่รู้เรื่องขึ้นทุกที แต่คนตัวสูงใหญ่กว่าก็รีบลุกขึ้นยืนแล้วคว้าข้อแขนเรียวไว้และกระชากให้แผ่นหลังของร่างอรชรไปชิดกับขอบโต๊ะ และพยายามที่จะโน้มตัวลงมาจะซุกไซร้ดอมดมซอกคอระหงที่เย้ายวนชวนให้สัมผัส

          “นี่! ปล่อยนะ!” เสียงหวานแหวร้องดังขึ้น แขกเหรื่อโต๊ะอื่นก็ไม่ได้มีทีท่าที่จะสนใจเธอสักนิด ราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นทั่วไปกับสถานที่แบบนี้

          พริมพริตาพยายามปัดป้องร่างสูงใหญ่กว่าตัวเองด้วยสองมือน้อย พยายามเอียงตัวไปด้านหลังชิดกับโต๊ะเพื่อจะหลีกหนีการกระทำอันอุกอาจและน่ารังเกียจต่อหน้าสายตาคู่อื่นที่เริ่มจับจ้องมองมาไม่หยุด แถมยังมีเสียงเชียร์แว่วมาสนับสนุนการกระทำคุกคามแบบนี้อีกด้วย

          หญิงสาวเหลือบไปเห็นมาเฟียหนุ่มที่ยืนจิบเหล้าเพียวอยู่บนชั้นสองริมระเบียงที่ก็กำลังยืนจ้องมองเธอกลับมาอยู่เช่นกัน สายตาเว้าวอนขอความช่วยเหลือถูกส่งไปหาชายหนุ่ม

          หากแต่โรมินิกก็ไม่ได้มีท่าทียี่หระสนใจกับภาพตรงหน้าที่เกิดขึ้นเลยสักนิด ในทางกลับกันเขากลับวางแก้วเหล้าลงบนขอบระเบียง มือหนาเลื่อนไปกระชับเสื้อสูทของตัวเอง และเดินออกไปจากจุดนั้นแทน ราวกับไม่ได้สนใจว่าหญิงสาวจะต้องเจอกับอะไรบ้าง