Semua Bab กรงสวาทรักมาเฟีย (โรมินิก X พริมพริตา) มี E-BOOK: Bab 1 - Bab 8

ร่างสูงกำยำด้วยมัดกล้ามในชุดสูทสีดำสนิทเข้ารูปตัดกับไทด์สีเทาลายทางตามแบบฉบับของผู้ดีอังกฤษย่างกรายเข้ามายังห้องทำงานหรูชั้นระฟ้าของผู้เป็นเจ้านายตนเอง ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของโรงแรมคาสิโนสูงเสียดฟ้ากลางกรุงในประเทศอิตาลีแห่งนี้ และยังเป็นเจ้าของธุรกิจสีเทาอีกมากมายนับไม่ถ้วน วิลล์ มือขวาคนสนิทดึงซองเอกสารสีน้ำตาลที่ภายในบรรจุเอกสารลับพร้อมรูปถ่ายหลายสิบใบออกมาจากกระเป๋าชั้นในสูทเพื่อส่งมอบให้กับบุรุษผู้มีใบหน้าสลักเสลาคมเข้มรับกับนัยน์ตาสีครามน้ำทะเลอันทรงพลังเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวที่กำลังนั่งจับจ้องหน้าจอไอแพดในมือด้วยท่าทางเคร่งขรึมอยู่เป็นนิจ ไม่ได้มีท่าทียี่หระหรือสนใจคนที่เพิ่งผ่านบานประตูเข้ามาในห้องมากนัก “เรียบร้อยแล้วครับนาย” วิลล์กล่าวพร้อมกับยื่นซองเอกสารที่เตรียมมาให้กับคนเป็นนาย ได้ยินมือขวาคนสนิทเอ่ยอย่างนั้นแล้วคนเป็นนายจึงวางมือลงจากข่าวธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่กำลังเป็นที่สนใจจากนักธุรกิจหลายกลุ่มบนหน้าจอไอแพด พร้อมกับวางแก้วกาแฟดำที่พร่องลงไปกว่าครึ่งแก้วแล้วลงในจานรองแก้วด้านขวามือที่ประจำของตัวเองโดยไม่ได้ชำเลืองตามองเลยสักนิดด้

“ร่างกายอ่อนเพลียจากการขาดน้ำอย่างรุนแรง และมีไข้ต่ำๆด้วยครับ คงจะต้องพักอย่างน้อยสักสองสามวันร่างกายถึงจะดีขึ้นครับ” วิลล์บอกกับคนเป็นนายตามที่ได้รับรายงานจากแพทย์ประจำของโรงแรมที่มาทำการรักษาพริมพริตา ซึ่งขณะนี้กำลังนอนพักฟื้นไม่ได้สติอยู่ในห้องเพนท์เฮาส์ชั้นบนสุดของโรงแรม “ผมให้คนของเราไปเช็คประวัติอีเมลและข้อมูลการใช้โทรศัพท์ทั้งหมดมาแล้ว ไอ้พีทมันไม่ได้ติดต่อมาเป็นอาทิตย์แล้วจริงๆครับ ดูเหมือนเธอเองก็น่าจะไม่รู้ว่าพี่ชายตัวเองหายไปไหนเหมือนกัน” การ์ดหนุ่มว่าพร้อมกับส่งรายงานที่เพิ่งได้รับมาให้กับเจ้านายของตัวเอง มือหนารับเอกสารมาดูอย่างลวกๆ เขาพอจะเดาได้อยู่ก่อนหน้าแล้วว่าคนหัวหมออย่างนั้นคงจะไม่ทิ้งหลักฐานเอาไว้ให้สาวไปถึงตัวได้แน่ เพียงแต่ว่ามันคงยังไม่รู้ว่ามันเล่นอยู่กับใคร “แล้วเรื่องไอ้พีทไปถึงไหนแล้ว” “มันข้ามชายแดนเข้าฝั่งมาเลย์ไปแล้วครับ มันระวังตัวมาก ไม่มีการติดต่อกับใคร บัญชีก็ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลย ในกลุ่มแข่งรถใต้ดินที่มันโกงเขาไปทั่วตอนนี้ก็เริ่มมีการตั้งค่าหัวมันกันแล้ว ผมให้คนกระจายกำลังกัน

“ช่วยด้วย!” ทั้งที่รู้ดีว่าต่อให้ตะโกนไปก็ไร้ความช่วยเหลือแต่พริมพริตาก็เลือกที่จะขัดขืนมากกว่าสมยอมให้เขาทำอะไรต่อมิอะไรกับตัวเองก็ได้ตามใจชอบ หญิงสาวใช้จังหวะที่เขาเผลอในขณะที่กำลังสวมเครื่องป้องกันตะโกนร้องขอความช่วยเหลือและผุดลุกขึ้นจากเตียง หากแต่ยังไม่ทันที่จะได้วิ่งหนีไปไกลก็ถูกวงแขนกำยำคว้ารอบเอวคอดของเจ้าหล่อนไว้แล้วคว้ากลับไปนอนราบลงกับเตียงกว้างเหมือนเดิม ไร้ความปรานีจากมาเฟียหนุ่มอีกต่อไป เขาเหลืออดเกินกว่าจะทนฟังเสียงของเจ้าหล่อนได้อีก ร่างกายใหญ่โน้มตัวลงมาทาบทับร่างอรชร เนื้อตัวที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามร้อนผ่าวไปทั่วทั้งตัว ฝ่ามือหนาจับปลีขาเรียวงามแยกออกจากกันเผยให้เห็นกลีบดอกไม้สีหวานที่เริ่มเปียกชื้นไปด้วยน้ำเกสรชโลม โรมินิกบดขยี้ริมฝีปากเรียวเล็กจนเลือดไหลซิบคละเคล้าไปกับรสจูบร้อนแรง ลิ้นร้อนตวัดเข้าชิมความหอมหวานทั่วทั้งโพรงปากอย่างช่ำชองในขณะที่คนใต้ร่างแทบขาดอากาศหายใจ เอวสอบขยับเข้ามาบดเบียดกลางกายสาว ความร้อนผ่าวจากร่างกายกำยำแผ่ซ่านไปถึงคนตัวเล็กที่ดีดดิ้นไม่หยุด “อึก…อ๊าา! เจ็บ!” ความคับแน่นที่ไม่เคยได้ล

               หยาดน้ำตาใสรื้นขึ้นที่ขอบดวงตาอีกครั้งเมื่อผิดหวังในสิ่งที่ตัวเองพยายามจะอ้อนวอนขอร้องให้เขาเห็นใจ พริมพริตาพยายามแข็งขืนไม่ถอยทั้งที่รู้ว่าเริ่มจะอ่อนแรงเพราะสู้แรงผู้ชายที่ตัวใหญ่กว่าไม่ไหว           “กรุณาปล่อยมือโสโครกๆของจากผู้หญิงคนนี้ด้วยครับ”           เสียงนุ่มทุ้มของชายหนุ่มแปลกหน้าคนใหม่ดังขึ้นมาจากด้านหลังของคนที่พยายามจะรุกรานพริมพริตา ชายคนนั้นหันไปมองทางต้นเสียงด้านหลังด้วยท่าทางหัวเสียรำคาญใจ ใครที่มันกล้าขัดใจเขาได้คงจะไม่รู้ว่าเขามีอิทธิพลใหญ่คับคั่งแค่ไหน           “แล้วมึงมาเสือกอะไรด้วยวะ”           “