14 ฉันไม่ใช่เด็กนะ ลุง

เอรินหันกลับมามองโรงแรมสูงตะหง่านด้านหลังด้วยความเสียดาย หล่อนโมโหคนปากเสียจนเก็บข้าวของผลุนผลันออกมา ไม่ได้นึกเลยว่าเงินในกระเป๋าที่มีอยู่จำกัดนั้นเหลือไม่มากพอจะใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายหรือหาที่พักใหม่ได้อย่างใจ

“เชอะ! เห็นฉันเป็นตัวอะไร มาทำดีให้ตายใจ สุดท้ายให้เป็นไม้กันหมา ฉันก็คนมีหัวจิตหัวใจเหมือนกัน”

ร่างบอบบางสวมเสื้อกันหนาวตัวหนาสีชมพูสดกางเกงยีนส์ฟูกขาลีบนั่งหน้ามุ่ยท้าลมหนาวในสวนสาธารณะไม่ไกลจากลอนดอนอายมองไปรอบๆ ซ้ายขวาแล้วได้แต่ถอนใจ

“กว่าจะถึงวันเดินทางกลับอีกตั้งสี่วัน แล้วฉันจะทำยังไงต่อละเนี่ย ดันทำหยิ่งทิ้งที่พักฟรีอีก”

ชีวิตต่างบ้านต่างเมืองเป็นอย่างนี้เอง หล่อนไม่มีใครให้พึ่งพิงให้คำปรึกษา ว่าที่ไกด์สาวถอนหายใจหนักหน่วง ไม่ทันเห็นว่าใครกำลังเดินตรงเข้ามาทันได้ยินหล่อนรำพึงรำพันไม่หยุด

“เลิกฝันบ้าบอได้แล้ว ผู้ชายคนนั้นแค่หวังประโยชน์ เขาไม่ใช่เจ้าชายในฝันซะหน่อย”

“มาพร่ำเพ้อเป็นนางเอกเอ็มวีอีกแล้วสินะ”

เอรินถึงกับสะดุ้ง น้ำเสียงแบบนี้ไม่ใช่ใคร ร่างบอบบางนั่งนิ่งคอตั้งบ่าตรงหน้าเชิดครู่หนึ่งจึงลุกขึ้นจะลากกระเป๋าเดินทางออกไป ร้อน