Share

23 แฟนวันเดียว

Author: sammi'P
last update Last Updated: 2025-07-04 12:36:48

เอรินหยิบคอร์เนตโตไส้แยมชิ้นใหญ่มากัดกินพร้อมทั้งคนช็อกโกแลตร้อนแก้วโตไปมาอย่างขัดเขิน ชานนท์จิบอเมริกาโนกรุ่นร้อนอย่างอารมณ์ดี นึกถึงเช้านี้ที่ตื่นขึ้นมาพบสาวน้อยนอนหลับใหลซุกตัวในอ้อมกอด

สัญชาติญาณภายในกายถูกปลุกขึ้นจนแทบจะทนไม่ไหว ค่อนรุ่งแสงสว่างรำไรเขาก็หลับไม่ลงต้องลุกมาออกกำลังกายที่ริมระเบียงดับอารมณ์ดิบพุ่งพล่านในกาย แต่หล่อนไม่แม้แต่จะรู้ตัวสักนิดว่าทำใครให้ฟุ้งซ่านเข้าให้แล้ว

“คุณคะ...” เอรินเรียกอีกฝ่ายเสียงเบาหวิว แต่เขากลับนิ่งมองหล่อนราวกับอากาศธาตุ “คุณ!

“หืม...”

“วันนี้เราจะไปเที่ยวไหนกันคะ”

ชานนท์รู้ตัวเปิดกระเป๋าหยิบกล้องตัวใหญ่ออกมาเช็คทำความสะอาดก่อนเหลือบมองหล่อนที่นั่งตาแป๋วรอคำตอบก็พลันถอนใจ งานนี้เห็นทีไม่ตอบหล่อนคงสงสัยจนกินอะไรไม่ลงอีก

“เดินเที่ยวดูเปียซซ่าในเมืองก็แล้วกัน”

“เย้! คุณน่ารักที่สุดเลยค่ะ”

“ตอนเด็กใครก็ชมว่าผมน่ารัก”

“แหม...” หล่อนค้อนขวับเพียงเห็นสีหน้าจริงจังของเขา “คุณถ่ายรูปให้ฉันด้วยนะคะ ถ่ายให้เยอะที่สุดเท่าที่จะเยอะได้เลย ฉันอยากเก็บรูปของเราไว้เป็นที่ระลึกค่ะ”

“เรา?”

“ค่ะ... เรา ทำไมหรือค
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • กระซิบรักฝากหัวใจที่ปลายฟ้า   118 เหตุเกิดจากความอิจฉา

    “คุณพี่!! คุณพี่รู้เรื่องนั้นได้ยังไงคะ” “เจ้าพัชมาสารภาพเองเมื่อนานมาแล้ว ว่าจำเป็นต้องใช้เงินรักษาลูกที่โดนรถชน มันเลยมาขอหยิบยืมเงินจากพี่แล้วฝากโฉนดบ้านสวนไว้แทน แล้วเอาเงินที่แกจ้างวานมาคืนพี่เพราะรู้ว่าถ้าคืนแกจะไม่ยอม พี่ให้เงินไปเพราะสงสารและเพราะแกไปทำร้ายลูกมันแล้วยังมีหน้าไปโบ้ยความผิดให้เด็กอายุแค่สิบกว่าปีที่ความจำเสื่อมนั่นอีก มันเกินจะทนทานจริงๆ แต่พี่ก็พูดไม่ได้เพราะแกเป็นน้อง” “แต่มันเป็นคนตัดสายเบรครถคนคู่นั้นกับมือ” “แกเข้าใจผิด รายงานผลของตำรวจบอกว่าสองคนนั้นเกิดอุบัติเหตุเอง สายเบรกไม่ได้ถูกตัดขาดยังอยู่ในสภาพพร้อมใช้งานได้ดี และเจ้าชาร์ลที่ขับรถไม่แข็งคงตกใจขับตามพ่อกับแม่มันไปเห็นรถตกเขา มันก็เลยสติแตกชนเข้าไปอีกคัน จนรถพังไหม้เป็นตอตะโก” “ไม่! ไม่จริง ทำไมเป็นอย่างนี้ น้องอุตส่าห์รอเวลาตั้งหลายปี ทำไม!”“ฉันเล่าให้เขาฟังหมดแล้ว แต่ลูกแกยืนยันว่าไม่เอาเรื่อง แต่เขาจะขอกลับไปอังกฤษเคลียร์งานทุกอย่างและจะย้ายไปอยู่ฟลอเรนซ์กับหนูเอริน ภรรยาของเขา”“แล้วคุณพี่ก็ยอมหรือคะ โรงแรมของเราอยู่ในมือเขานะ!” ภิรณีย์ถามกลับเ

  • กระซิบรักฝากหัวใจที่ปลายฟ้า   117 ท้อง!

    “คือ... หนู” เอรินอึกอักเขินอาย กองหัวเราะลั่นตอบแทน “โฉนดที่ดินบ้านสวนของเธอ พี่คืนให้เป็นของขวัญให้เหลน” อติมามองหน้าทั้งสามสลับกันไปมา ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจที่รู้ข่าวเอรินจะมีลูก ถึงจะรู้จากปากคนอื่นก็ตาม ยิ่งคิดถึงเรื่องที่ภิรณีย์กรอกหูเมื่อวันก่อนยิ่งคิดหนักสีหน้าสับสนปนเป “แม่จ๋า ... คืออาหมอเพิ่งบอกว่าหนูตั้งครรภ์ได้สามอาทิตย์แล้วจ้ะ” “ห๊ะ! โธ่... ลูก” อติมาพูดไม่ออกได้แต่โอบกอดเอรินเอาไว้แนบอก เศร้าใจเหลือประมาณเพราะไม่รู้เรื่องใดๆ ที่เกิดขึ้นในห้องคนป่วย โดยเฉพาะไม่รู้ว่าลูกสาวและลูกเขยไม่ได้มีสายเลือดเดียวกันแบบที่เข้าใจ “เรากลับบ้านกันนะแม่ ขอบคุณนะคะลุงกอง แต่ของขวัญของลุง หนูไม่เข้าใจค่ะ ทำไมโฉนดบ้านสวนถึงไปอยู่กับลุงได้” “เรื่องมันยาว เอาไว้ค่อยถามพ่อหนูเองก็แล้วกัน เอาเป็นว่ารับไว้ก่อนนะ” “ค่ะ แต่ว่า... ” “ไม่มีแต่ ลุงกับป้าพิมต้องกลับก่อน ว่าแต่เจ้ากรณ์มันหายหัวไปไหนแล้ว ทิ้งแม่มันไว้แบบนี้ได้ไง ใช้ไม่ได้เลยไอ้หลานคนนี้” “หนูรู้ค่ะ ก

  • กระซิบรักฝากหัวใจที่ปลายฟ้า   116 ต้องตัดใจ

    พอเห็นหน้าพ่อและแม่ เอรินก็ถลาเข้ามากอดพ่อที่นั่งพิงหลังกับหัวเตียงทันที อติมาเข้าสวมกอดลูกสาวไว้อีกต่อถ่ายทอดความอบอุ่นและห่วงใย พัชระปัดปอยผมเส้นเล็กที่ปรกหน้าตาลูกสาวแล้วยิ้มบาง“เป็นไงเรา ลูกขี้แยของพ่อ ทำไมใส่ชุดคนไข้เหมือนกันเลย” “คือ..หนู” เอรินอึกอัก“ลูกเป็นห่วงพ่อก็เลยเป็นลมไป แต่ไม่เป็นไรหรอกไม่ต้องห่วงจ้ะ” อติมาตอบแทนเมื่อเห็นสีหน้ากังวลของสามีอีก พัชระเป็นห่วงเอรินมากยิ่งกว่าตัวเอง หล่อนกลัวว่าสามีอาจจะเครียดเกินไป “ใช่ค่ะพ่อ... อาหมอบอกว่าหนูแข็งแรงดีแล้วกลับบ้านได้แล้ว” “แน่ใจนะ”พัชระถามย้ำแล้วเหลือบมองภรรยา ไม่ได้สนใจอาการป่วยของตัวเองแต่เป็นห่วงเอรินมากกว่า“ลูกก็เป็นแบบนี้มานานแล้ว พี่หมอบอกว่าไม่มีอะไรน่าห่วง” อติมาตอบ“งั้นเรากลับบ้านกันดีกว่านะ แม่ บอกหมอว่าขอออกโรงพยาบาลวันนี้เลย ป่านนี้แขกคงเยอะเจ้าพวกนั้นดูแลกันไม่ไหวแน่ พ่อคิดว่าเราควรต้องรีบกลับบ้านสวนได้แล้วนะ” “แต่ แต่แม่ว่า เรา” อติมาอึกอักสองคนที่เป็นดั่งดวงใจยังไม่รู้เรื่องที่เกิดกับบ้านสวน ป่านนี้พนักงานคงไม่เป็นอันทำงานหลังรู้ข่าวจากทนายให้ย้ายออก ความกังวลส่งผ่านออกมาทาง

  • กระซิบรักฝากหัวใจที่ปลายฟ้า   115 แค้นฝังหุ่น

    “เฮ้ย! ฉันไม่เกี่ยว แกก็รู้ว่าฉันอยู่สมุยจะไปรู้เรื่องอะไรด้วย” กองปฏิเสธเสียงเข้ม“ก็ให้มันจริงเถอะ ถึงยังไงบ้านนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็ดองกันแล้วพี่ก็รู้ ฉันรู้ด้วยว่าทั้งหมดมันเพราะฝีมือพี่”พิมพามองค้อนพี่ชาย น้ำเสียงจริงจังเหมือนตำหนิ ทำให้กองขยับตัวอึดอัดแล้วถามด้วยความข้องใจ“แล้วแกจะเดือดร้อนทำไม ดูให้มันเป็นเรื่องสนุกไปสิ”“สนุกไม่ไหวหรอก ฉันรู้ว่าลูกมันรักเขาข้างเดียวมานานแล้ว แต่พี่ใจดำมากนะ ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ใช่ใคร เขาเป็นหลานของเราเหมือนกัน หรือว่าพี่ลืมไปแล้ว”“ฉันก็แค่อยากให้ไอ้พัชมันกระอัก”กองสีหน้าสับสน วูบหนึ่งพิมพารู้สึกว่าเขารู้สึกถึงสำนึกผิดชอบ แต่เพราะอารมณ์โกรธเกลียดบังตาทำให้เรื่องที่ผ่านไปแล้วย้อนกลับมาให้วุ่นวายใจอีก“อโหสิกันไปไม่ได้เหรอ พี่พัชเขาก็เป็นพ่อหลานสะใภ้ของเราแล้ว” “แกพูดง่าย จำไม่ได้หรือไงที่มันหยามเรา” น้ำเสียงกราดเกรี้ยวยามที่พูดถึงคนที่เป็นเหตุให้น้องสาวตนต้องลาจากโลกนี้ไปก่อนวัยอันควร ทำให้พิมพาถึงกับสะดุ้ง“มันไม่ได้เกี่ยวกันเลย นั่นมันเป็นอุบัติเหตุพี่เข้าใจไหม!” พิมพาขึ้นเสียงบ้าง“ไม่รู้เว้ย! ถ้ามันไม่มาแทรกกลางแ

  • กระซิบรักฝากหัวใจที่ปลายฟ้า   114 สงบศึก

    คำขอบคุณจากใจสะท้อนผ่านน้ำเสียงใสของสาวน้อยตาแป๋วบนเตียง ราเชลทำตัวไม่ถูกไม่รู้จะพูดอะไรต่อก็เลยขอตัวกลับดื้อๆ กรณ์มองตามหญิงสาวที่ยังคงปั้นปึ่งเดินหนีไม่มองหน้ามองตาอย่างจนใจ “จะไปไหน เดี๋ยวสิ รอก่อน ผมไปส่ง” ไม่ได้ผลราเชลไม่สนใจอีกตามเคย ร่างสูงเพรียวเดินหน้าเชิดออกไปจากห้องราวกับไม่ได้ยินเสียงเรียกของเขา กรณ์ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย ขุ่นเคืองแต่ไม่สามารถทำอะไรได้ “ยักษ์นี่ ไม่รู้อะไรเลย ผู้หญิงงอนนายต้องตามง้อรู้” “งอนอะไร ไม่มีอะไรต้องงอนซะหน่อย” “ไม่งอนได้ไง คุณราเชลเค้าเห็นตอนที่นายกอดฉันพอดี ใครเค้าจะชอบให้คนที่รักใส่ใจคนอื่นล่ะ” “ไม่จริงหรอก ถ้าคนรักกันชอบกันทำไมไม่ฟังกันเลยล่ะ” กรณ์ยังคงปฏิเสธสีหน้าครุ่นคิดไม่หาย ลุกลี้ลุกลนจนผิดสังเกต เอรินได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอาเมื่อเห็นเพื่อนรักหมดท่าก็คราวนี้กับสาวใหญ่อายุมากกว่าถึงแปดปีอย่างราเชล “ตกลงจะไม่ตามใช่ไหม เกิดเธองอนกลับลอนดอนไป จะมีปัญญาไปตามไหม” เอรินหมั่นเขี้ยวคนปากแข็ง แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเพื่อนรักคิดอย่างไรก

  • กระซิบรักฝากหัวใจที่ปลายฟ้า   113 ความจริง

    ไม่พูดพล่ามทำเพลง ชานนท์ทะลุกลางปล้องออกมา ภิรณีย์ถึงกับหุบยิ้ม สีหน้าเครียดขึ้นมาเล็กน้อยแต่ยังทำใจดีสู้เสือ “อะไรกันลูก มาเหนื่อยๆ กินอะไรมารึยัง เดี๋ยวแม่ให้เด็กหาให้ดีไหม” “ไม่ต้องครับ ไม่อยากเสียเวลา เรื่องพ่อของเอรินมีอะไรที่ผมยังไม่รู้อีกบ้าง มีคนบอกว่าคุณแม่รู้ดีที่สุด หมายความว่ายังไงครับ” ชานนท์คาดคั้นไม่สนใจน้ำเสียงห่วงใยภิรณีย์ตาวาวนึกโกรธอติมาที่ไม่จัดการเรื่องกับพัชระอย่างเงียบๆ แต่กลับโบ้ยให้ชานนท์มา“ใครมันคาบข่าวมาบอกละ แม่ไปรู้จักพวกนั้นเสียที่ไหน”“แน่ใจนะครับ แต่แม่เอรินบอกว่าคุณแม่เท่านั้นที่ตอบได้” ชานนท์คาดคั้น มองแม่ตาวาว “ก็ได้! อยากรู้มากใช่ไหมว่าทำไมแม่ถึงขัดขวางลูก เพราะแม่ไม่อยากให้ลูกต้องมาเสียเวลากับเด็กคนนั้น เธอไม่มีอะไรเทียบได้กับลูกของแม่สักอย่าง”“เอาอะไรมาวัดว่าใครเหมาะหรือไม่เหมาะกับผม”ภิรณีย์ทำหน้าเศร้าเข้าเกาะแขนลูกชาย เอาน้ำเย็นเข้าลูบ “แม่ก็ไม่ได้หมายความแบบนั้น แต่ว่า” “กับเอรินไม่ว่าต้องเสียเวลามากเท่าไหร่ผมก็ไม่แคร์ เธอเป็นเมียผม เป็นผู้หญิงของผม แม่อย่าขัดขวางเราเลยได้ไหมครับ” ชานนท์

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status