ชานนท์ถอนหายใจทั้งหนักใจและวิตกกังวล ก่อนจะปรับเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นปกติ เดินยิ้มกว้างเข้าไปหาคนรออยู่ในรถกระบะบุโรทั่งยิ่งใกล้มากเข้าไปเรื่อยๆ ความรู้สึกผิดยิ่งประดังประเดเข้ามาเป็นสาย ชายหนุ่มได้แต่นึกในใจไม่สามารถกลั่นกรองเป็นคำพูดให้ใครได้รู้ จนกว่าจะถึงวันนั้น อย่าเกลียดกันก็พอ ฉันจะมอบความรักให้เธอมากยิ่งขึ้นทุกวัน เพื่อลบล้างความผิดหวังที่เธอจะได้รับจากการรักฉัน ชานนท์ครุ่นคิด... ไม่แน่ใจในสิ่งที่ทำลงไป เขาอยากจะหยุดแต่สมองมันสั่งให้ทำ เขาต้องทำเพื่อให้ผู้ชายคนนั้นได้รู้ว่าการต้องเสียของรักเป็นอย่างไร... ท่ามกลางแสงแดดสว่างจ้าจากภายนอก และไอร้อนอบอ้าวจากในตัวรถกระบะบุโรทั่งที่แอร์ไม่เย็นฉ่ำดั่งใจ ปื๊ดขับรถไปปาดเหงื่อไปในใจร้อนรุ่มด้วยความอิจฉาตาร้อนคู่รักที่นั่งเบียดชิดกันอยู่อีกฝั่งของประตู ร่างอ้วนกลมทำปากยื่นปากยาวบ่นขมุบขมิบอยู่คนเดียวทั้งหมั่นไส้และไพล่ไปคิดถึงใครอีกคนที่เขาชื่นชอบเป็นการส่วนตัวและอยากให้เป็นคู่กับเจ้านายสาวของตน ‘คุณกรณ์นะ คุณกรณ์ ศัตรูบุกถือดาบถึงหน้าบ้าน จะโดน
ปื๊ดเดินนำไปที่รถ ปากก็ยังพร่ำพูดไม่หยุดตามประสาคนพูดไปเรื่อย เอรินที่ได้ฟังถึงกับตาโตตรงรี่เข้าไปประชิดคนปากมาก หยิกหมับเข้าให้ที่บั้นเอวกลมของคนพูดมากจนร้องโอดโอยอย่างน่าหมั่นไส้“เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะปื๊ด อยากโดนสิท่า นี่แน่ะ” “โอ๊ย... คุณหนู จี้ใจดำแน่แบบนี้ คนฉลาดอย่างปื๊ดก็งี้แหละคร๊าบ รู้ทันคุณหนูตลอดๆ” เจ้าปื๊ดทำหน้าล้อเลียนเสร็จรีบวิ่งฉากไปที่รถอย่างรวดเร็ว จนเอรินจะวิ่งตามไปจัดการแต่ไม่ทันเมื่อชานนท์คว้าแขนไว้เสียก่อน“เอาน่า ยังไงฉันก็เป็นลูกเขยของพ่อแม่เธออยู่ดี ไม่เห็นต้องอายเลย” “แต่เราตกลงกันว่าไงคะ เราจะยังไม่บอกพ่อกับแม่ฉัน อย่างน้อยก็จนกว่าฉันจะเกริ่นกับพ่อแม่ก่อน แม่ยิ่งไม่ค่อยสบาย ฉันกลัวท่านป่วยซะก่อน”เอรินออดเบาๆ สีหน้าลำบากใจ แต่ชานนท์กระซิบข้างหู “ได้ยังไง บอกพวกท่านเลยเถอะ ฉันเหงานะถ้าไม่มีเมียสุดที่รักนอนกอดทุกคืน เอาเป็นว่าฉันรับผิดชอบเองท่านคงไม่ฆ่าไม่แกงลูกเขยที่พาลูกสาวแก่นกะโหลกของพวกท่านลงจากคานหรอกใช่ไหม” เอรินถึงกับหน้าขึ้นสีกับคำพูดเห็นแก่ได้หน้าตาเฉยของชานนท์ หญิงสาวตอบอ้อมแอ้มเบี่ยงเบนประเด็
“ก็แค่เป็นคนที่ขับรถชนหนู อย่างที่เล่าให้ฟังทางโทรศัพท์เมื่อวาน คุณลุงอย่าไปสนใจเลยนะคะ”“อ่อ... ไหว้พระเถอะพ่อหนุ่ม” สิทธิ์ตอบรับแล้วหันไปให้ความสนใจหญิงสาวต่อ“ว่าแต่หนูมาทำอะไรที่เมืองไทย ลุงได้ข่าวว่าหนูไปได้ดีกับอาชีพนางแบบที่ลอนดอนไม่ใช่หรือ แล้วนี่ได้กลับไปเยี่ยมคุณพ่อคุณแม่ที่นิวยอร์คบ้างรึเปล่า” “ไม่ได้กลับไปเลยค่ะ เกือบปีนึงแล้ว มีแต่คุณพ่อคุณแม่ที่บินมาเยี่ยมหนูที่ลอนดอนเมื่อปีที่แล้วค่ะ” “ท่าทางจะลงหลักปักฐานที่ลอนดอนซะแล้วมั้ง ดีเหมือนกันนะ สรินกับแฟนก็กลับไปดูโรงแรมให้ลุงแทนอเล็กซ์ ต่อไป หนูคงจะมีเพื่อนไม่ต้องทนเหงานะ ห่วงก็แต่เจ้าอเล็กซ์ ลุงยังไม่รู้เลยว่าเขาตกลงใจจะอยู่ลอนดอน หรือฟลอเรนซ์ หรือเมืองไทย รายนั้นเขามุ่งมั่นบุกเบิกไปเรื่อยๆ น่ะ” “ค่ะ ถ้าเป็นไปได้ หนูก็อยากอยู่ทุกที่ที่อเล็กซ์อยู่ค่ะ”“คำพูดดูมีนัยยะแปลกๆ นะ” ชายชราหัวเราะร่วน ชอบใจที่ลูกสาวเพื่อนรักเป็นคนตรงไปตรงมาเหมือนพ่อ “หนูอยากแต่งงานกับอเล็กซ์ค่ะ คุณลุงช่วยพูดกับเขาให้ได้ไหมคะ”“หืม ถึงขนาดต้องให้ลุงช่วยพูด หนูแน่ใจหรือ” น้ำเสียงสูงตอบอย่างไม่เชื่อหู
รถญี่ปุ่นสี่ประตูสีขาวสภาพกลางเก่ากลางใหม่แล่นเข้ามาจอดยังลานจอดรถของโรงแรมหรูใจกลางกรุงเทพ กรณ์ในชุดเสื้อเชิ๊ตสีดำเปิดกระดุมสองเม็ดบนและกางเกงสแล็คสีดำสนิทลงมาจากรถด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ มือข้างหนึ่งกำโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดแนบหูก่อนจะปิดประตูรถเดินตรงมายังลิฟท์โดยสารจุดมุ่งหมายคือห้องพักของหญิงสาวเอาแต่ใจที่อยู่ชั้นสิบ กรณ์ถึงกับถอนหายใจที่ต้องมาเจอกับคู่กรณีสาวที่ถึงแม้จะสวยเซ็กซี่ถูกสเป็คของเขาไม่เบา แต่เจ้าหล่อนก็น่ารำคาญที่คอยบงการราวกับเขาเป็นทาสในเรือนเบี้ยก็ไม่ปาน “โอเค โอเค... เจอกัน” “จะไปไหนกันอีกนะ ยายคุณนาย เมื่อไหร่จะหายซะทีชักจะมากไปแล้ว เจอหน้าคงต้องโวยกันหน่อย”หลังจากวางสายจากสาวเอาแต่ใจที่กำลังจะเจอ กรณ์เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันหมายมั่นปั้นมือว่าจะเอาเรื่องราเชลให้ได้ ทันทีที่ประตูห้องเป้าหมายเปิดออกตามเสียงกริ่งรัว ราเชลในชุดเสื้อยืดแขนกุดสีแดงกางเกงยีนส์ขาสั้นสีฟ้าถึงต้นขาคลุมทับด้วยเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งสีขาวบางเบายืนเท้าแขนสีหน้าหงุดหงิดอยู่หน้าประตู ขาเรียวสวยมีเฝือกหนาอยู่ตรงข้อเท้าขึ้นมาเกือบถึงเข่าขวาทำให้กรณ์ท
คนถูกถามยกมือซ้ายหันหลังมือที่มีแหวนทองคำขาวประดับเพชรสีฟ้าเม็ดย่อมให้ชายหนุ่มดู พร้อมคำพูดตะกุกตะกัก “ฉันว่าจะโกรธคุณอยู่แล้ว แต่ นี่... นี่มัน” เอรินเสียงสั่นดวงหน้านวลก้มหลบสายตาเขา ใสเจือสีแดงนิดๆ อย่างคนที่ผ่านการร้องไห้มาหมาดๆ ผมสลวยรวบผูกเป็นหางม้าทรงสูงแบบลวกๆ ดูน่ารักจนคนมองใจอ่อนยวบ เดินเข้ามาหาเอรินที่ไม่มีทีท่าต่อต้านแบบทีแรก“เมื่อกี้เธอโกรธ ฉันก็เลยไม่ทันได้บอก นี่คือของขวัญสุดพิเศษที่ฉันบอกว่าจะมอบให้เธอเมื่อมาถึงที่นี่ แหวนแต่งงานของเรา สีฟ้าสดใสเหมาะกับเธอมากจริงๆ”ชานนท์ยิ้มจาง ดวงหน้าเข้มมีรอยกังวลกลัวหญิงสาวมีปฏิกริยาแปลกๆ อีก ก้าวเข้ายืนประจันหน้าและคว้ามือเรียวบางที่สวมแหวนขึ้นมาประทับจูบหลังมือ เอรินถึงกับตะลึงกับการกระทำอ่อนโยน น้ำตาคลอออกมา“คุณง้อผู้หญิงด้วยวิธีแบบนี้บ่อยๆ รึเปล่าคะ แล้วพวกเธอ...” เอรินลังเลที่จะพูด ชานนท์ถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อได้ฟัง รีบแก้ความเข้าใจผิด “ไม่เอาแล้วนะ ต่อไปห้ามคิดแบบนี้ ฉันใจหายหมด อย่าคิดว่าฉันทำแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตสิ ทุกอย่างที่เราทำร่วมกันมันเกิดจากความรัก ได้โปรด เป็นภรรยาของฉันนะ
แล้วกรณ์ก็ต้องวิ่งสุดชีวิตเข้าไปภายในรั้วบ้านสีขาวที่ปกคลุมไปด้วยต้นไม้รกร้างทันทีที่ปื๊ดมาส่ง และพบว่ากำลังมีการรื้อถอนตัวตึกบางส่วนพร้อมทั้งปรับสภาพภายในบริเวณบ้านด้วยคนมากมาย ชายหนุ่มถึงกับหน้าซีดทันทีที่เห็น “นี่พวกคุณ! ทำอะไรกัน” เสียงตะโกนมาแต่ไกลของกรณ์ทำให้ เสกสรร หัวหน้าคนงานเขม้นมองด้วยความสงสัย ก่อนจะรามือจากการทำงานเดินตรงเข้ามาหา แล้วคำถามชวนหาเรื่องหลังจากเห็นสีหน้าไม่เป็นมิตรของกรณ์ที่มองมา ทำเอาเสกสรรนึกเคืองขุ่นอยู่ไม่น้อย “โรงแรมสร้างใหม่ แล้วคุณละเป็นใคร” “ผม... เอ่อ แค่อยากรู้ว่าพวกคุณมาทำอะไรกับบ้านหลังนี้ พอดีบ้านผมอยู่ใกล้ๆ เห็นบ้านหลังนี้มานานก็เลยอยากรู้แค่นั้นเอง แล้วที่ว่าจะทำเป็นโรงแรม เจ้าของเป็นใคร” กรณ์ถามอ้อมแอ้มสีหน้าไม่สู้ดี เมื่อเห็นคนงานหลายคนรามือจากงานแล้วเข้ามายืนดูอย่างสนใจ “อ้อ... ที่แท้ก็พวกชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน ถ้าอยากรู้ก็ไปถามคนบนรถตู้ที่จอดหน้าบ้านโน่น เธอเป็นสถาปนิกออกแบบโรงแรมนี้”กรณ์มองตามเสกสรรที่ชี้มือไปยังรถตู้คันที่เห็นอยู่ไม่ไกล รีบเดินออกไปตรงจุดที่รถตู้คันเป้าหมายจ