บทที่ 9

ร่างอรชรเกือบจะกรี๊ด แต่ก็ทำเพียงแค่เม้มปากเข้าหากันแน่นด้วยความเจ็บใจ ถึงเบอร์นั้นจะไม่ขึ้นชื่อว่าเป็นเบอร์ใคร เพราะเธอไม่ได้บันทึกไว้ในเครื่อง ทว่าข้อความแบบนี้คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพ่อเลี้ยงศาสตรา คนที่เพิ่ง...

ภัคธีมาหน้าร้อนด้วยความเกลียด พยายามตั้งสติไม่ให้คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น เธอจะลืม ลืมว่าเขาทำอะไรเลวๆ กับเธอไว้บ้าง เขาคงส่งข้อความมาเย้ย ถ้านึกว่าเธอจะเงียบละก็... ขอบอกว่าศาสตราคิดผิด คนอย่างเขาต้องได้รับการตอบโต้แบบเจ็บแสบถึงจะสาสม ไม่อย่างนั้นคงเที่ยวข่มเหงรังแกคนที่อ่อนแอกว่าอยู่ร่ำไป

‘ขิมเสียใจมากที่คุณไม่รถคว่ำตายระหว่างทาง’

เธอส่งข้อความกลับไปหาเขาทันที

‘ถ้าผมตาย ใครจะมามอบจุมพิตอันแสนดูดดื่มให้คุณล่ะ’

เขาส่งกลับมาในอีกไม่ถึงนาที ข้อความนั้นทำให้ภัคธีมาโกรธจนแทบจะปาโทรศัพท์ในมือทิ้งด้วยความเจ็บใจ

‘ต่อให้ทั้งโลกเหลือคุณเป็นผู้ชายคนเดียว ขิมก็จะไม่ชายตาแล ไปตายซะ!’

เธอกดส่งข้อความกลับไป ก่อนจะปิดเครื่องโทรศัพท์แล้วข่มตาให้หลับลง เพราะคิดว่าป่วยการที่จะตอแยกับคนพรรค์นั้นอีก

เอ๊กอิเอ๊ก...เอ๊ก...

เสียงเจื้อยแจ้วของไก่ป่าขับขานกังวานทั่วไพรพนา ส่งผ่านท้องทุ่งและธารธารา ดังแว่วมาจนถึงไร่หทัยรัตน์ แสงอรุโณทัยในยามเช้าลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้อง ปลุกให้ร่างที่กำลังหลับภายใต้ผ้าห่มอุ่นต้องกะพริบแพขนตางอนยาว ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้น โดยที่นาฬิกาปลุกไม่ต้องทำงานแต่อย่างใด

ภัคธีมาลุกจากเตียง เดินไปรวบผ้าม่านสีฟ้าอ่อนผูกไว้กับวงกบ แล้วผลักหน้าต่างบานใหญ่ออกไป เปิดให้ความเย็นฉ่ำในยามเช้าโชยชายเข้ามาในห้อง ก่อนจะชะโงกหน้าไปนอกหน้าต่างเพื่อให้สายลมแผ่วๆ พัดปะทะใบหน้าและสูดเอาความสดชื่นของอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอดจนหายงัวเงีย

ตาคู่สวยเหลือบมองลงไปข้างล่าง เห็นน้ากำลังเดินออกไปส่งพ่อขึ้นรถจี๊ปเพื่อออกไปไร่ ภาพนั้นทำให้เรียวปากอิ่มคลี่ยิ้มออกมาอย่างสุขใจ พลางหวนคิดไปถึงครั้งที่หทัยรัตน์แม่ของเธอล้มป่วย ตอนนั้นเธออายุเพียงห้าขวบเท่านั้น มธุรสซึ่งเป็นพยาบาลมาคอยดูแลพี่สาวอย่างดีจนกระทั่งหทัยรัตน์เสียชีวิต มธุรสก็ต้องลาออกจากพยาบาลเพื่อมาทำหน้าที่เลี้ยงดูหลานสาวคนเดียว นับว่าน้าของเธอเสียสละความสุขส่วนตัวอย่างมาก ซึ่งถ้าหากว่าตอนนี้ผู้เป็นพ่อกับน้าจะลงเอยกันจริงๆ เธอก็จะสนับสนุนเต็มที่

ภัคธีมารู้ดีว่าความใกล้ชิดคงทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองรู้สึกดีและแอบมีใจให้กัน เพียงแต่ต่างคนต่างไม่กล้าแสดงออกอะไรมาก คงเพราะกลัวเธอจะคิดมากและกลัวคนจะครหา ต่างฝ่ายจึงได้แต่เก็บความรู้สึกของตัวเองเอาไว้เท่านั้น ซึ่งเรื่องนี้เธอคิดเอาไว้แล้วว่ามันคงถึงเวลาที่ผู้ใหญ่ทั้งสองจะมีความสุขแบบไม่ต้องเกรงใจใครเสียที

ตาคู่สวยยังคงมองภาพนั้นอย่างครุ่นคิด จนรถจี๊ปคู่ใจของพ่อแล่นเข้าสู่ถนนที่เป็นทางเข้าไร่ ส่วนน้าของเธอก็เดินกลับเข้าบ้าน ร่างบางยืนสูดอากาศเย็นสดชื่นอยู่ตรงนั้นต่ออีกครู่หนึ่งแล้วเดินกลับไปที่เตียง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเปิดเครื่อง เมื่อเครื่องพร้อมทำงานข้อความก็วิ่งเข้าทันที

‘อรุณสวัสดิ์ ผมรู้ว่าคุณฝันถึงผม’

ดวงตาคู่สวยมองโทรศัพท์ด้วยความเคืองขุ่น รีบวางมันลงที่เดิมก่อนจะรีบเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อลงไปรับประทานอาหารเช้ากับน้าของตน

ภัคธีมาเดินลงมาถึงชั้นล่าง โต๊ะอาหารถูกตั้งไว้รอแล้ว มธุรสหันมายิ้มให้พลางส่งเสียงเรียกอย่างอบอุ่นอ่อนโยนเช่นเคย

“มาแล้วเหรอขิม มาเร็วมาทานข้าวต้มทะเลของโปรดของขิม น้าทำให้โดยเฉพาะ”

ภัคธีมาก้มลงมองข้าวต้มในชาม ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้คนเป็นน้า สอดมือเข้าที่เอวของมธุรส แล้วซบหน้าลงบนไหล่บาง ซึ่งกิริยาเช่นนั้นทำให้มธุรสต้องคลี่ยิ้ม ตาหลุบมองผมดำขลับ แล้วถามขึ้นอย่างรู้ทัน เพราะเวลาที่ภัคธีมาทำเช่นนี้ทีไร หลานสาวของตนต้องมีสิ่งที่อยากได้แน่นอน

“น้ารสขา ขอขิมกอดหน่อยสิคะ”

“หืม...อ้อนแบบนี้อยากได้อะไรอีกล่ะ”  

“อยากให้น้ารสมาเป็นแม่ค่ะ”

จบคำของหลานสาว มธุรสก็หน้าแดงปลั่งอย่างอดเขินไม่ได้

“เอาอะไรมาพูดยัยขิม เดี๋ยวใครมาได้ยินเข้าก็เอาไปนินทาหรอก” มธุรสทำเสียงดุๆ กลบเกลื่อนความกระดากอายของตัวเอง ไม่คิดว่าจู่ๆ ภัคธีมาจะพูดเรื่องนี้

“ขิมพูดจริงๆ นะคะ ขิมรู้ว่าพ่อก็ชอบน้ารส แต่กลัวขิมจะไม่ไฟเขียวใช่ไหมล่ะคะ”

“ทานข้าวได้แล้ว เดี๋ยวข้าวต้มก็เย็นก่อนหรอก” ผู้เป็นน้าตัดบทแต่หน้ายังแดงซ่านทำให้ภัคธีมายิ่งยิ้มกว้างกว่าเดิม

“ข้าวต้มเย็นก็อุ่นใหม่ แต่เรื่องน้ารสกับพ่อ ขิมจริงจังนะคะ”

“น้ากับพ่อเราน่ะแก่แล้วนะ อยู่รอเลี้ยงหลานช่วยกันดีกว่า”

“ใครว่าแก่คะ น้ารสยังสาวยังสวย ส่วนพ่อก็ยังหล่ออยู่เลย น้ารสกับพ่อแต่งงานกันก่อนแล้วก็ช่วยกันเลี้ยงหลานไงคะ นะคะน้ารสขิมอยากได้แม่” ภัคธีมาอ้อนอีก คราวนี้ไม่ได้อ้อนแค่ปาก แต่ยังเงยหน้าขึ้นมองน้าสาวอย่างอ้อนๆ ด้วย