บทที่ 8

“ขิมจะพูด คุณจะทำไม คุณมันก็แค่พวกขี้ขลาดที่ใช้ความก้าวร้าวฉาบฉวยความอ่อนแอของตัวเอง คุณมันก็ดีแต่รังแกคนที่อ่อนแอกว่า พยายามทำตัวเป็นพระเอกให้ใครต่อใครเห็น แต่จริงๆ แล้วคุณมันเลวที่สุด”

คำพูดนั้นทำให้ศาสตราโกรธจัด ทันใดนั้นร่างสูงก็โน้มตัวเข้าหาเบาะด้านที่เธอนั่งอยู่ ลมหายใจอุ่นเป่ารินรดที่ใบหน้า หญิงสาวผวาเฮือกดันแผ่นหลังตัวเองติดกับเบาะ มือสีแทนแข็งคร้ามตะครุบเข้าที่ต้นแขนของเธอแน่น ดึงร่างแน่งน้อยจนลอยหวือปะทะอกแกร่งราวกับหยิบตุ๊กตา

ภัคธีมาพยายามดิ้นรนสุดชีวิต กำปั้นน้อยๆ รัวทุบที่หน้าอกแกร่งอย่างไม่คิดจะยอมแพ้ ศาสตรารวบมือเล็กๆ ของเธอไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว ส่วนอีกข้างสอดเข้าไปด้านหลังของเธอดันให้หน้าอกอวบเบียดเข้ากับอกแกร่งจนแนบชิด

“ปล่อยนะ อย่ามาถูกตัวฉัน ฉันเกลียดคุณ! เกลียด!”

สิ้นคำว่าเกลียด ริมฝีปากหยักก็จาบจ้วงระดมจุมพิตรุนแรงอย่างต้องการสั่งสอน มอบประสบการณ์ร้อนรุ่มวาบหวามให้เธอได้รู้จักเป็นครั้งแรกในชีวิตสาว ใช่...มันคือครั้งแรกกับการจูบแบบปากประกบปาก กับธาวินเธอไม่เคยจูบกันแบบนี้ เขาแค่กอด แค่หอมแก้ม แค่หอมหน้าผาก ไม่เคยทำอย่างที่ศาสตราทำอยู่ตอนนี้

เสียงที่พยายามจะเปล่งออกมาว่ากล่าวเขาจมหายไปในลำคอ เมื่อเรียวปากอิ่มเต็มถูกประกบปิดสนิทแนบแน่น ภัคธีมาผงะศีรษะหนีแต่ถูกนิ้วเรียวแข็งสอดเข้าที่ท้ายทอยตรึงให้ใบหน้าสวยหวานอยู่กับที่...

ม่านตาคู่สวยเบิกโพลง เมื่อศาสตราใช้ประสบการณ์ที่เหนือกว่าทุกด้าน บังคับให้เธอเผยอปากขึ้นรับลิ้นของเขา จากนั้นลิ้นหนาอุ่นซ่านก็ล่วงล้ำชำแรกเข้ามาในปากของเธอ ภัคธีมาตัวอ่อนและแข็งสลับกัน นึกไม่ถึงว่าจะถูกเขารุกรานอย่างอุกอาจเช่นนี้ จูบของเขาดิบเถื่อนแต่ชวนวาบหวาม ทั้งล้วงลึกชอนไชไซ้เข้าไปราวกับจะสูบเอาลมหายใจออกจากร่างของเธอให้ปลิดปลิว

ภัคธีมาหลุดเสียงครางออกมาอย่างผาดแผ่ว ศาสตราฟังเสียงนั้นอย่างพึงพอใจ เขาช่วงชิงเอาความหวานอันแสนพิสุทธิ์จนพอใจจึงค่อยๆ ผละริมฝีปากออกอย่างอดที่จะเสียดายนิดๆ ไม่ได้ ดวงตายาวรีสีนิลเปล่งประกายระยิบระยับในขณะที่ภัคธีมาหอบหายใจแรงทั้งโกรธทั้งอับอายระคนกัน เมื่อได้สติมือเล็กๆ จึงตวัดเข้าที่ใบหน้าคมคายเต็มแรงทันที

เพียะ!!

“ฉันเกลียดคุณ!”

ภัคธีมาตะโกนลั่น เปิดประตูรถด้วยมือไม้ที่สั่นเทา ก่อนจะก้าวพรวดพราดลงจากรถและวิ่งเข้าบ้านไปอย่างไม่เหลียวหลัง

ร่างอรชรทรุดตัวนั่งลงบนเตียงกว้าง มือบางยกขึ้นถูริมฝีปากตัวเองแรงๆ หากแต่เจ้าตัวกลับไม่รู้สึกเจ็บ เพราะตอนนี้บริเวณเดียวที่รู้สึกว่าเจ็บที่สุดก็คือหัวใจดวงน้อยของเธอนั่นเอง เสียงรถซึ่งกำลังแล่นออกไปทำให้ภัคธีมานึกแช่งชักหักกระดูกคนขับด้วยความเจ็บใจ ผู้ชายคนนั้นร้ายกาจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้จริงๆ ทั้งๆ ที่รู้ดีแก่ใจว่าเธอเป็นคนรักของน้องชายยังกล้าลวนลามอย่างอุกอาจหยาบคายดิบเถื่อนแบบนั้น และที่เขาทำไปทั้งหมดนั้นก็คงเป็นเพราะ...เกลียดเธอ!

ความคิดนั้นทำให้ขอบตาร้อนผ่าว เธอจะมองหน้าธาวินเต็มตาได้ยังไง ในเมื่อจูบแรกที่ควรจะเป็นของเขาถูกปล้นชิงไปแล้ว และวันข้างหน้าหากเธอต้องแต่งงานกับธาวิน เธอจะอยู่อย่างสงบสุขได้อย่างไร

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ภัคธีมาต้องกะพริบตาไล่หยดน้ำตาที่กำลังจะปริ่มขอบตาให้ไหลย้อนลงไปข้างใน ก่อนจะตะโกนถามออกไป

“ใครคะ?”

“น้ารสเองจ้ะ”

เมื่อรู้ว่าผู้เป็นน้ามาเคาะหญิงสาวจึงรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แล้วจึงค่อยลุกขึ้นไปเปิดประตูให้

“น้ารสยังไม่นอนอีกเหรอคะ”

“ยังนอนไม่หลับ พอดีได้ยินเสียงรถก็เลยคิดว่าขิมคงจะกลับมาแล้ว” มธุรสตอบพลางสังเกตสีหน้าของหลานสาวไปด้วย คิ้วของผู้ เป็นน้าขมวดมุ่นเมื่อเห็นว่าภัคธีมามีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก “ไม่สบายหรือเปล่าขิม?”

คนถูกถามพยายามปั้นหน้าให้สดใสร่าเริงและยิ้มให้ เพื่อไม่ให้น้าสาวสงสัยและพลอยไม่สบายใจไปด้วยหากรู้ว่าสาเหตุที่เธอเป็นเช่นนี้นั้นเพราะอะไร

“สบายดีค่ะน้ารส”

“แล้วทำไมหน้าซีดแบบนั้น ตาวินทำอะไรให้ไม่สบายใจหรือเปล่า” มธุรสถามอย่างเป็นห่วง สีหน้าและแววตาเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด

“เปล่าหรอกค่ะ สงสัยขิมจะเพลีย” เธอตอบไม่ตรงตามความจริงสักนิด

“อืม...ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว ค่อยยังชั่วหน่อยที่ตาวินไม่พากลับดึก”

ภัคธีมาเกือบจะหลุดปากออกไปว่าคนที่มาส่งเธอไม่ใช่ธาวิน หากแต่เกรงว่าผู้เป็นน้าจะซักต่อเธอจึงเลือกที่จะไม่บอกความจริง

“พอดีพี่วินรีบกลับน่ะค่ะ” เสียงหวานตอบสั้นๆ พร้อมๆ กับคลี่ยิ้มออกมาเจื่อนๆ อย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย

“งั้นน้าไม่กวนแล้วนะ ไปอาบน้ำแล้วนอนเถอะจ้ะ”

“ค่ะ...ฝันดีค่ะน้ารส”

หลังจากมธุรสกลับห้องแล้ว ภัคธีมาก็สลัดความคิดวุ่นวายทิ้งแล้วไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเข้านอน แต่แล้วเสียงเตือนว่ามีข้อความเข้าจากโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น มือบางจึงเอื้อมไปหยิบมากดดู

“ผมถึงบ้านแล้วนะ ขอบคุณที่เป็นห่วง”