8

EP8 - กลรัก คุณหนูมาเฟีย (มารีน)

หญิงสาวผลักอกบอดี้การ์ดหนุ่มที่เปลือยเปลือยไปทั้งร่างให้นอนลง เธอไม่เคยทำแบบนี้กับคนอื่น แต่กรณีศึกษาของเธอก็ไม่น้อย เรียกว่าความรู้แน่น แต่ปฏิบัติยังไม่เคยลงสนาม เธอปลดชุดนอนที่ใส่ออกจนเผยเรือนร่างที่แสนเย้ายวน ไคเลอร์ที่นอนมองการกระทำและเรือนร่างของมารีนก็ยังคงคิดว่านี่เขาฝันไปอยู่หรือเปล่านะ ผิวขาวผุดผ่อง เต้านมกลมสวย ยอดเต้าแข็งชูชันสีชมพู ผมยาวสะบัดไปมาตามแรงเคลื่อนร่างกาย เธอมองลงมาที่เรือนร่างเขาแล้วใช้มือเรียวลูบไปตามลอนกล้ามท้อง

เขาวายหวิวอย่างหนักจนลำท่อนที่เพิ่งถูกเธอเร้าโลมมากระตุกเป็นจังหวะเมื่อมันอยากจะเข้าสู่ร่างกายของเธอเพื่อปลดปล่อยอารมณ์ แต่ก่อนที่มารีนจะคร่อมลำท่อนของเขา เขาใช้สองมือจับสะโพกเธอให้หยุดชะงักเล็กน้อยก่อนเอ่ยขึ้น

"ผมไม่มีถุงยาง"

"ไม่ต้องใช้ ฉันเพิ่งกินยานะ"

"อื้มส์"

พุดจบ มารีนค่อยๆจับลำท่อนของบอดี้การ์ดหนุ่มสุดหล่อหุ่นกล้ามแน่นเข้าร่างกายตัวเอง ความรู้แน่น แต่ร่างกายไม่ได้แกร่งตามความรู้ เพราะนี่คือเซ็กส์ครั้งที่สองของเธอ ความใหญ่โตมันเหมือนมีดกรีดเข้ากลางความสาว เมื่อมันเบิกทางเข้าไปซ้ำรอยเจ็บของเมื่อวานอีกครั้ง

"จุก อื้อ"

"คุณหนูเบาๆ"

"นายห้ามให้ใครทำแบบนี้กับนายอีกนะไคเลอร์ อ๊ายยย"

ไคเลอร์ที่ถูกมารีนทิ้งร่างใช้รูสวาทกลืนลำท่อนเต็มแรงถึงกับสะดุ้งเพราะร่องสาวมันคับแน่นจนเขาคิดว่าเส้นสลึงค์ของตัวเองมันฉีกอีกแน่ๆ

"โอ๊ย ซี๊ด"

"เสียวจัง จุกด้วย"

"คุรหนูอย่าร้องดังนะครับ วันนี้ลูกน้องข้างห้องผมอยู่ อ่าส์"

"ทำไม่ได้อ่ะ อื้อออ"

มารีนที่เริ่มขย่มลำท่อนของเขาเป็นจังหวะ ทุกการเคลื่อนไหวมันเสียวซ่านและเร่าร้อน ร่างเล้กร่อนเอวบางไปบนร่างกายของบอดี้การ์ดหนุ่ม จนเขาแทบถึงฝั่งฝันตามเธอไป

เมื่อความกำหนัดและอารมณ์ที่พลุ่งพล่านเอาแทบไม่อยู่ ทำให้เขาดีดตัวขึ้นก่อนใช้แขนแกร่งโอบรัดเอวมารีนที่กำลังโยกไว้หลวมๆ และก้มลงจะดูดดึงเต้านมของเธอ แต่ชะงักเล็กน้อยว่าควรทำหรือไม่ แต่ตอนนี้อารมณ์คือเอาไม่อยู่แล้ว

"จะทำก็ทำ อ๊างง"

เมื่อได้รับคำอนุญาตจากหญิงสาว เขาก้มลงใช้มือบีบคลึงและดูดดึงไปตามจังหวะ มันสร้างความเสียวซ่านหนักหน่วงให้กัยมารีน จนเธอขย่มเอวแรงขึ้นจนถึงฝั่งฝันจนสุด เซ็กส์นี้ยาวนานนับชั่วโมง เมื่อไคเลอร์เองก็เสร็จมากกว่าหนึ่งครั้ง จนตอนนี้กลิ่นคาวน้ำกามลอยไปทั่วห้อง หว่างขาเรียวที่รูร่องบวมแดงจากแรงเสียสีของลำท่อนใหญ่ก็มีแต่คราบน้ำกามเต็มไปหมด

"ผมเสร็จแล้ว อ่าส์"

เมื่อแรงขย่มทีสุดท้ายที่มารีนและไคเลอร์ถึงฝั่งฝันพร้อมกัน ก็เล่นเอาหญิงสาวทิ้งร่างเล็กของเธอนอนทับอกของชายหนุ่ม เขาไม่กล้าจะจูบเธอ หรือหอมเธอแต่อย่างใด เพราะตอนนี้สิ่งที่เกิดขึ้น มันเกิดขึ้นแบบงงไปหมด

"เหนื่อยจัง"

"คุณหนูอึดมากนะครับ นี่ชั่วโมงกว่าแล้ว"

"เหนื่อย กลับบ้านไม่ไหวแล้ว" เธองึมงำด้วยน้ำเสียงแสนน่ารัก จนไคเลอร์เผลอตัวกอดเธอเข้า แต่นั่นทำให้เธอยิ่งซุกเข้าอกเขาไม่หยุด

ก๊อก ก๊อก จู่ๆเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นทำเอาทั้งคู่มองหน้ากัน เขาอุ้มมารีนลงนอนบนเตียง ก่อนหยิบผ้าห่มคลุมร่างกายของเธอเธอเองก็ซุกตัวลงในผ้า โผล่มาแค่ตาเพื่อแอบมอง ไคเลอร์ที่ลุกขึ้นก่อนคว้าผ้าขนหนูพันรอบเอวต่ำๆแล้วเดินไปที่ประตูห้อง

"ไคเลอร์ มึงทำอะไรวะ"เสียงการืดเพื่อนสนิทเอ่ยขึ้น

"กำลังจะอาบน้ำ มึงมีอะไร"

"เหมือนได้ยินเสียงผู้หญิง มึงดูหนังดป๊หรือไงวะ"

"เสียงอะไรของมึง"

"เดี๋ยวนะ ห้องมึงกลิ่นคาวแปลกๆ ไอ้ห่า อย่าบอกว่าโลกสวยอยู่"การืดเพื่อนสนิทเอ่ย

"มึงกลับห้องไปได้แล้ว กูจะอาบน้ำ"

เมื่อปิดประตูก่อนใส่ดับเบิ้ลล็อคอีกครั้งแล้วหันกลับมาหามารีนที่นอนอยู่ในผ้าห่มบนเตียง เธอแอบอมยิ้มมองเขาจนเขาเอ่ยขึ้น

"เกือบไปแล้ว คุณหนูขำอะไรครับ"

"ขำพวกนายไง โลกสวยกับหนังโป๊เหรอ"

"เปล่าสักหน่อยครับ ผมไม่ได้ทะลึ่งขนาดนั้นสักหน่อย"

"นายใส่ผ้าขนหนูแบบนี้ นายหุ่นดีชะมัดเลยนะ เพิ่งสังเกตุ"

"ปกติผมไม่เคยถอดเสื้อให้คุณหนูดูนี่ครับ"

"ตอนนี้เห็นมากกว่าถอดเสื้อด้วยซิ เห็นยัน..."

"คุณหนูทำไมเดี๋ยวนี้ทะลึ่งจังเลยครับ ผมว่าคุณหนูไปอาบน้ำเถอะครับ เดี๋ยวกลับบ้านปีกขวาเถอะครับ ผมกลัวใครโผล่มาอีก"

"กลับไม่ไหว เดินไม่ไหว"

"จะนอนที่นี่เหรอครับ"

"ก็เดินไม่ไหวอ่ะ"

สุดท้าย ไคเลอร์ก็พยายามให้มารีนกลับบ้านปีกขวาในเวลาตี1กว่า เพราะกลัวว่าจะมีใครโผล่มาเห็นเขา เขาซวยคนเดียวไม่มีปัญหา แต่ไม่อยากให้มารีนต้องมาเสื่อมเสียเป็นขี้ปากคนอื่นเพราะเขา

"นายอุ้มทำไม?"

"ก็คุณหนูเดินไม่ไหวนี่ครับ"

"ไม่กลัวใครเห็น?"

"กลัวซิครับ แต่นี่จะถึงบ้านปีกขวาแล้ว ตอนนี้การ์ดพลัดเวรกันน่าจะส่งรอบงานกันอยู่"

ไคเลอร์ในชุดเสื้อยืดสีขาวธรรมดา กางเกงขาสั้น เดินอุ้มมารีนมาจนเกือบถึงบ้านปีกขวา

"คุณหนู!!" จู่ๆก็มีการ์ดในทีมเขาเดินมาเจอเข้าแบบไม่คาดคิด นั่นทำเอามารีนตกใจ และไคเลอร์เองก็เช่นกัน แต่ก็พยายามนิ่งไว้

"มึงอุ้มคุณหนู...ทำไมวะ"

"ขาฉะ..ฉันแพลงน่ะ พอดีไปหาขนมในครัวแล้วขาพลิก เลยโทรให้ไคเลอร์มาพากลับบ้านปีกขวาไง"มารีนเอ่ย

"จริงเหรอครับ พวกผมเฝ้าเวรไม่เห็นคุณหนูเลย นายรู้เข้าตายแน่ๆเลยครับ"

"คุณพ่อไม่รู้หรอก นายก็อย่าพูดไปซิ ฉันไม่พุด ไม่มีอะไรหรอก"มารีนเอ่ย ก่อนที่การ์ดจะมองหน้าไคเลอร์อย่างต้องการคำตอบเพราะกลัวถูกลงโทษที่มารีนขาพลิกแล้วการ์ดเวรไม่มีใครเห็น จนมารีนต้องโทรตามไคเลอร์ที่เลิกงานแล้วมาช่วย

"อืม มึงไปต่องานเอถะ กูพาคุณหนูไปส่งเดี๋ยวจะรีบกลับเข้าห้อง ไม่มีอะไรหรอก"ไคเลอร์เอ่ย

"โอเคๆ ขอโทษนะครับคุณหนูที่พวกผมทำงานบกพร่อง"

"ไปได้แล้ว ฉันจะกลับบ้านแล้ว"

เมื่อพ้นสายตาการ์ดเวร ไคเลอร์พามารีนกลับมาถึงที่บ้าน ก่อนวางเธอนอนลงบนเตียงนอนของเธอแล้วห่มผ้าให้

"ผมกลับห้องก่อนนะครับ"

"ฝันดีนะ"

"ครับ...ฝันดีครับ"

"ตอนนั้นนายบอกว่าฉันอึด ..."

"......."

"นายก็อึดนะ ไม่ล้มเลย สู้ตลอด"

"!!!!!!!"