1

EP1 - กลรัก คุณหมอมาเฟีย (มาเวลล์)

โรงพยาบาลมิวนิค

บรรยากาศของโรงพยาบาลสุดหรูแห่งนี้ที่ก่อตั้งมาอย่างยาวนาน ตั้งแต่เริ่มแรกเดิมทีเป็นโรงพยาบาลศัลยกรรม จนกลายมาเป็นโรงพยาบาลที่ครบวงจรในปัจจุบัน มีหมอหนุ่มมากฝีมือหลายต่อหลายรุ่น

และหนึ่งในนั้นคือ หมอมาเวลล์ หมอหล่อพ่วงด้วยดีกรีหมอฝีมือดีอันดับต้นๆของโรงพยาบาล ไม่เพียงใบหน้าหล่อเหลา และฝีมือดี แต่ตัวตนจริงๆของหมอมาเวลล์ ยังไม่ธรรมดาอีกด้วย

"ออกเวรแล้วเหรอคะคุณหมอ" พยาบาลสาวสวยเอ่ยทักขึ้น เมื่อเห็นหมอมาเวลล์เดินกลับเข้าห้องพักแพทย์

"ครับ"

"น้องมารีนมานั่งรอคุณหมออยู่ที่ห้องนะคะ"

"มารีนมานานแล้วเหรอครับ"

"มาเมื่อกี้ค่ะ"

มาเวลล์ขมวดคิ้วไม่น้อย เมื่อจู่ๆน้องสาวคนเล็กของบ้านก็มาหาเขาโดยที่ไม่ได้บอกกล่าวแม้แต่น้อย แม้ว่าทั้งคู่จะชอบเถียงกันเป็นประจำ แต่เขาก็รักมารีนมากกว่าใครๆเช่นเดียวกับมาเฟียพี่ชายคนโต

"มาหาเฮียมีอะไรละจ๊ะ เฮ้ย!! หนูไปโดนอะไรมามารีน!"

มาเวลล์ที่เอ่ยทักอย่างอารมณ์ดีกลับต้องตกใจ เมื่อเห็นมารีนที่มีแผลเลือดอาบที่มือมา แต่ก็ต้องตกใจซ้ำ เมื่อหันไปเห็นบอดี้การ์ดคนสนิทของน้องสาวที่หน้าผากแตกเช่นกัน

"ไคเลอร์!! หน้าผากไปโดนอะไรมาอีก"

"เฮียทำแผลให้หน่อยซิ อย่าบอกเฮียมาเฟียนะ"

"เฮียไม่บอก เฮียมาเฟียก็รู้อยู่ดี แผลหนูชัดขนาดนี้"

"กว่าเฮียจะกลับจากต่างประเทศ แผลหนูหน้าจะใกล้หายแล้วมั้ง"มารีนเอ่ย

"ไปโดนอะไรกันมา ยับมาทั้งคู่"

"เอ่อ..."

"ไคเลอร์ พูด!" มาเวลล์ใช้ความเป็นเจ้านายสั่งบอดี้การ์ดของน้องสาวให้พูด

"คุณหนูโมโหนิดหน่อยครับ ผมไม่ระวังเลยถูกฝ่ามือคุณหนูเข้า เลยกระแทกกับกำแพงหน้าผากเจ็บนิดหน่อยครับคุณมาเวลล์"

"กูว่าไม่นิดนะ แตกขนาดนั้น มารีนหนุกินยาที่เฮียสั่งให้ครบมั้ยครับ"

"ก็..ครบค่ะ"

"หนูไม่ได้โมโห แต่หนูตกใจอะไรใช่มั้ย?"

"หนู...."

มารีนที่แพนิคอย่างหนักยังไม่หายสนิท เธอมีภาวะระแวงร่วมด้วยโดยที่ไม่มีใครทราบสาเหตุ จู่ๆมารีนก็ตกใจที่ไคเลอร์เดินเข้าไปหาในขณะที่เธอกำลังดูบางอย่าง ทำให้เธอตกใจหนักจนหงุดหงิด เลยจะฟาดมือใส่กระจกโดยที่ไม่รู้ตัว ไคเลอร์เห็นเข้าเลยเอาตัวเองขวางเพราะกลัวมาลีนเจ็บ แต่ที่ไหนได้ แรงของมารีนกลับผลักเขาจนกระแทกกระจกแตก บาดมือมารีนไปด้วย แต่หากไม่ขวางคงเจ็บกว่านี้

หมอมาเวลล์ทำแผลให้มารีนและการ์ดของเธอจนเสร็จ ก่อนที่มารีนจะขอตัวกลัว เขามองน้องสาวก่อนจะค่อยๆถอนหายใจออกมาและเริ่มถอดเสื้อกราว เวลานี้เขาอยากกลับบ้านพักผ่อนเต็มที่ เพราะเจอแต่เคสหนักตลอดทั้งวัน จนกระทั่ง3ทุ่มเลิกงาน

"คุณหมอคะ รบกวนคุณหมอไปที่ห้องตรวจ 1 หน่อยได้มั้ยคะ มีเคสเข้ามา หมอเวรรับเคสอุบัติเหตุหมดเลยค่ะ"

"ผมรับเคสเดียวนะ ผมเหนื่อยวันนี้"

จากที่จะเปลี่ยนชุด หมอมาเวลล์กลับต้องสวมชุดกราวน์และใส่แว่นอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกจากห้องพักแพทย์ไปที่ห้องฉุกเฉินตามที่พยาบาลแจ้ง เมื่อรับแฟ้มประวัติคนไข้ ปรากฏว่าเคสนี้เป็นเคสฉุกเฉิน เพราะเป็นหญิงสาวถูกทำร้าย มีเพื่อนข้างห้องพาเธอมาส่งโรงพยาบาล

"สวัสดีครับคุณซีลีน" หมอมาเวลล์เอ่ยทักเพื่อเช็คว่าเธอยังมีสติสัมปะชัญะครบถ้วน

"ค่ะ"

"หน้าผากคุณมีแผล กระแทกอะไรมาครับ"

"ไม่รู้ค่ะ"

"ถ้าแบบนั้นเดี๋ยวทำแผลแล้ว ผมขอสแกนดูหน่อยว่ามีอะไรช้ำมากมั้ย"

"รีบทำแผลเถอะคุณหมอ ฉันจะกลับบ้าน" หญิงสาวใบหน้าลูกครึ่งเอ่ยขึ้น

"คุณควรไปแจ้งความสักหน่อยนะครับ เห็นรายงานจากคนที่พาคุณมาส่งว่าคุณถูกทำร้าย"

"คุณหมอมีหน้าที่ทำแผล ทำแค่นั้นเถอะค่ะ"

"ได้ครับ"

หมอมาเวลล์ที่ทำแผลด้วยตัวเองแทนที่จะเป็นพยาบาล เขามือเบาเพราะดูคนไข้ค่อนข้างห่วงผิวหนังของตัวเองมาก ระวังทุกการขยับตัวจนเขาคิดว่า น่าจะเหมาะกว่าหากเป็นเขาที่ทำแผลเอง

"เรียบร้อยครับ"

"ขอบคุณค่ะ"

เมื่อทำแผลเสร็จ เธอรีบคว้าเสื้อคลุมขึ้นใส่ เพราะชุดที่เธอใส่มาตอนนี้น่าจะเป็นชุดนอน เพราะมันทั้งขาสั้น ทั้งบาง แต่เสื้อคลุมที่สวมก็สั้นไม่ต่างกัน คลุมได้แต่ท่อนบน ไม่ปิดท่อนล่างสักนิด

"คุณจะกลับทั้งชุดนี้เหรอ?"

"มาชุดนี้ ฉันก็ต้องกลับชุดนี้ซิคะ"

เธอเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะเดินออกไปรับยาและจ่ายเงิน เธอคือผู้หญิงคนแรกที่ไม่สนใจใบหน้าของเขาแม้แต่น้อย ทำเอาหมอมาเวลล์ยืนกอดอกกระตุกยิ้มพรางมองตามคนไข้คนดังกล่าวจนเธอเดินออกไป