บทที่ 10 เม้ามอยประสาสาว ๆ 1

หลังจากหนีรอดจากเกมจิตวิทยาอันน่าหวาดหวั่นของกู้เทียนอี้มาได้ หลินซีก็ใช้เวลาพักใหญ่ในการรวบรวมสติที่กระจัดกระจายของตัวเอง เธอสวมชุดเดรสสีน้ำเงินเข้มที่เรียบง่ายที่สุดเท่าที่จะหาได้ จัดแต่งทรงผมและใบหน้าอย่างลวก ๆ แล้วบังคับตัวเองให้เดินกลับออกไปยังห้องนั่งเล่นอีกครั้งราวกับทหารที่กำลังจะกลับเข้าสู่สนามรบ

เธอยืนอยู่ริมห้องโถงกว้างใหญ่ ในมือถือแก้วน้ำผลไม้เย็นชืดที่ไม่ได้คิดจะดื่มแม้แต่น้อย สายตาจับจ้องภาพตรงหน้าราวกับกำลังชมละครเวทีชีวิตหรูหราที่เธอไม่มีวันเป็นส่วนหนึ่ง ฉู่ลี่เหยียนกำลังหัวเราะอย่างมีความสุขอยู่ในวงแขนของกู้หยุนเฟิงผู้เป็นสามี เจิ้งลี่ซาเองก็ดูเหมือนจะอยู่ในโลกส่วนตัวสีชมพูที่มีเพียงเธอกับฉู่เฮ่าหราน ส่วนซ่งจื่อหานกับคู่หมั้นของเธอก็ดูดดื่มไม่แพ้กัน พวกเขาทุกคนคือดาวเคราะห์ที่โคจรรอบกันและกัน เป็นจักรวาลที่สมบูรณ์ในตัวเอง จักรวาลที่ไม่มีที่ว่างสำหรับคนนอกอย่างเธอ

หญิงสาวรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเพียงอากาศธาตุ เป็นส่วนเกินที่มองไม่เห็น เธอดีใจกับเพื่อนรักที่ได้เจอคนดี ๆ และมีความสุข แต่ในขณะเดียวกัน ความสุขของเพื่อนก็ยิ่งสาดแสงขับเน้นให้ความโ