Lahat ng Kabanata ng กลรักกับดักซาตาน: Kabanata 1 - Kabanata 10

“ค่าจ้างคืนละแปดร้อยหยวน...ค่าจ้างคืนละแปดร้อยหยวน...” หลินซีพึมพำกับตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับเป็นคาถาศักดิ์สิทธิ์ คำพูดเพียงประโยคเดียวที่สะกดใจเธอไว้ไม่ให้หักพวงมาลัยรถกลับบ้านเสียเดี๋ยวนี้ “แปดร้อยหยวน...” เธอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ปล่อยให้มันลอยไปกับอากาศในรถที่เย็นเฉียบ หญิงสาวก้มลงมองชุดพนักงานเสิร์ฟที่รับมาแล้วทำหน้าแหย นี่มันไม่ใช่แค่ชุดพนักงานเสิร์ฟ แต่มันเหมือนชุดสาวใช้ราคาถูกที่จงใจตัดเย็บมาเพื่อยั่วยวนมากกว่า กระโปรงสีดำสั้นกุดจนน่าใจหาย เสื้อเชิ้ตสีขาวก็รัดติ้วจนแทบปริ แถมเนื้อผ้ายังบางเฉียบจนมองทะลุเห็นไปถึงไหนต่อไหน ซึ่งเธอเพิ่งจะมาสังเกตเห็นตอนที่ก้าวขาออกจากบ้านมาแล้ว คืนนี้เธอคงได้กลายเป็นพนักงานเสิร์ฟที่ห่วยแตกที่สุดในประวัติศาสตร์ของงานเลี้ยงเป็นแน่ เผลอ ๆ อาจจะโดนไล่ออกตั้งแต่วันแรก ให้ตายสิ นั่นคงจะน่าอายพิลึก เธอไม่มีประสบการณ์เลยสักนิด แถมรูปลักษณ์ก็ไม่ได้ใกล้เคียงกับคำว่าพนักงานเสิร์ฟมืออาชีพเลยสักนิดเดียว แม้ใจจะร่ำร้องอยากกลับไปขดตัวอยู่บนเตียงแล้วลืมเรื่องบ้า ๆ นี่ไปเสีย แต่เธอก็ต้องการเงิน “นี่แห

หลินซีเริ่มเดินเสิร์ฟไปตามขอบห้องโถง รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินอย่างร้ายกาจ เสียงพูดคุยจอแจ เสียงหัวเราะแผ่วเบา และเสียงแก้วแชมเปญกระทบกันดังก้องอยู่ในหู ตัดกับความเงียบงันในใจของเธออย่างสิ้นเชิง แสงไฟจากโคมระย้าคริสตัลสาดส่องลงมากระทบเครื่องเพชรบนเรือนร่างของแขกเหรื่อจนส่องประกายวิบวับบาดตา กลิ่นน้ำหอมราคาแพงหลากหลายแบรนด์ปะปนกันในอากาศจนเธอแทบมึนหัว ที่นี่คือโลกอีกใบ โลกที่เธอเคยเห็นแต่ในนิตยสารหรือภาพยนตร์ ผู้ชายทุกคนสวมสูทหรูหราสั่งตัด ผู้หญิงทุกคนอยู่ในชุดราตรีที่งดงามราวกับจะเดินบนพรมแดงได้ทุกเมื่อ และเธอก็อยู่ท่ามกลางพวกเขา ในชุดสาวใช้ราคาถูกที่แทบจะปกปิดอะไรไม่มิด หญิงสาวพยายามประคองถาดในมืออย่างเกร็ง ๆ ขนมชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่จัดเรียงอย่างสวยงามดูหนักอึ้งขึ้นมาถนัดใจ มีหลายครั้งที่เธอเกือบจะทำมันหล่นโครมลงบนพื้นพรมราคาแพง ครั้งแรกอาไท่ปราดเข้ามาช่วยไว้ได้ทัน ส่วนครั้งอื่น ๆ เธอก็คว้ามันกลับมาได้ในวินาทีสุดท้ายอย่างหวุดหวิด “โอ้...อาเป่า คุณต้องลองล็อบสเตอร์กับคาเวียร์นี่นะ” หญิงสาวในชุดราตรีเกาะอกสีแดงไวน์ที่ขับผิวขาวผ่องราว

“ฉันไม่ใช่มืออาชีพหรอกค่ะ แค่มารับงานพิเศษ” เธอยักไหล่ แสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจ “เข้าใจแล้ว” เขาพูดคำเดิมซ้ำ แต่สีหน้าและแววตาที่มองมานั้นเต็มไปด้วยความดูแคลนจนเธออยากจะยกมือขึ้นตบหน้าหล่อ ๆ นั่นสักฉาด “งั้นคืนนี้คุณก็เป็น ‘พนักงานเสิร์ฟ’ ของผม คนเดียวสินะ” “ใช่ค่ะ และนี่ก็เป็นครั้งแรกด้วย” เธอทำหน้าแหย ๆ “จริง ๆ แล้วฉันเป็นนักเขียน” เธอเน้นคำว่านักเขียน แม้จะรู้สึกเหมือนคนขี้โกหกอยู่บ้างก็ตาม จะเรียกตัวเองว่านักเขียนได้ยังไงในเมื่อยังไม่เคยมีผลงานตีพิมพ์เลยสักเล่ม “อ้อ ครับ” เขาพูดย้ำเป็นครั้งที่สามด้วยสีหน้าแบบเดิมที่ทำให้เธออยากจะกรี๊ดออกมาดัง ๆ “ฉัน...ต้องกลับไปทำงานแล้วค่ะ” เธอบอกปัดแล้วเตรียมจะเดินหนี แต่เขากลับขยับร่างสูงใหญ่มาขวางทางไว้ “ถ้างั้น...ผมถอดกางเกงรอเลยดีไหม” “อะไรนะคะ!” เธอร้องเสียงหลง สายตาเจ้ากรรมดันเผลอเหลือบไปมองกางเกงสแล็คสีเข้มเข้ารูปของเขาโดยไม่ตั้งใจ ให้ตายเถอะ แค่เห็นเงาของช่วงขาที่แข็งแรงนั่นก็เซ็กซี่จะบ้าแล้ว “ก็คุณบอกว่าจะกลับไป ‘ทำงาน’ ผมนึกว่าคุณหมายถึงกลับมา ‘บริการ’ ผมซะอีก”

“ความจริงอะไร!” เธออ้าปากค้างกับความหน้าด้านของเขา “หลินซี เข้ามาข้างในได้แล้ว” เขาเม้มปาก ส่งสายตาดุ ๆ มาให้ “เลิกเล่นเกมได้แล้วน่า” “ฉันไม่ได้เล่นเกม!” เธอหันไปหาอาไท่ “เชื่อฉันนะ เขาโกหก ฉันไม่ใช่เพื่อนเขาจริง ๆ” “แต่เธอก็รู้จักเขาสินะ” อาไท่เริ่มขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิด “คือ...มันซับซ้อนน่ะ” เธอถอนหายใจ รู้สึกเหมือนกำลังจนมุม “แต่เธอก็รู้ว่าเขาเป็นคนจัดงานนี้?” “ใช่...เอ๊ย ไม่ใช่...คือฉันเพิ่งมารู้เมื่อเย็นนี้...” เธอพูดเสียงอ่อย รู้สึกสมเพชตัวเองอย่างบอกไม่ถูก “เอ่อ...นายยังอยากจะไปดื่มอยู่ไหม” เธอถามออกไปทั้งที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว “เอ่อ...” อาไท่กัดริมฝีปากตัวเองอย่างลังเล “ฉันเลี้ยงเอง” เธอยิ้มแหย ๆ ไม่สนใจสายตาคมกริบที่กู้เทียนอี้ส่งมาให้ “ที่รัก...ทำไมต้องเล่นเกมกับหนุ่มคนนี้ด้วย” กู้เทียนอี้ถอนหายใจเสียงดัง “ผมรู้ว่าเราทะเลาะกันนิดหน่อย แต่การไปดื่มกับคนอื่นเพื่อจะทำให้ผมหึงมันไม่น่ารักเลยนะ” “หา!” คราวนี้หลินซีอ้าปากค้างอย่างแท้จริง เธอจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่แสร้งทำ

แล้วความจริงอันโหดร้ายก็ถาโถมเข้าใส่...มันเป็นแค่ความฝัน “โธ่...ไม่นะ...” หลินซีครางออกมาอย่างขัดใจ ไม่ใช่แค่ความร้อนรุ่มและอับอายที่ฝันถึงเขาอีกแล้ว แต่ยังมีความผิดหวังที่กัดกินใจอย่างรุนแรง เมื่อไออุ่นที่สมจริงในความฝันเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยความเย็นเยียบของห้องนอนในโลกแห่งความจริง หญิงสาวพลิกตัวนอนคว่ำหน้าซบลงกับหมอน กรีดร้องใส่ความโง่ของตัวเองอย่างเงียบ ๆ โกรธ...โกรธร่างกายที่ทรยศ โกรธหัวใจที่ไม่รักดีของตัวเองซึ่งยังคงเต้นระรัวไม่หยุด ก๊อก...ก๊อก... “หลินซีตื่นรึยังแก” เสียงเคาะประตูห้องนอนที่ดังขึ้นอย่างนุ่มนวลพร้อมกับเสียงเรียกของเจิ้งลี่ซา ดึงเธอให้หลุดออกจากภวังค์แห่งความหงุดหงิด หญิงสาวรีบลุกขึ้นนั่ง ผมเผ้ายุ่งเหยิงราวกับรังนก พยายามปัดเป่าภาพใบหน้าหล่อเหลาร้ายกาจของกู้เทียนอี้ให้ออกไปจากหัว แต่ก็ไม่สำเร็จ “อือ...” เธอครางรับในลำคอพลางขยี้ตาอย่างแรง ประตูห้องเปิดออกพร้อมกับการปรากฏตัวของเจิ้งลี่ซาในชุดนอนลายการ์ตูนน่ารัก กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นลอยมาก่อนตัวพร้อมกับแก้วสองใบในมือของเพื่อนรัก