บทที่ 1 จุดเริ่มต้นของหายนะ 1

“หล่อวายร้าย...”

เจิ้งลี่ซาพึมพำกับตัวเองขณะจ้องมองรูปถ่ายในมือ หัวใจเต้นระรัวอย่างห้ามไม่อยู่ ชายในรูป...ฉู่เฮ่าหราน...น่าจะสูงราว ๆ ร้อยแปดสิบกว่าเซนติเมตร ผมสีนิลขลับรับกับดวงตาคมเข้มลุ่มลึก แนวสันกรามคมคายมีไรหนวดจาง ๆ เขากำลังจ้องมองกล้องด้วยสายตาดุดัน มุมปากบิดขึ้นเล็กน้อยราวกับกำลังขมวดคิ้ว จะบอกว่าเขาเซ็กซี่คงจะน้อยเกินไป ผู้ชายคนนี้คือภาพจำของผู้ชายในฝันที่สมบูรณ์แบบ เขาหล่อเหลาอย่างไร้ที่ติ และเธอก็รู้ดีว่ารูปถ่ายใบนี้กำลังส่งผลต่อการตัดสินใจของเธอว่าจะรับงานพิเศษชิ้นนี้ดีหรือไม่

“หลินซี พวกเขาอยากให้ฉันแต่งตัวเป็นเลขาฯ แล้วเข้าไปในออฟฟิศของเขา ไปเต้นยั่วให้เขาดูน่ะสิ ฉัน...ฉันไม่รู้ว่าจะทำได้รึเปล่า” เธอครางใส่โทรศัพท์

ใบหน้าของเจิ้งลี่ซาร้อนผ่าวขณะจ้องมองรูปชายหนุ่ม และเธอก็รู้ดีว่าตัวเองกำลังโกหก เธอไม่มีปัญหาเลยสักนิดที่จะเต้นยั่วให้พ่อสุดหล่อคนนี้ดู ถ้าเขาเป็นแฟนของเธอน่ะนะ แต่เขาไม่ใช่แฟนเธอ เธอไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีเธออยู่บนโลกใบนี้ และเขาก็ไม่รู้เลยว่าเพื่อนร่วมงานของเขากำลังจะเล่นพิเรนทร์กับเขา

“อย่านะแก! นี่แกไปเป็นนักเต้นระบำเปลื้องผ้าตั้งแต่เมื่อไหร่” หลินซี เพื่อนสนิทถามกลับมาด้วยน้ำเสียงตกใจสุดขีด “ฉันก็นึกว่าที่ทำงานแกรับแค่งานร้องเพลงอวยพรวันเกิดอะไรทำนองนั้นเสียอีก”

เจิ้งลี่ซาถอนหายใจ

“ก็ใช่น่ะสิ แต่บางทีหัวหน้าก็ได้งานพิเศษมาบ้าง แล้วค่าจ้างมันก็ดีกว่า”

“ดีกว่าแค่ไหนเชียว”

“ก็...ประมาณสองหมื่นหยวน” เธอพูดแล้วครางออกมาอีกครั้ง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนแผ่บนเตียงแล้วชูรูปของฉู่เฮ่าหรานขึ้นเหนือหัว “เงินสองหมื่นหยวนมันคุ้มค่าพอที่จะให้ฉันทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเองไหมนะ”

เธอถามหลินซี ในใจก็หวังว่าเพื่อนจะอยู่ที่นี่ด้วย มาให้คำปรึกษาและเขย่าตัวเธอให้เลิกคิดที่จะรับงานนี้เสียที แต่เรื่องน่าเศร้าก็คือ เงินพิเศษสองหมื่นหยวนไม่ใช่สิ่งดึงดูดใจที่แท้จริง การจะได้เจอฉู่เฮ่าหรานต่างหาก

“มีไม่กี่อย่างหรอกนะที่ฉันจะไม่ยอมทำเพื่อเงินสองหมื่นหยวน แล้วเชื่อฉันเถอะ แกไม่มีวันเสียศักดิ์ศรีหรอก” หลินซีพูดจนเธอหัวเราะออกมา

“เมื่อไหร่แกจะมาเยี่ยมฉันบ้าง” เธอถามเสียงอ่อย พยายามไม่ทำเสียงเหมือนกำลังคร่ำครวญ ทั้งที่ในใจเป็นอย่างนั้นจริง ๆ มันเหงาเหลือเกินที่ไม่มีเพื่อนสนิทอยู่ใกล้ ๆ

“เร็ว ๆ นี้แหละ” หลินซีตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงร่าเริง “ทันทีที่ฉันเขียนหนังสือเล่มแรกของฉันเสร็จ”

“แกมาเขียนที่นี่ก็ได้นะ มาอยู่กับฉันเลย ไม่ต้องจ่ายค่าเช่า” เธอเสนอ

“ลี่ซา ฉันรักแกนะ แต่แค่ค่าใช้จ่ายของแกคนเดียวก็แทบจะไม่รอดอยู่แล้ว ลองคิดดูสิว่าถ้าเราสองคนโดนไล่ออกมาจะไปอยู่ที่ไหนกัน”

“ฉันคิดถึงแก อยากให้แกย้ายมาอยู่ที่นี่ได้แล้ว”

เธอโอดครวญใส่โทรศัพท์ หลินซีกับเธอเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อายุสี่ขวบ สนิทกันตอนเจ็ดขวบ และผ่านช่วงมัธยมกับมหาวิทยาลัยมาด้วยกันชนิดที่ตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋ พอเรียนจบทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เธอต้องย้ายเข้ามาอยู่ในเมืองใหญ่เพื่อไล่ตามความฝันตลอดชีวิตที่จะเป็นนักแสดง ส่วนหลินซีก็ย้ายกลับบ้านไปเพื่อเขียนหนังสือ หรือจะให้พูดให้ถูกก็คือ ‘สุดยอดวรรณกรรม’ ที่จะดังเป็นพลุแตกจนบรรณาธิการทุกคนต้องแย่งกันพิมพ์ จากนั้นหลินซีก็จะรวยและมีชื่อเสียงแล้วดูแลพวกเธอทั้งคู่จนกว่าจะหาสามีดี ๆ ได้

ส่วนอีกแผนก็คือ เธอจะได้แสดงซีรี่ย์ฟอร์มยักษ์คู่กับหลัวอวิ๋นซี แล้วก็รวยและมีชื่อเสียงแล้วดูแลหลินซีแทน แต่จนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่มีแผนไหนเวิร์คเลยสักอย่าง หนังสือของเพื่อนมีอยู่สิบหน้า ส่วนอาชีพนักแสดงของเธอก็ยังไม่เกิด นอกเสียจากบทบาทที่เธอได้รับจากบริษัท ‘ซิงเย่าเอเจนซี่’

ที่จริงแล้วซิงเย่าเอเจนซี่ถูกบริหารโดยชายที่ชื่อเถ้าแก่ป๋อ เขาทั้งแก่และขี้เหนียวราวกับหลุดออกมาจากหนังจีนยุคแปดศูนย์ ผมเผ้ายุ่งเหยิง หนวดเครารุงรัง แถมยังชอบใส่เสื้อกล้ามโทรม ๆ สีขาวอยู่ตลอดเวลา เธอรับงานนี้เพราะต้องการเงินอย่างการได้รับบทนักแสดงตัวประกอบในซีรี่ส์ต่าง ๆ แต่ภารกิจหลัง ๆ ที่ได้รับมามันก็ดูจะหมิ่นเหม่ขึ้นเรื่อย ๆ โดยเฉพาะงานนี้มันเกินขอบเขตไปมาก การเต้นยั่วให้คนแปลกหน้าดูมันหมายความว่ายังไงกันแน่ ถึงมันจะเป็นแค่เรื่องล้อเล่น แต่มันจะทำให้เธอกลายเป็นผู้หญิงใจง่ายราคาถูกรึเปล่า

“แล้วแกจะเอายังไงล่ะ ลี่ซา” หลินซีถามอย่างกระตือรือร้น เธอรู้ดีว่าเพื่อนกำลังสนุกกับสถานการณ์ลำบากใจของเธอ

“แกเห็นรูปที่ฉันส่งไปให้แล้วใช่ไหม เถ้าแก่ป๋อให้ฉันมา บอกว่าลูกค้าไม่ใช่ตาลุงแก่ ๆ ที่ไหน”

“ใช่ เขาหล่อมาก หล่อโคตร ๆ แกลุยเลยสิ นี่มันโชคดีแค่ไหนแล้วที่ได้เงินสองหมื่นหยวนเพื่อไปเจอเขาน่ะ” หลินซีหัวเราะ

“ฉันต้องทำมากกว่าเจอนะ ฉันต้องแกล้งทำเป็นเลขาฯ คนใหม่ของเขา แล้วก็ต้องเต้นยั่วให้เขาดูในออฟฟิศ จากนั้นเพื่อนร่วมงานเขาก็จะบุกเข้ามาในห้องแล้วตะโกนว่า ‘เซอร์ไพรส์!’ ฉันแค่ไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังจะถลำลึกลงไปในทางที่ผิดรึเปล่าถ้ารับงานนี้”

“ก็ทำสิ! มันจะแย่สุดได้แค่ไหนกันเชียว” หลินซีหัวเราะคิกคัก

“แกนี่มันจริง ๆ เลยนะ หลินซี”

เจิ้งลี่ซาลุกขึ้นนั่งแล้วส่ายหน้าให้โทรศัพท์ พวกเธอทั้งคู่ต่างก็รู้ดีว่าเรื่องที่แย่ที่สุดมันเป็นอย่างไร มันเคยเกิดขึ้นกับเธอมาแล้ว แต่ก็นั่นแหละ...นั่นมันคืออดีต และนี่คือปัจจุบัน แถมยังเป็นสถานการณ์ที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง บางทีนี่อาจจะเป็นสิ่งที่เธอต้องการเพื่อกลับเข้าสู่เกมหาคู่อีกครั้ง และรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นก็ได้

“แกถึงได้รักฉันไง” เธอได้ยินเสียงเพื่อนพูด และนึกภาพดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของหลินซีที่กำลังหยีลงอย่างขบขันได้เลย

“ถ้ารับงานนี้แล้วแกจะมาเยี่ยมฉันไหม ค่าจ้างงานนี้ฉันจ่ายค่าตั๋วเครื่องบินให้แกได้สบายเลย” เธอพูด พยายามเมินความรู้สึกในใจที่บอกว่าควรจะเอาเงินไปฝากธนาคารมากกว่า

“ได้สิ ฉันแทบจะรอไม่ไหวแล้ว”

“ฉันก็เหมือนกัน”

เธอพูดเสียงเบาขณะมองรูปของฉู่เฮ่าหราน แต่เธอไม่ได้หมายถึงการมาเยี่ยมของเพื่อนเลยสักนิด