บทที่ 1 จุดเริ่มต้นของหายนะ 2

“แล้วตกลงจะเอายังไงล่ะ ลี่ซา” คิ้วของเถ้าแก่ป๋อขมวดมุ่นขณะจ้องมองเธอด้วยสายตาคาดหวัง เขาพยายามอย่างยิ่งที่จะทำเป็นไม่สนใจว่าเธอจะตอบตกลงหรือปฏิเสธ แต่เธอก็รู้ดีว่าในหัวของเขาคงคิดถึงแต่เงินก้อนโตที่กำลังจะได้เข้ากระเป๋า เธอมั่นใจว่าเขาต้องได้ส่วนแบ่ง 50% ซึ่งมันไม่ยุติธรรมอย่างร้ายกาจ แต่เธอจะพูดหรือทำอะไรได้ล่ะ

“ฉันยังไม่แน่ใจเลยค่ะ”

เธอตอบอย่างสบาย ๆ ทั้งที่ในใจเกือบจะแน่ใจแล้วว่าจะรับงานนี้ เธอหวังว่าการแกล้งทำเป็นไม่สนใจจะทำให้เถ้าแก่ป๋อตื่นตระหนกแล้วเสนอเงินเพิ่มให้ อย่างน้อยนั่นก็เป็นสิ่งที่หนังสือฮาวทูที่เธอเพิ่งอ่านมาบอกให้ทำ เวลาที่อยากให้เจ้านายขึ้นเงินเดือนให้ ก็คือต้องทำให้เขาคิดว่ากำลังจะเสียคุณไป (ซึ่งจะใช้ได้ผลก็ต่อเมื่อคุณเป็นพนักงานที่มีคุณค่า ซึ่งเธอก็หวังว่าตัวเองจะเป็นอย่างนั้น)

“เธอจะได้สองหมื่นหยวนเลยนะ” ดวงตาหรี่เล็กของเถ้าแก่ป๋อแทบจะถลนออกมานอกเบ้า เธอต้องกลั้นหัวเราะเมื่อเห็นแววตื่นตระหนกบนใบหน้าของเขา

“ค่ะ แต่สองหมื่นมันก็ไม่ได้เยอะขนาดนั้น ไม่คุ้มพอที่จะเสียศักดิ์ศรีหรอกค่ะ”

เธอโกหกเรื่องแรก สองหมื่นหยวนสำหรับเธอนั้นเยอะมาก แต่เธอจะไม่ยอมให้เถ้าแก่ป๋อได้เงินไปอีกครึ่งแน่ ๆ ไม่ใช่ในเมื่อเธอเป็นคนที่ต้องแกล้งทำเป็นดาวยั่วแล้วไปส่ายสะโพกใส่คนอื่น เธอจะไม่ทำตัวเป็นดาวยั่วเพื่อเงินแค่สองหมื่นหยวนแน่ ต่อให้ผู้ชายคนนั้นจะหล่อเหมือนฉู่เฮ่าหรานก็ตาม

“ฉันก็นึกว่าเธอเคยบอกว่าต้องการเก็บเงินเสียอีก” เถ้าแก่ป๋อมองเธออย่างสงสัย เธอรู้จากสายตาที่หรี่ลงของเขาว่าเขากำลังสงสัยว่าเธอโกหก

“ก็ใช่ค่ะ แต่ฉันก็ไม่ได้สิ้นไร้ไม้ตอกขนาดที่จะยอมทิ้งมาตรฐานของตัวเองไปทั้งหมดหรอกนะคะ”

“งั้น...สามหมื่น” เขาพูดด้วยสีหน้าหงุดหงิด

“ตกลงค่ะ!”

เธอตอบอย่างรวดเร็ว ลืมเรื่องความลังเลใจไปในทันที สามหมื่นหยวนจะช่วยให้เธออยู่ได้สบายไปอีกหลายเดือนและยังซื้อตั๋วเครื่องบินให้หลินซีมาเยี่ยมเธอได้ แล้วก็ยังจ่ายค่าบิลรายเดือนทั้งหมดของเธอได้อีกด้วย เธอจะรู้สึกเหมือนตัวเองรวยขึ้นมาทันที ไม่ต้องกังวลว่าค่าไฟจะถูกตัดก่อนวันเงินเดือนออก เธอรู้ว่าตัวเองมีทางเลือกที่จะหางานประจำทำ งานเก้าโมงเช้าถึงห้าโมงเย็นที่จะช่วยจ่ายค่าบิลได้ดีกว่านี้เล็กน้อย แต่เธอก็รู้ดีว่างานแบบนั้นจะไม่มีทางทำให้เธอมีเวลาไปออดิชั่นได้ และถ้าไม่ได้ไปออดิชั่น เธอก็จะไม่มีวันได้เป็นนักแสดง

“ถ้าอย่างนั้นสองหมื่นห้า” เถ้าแก่ป๋อพูดขึ้น เธอจึงส่ายหน้าให้เขา สงสัยว่าเซลล์สมองของเขาหายไปไหนหมด

“คุณเสนอสามหมื่นแล้ว และฉันก็ตกลงแล้ว และฉันต้องการเงินสดก่อนเริ่มงาน ไม่อย่างนั้นฉันไม่ทำ” เธอพูดอย่างหนักแน่น

“เธอเชื่อใจฉันได้น่าลี่ซา” เขาพูดพลางขมวดคิ้ว “ไม่ต้องมาทำตัวหัวสูงกับฉันตอนนี้หรอกน่า เธอก็รู้ว่าเธอจะได้เงินแน่ ๆ”

“ฉันต้องการเงินสดเต็มจำนวนในมือ” เธอเม้มปากแล้วเอามือเท้าสะเอว “ถ้าไม่ได้ ฉันไม่รับงานนี้”

“ฉันหาคนอื่นมาทำแทนก็ได้นะจะบอกให้”

เขาพูดอย่างฉุนเฉียว แต่ทั้งคู่ต่างก็รู้ดีว่าเขาโกหก เถ้าแก่ป๋อมีพนักงานอีกแค่สามคน คนหนึ่งเป็นชายวัยกลางคนที่คิดว่าตัวเองเป็นดาวค้างฟ้า อีกคนเป็นหญิงชราวัยเจ็ดสิบกว่า และเธอก็มั่นใจว่าหญิงชราคนนั้นเป็นแม่ของนักกล้ามคนนั้นแน่ ๆ แล้วก็ยังมีเสี่ยวเจียอีกคน เสี่ยวเจียอายุสิบแปดและเป็นหนอนหนังสือ เธอเอาเงินทั้งหมดที่หาได้ไปซื้อหนังสือ เธอใส่แว่นตาทรงกลมโต กางเกงยีนทรงหลวม และไม่เคยออกเดตเลยสักครั้ง เธอรู้ดีว่าไม่มีทางที่เสี่ยวเจียจะรับงานนี้แน่ ๆ และเถ้าแก่ป๋อก็ขี้เหนียวเกินกว่าจะจ้างใครเพิ่ม

“อ้อ โอเคค่ะ ถ้าคุณอยากจะทำอย่างนั้นนะคะ” เธอยิ้มหวาน หันหลังแล้วเดินไปที่ประตู “ฉันจะไปเอาชุดตัวตลกสำหรับงานวันเกิดบ่ายนี้ก่อนนะคะ แล้วเจอกันค่ะ”

“เดี๋ยว” เสียงของเถ้าแก่ป๋อดูตื่นตระหนก “เธอรับงานของฉู่เฮ่าหรานไปเลย ฉันเสนองานนี้ให้เธอก่อน มันคงจะไม่ยุติธรรมกับเธอถ้าฉันจะให้เสี่ยวเจียทำ”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ เถ้าแก่ป๋อ” เธอเหลือบตามองบนก่อนจะหันกลับไปมองเขา “เตรียมเงินของฉันให้พร้อมพรุ่งนี้นะคะ แล้วเราค่อยมาตกลงกัน”