10

“ฉัน…” ลี่เหยียนรู้สึกพูดติดขัดเมื่อจ้องตากับเขา เธอเหมือนว่ากำลังจะเป็นลมและตื่นเต้นไปพร้อม ๆ กัน

“ลี่เหยียน เธอเจอหยุนเฟิงแล้วเหรอ” เสียงของพี่สาวเธอดังขึ้น จากนั้นเจ้าตัวก็เดินฉีกยิ้มเข้ามา

“ค่ะพี่เมิ่งฉี” เธอตอบแล้วสายตาเธอก็เห็นผู้ชายอีกคน ที่หน้าละม้ายคล้ายกับกู้หยุนเฟิงเดินเข้ามา

“นี่เทียนอี้เป็นน้องชายของหยุนเฟิง” พี่สาวแนะนำ เขาดูหล่อและค่อนข้างอ่อนโยนกว่าพี่ชาย

“สวัสดีค่ะ” ลี่เหยียนยิ้มให้ชายหนุ่ม แล้วก็มองกลับไปที่พี่สาวตัวเอง “พี่เมิ่งฉี ฉันขอถามอะไรหน่อยนะ สรุปว่าพวกเขาสองคนมาทำอะไรกัน”

“พ่อกับแม่ไม่ได้บอกเธอเหรอ” เมิ่งฉีถามด้วยความสงสัย แล้วหันไปมองหน้าพ่อที่ตอนนี้คุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว

“พอดีเพื่อนพ่อโทรมาน่ะ” พ่อตอบ

“อ๋อ ค่ะ ถ้างั้นหนูขอบอกเองละกันนะคะ” เมิ่งฉีพยักหน้าเข้าใจแล้วหันมามองหน้าน้องสาว

“พี่กำลังจะแต่งงาน” เธอบอกพร้อมกับโชว์แหวนที่นิ้วนางข้างซ้าย

“ดีใจด้วยค่ะพี่เมิ่งฉี” ลี่เหยียนสวมกอดพี่สาว แล้วหันไปหากู้เทียนอี้ “ดีใจกับคุณด้วยเช่นกันค่ะ ขอต้อนรับสู่ครอบครัวของเรา”

“ไม่ใช่ครับ คุณแสดงความยินดีผิดคนแล้ว ผมไม่ใช่ว่าที่เจ้าบ่าว” เทียนอี้หัวเราะ

“อะไรนะคะ” ลี่เหยียนมองหน้าเขา จากนั้นหันไปมองชายหนุ่มอีกคน แล้วก็รู้สึกเหมือนโลกกำลังถล่ม

“เทียนอี้ไม่ใช่ว่าที่เจ้าบ่าวพี่” พี่สาวเธอหัวเราะ จากนั้นก็เดินไปคล้องแขนกู้หยุนเฟิง “นี่ต่างห่างว่าที่เจ้าบ่าวพี่”

วินาทีนั้นลี่เหยียนแข็งค้างพูดอะไรไม่ออก เธอรู้สึกว่าพื้นเอียงขึ้นมาทันใด ทุกสิ่งทุกอย่างมันแย่กว่าที่เธอคิดไว้มาก

“ลี่เหยียนเธอจะไม่ยินดีกับพี่เหรอ”

“ยินดีสิคะ”

ลี่เหยียนรู้สึกมวนท้อง สมองปั่นป่วนคิดอะไรไม่ออก เธอควรจะบอกพี่สาวมั้ยว่าเธอเพิ่งจะมีวันไนต์สแตนด์กับว่าที่พี่เขยตัวเองไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว วันนี้เธอต้องพยายามฝืนยิ้มเป็นอย่างมาก เธอหันไปหาเขา ส่งยิ้มที่เฝื่อนสุด ๆ ให้

“ขอแสดงความยินดีด้วยค่ะคุณหยุนกู้”

ถึงเขาจะบอกให้เธอเรียกชื่อ แต่วินาทีนี้เธอเรียกชื่อเขาอย่างสนิทสนมไม่ลงจริง ๆ

ลี่เหยียนรู้สึกว่าถูกสายตาเขาจับจ้องอยู่ เธอไม่อยากแสดงพิรุธให้คนอื่นจับได้ เธอจึงขอตัวออกไป

ศาลากลางน้ำเป็นที่โปรดของเธอเมื่อกลับมาบ้าน สายลมพัดอ่อน ๆ เธอนั่งมองแผ่นน้ำที่กระเพื่อมไหว บรรยากาศดีเหมาะแก่การนั่งเล่น แต่ลี่เหยียนไม่ได้รู้สึกถึงสุนทรียะใด ๆ เลย

“คุณพูดถูก” ลี่เหยียนหันหลังกลับไปตามเสียงทุ้มที่เธอจำได้แม่นยำ

กู้หยุนเฟิงเดินมาหยุดตรงหน้าเธอ

“อะไรคะ” เธอถามพลางสอดส่ายสายตามองหาคนอื่นด้วย แต่ปรากฏว่าเขาเดินมาแค่คนเดียว

“ที่คุณบอกว่าคุณเป็นตัวปัญหา” เขาบอกและขยิบตายั่วเธอ ส่วนมือเขาก็ลูบแผ่นหลังเธอลงมาถึงบั้นท้ายแล้วบีบเบา ๆ

“อย่าแตะต้องฉัน” ลี่เหยียนขู่และก้าวถอยหลัง “คุณกำลังจะแต่งงานกับพี่สาวฉันนะ”

“มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด” เขาจ้องตาเธอ

“ก็พวกคุณมาที่นี่ด้วยเรื่องนี้ไม่ใช่เหรอคะ แล้วเมื่อกี้ที่พี่เมิ่งฉีประกาศต่อหน้าทุกคน ต่อหน้าฉัน มีตรงไหนที่ไม่ใช่อย่างที่ฉันคิด”

“มาที่ห้องผมคืนนี้สิ” เขายิ้มร้ายให้เธอ

“ผมจะบอกทุกเรื่องที่คุณอยากรู้ให้ฟัง”

เขาก้าวเท้าขึ้นหน้า ยกมือขึ้นลูบผมเธอ ทำให้ลี่เหยียนรู้สึกหายใจติดขัด

“แล้วผมจะแสดงให้คุณเห็นถึงสิ่งที่คุณคิดถึงตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาด้วย”

“คุณกล้าเหรอ” ลี่เหยียนปัดมือเขาทิ้ง

“ไม่มีอะไรที่ผมไม่กล้า” รอยยิ้มเขาหายไปตอนที่จ้องหน้าเธอด้วยสายตาจริงจัง

“แล้วคุณจะได้เห็น นี่มันแค่จุดเริ่มต้นของอีกหลาย ๆ เรื่องที่ผมกล้าทำ”