ตอนที่ 20 แผนเร่งรัด

ช่วงเย็นของวันศุกร์ บ้านกุลธาราวงศ์อบอวลด้วยกลิ่นอาหารต้อนรับแขกผู้มาเยือน ภีมวัชยืนรออยู่ที่หน้าประตู ตั้งแต่ยังไม่ทันได้ยินเสียงรถของครอบครัวอิงลดา

เมื่อรถตู้สีดำคันใหญ่แล่นเข้ามาจอดอย่างนุ่มนวล เขาเป็นฝ่ายก้าวเข้าไปเปิดประตูรถให้ก่อนใคร น้ำเสียงสุภาพเรียบง่าย แต่แฝงด้วยความจริงใจ

“สวัสดีครับคุณลุง คุณป้า เดินทางเหนื่อยไหมครับ”

พิทักษ์และอารีย์ลงจากรถด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม พวกเขาประหลาดใจไม่น้อยที่หมอหนุ่มผู้เงียบขรึมอย่างภีมวัชแสดงความเอาใจใส่ตั้งแต่ก้าวแรกที่พบกันอีกครั้ง

“เหนื่อยนิดหน่อยแต่พอเจอหน้าว่าที่ลูกเขยแล้วหายเหนื่อยเลย” พิทักษ์หัวเราะร่า

“พูดแบบนี้เขินแทนลูกสาวเลยค่ะคุณ” อารีย์ต่อบทพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะหันไปมองลูกสาวที่ยืนอึกอักอยู่ข้างหลัง

อิงลดายิ้มแห้งๆ พยายามปรับสีหน้าให้ดูเป็นปกติ ทั้งที่ในใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ

เมื่อทุกคนเข้ามานั่งในห้องรับแขก พร้อมหน้าพร้อมตา ดาริกาก็ยิ้มกว้างอย่างปลื้มใจ

“ดูเหมือนเด็กๆ จะเข้ากันได้ดีนะคะ ดิฉันสบายใจขึ้นเยอะเลย”

อารีย์หันไปถามลูกสาวด้วยน้ำเสียงแฝงความห่วงใย “สัปดาห์ที่ผ่านมาเป็นยังไงบ้างอิง ลูกอยู่ที่นี่สบายใจดีไหม”

หญิงสาวอึกอัก ริมฝีปากขยับจะตอบ แต่ยังไม่ทันพูดอะไร ภีมวัชก็เอ่ยขึ้นแทนด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่ชัดเจน

“เราสนิทกันขึ้นมากครับคุณลุงคุณป้า ทุกอย่างเรียบร้อยดี ไม่มีปัญหาอะไรเลย” คำตอบนั้นทำเอาอิงลดาถึงกับหันขวับไปมองเขา ตาโตนิดๆ อย่างงุนงง แต่ภีมวัชเพียงแค่หันมายิ้มให้ รอยยิ้มอบอุ่นที่ทำให้ใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง และยังไม่หยุดแค่นั้น

“จริงๆ แล้วผมคิดว่าเราไม่จำเป็นต้องรอสามเดือนหรอกครับ” เขาหันกลับไปพูดกับผู้ใหญ่ด้วยน้ำเสียงมั่นคง

“ผมกับอิงเข้ากันได้ดีกว่าที่คิด ผมอยากจัดงานแต่งในเดือนหน้าเลย จะได้ไม่ต้องเสียเวลารอให้ยืดเยื้อไปกว่านี้” คำพูดนั้นทำเอาทั้งพิทักษ์และอารีย์หันมามองหน้ากันด้วยความพอใจ

เธอถึงกับยกมือขึ้นแตะอกเบาๆ อย่างโล่งใจ “โอ้ย ป้าล่ะดีใจจริงๆ หมอภีมนี่พูดให้ชื่นใจตลอด”

ในตอนนั้น อิงลดาหน้าแดงก่ำ เธอเบือนหน้าหนี ไม่กล้าสบตาใครเลยในตอนนี้ แต่ภีมวัชเพียงแค่ยิ้มบางๆ มองเธอด้วยแววตาที่แฝงความหมายชัดเจน

ค่ำคืนนั้นในบ้านกุลธาราวงศ์ เงียบสงบจนได้ยินเสียงลมพัดแผ่วเบานอกหน้าต่าง อิงลดาเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ ใส่เสื้อคลุมตัวบาง เดินไปเช็ดผมอยู่ข้างเตียงอย่างสบายใจ ก่อนเสียงเคาะประตูจะดังขึ้น

เธอชะงักไปเล็กน้อย ก่อนเดินไปแง้มประตู เผยหน้าออกไปเล็กน้อย เห็นภีมวัชยืนพิงกรอบประตูอย่างสบายๆ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ประดับอยู่บนใบหน้าเย็นชานั้น

“มีอะไรหรือเปล่าคะ” อิงลดาถามเสียงเบา มือจับประตูแน่นไม่ยอมเปิดเต็มที่ กลัวเขาจะเข้ามาทำตัวรุ่มร่าวอย่างเช่นเมื่อคืนวานอีก

ภีมวัชมองเธออย่างขบขัน “ไม่คิดจะเปิกประตูให้ว่าที่สามีตัวเองเลยเหรอ”

“ยังไม่ใช่สามีซะหน่อย พรุ่งนี้แค่หมั้น” เธอกลอกตาอย่างเหนื่อยใจ

เขาแค่หัวเราะเบาๆ ก่อนพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้น “แต่หลังจากหมั้น เราก็จะเป็นคู่หมั้นกันอย่างเป็นทางการ และอีกไม่นาน...เราจะแต่งงานกันจริงๆ พี่ไม่อยากรอสามเดือนแล้ว เดือนหน้าก็แต่งเลยดีไหม”

หญิงสาวเบิกตากว้าง รีบถามกลับอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง “เดือนหน้า เร็วขนาดนั้นเลยเหรอคะ”

เขาพยักหน้าช้าๆ ดวงตาคมสบกับดวงตาของเธออย่างตรงไปตรงมา

เธอกัดริมฝีปากแน่น ก่อนจะกลั้นใจถาม “แล้วถ้าอิงเปลี่ยนใจตอนนี้...ยังทันไหมคะ”

ภีมวัชยิ้มบางๆ แต่ดวงตากลับแน่วแน่ไม่ไหวเอน

“สายไปแล้วอิง” เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้ กระซิบเบาๆ จนลมหายใจอุ่นๆ กระทบข้างแก้มของเธอ

“เธอเดินเข้ามาในชีวิตพี่แล้ว จะถอยกลับไปง่ายๆ อีกครั้งแบบนั้นไม่ได้หรอก”

“อีกครั้งเหรอคะ” หญิงสาวทำหน้างุนงง คำว่าอีกครั้งของเขาหมายถึงตอนไหนกัน ไม่ใช่ว่าพวกเขาเพิ่งเคยเจอกันหรือ

“อืม อีกครั้ง” เขายิ้มแต่ยังไม่เล่าอะไรในตอนนี้

อิงลดาเม้มปากแน่น ใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ ในสายตาของเขาเธอเห็นทั้งความอบอุ่นและการผูกมัดที่หลีกหนีไม่พ้น

“หลับฝันดีนะ ว่าที่เจ้าสาวของพี่” เขาทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม ก่อนจะผละออกไปอย่างใจเย็น ทิ้งให้หญิงสาวยืนพิงประตู ใจเต้นรัวอย่างหาคำอธิบายไม่ได้

************************