ตอนที่ 47 ราวี

ที่โรงพยาบาล ภีมวัชกำลังง่วนอยู่กับการตรวจเอกสารคนไข้ในห้องทำงานของเขา แววตาของศัลยแพทย์หนุ่มมุ่งมั่น แต่ในใจกลับมีความรู้สึกไม่สบายใจบางอย่างก่อตัวขึ้นเล็กน้อย เพราะนับตั้งแต่ที่อิงลดาต้องไปทำงานที่บริษัท ณัชชาก็ได้โอกาสเริ่มกลับมาใกล้ชิดกับเขาอีกครั้ง

แพทย์สาวยังคงมีความหวังลึกๆ อยู่ในใจ แม้จะรู้ดีว่าภีมวัชมีคู่หมั้นแล้ว และคำสารภาพรักของเธอก็ถูกปฏิเสธไปอย่างชัดเจน แต่เธอก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้ที่จะพยายามเข้าใกล้เขาอีกครั้ง เธอเชื่อว่าหากอิงลดาไม่อยู่ใกล้ๆ ภีมวัชอาจจะหันมามองเธอได้บ้าง

ภีมวัชเองก็สังเกตเห็นถึงความพยายามของเพื่อนร่วมงาน เขารู้สึก อึดอัดใจไม่น้อยและพยายามที่จะหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเธอให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

ในห้องพักแพทย์เขามักจะแสร้งทำเป็นว่ายุ่งอยู่ตลอดเวลา บางครั้งก็ใส่หูฟังทำทีเป็นกำลังศึกษาเคสสำคัญๆ เพื่อให้ดูเหมือนว่าเขากำลังจดจ่ออยู่กับงานจนไม่มีเวลาจะพูดคุยกับใคร

วันนี้ก็เช่นกัน เขากำลังก้มหน้าอ่านเอกสารคนไข้ด้วยท่าทีขะมักเขม้น โดยที่หูฟังเสียบคาอยู่ เขารู้สึกได้ถึงเงาร่างของณัชชาที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้อง แต่ก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจ

“หมอภีมคะ” เสียงของณัชชาดังขึ้นเบาๆ เขาแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน และยังคงก้มหน้าอ่านเอกสารต่อไป

หมอสาวเดินเข้ามาใกล้ขึ้นอีกเล็กน้อย

“หมอภีมคะ” เธอเรียกอีกครั้ง คราวนี้เสียงดังขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย

คราวนี้เขาคงเลี่ยงอีกไม่ได้ ภีมวัชจึงแงะหูฟังออกข้างหนึ่ง แล้วเงยหน้าขึ้นมองณัชชาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ครับหมอนัท มีอะไรหรือเปล่าครับ” น้ำเสียงของเขาพยายามรักษาระดับให้เป็นปกติที่สุด

“เปล่าค่ะ นัทแค่จะมาถามว่าหมอภีมจะไปพักกลางวันหรือยังคะ” ณัชชายิ้มหวาน

ภีมวัชมองนาฬิกาบนข้อมือ พลางทำท่าทางเพิ่งนึกขึ้นได้

“อ๋อ... ครับ ผมกำลังจะออกไปพอดี” เขาตอบอย่างรีบร้อน

“งั้นเราไปทานข้าวด้วยกันไหมคะ” หญิงสาวรีบเสนอทันที ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหวัง

“วันนี้ผมคงต้องไปคนเดียวครับหมอนัท พอดีมีธุระต้องไปทำนิดหน่อย แล้วจะแวะกินข้างนอกเลย” ภีมวัชปฏิเสธอย่างสุภาพ พยายามเลี่ยงการสบตาเธอ จากนั้นเขาก็รีบลุกขึ้นยืนเก็บเอกสารบนโต๊ะอย่างรวดเร็ว

“ฉันเบื่ออาหารที่โรงพยาบาลพอดี ให้ฉันไปด้วยได้ไหมคะ” ณัชชายังคงพยายามเซ้าซี้ เป็นครั้งแรกที่เธอทำแบบนี้ เพียงเพราะต้องการรุกเข้าใกล้เขาในโอกาสสุดท้ายก่อนเขาจะแต่งงาน

“คงไม่สะดวกครับหมอนัท เอาไว้โอกาสหน้าแล้วกันนะครับ” ภีมวัชพูดตัดบทด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาดขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะก้าวเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่รอให้หมอสาวได้พูดอะไรต่อ

หญิงสาวยืนนิ่งอยู่ในห้องพักแพทย์ มองตามแผ่นหลังของภีมวัชที่เดินจากไปจนลับสายตา รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอจางหายไป ความรู้สึกผิดหวังและเจ็บปวดกลับเข้ามาแทนที่ เธอรู้ดีว่าภีมวัชกำลังพยายามหลีกเลี่ยงเธอ แต่เธอก็ยังคงไม่ยอมแพ้

“ไม่เป็นไรหรอกภีม ฉันจะพยายามต่อไป สิบสามปีที่ผ่านมาฉันรอคอยและไม่ทำอะไรเลย ตอนนี้ฉันจะเสียคุณไปแล้ว หากไม่ทำอะไร ฉันคงเสียใจไปตลอดชีวิต” เธอพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

ในขณะเดียวกันภาณุที่ตามตื๊ออิงลดาอยู่ เขาไม่ยอมแพ้แม้จะถูกบิดาตัดช่องทางช่วยเหลือ และยังถูกปฏิเสธจากอิงลดาอย่างเจ็บปวด

เขาต้องการทำลายความสัมพันธ์ระหว่างอิงลดากับภีมวัชให้ได้ ดังนั้นจึงตัดสินใจใช้เงินจ้างนักสืบเอกชน ให้ตามสืบเรื่องราวของคนทั้งสองอย่างลับๆ

จากรูปถ่ายของภีมวัชที่ได้มาจากกล้องหน้ารถที่จอดรออยู่หน้าบริษัท เขาให้นักสืบนำไปเปรียบเทียบใบหน้าจน ในที่สุดข้อมูลทั้งหมดก็มาอยู่ในมือของภาณุ เขาได้รับรายงานพร้อมรูปถ่ายหลายใบ เป็นประวัติของศัตรูหัวใจ พบว่าภีมวัชเป็นถึงนายแพทย์ ประจำอยู่ที่โรงพยาบาลเอกชนเอสทีฮอตปิตอล

เมื่อรู้ข้อมูลทั้งหมด ชายหนุ่มก็คลี่ยิ้มเย็นๆ ที่มุมปาก แววตาของเขาเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น

“แกเข้ามาแส่เองนะ กล้าแย่งผู้หญิงของฉันไป มาดูสิว่าฉันจะจัดการแกยังไง ระหว่างหมอกระจอกๆอย่างแก กับลูกชายนักการเมืองอย่างฉัน มาดูกันว่าใครจะได้อิงไป”

ภาณุไม่รอช้า เขาไปที่โรงพยาบาลด้วยอาการที่สร้างขึ้นมา เขาจะไปเยือนภีมวัชถึงถิ่น อยากดูสิว่าหากภีมวัชรู้ว่าเขาตามสืบจะกลัวจนหัวหดแค่ไหน

************************