บทที่ 4 เด็กในบ้าน

เช้าวันต่อมา

“เมื่อคืนขวัญได้ยินเสียงน้ำหวานร้องไห้อยู่ในห้อง สงสัยจะคิดถึงบ้านนะคะ”

ของขวัญพูดขึ้นขณะวางแก้วกาแฟไว้ตรงหน้าผู้เป็นสามี

ทิศเหนือเงยหน้าสบตากับภรรยาแล้วทำท่าครุ่นคิด ก่อนจะพูดขึ้นว่า

“ไม่แปลกหรอกที่น้ำหวานจะคิดถึงบ้าน ปกติไอ้ริวมันไม่ค่อยได้พาน้ำหวานไปเที่ยวไหน เอาแต่ทำงานงก ๆ เลยพลอยทำให้น้ำหวานกลายเป็นคนติดบ้านน่ะสิ“

“ถ้างั้นวันนี้ขวัญพาน้ำหวานไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาดีไหมคะ เผื่อจะช่วยให้เธอหายเศร้าได้บ้าง”

“พี่ว่าก็ดีนะ ให้ตาทิวเขาขับรถพาไปสิ”

“โอ๊ย! รายนั้นพึ่งพาได้ที่ไหนล่ะคะ ขับรถออกจากบ้านตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ”

“นี่มันอยู่ติดบ้านไม่เป็นรึไง เจ้าลูกคนนี้”

“ขวัญก็ว่างั้นแหละค่ะ เหมือนใครตอนหนุ่ม ๆ ก็ไม่รู้”

เมียรักทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะเดินหนีขึ้นไปชั้นสอง

ทิศเหนือถึงกับสะดุ้งเฮือก กาแฟที่เพิ่งจะกลืนลงคอแทบล้นทะลักออกมาทางเก่า จะเหมือนใครเล่าก็เหมือนเขาน่ะสิ เหมือนเป๊ะราวกับถอดแบบกันมา นี่แหละหนาที่เขาเรียกว่าลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น

เวลาต่อมา

หลังจากชักชวนน้ำหวานให้ออกมาเป็นเพื่อนซื้อของ สองสาวต่างวัยก็พากันเดินเล่นอยู่ในห้างแห่งหนึ่ง ของขวัญพาหลานสาวคนใหม่เลือกซื้อของใช้จำเป็น พร้อมทั้งหาซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ให้เธอ แม้หญิงสาวจะปฏิเสธแต่ผู้เป็นอาก็อ้างสารพัดเหตุผลเพื่อให้เธอยอมรับน้ำใจ

สุดท้ายน้ำหวานก็ยอมเดินตามเข้าไปลองชุดในร้านขายเสื้อผ้าแบรนด์เนมยี่ห้อหนึ่ง

อีกด้าน

ทิวเขาพาดาริณมาเดินช้อปปิ้งที่ห้างเดียวกัน ทำหน้าที่เป็นเพื่อนแสนดีเดินตามหิ้วของให้หญิงสาว

เขามักจะตามใจดาริณเพราะเห็นเธอเป็นเพื่อนผู้หญิงเพียงหนึ่งเดียวในกลุ่ม จนบางครั้งทำให้ดาริณเผลอคิดไปไกลเกินเพื่อน

ดาริณไม่เคยเห็นทิวเขาสนใจผู้หญิงคนไหนนอกจากเธอ เลยคิดเป็นตุเป็นตะว่าชายหนุ่มมีใจให้เช่นกัน เพียงแต่เขาเป็นผู้ชายปากแข็งบางครั้งจึงไม่กล้าแสดงออกหรือพูดออกมาตรง ๆ หญิงสาวมั่นใจว่าเป็นอย่างนั้น

“นั่นคุณแม่ของทิวเขารึเปล่า”

จู่ ๆ ดาริณก็หยุดเดินเมื่อเหลือบเข้าไปในร้านเสื้อผ้าแบรนด์เนมแล้วเห็นคุณแม่ของทิวเขา ริมฝีปากแดงฉ่ำเหยียดยิ้มดีใจอยากทำคะแนนกับแม่เพื่อนเผื่อว่าในอนาคตจะได้ฝากตัวเป็นลูกสะใภ้

ตั้งท่าจะเดินเข้าไปทักทายแต่ต้องชะงักงันเมื่อเห็นว่าแม่เพื่อนไม่ได้มาคนเดียว

สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มในชุดเดรสสีหวานกำลังยืนหมุนตัวไปมาต่อหน้าแม่ของชายหนุ่ม ทั้งสองคนยิ้มให้กันอย่างพึงพอใจ

หญิงสาวหน้าตาน่ารักคนนั้นเป็นใครทำไมถึงไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน

เธอหันมามองหน้าเพื่อนสนิทที่กำลังยืนนิ่งดวงตาเบิกกว้าง ริมฝีปากหนาอ้าค้างราวกับตกตะลึงอะไรบางอย่าง

ดาริณชักสีหน้าไม่พอใจ

“เด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นใครเหรอ”

“...”

“ทิวเขา!”

เธอเรียกชายหนุ่มเสียงดังเมื่อเห็นว่าเขาเอาแต่ยืนนิ่ง

“ฮะ...ว่าไงนะดาริณ”

“ดาริณถามว่าเด็กผู้หญิงที่อยู่กับคุณแม่ของทิวเขาเป็นใครเหรอ”

“อ๋อ...เอ่อ...เด็กในบ้านน่ะ”

“เด็กในบ้าน?”

ดาริณจ้องมองสาวน้อยอย่างดูถูก เป็นแค่เด็กในบ้านจำเป็นต้องซื้อเสื้อผ้าแบรนด์เนมให้ใส่ด้วยเหรอ

“อย่าสนใจเลย ไปเถอะ”

ทิวเขาจูงมือเพื่อนสาวออกมาทำท่าไม่อยากสนใจ ทว่าหญิงสาวกลับอยากเข้าไปทักทายคนทั้งคู่ เธออยากอวดโชว์ให้เด็กสาวได้รู้ว่ามีดีและเหนือกว่าจึงจูงมือทิวเขาเข้าไปทักทายผู้เป็นแม่

“สวัสดีค่ะคุณแม่”

ของขวัญปรายตามองคนที่เข้ามาทักทาย ได้เห็นหน้าค่าตาลูกสาวท่านรัฐมนตรีอยู่บ่อย ๆ ตั้งแต่สมัยที่เธอเรียนอยู่ชั้นมัธยมกับลูกชาย คนมีอายุเยอะกว่าจึงรับไหว้ตามมารยาท

“สวัสดีจ้ะ”

 “คุณแม่มาช้อปปิ้งเหรอคะ”

ดาริณพูดอย่างนอบน้อม ขณะสายตาเอาแต่จดจ้องสาวน้อยที่ยืนก้มหน้าก้มตาอยู่ด้านหลังผู้ใหญ่

ผิวพรรณผุดผ่องสะอาดสะอ้านแถมหน้าตายังน่ารักจิ้มลิ้ม ขนาดเธอเป็นผู้หญิงยังละสายตาไม่ได้ ไม่น่าเชื่อว่าเด็กสาวคนนี้จะเป็นแค่เด็กในบ้านอย่างที่ทิวเขาบอก

เธอหันมามองชายหนุ่มที่กำลังจ้องมองสาวน้อยเช่นกัน ทิวเขากำลังคิดอะไรบางอย่างที่คาดเดาได้ยาก ดาริณไม่เคยเห็นเพื่อนชายมองผู้หญิงคนไหนด้วยแววตาแบบนี้มาก่อน

“จ๊ะ แม่พาน้ำหวานมาซื้อของใช้จำเป็นน่ะ”

ตอบหญิงสาวเสร็จก็หันมาคุยกับลูกชายตัวดี

“เออ! ตาทิวเขามาก็ดี พอดีแม่ไม่ได้ขับรถมาน่ะช่วยไปส่งแม่กับน้องที่บ้านหน่อยสิ”

“แม่ก็โทรไปบอก ลุงกล้า ให้มารับสิครับ ผมต้องไปส่งดาริณอีก” รีบบอกปัดผู้เป็นแม่ทันที

“แม่โทรไปแล้วแต่ลุงกล้าไม่ว่างต้องพาคุณพ่อไปดูงานที่ชลบุรี แต่ถ้าแกไม่ว่างก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวแม่นั่งแท็กซี่กลับก็ได้ลำบากนิด ๆ หน่อย ๆ คงไม่เป็นไรหรอก”

ปากบอกว่าไม่เป็นไรแต่น้ำเสียงมีความประชดประชันลูกชายเจืออยู่ ฟังดูก็รู้

ทิวเขาทำหน้าลำบากใจสุด ๆ คนหนึ่งก็แม่ คนหนึ่งก็เพื่อน

แม้จะรู้สึกไม่พอใจแต่จะให้ทำไงได้ในเมื่อแม่ของฝ่ายชายพูดออกมาแบบนั้น ดาริณระบายยิ้มให้เพื่อนสนิทจากนั้นก็ดึงถุงช้อปปิ้งจากมือของเขามาถือไว้

“ทิวเขาไปส่งแม่เถอะ เดี๋ยวดาริณโทรให้ที่บ้านมารับก็ได้”

“เอาอย่างนั้นเหรอ”

“สบายมากไม่ต้องเป็นห่วง”

เธอฉีกยิ้มอีกครั้ง จากนั้นก็หันไปไหว้ลาแม่เพื่อนก่อนจะเดินออกมาโดยไม่พูดไม่กล่าว แต่คล้อยหลังทั้งสามคนหญิงสาวก็ทำปากขมุบขมิบอย่างไม่พอใจ

ดูก็รู้ว่าแม่ของทิวเขาไม่ชอบเธอ คอยดูเถอะวันหนึ่งเธอจะต้องเอาชนะใจทิวเขาให้ได้ ถึงวันนั้นเมื่อไหร่จะแนะนำตัวในฐานะลูกสะใภ้เอาให้หน้าชาไปเลย ชอบกรีดกันดีนัก

ภายในรถบีเอ็มดับเบิลยูสีขาว ผู้เป็นแม่นั่งข้างคนขับโดยมีหญิงสาวนั่งอยู่ตรงเบาะหลัง น้ำหวานเอาแต่มองไปนอกหน้าต่างรถ ส่วนคนขับเอาแต่เหลือบมองหญิงสาวผ่านกระจกมองหลังเป็นระยะ ๆ

เขายอมรับว่าเธอสวยจนละสายตาไม่ได้ แต่ถึงอย่างไรก็ยังรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าเธออยู่ดี

เมื่อกลับถึงบ้านน้ำหวานก็หอบหิ้วข้าวของทุกอย่างเข้าบ้าน ทิวเขามองตามแผ่นหลังบอบบางแล้วแค่นหัวเราะในลำคอ

ทำเป็นอวดเก่ง เก่งนักก็หิ้วคนเดียวไปเลย

“ไม่ได้ไปช้อปปิ้งตั้งนานรู้สึกเมื่อยจัง”

คนวัยสี่สิบกว่ากระดูกกระเดี้ยวย่อมไม่ดีเป็นธรรมดา พอนั่งลงบนโซฟาก็บ่นกระปอดกระแปดเรื่อยเปื่อย น้ำหวานวางข้าวของไว้ใกล้กับโซฟาแล้วนั่งลงด้านข้างคนอายุเยอะกว่า

“ให้หวานนวดให้อาขวัญนะคะ”

“น้ำหวานนวดเป็นเหรอลูก”

“นวดได้แต่ไม่ค่อยเก่งหรอกค่ะ เมื่อก่อนหวานเคยนวดให้พ่อริวอยู่บ่อย ๆ”

“งั้นลองดูก็ได้”

มือเล็กค่อย ๆ บีบคลำบริเวณหัวไหล่ นิ้วหัวแม่มือกดคลึงไปตามแนวเส้นเอ็นบริเวณต้นคอ ก่อนจะใช้ข้อศอกไล่กดตามแนวกระดูกสันหลังส่วนบน

ทิวเขาเหลือบมองการกระทำของหญิงสาวด้วยความหมั่นไส้ คงเพราะแบบนี้สินะแม่ของเขาถึงได้หลงเธอยิ่งกว่าลูกในไส้อย่างเขา

เหอะ! ประจบประแจงเก่งซะเหลือเกิน