บทที่ 9 ทำอย่างกับฉันไม่เคยเห็น

ร่างบางขยับตัวเล็กน้อย ดวงตาคู่สวยค่อย ๆ ลืมขึ้นทีละนิด ดาริณกวาดตามองห้องนอนที่จะเรียกว่าคุ้นเคยก็ไม่เชิงเพราะเธอเพิ่งจะมาที่นี่เป็นครั้งที่สองเท่านั้น

          “ตื่นแล้วเหรอ”

          เจ้าขุนนั่งลงบนเตียงนอนมองคนที่กำลังทำหน้างุนงง

          “นายเป็นคนช่วยฉันไว้เหรอ”

          “แล้วคิดว่าไงล่ะ”

          สมองพอจดจำได้เลือนรางว่าก่อนหมดสติไปเหมือนได้ยินเสียงคนเคาะประตูเรียกเธอ แต่ตอนนั้นเธอไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะขยับตัวหรือขานตอบจึงได้แต่นอนนิ่ง และไม่นานก็มีเสียงคนทะเลาะกัน และหลังจากนั้นเธอก็ไม่รับรู้อะไรแล้ว

          สงสัยเจ้าขุนจะเป็นคนช่วยเธอออกมาสินะ

          “ขอบคุณนะ”

          ขยับตัวลุกนั่งพร้อมกับพูดคำขอบคุณอย่างซาบซึ้ง ทว่าจู่ ๆ ใบหน้าสวยก็พลันบูดบึ้งหลังจากสำรวจร่างกายของตัวเอง เธอสวมเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งของใครก็ไม่รู้แถมยังไม่ได้ใส่ชุดชั้นในอีกต่างหาก

          หญิงสาวเงยหน้าถลึงตาใส่คนข้าง ๆ

          “ไอ้คนฉวยโอกาส”

          ตวาดเสียงดังไม่พอดาริณยังหยิบหมอนขึ้นมาฟาดเขาไม่ยั้ง

          คนถูกกระทำรู้สึกงวยงง อยู่ดี ๆ เธอก็เกรี้ยวกราดแถมยังทำร้ายร่างกายเขาอีกต่างหาก ไม่รู้ไปเอาเรี่ยวเอาแรงมาจากไหนนักหนาอ๋อหรือว่าได้นอนพักเต็มอิ่มมาทั้งคืนแล้ว

          “ดาริณ หยุด!”

          ออกคำสั่งเสียงแข็งแต่ใช่ว่าหญิงสาวจะยอมฟัง นอกจากเธอจะฟาดหมอนใส่เขาไม่ยั้งยังเริ่มใช้กำปั้นทุบตีเขาอีกต่างหาก

          ชายหนุ่มเริ่มโมโหจึงจับแขนทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ จากนั้นก็กดร่างเล็กนอนลง ร่างหนาขึ้นคร่อมนัยน์ตาดุดันจ้องเขม็งคนใต้ร่าง

          “เป็นบ้าอะไรของเธอ”

          “ก็นายฉวยโอกาสกับฉัน”

          “ฉวยโอกาสอะไรวะ”

          “ก็ถ้านายไม่ได้ฉวยโอกาสแล้วเสื้อผ้าของฉันจะหายไปไหน หรือนายจะบอกว่านายไม่ได้เป็นคนถอด”

          ใบหน้าเรียบนิ่งจดจ้องคนที่แว้ดเสียงใส่เขาฉอด ๆ ก็แค่ถอดเสื้อผ้าไม่รู้จะโวยวายอะไรนักหนาใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นสักหน่อย

          “อืม”

          ตอบอืมสั้น ๆ ไม่รู้หมายความว่าไง ดาริณสงสัยรีบเอ่ยถาม

          “อืม...คือนายไม่ได้เป็นคนถอด?”

          “ฉันถอดเองแหละ”

          มุมปากยกยิ้มแล้วพูดเสียงอ่อย ดาริณผลักเขาอย่างแรงตั้งท่าจะง้างฝ่ามือขึ้นฟาดอีกครั้ง

          คนตัวโตรีบยกมือขึ้นมาป้องกัน หดคอสั้นพร้อมทั้งหลับตาปี๋

          นี่กูกลัวขนาดนี้เลยเหรอวะ

          บ้าเอ๊ย! เสียภาพลักษณ์หมด

          “ฉันก็แค่เช็ดตัวให้ไม่ได้ทำอะไรเธอสักหน่อย”

          รีบแก้ตัวไม่อย่างนั้นยัยดาริณคงตีโพยตีพายไม่หยุด

          หญิงสาวหยุดทุบตีเขาแล้วดึงคอเสื้อออก ก้มมองสภาพเรือนร่างตัวเองภายใต้เสื้อเชิ้ตตัวโคร่ง

          “แน่ใจนะว่านายไม่ได้ทำอะไรฉัน”

          “ไม่ได้ทำ”

          ตอบเสียงแข็งก่อนจะขยับตัวออกมาเล็กน้อย เดี๋ยวโดนยัยนี่ทุบตีอีก

          ร่างสูงเหยียดกายลุกยืนพร้อมทั้งบ่นพึมพำว่า

          “ทำอย่างกับว่าฉันไม่เคยเห็นของเธออย่างนั้นแหละ”

          คนบนเตียงถลึงตาใส่เขา

          ไอ้คนปากเสีย

          ดวงตาคู่คมจ้องมองร่างเล็กที่นั่งทำหน้ากระเง้ากระงอดอยู่บนเตียงนอนแล้วพูดกับเธอว่า

          “ไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปกินข้าว วันนี้เรามีเรื่องต้องคุยกันยาว”

          ออกคำสั่งประหนึ่งว่าเธอเป็นลูกน้องอีกคน

          ดาริณเบ้ปากใส่เขาแล้วลุกจากเตียงตั้งท่าจะเดินไปเข้าห้องน้ำ แต่ลืมไปว่าตัวเองไม่มีเสื้อผ้าใส่จึงหันไปทางเจ้าของห้องแล้วพูดขึ้นว่า

          “ฉันไม่มีเสื้อผ้าใส่”

          ร่างสูงเดินไปหยิบถุงกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะตรงมุมห้องจากนั้นก็ยื่นมันให้เธอ ข้างในนั้นมีของใช้ส่วนตัวที่เขาเป็นคนสั่งให้ลูกน้องไปซื้อมาไว้ให้เธอตั้งแต่เช้า

          หลังรับถุงกระดาษจากเจ้าขุนดาริณก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำทันที

          เวลาต่อมา

          คนนั่งรออยู่ตรงโต๊ะรับประทานอาหารเทียวยกแขนขึ้นมาดูเวลา นี่ผ่านไปชั่วโมงกว่าดาริณก็ยังไม่ลงมาสักทีไม่รู้จะอาบน้ำนานไปไหน

          ตั้งท่าจะลุกไปตามหญิงสาวบนห้องทว่าเพียงขยับขาเธอก็เดินลงมาพอดี

          เจ้าขุนหายใจฟืดฟาดทำท่าทางหงุดหงิดขณะมองหน้าเธอ

          “นายมีอะไรจะคุยกับฉัน”

          “กินข้าวก่อนค่อยคุย”

          “ฉันยังไม่หิว”

          “ไม่หิวเธอก็ต้องกิน” ทำเสียงดุแกมข่มขู่

          ดาริณมองชายหนุ่มด้วยแววตาไม่พอใจ ไม่รู้ทำไมเขาชอบบังคับเธออยู่เรื่อย

          เออ! กินก็ได้วะ

          หญิงสาวทำหน้าเง้างอขณะตักข้าวคำแรกเข้าปาก

          คนแอบมองลอบยิ้มจากนั้นก็ตั้งหน้าตั้งตาทานข้าว

          หลังทานอิ่มหญิงสาวก็เดินตามเขาไปที่โซฟา ดวงตากลมโตเพ่งมองแผ่นหลังกว้างด้วยความฉงน เมื่อนั่งลงบนโซฟาจึงเอ่ยปากถามขึ้นมาก่อน

          “นายมีอะไรจะคุยกับฉัน”

          “ตอนนี้ครอบครัวของเธอกำลังมีปัญหาใช่ไหม”

          “...”

          คนฟังนิ่งเงียบแล้วเบือนหน้าหนี เธอไม่อยากเอาเรื่องไม่ดีของครอบครัวมาเล่าให้คนอื่นฟัง ชีวิตลูกคุณหนูที่เพียบพร้อมไปเสียทุกอย่างตั้งแต่เกิดอย่างเธอไม่เคยอยากได้อะไรแล้วไม่ได้

          แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเริ่มไม่เหมือนเมื่อก่อน ฐานะทางการเงินของครอบครัวเริ่มสั่นคลอนตั้งแต่ที่ผู้เป็นพ่อหันไปลงเล่นการเมืองแล้วเปลี่ยนให้พี่ชายมาบริหารงานในบริษัทแทน แต่จะให้เธอพูดเรื่องน่าอายให้คนอื่นฟังได้ยังไงกัน

          เธอไม่เล่าเด็ดขาด

          “เธอเล่าความจริงมาเถอะดาริณ อะไรที่มันเป็นปัญหาอยู่ตอนนี้”

          “นายจะอยากรู้ไปทำไม”

          “ฉันจะได้ช่วยเธอแก้ปัญหาไง”

          “นายช่วยฉันไม่ได้หรอก”

          “แล้วเธอจะปล่อยให้มันเป็นอย่างนี้เหรอ รู้ไหมว่าเมื่อคืนพี่ชายของเธอขายเธอให้ไอ้เจ้าของผับนั่น ถ้าฉันไปช่วยไม่ทันป่านนี้เธอโดนไอ้นั่นปู้ยี่ปู้ยำไปแล้ว”

          ตวาดหญิงสาวเสียงดังนัยน์ตาดุดันจริงจังดูเหมือนว่าเจ้าขุนไม่ได้พูดเล่น

          แววตาขุ่นเคืองจ้องหน้าชายหนุ่ม จะให้เธอเชื่อเรื่องที่เจ้าขุนพูดได้ยังไงกันในเมื่อดาวิทย์คือพี่ชายแท้ ๆ ของเธอ เขาไม่มีวันทำแบบนั้นแน่

          “ไม่จริง พี่ดาวิทย์ไม่ทำแบบนั้นแน่ ฉันไม่เชื่อนายหรอก”

          มาถึงขั้นนี้แล้วยังจะเข้าข้างไอ้สารเลวนั่นอีก เจ้าขุนถอนหายใจอย่างแรงเหนื่อยจะอธิบายให้ดาริณเข้าใจ มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากนั้นก็เปิดคลิปวิดีโอให้หญิงสาวดู

          “ดูซะ”