ตอนที่23 ความจริงที่เจ็บปวด

ในเมื่อยีนส์เลือกที่จะไม่ตอบคำถามของเธอ มิลลิเองก็ไม่หน้าด้านพอที่จะถามซ้ำหรือเซ้าซี่เขาอีก หลังจากแต่งตัวเรียบร้อย เขาก็เดินมาส่งเธอที่อาคารอำนวยการ โดยไม่ได้พูดอะไรกันแม้แต่คำเดียว มีเพียงความเงียบตลอดทาง ก่อนจะเดินกลับไปทันที

ตอนนี้เป็นเวลาตีห้าครึ่งแล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครตื่น ก็เป็นโอกาสให้เธอได้ปลดปล่อยความรู้สึกอัดอั้นที่มันแน่นอยู่ในอกออกมา เป็นการร้องไห้ในรอบปีเลยก็ว่าได้ ล่าสุดจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าร้องไห้ทำไม ปกติเธอไม่ใช่คนอ่อนแอขนาดนี้ แต่พอเป็นเรื่องของยีนส์เธอจะควบคุมความรู้สึกตัวเองไม่ได้ทันที

เธอรักเขามาก ข้อนี้เธอรู้ตัวเองดี แต่เธอผิดเหรอที่รักแฟนตัวเองมาก มันเป็นเรื่องที่คนคบกันต้องรู้สึกแบบนี้ แล้วทำไมเหมือนเธอรู้สึกอยู่ฝ่ายเดียว และเหมือนเขาจะรู้ด้วยว่าเธอรักเขามากขนาดไหน ถึงได้ชอบเอาเรื่องนี้มาทำให้เธอยอมเขาทุกเรื่อง

ระยะเวลาเดือนกว่าที่เราคบกันมา หากมาคิดดูแล้ว เขาไม่เคยบอกว่าชอบเธอด้วยซ้ำ แล้วเรื่องของเรามันเกิดมาจากอะไร ทำไมเธอถึงปล่อยใจตัวเองไปได้ขนาดนี้ เหมือนเธอจะเพิ่งมาคิดได้ว่าตัวเองเป็นฝ่ายแสดงความรู้สึกมากเกินไป มากจนเขามองไม่เห็นค่าความรู้สึกเธอ ทั้งยังยอมให้เขาได้ตัวเธอง่าย ๆ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เริ่มคุยกัน

“ฮึก ฮึก”

เสียงสะอื้นที่หลุดลอดออกมา ทำให้ปลายฝนที่เป็นคนค่อนข้างหูเบา ลืมตามองหาต้นตอของเสียงก่อนจะเห็นเป็นเพื่อนสนิทของตัวเอง นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่

“มิล มึงเป็นอะไร”

มิลลิเงยหน้าขึ้นมองปลายฝน แต่น้ำตายังคงไหลออกมาไม่หยุด และเป็นปลายฝนเองที่ฉลาดพอเข้าใจเรื่องราวทุกอย่าง เลยขยับตัวไปกอดเพื่อนเอาไว้

“ร้องออกมาให้พอนะ มึงไม่ใช่คนอ่อนแอกูรู้”

“ฮึก ฮึก เหมือนกูจะพลาดไปแล้ว”

“พลาดเรื่องอะไร?”

“พี่ยีนส์เขาไม่ได้รักกู”

ปลายฝนถอนหายใจออกมา คิดแล้วว่าเรื่องต้องเป็นแบบนี้ เธอเองเคยสังเกตุแววตาของรุ่นพี่หนุ่ม ยังคิดไปว่าตัวเองเป็นคนคิดมาก เธอไม่เคยเห็นแววตาว่าจะรักชอบเพื่อนเธอสักนิด ไม่รู้เพราะเขาเก็บความรู้สึกเก่งหรือไม่ได้รู้สึกอะไรกับเพื่อนเธอกันแน่

“อยากร้องเท่าไหร่ก็ร้องออกมาเลย กูอยู่ข้างมึงเสมอ”

เพราะต้องเตรียมตัวกลับตอนสิบโมง มิลลิเลยต้องเก็บความเสียใจเอาไว้ก่อน กลับไปคราวนี้เธอจะเคลียร์กับยีนส์ให้รู้เรื่อง จะไม่ปล่อยผ่านไปอีกแล้ว

ตอนมาขึ้นรถ เธอเห็นเขายืนอยู่ที่รถอีกคันหนึ่ง ใบหน้าหล่อเหลาจ้องมองเธออยู่เหมือนกัน แต่เป็นเธอเองที่หลบสายตาเขาและเดินขึ้นมาบนรถทันที

บรรยากาศนั่งรถขากลับก็ช่างเงียบเสียเหลือเกิน เพราะแทบไม่ได้ยินเสียงพูดคุยของใคร ทุกคนพร้อมใจกันหลับหมด แม้แต่พี่ชายของเธอเองก็เงียบผิดปกติ แต่ช่างเถอะเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วเหมือนกัน เพราะเธอเองก็ยังไม่อยากพูดคุยกับใครตอนนี้ อยากจะใช้ความคิดทบทวนเรื่องต่าง ๆ ไปคนเดียว

ส่วนคาเทียร์ก็รู้เรื่องแล้วเหมือนกัน เพราะตื่นมาตอนเช้าเห็นเธอกับปลายฝนนั่งกอดกันอยู่ แม้ว่าตอนนั้นเธอจะไม่ได้ร้องไห้แล้ว เพราะไม่อยากให้คนอื่นในห้องที่ทยอยตื่นนอนแล้วเห็น แต่เปลือกตาก็บวมเป่งออกมาอย่างเห็นได้ชัด

รถบัสสี่คันที่ขับเข้ามาจอดเรียงกันตรงลานเกียร์ของคณะวิศวะ ในเวลาเกือบสี่โมงเย็น มิลลิและเพื่อนปวดฉี่อยากเข้าห้องน้ำ เพราะไม่ได้ลงที่ปั้มล่าสุดที่รถแวะจอดให้เข้าห้องน้ำ ก็ปลีกตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน บอกกับคนเป็นพี่ชายว่าให้รอแถวนี้เพื่อจะกลับบ้านพร้อมกัน

โซลยืนมองน้องสาวไปเข้าห้องน้ำ เขาก็เดินตรงไปยังอดีตเพื่อนรักเขาทันที เห็นยีนส์กำลังเดินถือกระเป๋าไปยังลานจอดรถ เพื่อนสองคนที่เห็นก็รีบทิ้งกระเป๋าแล้วเดินตามมาทันที เพราะจากอารมณ์ของโซลตอนนี้ดูไม่ปกติเอามาก ๆ

“ไอ้สัดยีนส์!!! มึงกับกูมีเรื่องต้องคุยกัน”

อารมณ์ของโซลตอนนี้พุ่งถึงขีดสุดเมื่อเห็นหน้ากวนตีนของยีนส์ ที่ดูเหมือนมันจะรู้อยู่แล้วว่าเขาต้องมาหามันแน่ เขาพุ่งตัวไปกระชากคอเสื้อยีนส์ทันที กลายเป็นตอนนี้เพื่อนสี่คนกำลังยืนล้อมเขากับยีนส์อยู่

“เดี๋ยว!!! ตรงนี้ไม่เหมาะ ไปเคลียร์กันหลังตึก”สกายเข้ามาแยกโซลกับยีนส์ หันมองมีนักศึกษาหลายคนกำลังยืนดูเหตุการณ์กันอยู่ เลยเดินตามกันไปหลังตึกที่ไม่ค่อยมีคน

“มึงกับน้องกู!!!”โซลตะโกนถามออกไปทันที

ยีนส์ยกยิ้มมุมปากทันทีกับคำถามนั้น ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ ๆ คนถามจนตัวแทบจะติดกัน“เออ”

ผลัวะ!!!

กำปั้นหนัก ๆ ของโซลซัดเข้าแก้มขวาของยีนส์ทันที แต่ทว่าคนโดนต่อยไม่ได้สะทกสะท้าน มันรู้สึกเจ็บก็จริง แต่ยีนส์กลับรู้สึกสะใจมากกว่า

“ไอ้เหี้ยมึง!!! ทำแบบนี้กับน้องกูทำไม”

“คงเหี้ยแบบมึงมั้ง”

ผลัวะ!!!

คราวนี้เป็นแก้มข้างซ้ายของยีนส์ รู้สึกได้กลิ่นคาวเลือด ทั้งตะวันและคีรินจะเข้ามา แต่ยีนส์ยกมือห้ามเอาไว้ เรื่องนี้เขาอยากเคลียร์กับมันด้วยตัวเอง

“มึงแค้นกู ทำไมไม่มาลงที่กู ไปทำน้องกูทำไม”

โซลตะโกนออกมาเสียงโหยหวน เขาเจ็บปวดตรงหัวใจอย่างรุนแรง มิลลิเป็นยิ่งกว่าชีวิตของเขา เขาทะนุถนอมน้องสาวคนเดียวของเขามาตลอด แต่น้องกลับถูกแก้แค้นเพราะเรื่องในอดีตของตัวเอง

“กูไม่เคยคิดเลยว่ามึงจะเหี้ยขนาดนี้ มึงมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย ไอ้สัดยีนส์!!!”

ยีนส์ยืนนิ่ง ไม่ได้มีคำพูดอะไรออกไป ยืนมองโซลยืนตะโกนโวยวายมีสกายกับคาเตอร์จับแขนไว้คนละข้าง ด้วยแววตาเรียบเฉย

ด้านมิลลิที่เดินกลับมาจากห้องน้ำแล้ว แต่เมื่อมาถึงตรงที่บอกให้พี่ชายรอ เธอกลับไม่เห็นพี่ชายของเธอ และไม่เห็นพี่ชายของคาเทียร์กับปลายฝนด้วย ก่อนจะได้ยินเสียงซุบซิบของนักศึกษาสามคนที่ยืนห่างจากเธอออกไปไม่ไกลนัก

“เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นว่ะ”

“เออ ไม่เคยเห็นพี่โซลโมโหมากขนาดนั้นมาก่อน”

“นั่นสิ แล้วเรื่องอะไรกัน ต้องเกี่ยวกับพี่ยีนส์แน่”

“แล้วเขาไปเคลียร์กันที่ไหนว่ะ”

“ได้ยินว่าหลังตึกนะ”

มิลลิที่ได้ยินรู้สึกชาวาบไปทั้งร่างกาย คงไม่ใช่ว่าพี่ชายเธอรู้เรื่องของเธอกับยีนส์แล้วใช่ไหม ซึ่งพอหันมองหน้าเพื่อนสองคน ก็คิดเหมือนกับเธอ ก่อนที่ทั้งสามคนจะรีบวิ่งไปยังสถานที่เกิดเหตุทันที

เมื่อมิลลิมาถึง ก็เห็นพี่ชายของเธอกำลังโดนเพื่อนสองคนจับแขนไว้คนละข้าง ส่วนยีนส์ที่ใบหน้าช้ำอย่างเห็นได้ชัด ขาเรียวเลยจะรีบเข้าไปห้าม แต่ทว่าคำพูดของยีนส์ทำให้เธอชะงักขาตัวเองทันที

“มึงบอกกูที ว่ามึงรักมึงชอบน้องกูบ้างไหม หรือมึงแค่ต้องการแก้แค้นกูอย่างเดียว”

หลังจากเงียบอยู่นาน ก็ถึงคำถามที่เขาต้องตอบ เป็นคำถามที่เขาอยากตอบมากที่สุด“กูจะรักน้องสาวของคนที่หักหลังกูได้ยังไง”

เพียงแค่คำตอบนั้น โซลก็สะบัดแขนออกจากเพื่อนสองคนแล้วเข้าไปผลักยีนส์ให้ล้มลง ก่อนจะใช้แรงทั้งหมดซัดหน้าของยีนส์ทันทีอย่างแรง จำนวนหมัดรัว ๆ ไม่สามารถนับได้ ก่อนจะถูกแยกอีกครั้ง และมิลลิก็เดินเข้าไปในจังหวะนี้พอดี

ใบหน้าสวยของมิลลิเต็มไปด้วยคราบน้ำตา เธอเดินไปยืนตรงกลางระหว่างพี่ชาย และคนที่เธอรัก เป็นการสบตากันที่มิลลิคิดว่าจะเป็นครั้งสุดท้าย ตอนนี้ใจเธอแหลกไม่เหลือชิ้นดี ไม่รู้เลยว่าพี่ชายกับเขามีเรื่องแย่งแฟนกันในอดีต แต่ถึงขนาดทำกับเธอแบบนี้เพื่อแก้แค้น เขาทำกับเธอได้อย่างไร

ยีนส์ที่เห็นคนตัวเล็กเดินเข้าไป แววตาคมวูบไหว ภายในใจกระตุกทันที เขาอยากให้เธอรู้เรื่องก็จริง แต่ก็ไม่คิดว่าเธอจะร้องไห้เสียใจขนาดนี้ แล้วทำไมเขาถึงไม่ได้ดีใจกับเรื่องนี้เลยสักนิด ทำไมถึงอยากเดินเข้าไปกอดปลอบใจเธอ

ตั้งแต่เรื่องเมื่อเช้าที่เธอถามเขา ตอนนั้นยอมรับว่าเขาสับสน เพราะการเข้าหาเธอเป็นแค่การแก้แค้น แต่บอกแล้วว่าเขาเริ่มรู้สึกกับเธอขึ้นมาจริง ๆ เลยอยากถอยห่าง แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ เมื่อเธอถามเขาว่ารักหรือเปล่า เขาเองก็เก็บเอามาคิดตลอดทั้งวันเหมือนกัน ว่าตัวเองกำลังรู้สึกอะไรอยู่กันแน่

“ฮึก นี่คือเหตุผลที่มิลถามพี่แล้วพี่ไม่ตอบใช่ไหมคะ"

"....."

"งั้นมิลขอถามพี่แค่คำถามเดียวนะคะ ฮึก ขอให้พี่พูดกับมิลตรง ๆ แล้วมิลจะไม่ถามหรืออยากรู้อะไรเรื่องนี้อีกเลย”

“….”

“ตั้งแต่ตอนแรกเหรอคะ ที่พี่เข้าหามิลเพราะเรื่องนี้ หรือพี่อยากคุยกับมิลจริง ๆ แล้วเพิ่งมารู้ว่ามิลเป็นน้องของพี่โซล มิลแค่อยากรู้ว่าพี่มีหัวใจบ้างหรือเปล่า”